Wednesday, September 12, 2007

ΤΟ "ΟΝΕΙΡΟΠΗΓΑΔΟ"...

Από παιδί ονειρευόμουν. Δεν σταμάτησα ποτέ. Ακόμα και όταν μου λέγανε ότι είμαι αρκετά μεγάλος πια γι' αυτά, εγώ ονειρευόμουν. Δεν τα παράτησα. Θυμάμαι, στα έξι μου, πήγαινα στην πίσω αυλή του σπιτιού και έσκαβα μία μεγάλη τρύπα. Τόσο μεγάλη ώστε να χωράει τα όνειρά μου. Μετά, τα έβαζα προσεκτικά μέσα και τα σκέπαζα με χώμα. Πίστευα ότι με τον τρόπο αυτό, δεν θα μπορούσε να μου τα πάρει κανείς. Ένιωθα σαν σκύλος που κρύβει το κόκκαλό του για να το βρει όταν θα πεινάει. Έτσι ακριβώς γινότανε. Κάθε φορά που έβρισκα, λοιπόν, τα σκούρα ήξερα ότι τα όνειρά μου με περίμεναν καρτερικά στο ίδιο εκείνο σημείο. Ποτέ δεν με απογοήτευσαν...
Ακόμα και τώρα, ύστερα από 20 χρόνια περίπου, το μεσημέρι που γυρνάω στο σπίτι από τη δουλειά, ψάχνω στη διαδρομή για "ονειροπήγαδα". Τι στο καλό, συλλογίζομαι. Αυτή η πόλη δεν ονειρεύεται πια; Έπειτα, τρέχω φοβισμένος στο δικό μου ονειροπήγαδο, αυτό που είχα από μικρός. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει από το στόμα μου και την ψυχή μου, καθώς το βλέπω ακόμα εκεί...
"ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΗΓΑΔΟ"

"Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ένα βαθύ πηγάδι

μα ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι

ψηλά επάνω στέκονταν γεμάτη η σελήνη

μα παφλασμός δεν τάραξε την νεκρική γαλήνη"

"Το πηγάδι"

Ερμηνευτής: Νίκος Παπάζογλου

Στίχοι: Τάκης Σιμώτας