Η Δευτέρα έκρυβε μία από τις ομορφότερες εμπειρίες στη Στοκχόλμη. Ο γύρος ενός νησιού με ατομικά κανόε - καγιάκ! Τέσσερις Έλληνες θαλασσόλυκοι, λοιπόν, ξανοίχτηκαν στο πέλαγος και για τις τρεις επόμενες ώρες έγιναν ένα με το υγρό στοιχείο και τα αξιοθέατα της σκανδιναβικής φύσης. Ενώ το πρωί ξεκινήσαμε με βροχή, εν τέλει ένας ζεστός ήλιος μας συνόδευσε μέχρι το τέλος της διαδρομής, αφήνοντας επάνω μας τα σημάδια του (ειδικά στον Μ. που κατακοκκίνησε στο πρόσωπο)!
Με πόδια και χέρια βαριά από το κουπί αναζητήσαμε κάτι φαγώσιμο και κατόπιν σύραμε τα βήματά μας μέχρι το διπλανό πάρκο. Το γρασίδι μας υποδέχτηκε με τιμές που αρμόζουν σε επισκέπτες - τουρίστες και 'μείς απλά τις αποδεχτήκαμε.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, είναι πολύ σπάνιο να βρεις τόσο μεγάλα πράσινα πάρκα, αλλά ακόμα και αυτά που υπάρχουν, συνήθως συνοδεύονται από ταμπέλες που σε προειδοποιούν: "Μην πατάτε το πράσινο"!!!! Εδώ στη Στοκχόλμη τα πάρκα βοηθούν στο πάντρεμα ανθρώπων και πολιτισμών. Υπάρχει μία ειρηνική συνύπαρξη και οι επισκέπτες δένουν καταπληκτικά με το τοπίο. Πρόκειται για μια μεγάλη χύτρα, μέσα στην οποία ανακατεύονται με μαεστρία όλα τα "υλικά" που είναι απαραίτητα για να πετύχει η συνταγή της διαπολιτισμικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Στρέφω το βλέμμα προς το δρόμο και παρατηρώ παντού ποδήλατα. Κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα, γεγονός που δείχνει πως τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ικανά να καλύψουν τις ανάγκες των ντόπιων και των τουριστών. Το ποδήλατο εδώ είναι τρόπος ζωής. Τα πάντα έχουν φτιαχτεί με βάση πρώτα τον πεζό, μετά τον ποδηλάτη, μετά τα μέσα μαζικής μεταφοράς και στο τέλος τον οδηγό αυτοκινήτου! Κόρνα, φυσικά, ούτε για δείγμα...
