...φόβων φλασκί κουβαλάς...

Ζούμε ιστορικές στιγμές και σκέφτηκα να τις ζήσουμε μαζί μπας και πολλαπλασιαστεί η χαρά ή μοιραστεί η πίκρα (εξαρτάται από το αποτέλεσμα). Άλλωστε όπως λέει και ο Σαββόπουλος την ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες. 

Το δημοψήφισμα είναι το μόνιμο θέμα συζήτησης, αλλά ευτυχώς διεξάγεται ακόμα σε χαλαρή φάση και πολύ καλό κλίμα. Στα ATM γίνεται πολύ χαβαλές και είναι τα πιο hot spot σημεία των περιοχών, μετά τις καφετέριες και τις παραλίες. Η ανθρωπιά και η ευγένεια κυριαρχούν ακόμα και αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ αισιόδοξο. Μέχρι στιγμής έχω ακούσει και τις δύο απόψεις, από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και κοινωνικών τάξεων, γεγονός βέβαια που με δυσκολεύει ώστε να βγάλω ένα πρώτο συμπέρασμα για το αποτέλεσμα. 

Ωστόσο, πέρα από το αποτέλεσμα, ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η στάση των ιδιωτικών καναλιών. Οι περισσότεροι γνωρίζαμε ότι εξυπηρετούν κομματικά συμφέροντα, αλλά σίγουρα δεν περιμέναμε το βαθμό και την ένταση με την οποία το δείχνουν. Έχουν πλέον ξεπεράσει κάθε όριο και επιδίδονται καθημερινά σε δελτία τρόμου. Έχουν μετατρέψει τους πολίτες σε τρομοναρκωμανής, που ψάχνουν απελπισμένα τη δόση τρόμου που χρειάζονται πλέον για να "ζήσουν" (λέμε τώρα)!!!!! Δυστυχώς, δεν διαθέτουν όλοι το απαραίτητο φίλτρο ώστε να κάνουν το ξεκαθάρισμα, οπότε πέφτουν στην καλοστημένη παγίδα των Μέσων Μαζικής Εξημέρωσης.

"Φόβοι περίστροφα σημάδεψαν τα πρέπει σου

Καημοί απρόσκλητοι τρυπώσανε στην τσέπη σου

Έγινες σπίτι τους κι εκείνοι η φυλακή σου

Στην θλίψη όμηρο κρατάνε τη ζωή σου", 

Φόβοι Περίστροφα - Πάνος Κατσιμίχας

Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο γρήγορα ξεθωριάζει η μνήμη μερικών ανθρώπων και χάνονται τα γεγονότα στη λήθη του φόβου. Είναι απίστευτη η σύνδεση κάποιων πολιτικών με την εξουσία και το χρήμα, που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό της επιστροφής τους στην πολιτική καρέκλα.Είναι απίστευτο το πόσο εγωιστικά και κοντόφθαλμα σκέφτονται ορισμένοι, εκφράζοντας τις χαμηλοτάβανες απόψεις τους, με στόχο να ζήσουν τώρα οι ίδιοι και να πετάξουν στον καιάδα το μέλλον των παιδιών τους. 

«Φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη η Πακίτα Γκαλιέγο.

Ακούστε τί απάντησε όταν τη ρωτήσαμε αν γνώρισε ποτέ το φόβο. Να η απάντηση:

-Δεν τον γνώρισα. Και ...μη με ρωτάτε γι' αυτό παρακαλώ. Είμαι ...ευαίσθητη σ' αυτό το θέμα».

Αεροπλάνο... ένα ασφαλές μέσο μεταφοράς ή μία αεροκινούμενη νεκροφόρα?

Το συγκεκριμένο κείμενο το γράφω αρκετές μέρες μετά τη συντριβή ενός AIRBUS στις ελβετικές άλπεις και βρισκόμενος εν πτήσει για τη Μυτιλήνη. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα αεροπλάνα και ελπίζω να μην αποκτήσω ποτέ γιατί έτσι θα έβαζα τέλος στο όνειρό μου να γυρίσω όλο τον κόσμο. Αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο που φοβούνται οι άνθρωποι όταν πετούν με το αεροπλάνο και μετά την ομαλή προσγείωση τους κάνει να ξεσπούν σε χειροκροτήματα ενθουσιασμού και σταυροκοπήματα. Λες και δεν είναι η δουλειά του πιλότου αυτή!!! Αναρωτιέμαι όταν παραλαμβάνουν τα φτιαγμένα παπούτσια τους από τον τσαγκάρη ή αγοράζουν τις φρέσκιες ντομάτες από τον μανάβη, κάνουν το ίδιο; Τέσπα, βασικά θα προσπαθήσω να κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου και να δώσω μια απάντηση σχετικά με το τι είναι αυτό που φοβάμαι εγώ. Όσο το σκέφτομαι περισσότερο καταλήγω στις λέξεις: ανασφάλεια - μη έλεγχος της κατάστασης - πρωτόγονα συναισθήματα. Σίγουρα το δεύτερο οδηγεί στο πρώτο. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα πολύ μικρό χώρο (σπηλιά) και ότι η ζωή μου πλέον δεν είναι στα δικά μου χέρια. Τη χαρίζω απλόχερα σε κάποιον "ξένο", σε κάποιον άλλον. Είναι περίεργο το συναίσθημα της ανικανότητας σε περίπτωση που συμβεί οτιδήποτε. Είσαι μόνος. Εσύ και ο εαυτός σου. Παραδίνεσαι στην πορεία των πραγμάτων χωρίς να μπορείς να αλλάξεις τα δεδομένα. Οι στιγμές σε προσπερνούν καθώς για σένα ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που μπήκες μέσα σε αυτό το κουτί. Τη ζωή σου και τη χρονοσυνέχεια σου θα τη συναντήσεις ξανά κατά την προσγείωσή σου!!! Εδώ μπορείτε να χειροκροτήσετε και να κάνετε το σταυρό σας... χιχιχι...

Εικόνες ενός υπέροχου μυαλού...

Χτυπάω το κουδούνι τέσσερις φορές συνεχόμενες με σοβαρό ύφος, περιμένοντας να μου ανοίξουν. Χαιρετώ τον εαυτό μου και αμέσως βγάζω μπουφάν και παπούτσια. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζομαι υπενθύμιση για να τα βάλω στη θέση τους. Η ανυπομονησία μου για να παίξω ξεπερνά κατά πολύ τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Μπαίνω στην αίθουσα πατώντας στα δάχτυλα των ποδιών, λες και δεν θέλω να ξυπνήσω τους κοιμισμένους όλου του κόσμου. Ένας γρήγορος έλεγχος είναι πάντα απαραίτητος. Το βυσσινί χαλί είναι εδώ, οι τοίχοι είναι όπως πάντα πράσινο και πορτοκαλί και τα παιχνίδια είναι όλα στη θέση τους, όπως ακριβώς τα άφησα την προηγούμενη Πέμπτη. 

Ο καθρέφτης του δωματίου με τραβάει σαν μαγνήτης. Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να αντισταθώ. Μ' αρέσει πολύ να βλέπω τον εαυτό μου, να κάνω γκριμάτσες, να ξαπλώνω κάτω, να σηκώνομαι, να κάνω κουτσό. Μ' αρέσει η εναλλαγή των σχημάτων και το παιχνίδι με το φως και τη σκιά. Εκεί μπροστά στον καθρέφτη εξαντλώ τα στενά όρια της κοινωνικής μου συμπεριφοράς. Νιώθω σαν ομάδα. Σαν να παίζω με τον καλύτερό μου φίλο. Χτυπάω με τα δάχτυλά μου απαλά τον καθρέφτη σαν να στέλνω μηνύματα με σήματα μορς. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο επικοινωνώ, ενώ μερικές φορές περιμένω μάταια μια απάντηση από αυτό που υπάρχει πίσω από τον καθρέφτη...

Η ελπίδα πάντα νικάει στο τέλος...

Όταν ήμουν μικρός φτιάχναμε με τους φίλους μου αυτοσχέδιες σφεντόνες. Κρυβόμασταν και σημαδεύαμε τα πουλιά, που το χειμώνα στην προσπάθειά τους για να βρουν τροφή κάνανε επιδρομές στις αυλές μας και στα διπλανά χωράφια. Ήταν στιγμές που όταν ρίχναμε μία πέτρα και έκανε σαματά κρυβόταν ο ουρανός από τα μαυροπούλια που πετάγανε φοβισμένα. Ήμασταν ανέμελα και ανώριμα παιδιά. Δεν σεβόμασταν τη ζωή των πουλιών. Δεν φτάναμε ως εκεί. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να πετύχουμε το πουλί, χωρίς να σκεφτούμε τις συνέπειες. Αυτός ήταν ο μοναδικός μας στόχος. 

Από τότε έχουν περάσει περίπου δύο δεκαετίες. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έπαψα να είμαι παιδί, ωρίμασα και έμαθα να σέβομαι την αξία της ζωής γενικότερα. Διακρίνω, όμως, στην καθημερινότητά μου  ανθρώπους που κυνηγούν ακόμα "πουλιά"*. Που μοναδικός τους στόχος είναι να τα "πετύχουν", χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Ανώριμοι και απαίδευτοι άνθρωποι. Φαντάζομαι να λένε: "Αφού δεν μπορώ να πετάξω εγώ, δεν θέλω να πετάς ούτε κι εσύ. Θα σε κρατήσω στο έδαφος μαζί μου". Στην αρχή με έπιανε θλίψη, όμως τώρα γελάω μαζί τους γιατί ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρουν ποτέ. Άλλωστε, κι εγώ μικρός ποτέ μου δεν έτυχε να χτυπήσω με τη σφεντόνα μου κάποιο πουλί, γιατί πάντα το αίσθημα της επιβίωσης λειτουργεί πιο γρήγορα από οποιοδήποτε όπλο. Η ελπίδα πάντα νικάει στο τέλος. Αν τύχει στο δρόμο σας να δείτε κάποιον με σφεντόνα, αφιερώστε δύο λεπτά από το χρόνο σας και εξηγήστε του όλα αυτά που θα κερδίσει αν προσπαθήσει να βγάλει στους ώμους του φτερά!

*Τα πουλιά πλέον έχουν γίνει άνθρωποι!

Επ' ώμου...

Θεέ, σε παρακαλώ από τα βάθη της καρδιάς μου να έχεις πάντα καλά τους ώμους των δικών μου ανθρώπων! Σημείο αναφοράς ο ώμος. Δεξιός ή αριστερός δεν έχει σημασία. Πάντα είναι έτοιμος για να δεχτεί γέλια και κλάματα χαράς ή λύπης. 

Πάντα πρόθυμος και πάντα διαθέσιμος. Πάνω εκεί βρίσκω παρηγοριά, αγάπη, συμπόνια και ακουμπώ όλο τον κόσμο μου. Δεν τολμώ να φανταστώ διάφορες κοινωνικές καταστάσεις (γάμους, θανάτους, χωρισμούς, νοσοκομεία, γεννήσεις παιδιών κ.ά.) αν δεν υπήρχαν φιλικοί ώμοι. Είναι ο μόνος που έχει την ικανότητα να διαιρεί τον πόνο και να πολλαπλασιάζει τη χαρά. Όσο πιο πολλοί ώμοι, τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα. Τι θα κάναμε χωρίς αυτούς;

Μ' ακούς θεέ; Μόνο αυτό σου ζητώ. Δοκίμασέ το κι εσύ καμιά φορά. Ο δικός μου ώμος θα είναι πάντα διαθέσιμος...

ΑΝΕΙΠΩΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ!!!

Είναι στιγμές που θέλω να γράψω τόσα πολλά που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. 

Βλέπω το χαρτί, κουνάω αμήχανα το στυλό και χάνομαι στις σκέψεις. 

Δεν γράφω τίποτα. 

Περιμένω να πιαστώ από μία σκέψη που θα γίνει εικόνα, από μία λέξη που θα ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας, αλλά τίποτα. 

Όχι ότι δεν υπάρχουν λέξεις και σκέψεις. Όχι ότι δεν υπάρχουν εικόνες και ιστορίες. Απλώς δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να εκφραστούν. 

Κρίμα, γιατί είχα τόσα ωραία πράγματα να σας πω...

Το όνομά μου είναι Χοσέ Μπαριέντο...

       Είναι 12:20 τα μεσάνυχτα. Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ακούω το θόρυβο που κάνουν τα τελευταία ξύλα στο τζάκι και ξεφυλλίζω το βιβλίο ενός ουρουγουανού στοχαστή που έζησε σχεδόν όλη του τη ζωή στην Αργεντινή. Πιάνω τον εαυτό μου να ταξιδεύει, να χάνεται, λες και κάποια μυστηριώδη ξενύχτισσα δύναμη πεισματικά ζητάει να ταξιδέψω μαζί της στο χρόνο και στο χώρο. Αδυνατώ να της φέρω αντίρρηση. Όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί δεν θέλω! Νιώθω ότι αυτό το ταξίδι είναι οικείο, είναι πεπρωμένο και ως γνωστόν από το πεπρωμένο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η βαλίτσα είναι έτοιμη από χρόνια και η αναχώρηση ξεκινάει. 

       Στο αεροδρόμιο μου ζητάνε το ονοματεπώνυμο για να δούνε την κράτηση του εισιτηρίου. Ουπς, να κάτι που δεν το είχα σκεφτεί πιο μπροστά. Πριν προλάβω να αγχωθώ, ακούω τον εαυτό μου να απαντάει με δυνατή και σταθερή φωνή: Χοσέ Μπαριέντο... Εντυπωσιάστηκα πραγματικά. Λες και ήμουν έτοιμος από καιρό. Κι όμως σας το ορκίζομαι, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό το ταξίδι. Το όνομα αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου... Χοσέ Μπαριέντο... Χοσέ Μπαριέντο... 

       ...το σκηνικό αρχίζει να εμφανίζεται σιγά σιγά... δρόμος, αυτοκίνητα, ζέστη. Δεν υπάρχει κάποια πινακίδα κι όμως είμαι σίγουρος ότι βρίσκομαι στο Μπουένος Άιρες. Τραβάω μία γερή τζούρα αργεντίνικου αέρα και γίνομαι ένα με τους 40 εκατομμύρια κατοίκους. Μακάρι να μπορούσα να αποτυπώσω στο χαρτί τις εικόνες που γεμίζουν τα μάτια και το μυαλό μου... πέσος, εμπανάδα, ματέ, υπέροχες αντίκες και ταγκό μουσική. Οι αισθήσεις μου δουλεύουν στο φουλ. Βλέπω, μυρίζω, ακούω, γεύομαι και αγγίζω! Είμαι ευτυχισμένος και ήρεμος. Νιώθω πολίτης του κόσμου, ενός κόσμου που δεν έχει σύνορα. Ενός κόσμου που έχει σημαία τον ανθρωπισμό... "Μόνο αυτό έχω να σας πω και τίποτα άλλο". Χαμογελώ... Ξέρετε γιατί; 

    Δεν περίμενα από τον Χοσέ Μπαριέντο να πει κάτι διαφορετικό...