Monday, February 10, 2014

ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Εγώ ο δρόμος και το αυτοκίνητο, το μέσο για τον προορισμό μου. Μια εξίσωση με έναν άγνωστο Χ ... τον εαυτό μου!
Οι αναγκαστικές εργασιακές διαδρομές (έτσι ονομάζω τις διαδρομές με αυτοκίνητο που πρέπει να κάνεις όταν δουλεύεις σε άλλη πόλη ή περιοχή από τον τόπο διαμονής) πέρα από τρελή σπατάλη παραγωγικού χρόνου, αποτελεί μία καλή αφορμή για εσωτερική αναζήτηση στα ορυχεία της ανθρώπινης ψυχής!
Στις αρχές, η όλη προσπάθεια κατέληγε σε αποτυχία. Αναρωτιόμουν το γιατί (?) Η απάντηση ήταν εκεί έξω, μπροστά στα μάτια μου. Η εσωτερική αναζήτηση προϋποθέτει την εναρμόνισή μας και τη συμφιλίωσή μας με τη φύση. Είμαστε φτιαγμένοι από χώμα (γι' αυτό και κάποιοι τρέμουν το νερό) που αποτελεί βασικό στοιχείο της φύσης.
 Ώστε αυτό έπρεπε να κάνω λοιπόν; Τώρα ξέρω ότι το εμπόδιο ήταν το ίδιο το μέσο! Εκείνο που με βοηθούσε για να φτάσω στον έναν προορισμό, ήταν το ίδιο που με απέτρεπε να φτάσω στον άλλον προορισμό!
Πλέον, πριν μπω στο αυτοκίνητο, έχω προετοιμάσει ήδη τη φυγή μου από αυτό. Πετάω με συνοπτικές διαδικασίες από πάνω μου τη βιομηχανική μεταλική πανοπλία και καβαλάω το παιδικό μου ποδήλατο (εκείνο που κράτησα για χρόνια μαζί με τα άλλα ενθύμια, μέσα στη σκοτεινή αποθήκη). Ξέχασα να σας πω ότι η συνταγή για να πετύχει το συγκεκριμένο φαγητό προϋποθέτει δύο δόσεις αθωότητας και μια ιδέα παιδικής αφέλειας. Χρειάζεται να βγάλουμε τον ρομαντικό Δον Κιχώτη που κρύβουμε όλοι μέσα μας, να φορέσει το μαγειρικό σκουφί και την ποδιά του και να χτυπήσει σε ένα μεγάλο μπολ τα παραπάνω υλικά. Μην ανησυχείτε για τα υπόλοιπα. Το ζυμάρι της ψυχικής ανάτασης φουσκώνει από μόνο του!!!