Friday, July 17, 2009

(2) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Ο Δ. σήμερα κλείνει τα 28 και το πρωϊνό τον βρήκε μαζί με την παρέα να τρώει kanelbulle (κάτι σαν κέικ) και να πίνει καφέ σε ένα απίστευτο μαγαζάκι στη μέση ενός τεράστιου δάσους, δίπλα στη λίμνη. Ειδυλλιακό τοπίο για να διώξει κανείς τις πρωινές τσίμπλες από τα μάτια. Ξυπνήσαμε (ευτυχώς) σήμερα με έναν τεράστιο ήλιο πολλά υποσχόμενο. Αυτό είδανε και τρεις μικρές σουηδέζες, οι οποίες αναζητήσανε λίγη δροσιά βουτώντας στα σκοτεινά νερά της λίμνης. Σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να εκτιμούν το παραμικρό και φυσικά πάνω σε αυτή τη βάση ξέρουν να αξιοποιούν και την παραμικρή ευκαιρία που έχουν.
Για να βγούμε στο κέντρο της Στοκχόλμης διασχίσαμε αρκετές κατοικίσιμες περιοχές. Εντύπωση προκαλούν τα γυμνά παράθυρα των πολυκατοικιών. Δεν υπάρχουν κουρτίνες, δεν υπάρχουν παντζούρια, δεν υπάρχουν μπαλκόνια. Για εμάς τους Έλληνες είναι περίεργο κάτι τέτοιο, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από μπαλκόνια, διότι το καλοκαίρι διαρκεί ελάχιστα και όσο διαρκεί τους αρέσει να το περνάνε στα δημοτικά πάρκα. Πάρκα που ξεφυτρώνουν από το πουθενά και πραγματικά μέσα στην καρδιά της σουηδικής πρωτεύουσας. Ένα παιδάκι περίπου 5 ετών βγάζει τα παπούτσια, σηκώνει τη φούστα λιγάκι για να μην τη βρέξει και βάζει τα πόδια της στο συντριβάνι. Ψάχνω να βρω τους γονείς της και τελικά τους συναντώ με το βλέμμα λίγο πιο πίσω στα σκαλιά του πάρκου. Όχι μόνο δεν μαλώνουν το παιδάκι, αλλά ίσα ίσα το ενθαρρύνουν να παίξει κι άλλο με το νερό. Σε λίγο το ένα παιδάκι έγιναν δύο και φαντάζομαι ότι θα ακολούθησαν και άλλα. Απομακρύνομαι και μέσα στο μυαλό μου αντηχούν οι στριγγλιές της ελληνίδας μάνας σε ανάλογη περίπτωση: "Μαρίαααααα, βγες τώρα αμέσως από 'κεί. Θα σε τσακίσω αν λερώσεις το φόρεμά σου! Δεν μ' ακούς ε; Τώρα θα δείς!".

Είμαστε τόσο διαφορετικοί λαοί! Ψάχνω να βρω κάποιες απαντήσεις και συμβουλεύομαι τον φίλο μου Φ. που ζει τα τελευταία δύο χρόνια στη Στοκχόλμη. Καταλήξαμε στο γεγονός ότι οι άνθρωποι εδώ παντρεύονται αρκετά νέοι, κάτι που αυτόματα τους δίνει το πλεονέκτημα ως γονείς να είναι πολύ πιο κοντά στα παιδιά τους. Ξέρουν να χαρούν τη ζωή και δεν φοβούνται να το μεταδώσουν αυτό και στα παιδιά τους. Ευτυχισμένος, τελικά, ίσως είναι ο άνθρωπος που είναι απαλλαγμένος από κόμπλεξ. Βέβαια, αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι που παντρεύονται σχετικά νωρίς, ζούνε σε μία χώρα που έχει αρνητική ανεργία, που τους δίνει τη δυνατότητα να δουλέψουν, να πληρωθούν καλά χρήματα, να έχουν καλή ασφάλιση, να έχουν γενικότερα ένα κοινωνικό κράτος το οποίο θα τους στηρίξει σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, δεν εξαρτώνται από τους γονείς τους. Κερδίζουν την οικονομική και προσωπική τους ανεξαρτησία μόλις γίνουν 18 ετών. Γι' αυτό και στα πάρκα υπήρχαν δεκάδες καροτσάκια πίσω από τα οποία δεν υπήρχε ένα παππούς ή μία γιαγιά (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), αλλά υπήρχε ένας νεαρός άντρας ή μια νεαρή γυναίκα, όπως είναι και το σωστό για την ανατροφή του παιδιού.
Μπορεί να βρίσκομαι 3.2οο χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, αλλά η σύγκριση έρχεται ανεπαίσθητα...

Σήμερα οφείλω να ομολογήσω ότι γυρίσαμε ένα μεγάλο μέρος της πόλης, χρησιμοποιώντας σχεδόν όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς που διαθέτει η Στοκχόλμη και πιστέψτε με είναι αρκετά (μετρό, αστικά λεωφορεία, τραμ, πλοία!). Γύρω στις 11 το βράδυ τα βήματά μας κατέληξαν για το πρώτο ποτό στην ταράτσα ενός κτηρίου με θέα-πιάτο την δυτική πλευρά της πόλης. Ψάχνω να βρω και να τσεκάρω τα κυριότερα κτήρια-μνημεία, αλλά εγκαταλείπω την προσπάθεια γρήγορα καθώς κανένα από αυτά δεν είναι φωτισμένα! Πέρα από τους κεντρικούς δρόμους που έχουν φωτισμό, κατά τα άλλα η πρωτεύουσα μοιάζει να βυθίζεται στο σκοτάδι της νύχτας.


Το κρύο αρχίζει να γίνεται πλέον αισθητό, καθώς μετακινούμαστε στο μπαρ όπου θα κλείσουμε τη βραδιά. Άνετοι άνθρωποι, χωρίς ενδοιασμούς, άκρως κοινωνικοί, έως και προκλητικοί σε κάποιο βαθμό. Η στάση και η συμπεριφορά τους αναιρεί αυτόματα το μύθο που σκέπαζε χρόνια τώρα τις σκανδιναβικές χώρες και τους κατοίκους τους. Κάθε άλλο παρά ψυχροί λαοί είναι. Μακάρι να είχαν όλοι την "ψυχρότητά" τους!