Tuesday, June 26, 2007

ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

...τα κορίτσια που καθόντουσαν στο παγκάκι φαίνεται να ξέχασαν κάποια χαρτιά. Σκέφτομαι να τρέξω να τους τα δώσω αλλά...δε βαριέσαι, μάλλον θα τα άφησαν γιατί δεν τα χρειάζονται ή γιατί έτσι δεν θα χρειαστεί να μετακινηθώ από την καρέκλα μου. Ο δρόμος το μόνο που δεν νιώθει σήμερα είναι η μοναξιά. Τον ποδοπατούν συνεχώς. Άραγε να μπορεί να καταλάβει αν το βάρος που νιώθει είναι από άνθρωπο ή από αυτοκίνητο; Ξέρει να κάνει αυτή τη διαφοροποίηση ή γι' αυτόν είμαστε όλοι ίδιοι; Τον αφουγκράζομαι να βαρυγκομάει από τη ζέστη...ακούω να προσεύχεται για λίγη βροχή. Ο καιρός αναποφάσιστος κι αυτός , τη μια πάει να του κάνει το χατίρι και την άλλη το μετανιώνει. Είναι αυτά τα υπαρξιακά που λέγαμε!
"Όταν σε είχα δει στην Ξάνθη
ήσουν άνοιξη με τα άνθη
κι άλλη μια φορά χειμώνα
λυπημένη ανεμώνα"

Στο διπλανό τραπέζι δύο φαντάροι συζητάνε για το πότε θα πάρουν τις ΤΑΠ (τιμητικές άδειες παραμεθορίου) που δικαιούνται. Αν κρίνω από το λυπημένο ύφος, μάλλον δεν θα τις πάρουν ποτέ. Κρίμα, γιατί θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σμίξουν με την οικογένεια, τους φίλους ή την κοπέλα τους. Για τον καθένα μας άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φορτιστές μας. Είναι αυτοί που όταν τους βλέπουμε, αυτόματα ο εγκέφαλος βγάζει στην οθόνη το μήνυμα connecting people!
Μια παρέα διασχίζει κάθετα τον δρόμο. Αισθάνομαι την ελευθερία που νιώθουν. Να μου το θυμηθείτε, το πράσινο θα φορεθεί πολύ φέτος (γι' αυτό με λένε prophet άλλωστε). Μάλλον η μόδα επηρεάστηκε από την μόλυνση του περιβάλλοντος και το κάψιμο των δασών. Σου λέει δεν υπάρχει που δεν υπάρχει καθόλου πράσινο στις πόλεις, τουλάχιστον με τα ρούχα θα νομίζουμε όλοι ότι αναπνέουμε καθαρό αέρα!!! Να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή και 'γώ σαν φυτό σε καρέκλα νιώθω, που μαζεύει ήλιο για να φωτοσυνθέσει αργότερα. Ως χλωροφύλη, τείνω να ονομάσω τον φραππέ.
"Ήταν φως το φόρεμα σου
άσπρο κρίνο τ' άρωμα σου
κι άνθιζε ο ουρανός για σένα
τ' αστεράκια ένα-ένα"

Κάθομαι στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου της διόροφης καφετέριας και ακριβώς από κάτω μου συναντιούνται δύο γνωστοί που αν κρίνω από την ενθουσιασμό τους πρέπει να είχαν να βρεθούν πάνω από ένα χρόνο. "Πού είσαι ρε μαλάκα; Τι κάνεις;", λέει ο ένας για να σπάσει τον πάγο και την αμηχανία προφανώς. Πρωτότυπη ερώτηση σκέφτομαι! "Καλά. Εσύ;". Από πρωτοτυπία βλέπω και ο άλλος δεν πάει πίσω! Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις; Όλες οι λέξεις λειτουργούν ως κωδικοί που το πιθανότερο είναι να αποκωδικοποιούνται διαφορετικά από τον καθένα μας. Θέλω να πω ότι αν γινόταν ο παραπάνω διάλογος ανάμεσα σε δύο αδέρφια ή σε δύο πολύ καλούς φίλους, μπορεί για κάποιον τρίτο που θα τον άκουγε να ήταν απλά κάποιες λέξεις, όμως για τους συμμετέχοντες στο διάλογο να είχαν ειπωθεί χίλιες λέξεις και άλλα τόσα συναισθήματα. Και επιτέλους, όταν πετυχαίνουμε κάποιον γνωστό στο δρόμο και μας ρωτάει τι κάνουμε, τι ακριβώς εννοεί; Οικονομικά τι κάνουμε; Οικογενειακά; Επαγγελματικά; Σεξουαλικά; Με το Πανεπιστήμιο; Μάλλον ενδιαφέρεται γενικά για τη ζωή μας! Πολλές φορές μας βγαίνει και ένα ψεύτικο ενδιαφέρον. Έτσι δεν είναι;
Καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά η προσοχή μου σκοντάφτει στη μεσαία κοπέλα μιας τριμελούς παρέας. Φοράει μαύρο φουστάνι, κόκκινα σταράκια και έχει τα μαλλιά της δεμένα πίσω. Φαίνεται αναστατωμένη από κάτι που έγινε πριν λίγο. Πιάνει το κεφάλι της και ψυθιρίζει σχεδόν με λιγμούς "δεν το πιστεύω ρε γαμώτο", "γιατί σε 'μένα;". Όπως είναι φυσικό βέβαια, σε τέτοιες ερωτήσεις η κλήση μας προωθείται. Χτυπάει με δύναμη τα πόδια της στο πεζοδρόμιο εναλλάξ, λες και φταίει εκείνο για ότι της συνέβη. Την παρακολουθώ με το βλέμμα μου μέχρι που χάνεται πίσω από τις πολυκατοικίες. Σε δευτερόλεπτα όμως, τη βλέπωνα επιστρέφει με βήμα γρήγορο, κοφτό και αποφασιστικό προς την κατεύθυνση που είχε έρθει πρίν. Το πρόσωπό της ήταν τόσο κόκκινο που έλεγες πως αν έκανες το λάθος και ακουμπούσες το χέρι σου επάνω θα γινόταν κάρβουνο. Ήταν έτοιμη να ζητήσει τα ρέστα...ήταν έτοιμη για επανάσταση. Μπράβο κορίτσι μου, όσο υπάρχουν άνθρωποι με νεύρο, είμαστε σε καλό δρόμο...
"Έρχεσαι και ήλιους φέρνεις
κι όταν φεύγεις μου τους παίρνεις
κι απ‘ τον μιναρέ της Ξάνθης
σου φωνάζω να ξανάρθεις"

Thursday, June 21, 2007

ΠΛΑΚΩΣΕ ΖΕΣΤΗ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ Ο PROPHET "KAIEI"

  • Είναι κάτι τέτοια βράδια που από τη ζέστη αφρίζω σαν αναβράζον δισκίο. Νιώθω να ξεφλουδίζομαι και να σκάω μύτη με το καινούριο μου πλέον δέρμα. Θα 'δινα τα πάντα κάτι τέτοιες στιγμές να είμαι κάτω από μία μάνικα, καθώς όγκοι νερού θα δροσίζουν και θα περιλούζουν όλο μου το κορμί. Ή να βρίσκομαι σε κάποια εξωτική παραλία, φορώντας χαβανέζικο πουκάμισο, να ακούγεται στο βάθος το cd να παίζει repeat το "could you be love" του Bob κι εγώ να πίνω καϊπιρίνιες και να καπνίζω πούρα. Θέλετε να σας πάρω μαζί μου;
  • Σήμερα 21 Ιουνίου έχουμε την μεγαλύτερη μέρα του έτους, κάτι που κάνει ακόμα πιο απελπιστική την κατάσταση με τη ζέστη! Επίσης, νομίζω ότι σήμερα είναι και η παγκόσμια μέρα μουσικής. Γι' αυτό θα κλείσω το άρθρο με πέντε αγαπημένες επιλογές τραγουδιών:
  1. Βγες στο μπαλκόνι να δεις --> Ηλίας Μακρίδης
  2. Senior --> Πύξ Λάξ
  3. Αιρετικό --> Γιάννης Αγγελάκας
  4. Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα --> Δημήτρης Ζερβουδάκης
  5. Πιες --> Σωκράτης Μάλαμας
Δύσκολη υπόθεση η επιβίωση το καλοκαίρι...





Thursday, June 14, 2007

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ!


Την περασμένη Κυριακή τακτοποιώντας το υπόγειο ανακάλυψα μία ξεχασμένη μπάλα του μπάσκετ. Ξεφουσκωμένη και γεμάτη αράχνες, μόνο οι αναμνήσεις ήταν εκεί ζωντανές για να μου θυμίζουν πως κάποτε ήταν γεμάτη ενέργεια και παιχνίδι. Όπως ήμουν με τις φόρμες χτύπησα το κουδούνι του Μ. και του έδειξα τον μικρό πορτοκαλί θησαυρό. Διάλογος δεν υπήρξε, άλλωστε το μόνο που είπε ήταν "περίμενε, πάω να αλλάξω ρούχα".

Ανεβήκαμε στο μηχανάκι και κατευθυνθήκαμε προς το πλησιέστερο βενζινάδικο. Όπως καταλαβαίνετε έπρεπε να δώσουμε και πάλι ζωή στην μπάλα. Δεύτερος σταθμός ήταν ένα σχολείο, που διέθετε μπασκέτες (χωρίς διχτάκι δυστυχώς). Κάναμε κατάληψη στην μία απ' αυτές, καθώς στην δεύτερη παίζανε ήδη γύρω στα 6 παιδάκια, προφανώς του Δημοτικού. Καθίσαμε περίπου 45 λεπτά κι όμως πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου χιλιάδες εικόνες και θύμισες. Αφού εκτονωθήκαμε και κουραστήκαμε, πήραμε την πορτοκαλί σύντροφό μας και ξεκινήσαμε για το σπίτι.

Οι κοινωνίες αλλάζουν συνεχώς, το ίδιο και ο τρόπος ζωής. Οι γονείς μας έζησαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες, εμείς το ίδιο και φυσικά τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν αλλιώς. Αυτό δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά και κάτι κακό. Τεχνικά τουλάχιστον βελτιώνονται πολλά πράγματα που βοηθάνε ταυτόχρονα και στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής...ηθικά όμως τι γίνεται; Διότι ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει και ένα γήπεδο άθλησης, δεν υπάρχει συμμετοχή! Τι φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα; Η μάλλον τι δεν φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα; Έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με ξενοφοβίες, ρατσισμούς, καχυποψίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα.

...Ανέβηκα στο μηχανάκι και αντί να νιώθω αναζωογονημένος και "καθαρός" ψυχικά, άρχισα να μαυρίζω το μυαλό μου με σκέψεις για το τι θα μπορούσαν να πούνε κάποιοι γονείς που είδανε από το μπαλκόνι τους δύο άγνωστους "μαντραχαλάδες" να παίζουν στον ίδιο χώρο με τα παιδιά τους...παιδεραστές; έμποροι οργάνων; απαγωγείς;

Σας ακούγονται τρελά όλα αυτά και υπερβολικά ε; Και σε μένα το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα αντέχουμε στην πίεση των ΜΜΕ. Ευτυχώς!

Thursday, June 7, 2007

ΔΕΝ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ...

Διανύουμε μια χαλεπή περίοδο για αγάπες. Είναι η εποχή που οι άντρες νιώθουν προδομένοι από τις γυναίκες, είναι η εποχή όπου ο ρομαντισμός φέρνει σε κάτι από χαμένη Ατλαντίδα, που όλοι την ψάχνουν και κανένας δεν μπορεί να τη βρει! Η ιστορία που ακολουθεί, καθώς και τα πρόσωπα που εμφανίζονται, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα (παρόλο που μπορεί να σας φαίνονται γνωστά)!
ΠΡΟΣΩΠΑ
Στέφανος (27 ετών): Σπούδασε Οικονομικά και τώρα ψάχνει για εργασία. Είχε 4 χρόνια δεσμό με την Νάντια. Η αγάπη τους πνίγηκε στα παγωμένα νερά του Δεκέμβρη όταν εκείνος ήταν φαντάρος στο Διδυμότειχο. Η απόφαση ήταν της Νάντια.
Νάντια (25 ετών): Τελείωσε Ψυχολογία στην Κρήτη καταβάλλοντας, ωστόσο, τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα. Νιώθει να πνίγεται, η ζωή της περνάει κρίση και το σταυροδρόμι μπροστά της φαντάζει γολγοθάς. Η εύκολη λύση ήταν να διαλύσει τη σχέση της με τον Στέφανο. Ένιωσε ελεύθερη, μα συνάμα και γεμάτη τύψεις. Η περίοδος με το Στέφανο δεν ήταν ακριβώς δυσάρεστη, το αντίθετο μάλιστα, ωστόσο ένιωθε ότι κάτι την εμπόδιζε να πετάξει. Τον δρόμο προς τον ουρανό προσπάθησε να τον βρει με τον Παύλο. Το καινούριο είναι πάντα ενδιαφέρον, αλλά ήταν όντως αυτό που έψαχνε η Νάντια;
Παύλος (26 ετών): Στρατιωτικός με δυσμενή μετάθεση στον Έβρο. Την πάτησε στο μέγιστο βαθμό με την Νάντια, καθώς ήταν και η πρώτη του κοπέλα! Παραλίγο να αυτοκτονήσει όταν η Νάντια του ζήτησε να μείνει μόνη για να σκεφτεί...
...Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον Στέφανο. Όταν τον αντίκρυσε μετά από αρκετά χρόνια, έξω από το σπίτι της, γκρεμίστηκαν ξανά τα πάντα μέσα της. Προσπάθησε να κρύψει τον πανικό της και με τρεμάμενη φωνή...
-Θέλεις να 'ρθείς επάνω;
-Μπα, άστο καλύτερα. Δεν θέλω να βρεθώ ξανά αντιμέτωπος με δυσάρεστες εκπλήξεις.
-Μη λες βλακείες. Έλα μαζί μου σε παρακαλώ, έλα για λίγο τουλάχιστον να πιούμε ένα ποτό.
-Μόνο για ένα ποτό όμως.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πολυκατοικίας ο Στέφανος σκεφτόταν ότι ήταν το τέλειο δείγμα του "τραβάτε με κι ας κλαίω". Πισωπάτησε για λίγο, το ξανασκέφτηκε και δίστασε.Ένιωσε το χέρι της να τον αρπάζει και να τον τραβάει προς την πόρτα του σπιτιού της. Ανθρώπινες αδυναμίες, ψιθύρισε και έσυρε τα πόδια του ακολουθώντας τα δικά της. Γύρισε το κλειδί δύο φορές και η πόρτα άνοιξε διακριτικά, χωρίς θορύβους. Σάστισε, έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να κοιτάει τον τεράστιο διάδρομο που οδηγούσε στο σαλόνι. Έκανε μία αναδρομή στο χρόνο και θυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε να έρθει πάνω από 2 χρόνια. Ήταν εκείνο το βράδυ που μπαίνοντας βρήκε τον Παύλο να κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ, ευτυχώς ακόμα με τα ρούχα. Ο Παύλος ήταν "φίλος" του αδερφού της και κάτ' επέκταση και δικός της. Ο Στέφανος ποτέ του δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε οι φίλοι του αδερφού της να είναι και δικοί της. Είχανε κάνει άπειρες συζητήσεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και φυσικά είχανε τσακωθεί ούκ ολίγες φορές. Συνήθως, όλα αυτά κατέληγαν με την κλασική ατάκα του Στέφανου ότι "φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών δεν υπάρχει, παρά μόνο στην περίπτωση που ο άντρας κόψει το πουλί του". Δυστυχώς, και με την περίπτωση του Παύλου είχε δίκιο. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κάνει δεσμούς η Νάντια, πριν και μετά από αυτόν, όπως άλλωστε είχε και ο ίδιος. Εκείνο που τον έκανε ταύρο σε υαλοπωλείο ήταν οι ηλίθιες συστάσεις του στυλ από 'δώ ο φίλος μου ο τάδε...Με αυτές τις σκέψεις και με μισή καρδιά διάνυσε την απόσταση μέχρι τον καναπέ. Όλα έμοιαζαν ίδια, ο παλιός καθρέφτης με το τηλέφωνο αντίκα επάνω του, που της είχε χαρίσει στη γιορτή της, η κουνιστή πολυθρόνα, ακόμα και η φωτογραφία του ήταν επάνω στη μικρή βιβλιοθήκη. Άναψε ένα τσιγάρο και βυθίστηκε στις χορευτικές φιγούρες του καπνού...
Προσκαλώ όποιον/α θέλει, και τολμάει, να φορέσει τη "στολή κατάδυσης" και να κάνει μια βουτιά σε βαθιά νερά, προσθέτοντας ότι στοιχεία θέλει στην συγκεκριμένη ιστορία..ΑΡΧΗ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ - ΤΕΛΟΣ (ακόμα και νέους χαρακτήρες) κατά την απαίτηση του φίλου μου equally damaged. Περιμένω με αγωνία τις δικές σας προτάσεις...
*περισσότερα αποσπάσματα:

Tuesday, June 5, 2007

ΒΡΟΧΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ...

Φέτος φαίνεται ότι τον καιρό τον έχουν πιάσει τα υπαρξιακά του! Όλα του φταίνε. Από το πρωί μας βρέχει και έκρινα ότι είναι η καταλληλότερη μέρα να τελειώσω επιτέλους το βιβλίο του Έρμαν Έσσε "Σιντάρτα". Ένα βιβλίο συνεχούς αναζήτησης του Ατμάν (Θεού), που τελικά φαντάζει να είναι παντού και πουθενά. Ίσως, τελικά, ο καθένας από εμάς να είναι ένας μικρός Θεός. Το συγκεκριμένο βιβλίο κατά την ανάγνωσή του μου έφερνε εικόνες και αρώματα από Καζαντζάκη και Κοέλο. Δεν θα σας έλεγα να το διαβάσετε καλοκαίρι. Αφήστε το για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, να ακούγεται η βροχή από έξω και εσείς δίπλα στο τζάκι να αναζητάτε, πέρα από λίγη ζέστη, τον δικό σας Ατμάν.


...ο κόσμος δεν είναι ατελής, ούτε πρέπει να τον βλέπουμε σ' έναν αργό δρόμο προς την τελειότητα: όχι, είναι σε κάθε στιγμή τέλειος, κάθε αμαρτία φέρνει μέσα της τη χάρη, όλα τα μικρά παιδιά έχουν μέσα τους έναν γέρο, όλα τα νήπια το θάνατο, όλοι οι ετοιμοθάνατοι την αιώνια ζωή...


ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ

Friday, June 1, 2007

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΝΕΤ-ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ...

Σήμερα το μεσημέρι στο Δελτίο Ειδήσεων της ΝΕΤ, ένας δημοσιογράφος έθιξε το συγκεκριμένο θέμα και τη "δυναμική" που έχει αναπτυχθεί μέσα από τα blogs. Μάλιστα ενημερώθηκε ο Υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος και έκανε δηλώσεις επί του θέματος...ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ...Μόνο όταν μπεις στο χορό, χορεύεις! Αλλά τότε, δυστυχώς, είναι αργά...

ΚΡΑΥΓΗΗΗΗΗΗΗΗΗ...



Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
Για συμμετοχή στη διαμαρτυρία επισκεφθείτε τη διεύθυνση όπου bloggers στηρίζουν την κινητοποίηση, http://giatinamalia-blog.blogspot.com/.

Είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας να ακούγονται αυτές οι φωνές. Να ενώνονται με τις δικές μας και από ψίθυροι να γίνονται κραυγές.