Saturday, May 9, 2015

Αεροπλάνο... ένα ασφαλές μέσο μεταφοράς ή μία αεροκινούμενη νεκροφόρα?

Το συγκεκριμένο κείμενο το γράφω αρκετές μέρες μετά τη συντριβή ενός AIRBUS στις ελβετικές άλπεις και βρισκόμενος εν πτήσει για τη Μυτιλήνη. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα αεροπλάνα και ελπίζω να μην αποκτήσω ποτέ γιατί έτσι θα έβαζα τέλος στο όνειρό μου να γυρίσω όλο τον κόσμο. Αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο που φοβούνται οι άνθρωποι όταν πετούν με το αεροπλάνο και μετά την ομαλή προσγείωση τους κάνει να ξεσπούν σε χειροκροτήματα ενθουσιασμού και σταυροκοπήματα. Λες και δεν είναι η δουλειά του πιλότου αυτή!!! Αναρωτιέμαι όταν παραλαμβάνουν τα φτιαγμένα παπούτσια τους από τον τσαγκάρη ή αγοράζουν τις φρέσκιες ντομάτες από τον μανάβη, κάνουν το ίδιο; Τέσπα, βασικά θα προσπαθήσω να κάνω την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου και να δώσω μια απάντηση σχετικά με το τι είναι αυτό που φοβάμαι εγώ. Όσο το σκέφτομαι περισσότερο καταλήγω στις λέξεις: ανασφάλεια - μη έλεγχος της κατάστασης - πρωτόγονα συναισθήματα. Σίγουρα το δεύτερο οδηγεί στο πρώτο. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα πολύ μικρό χώρο (σπηλιά) και ότι η ζωή μου πλέον δεν είναι στα δικά μου χέρια. Τη χαρίζω απλόχερα σε κάποιον "ξένο", σε κάποιον άλλον. Είναι περίεργο το συναίσθημα της ανικανότητας σε περίπτωση που συμβεί οτιδήποτε. Είσαι μόνος. Εσύ και ο εαυτός σου. Παραδίνεσαι στην πορεία των πραγμάτων χωρίς να μπορείς να αλλάξεις τα δεδομένα. Οι στιγμές σε προσπερνούν καθώς για σένα ο χρόνος έχει σταματήσει τη στιγμή που μπήκες μέσα σε αυτό το κουτί. Τη ζωή σου και τη χρονοσυνέχεια σου θα τη συναντήσεις ξανά κατά την προσγείωσή σου!!! Εδώ μπορείτε να χειροκροτήσετε και να κάνετε το σταυρό σας... χιχιχι...