Wednesday, December 31, 2008

Καλή χρονιά bloggers!


Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία...όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν! Από αύριο φεύγω για Κωνσταντινούπολη, οπότε θα τα ξαναπούμε από Δευτέρα με λεπτομέρειες και αρκετές φωτογραφίες! Μέχρι τότε...πολλά φιλιά στα μούτρα...
Υ.Γ. Φέτος, το Merry Christmas έγινε Merry Crisis και το Happy new year έγινε Happy new fear!!!

Tuesday, December 16, 2008

"Για πάντα μαζί..."

Ο Στέφανος γέμισε το ποτήρι με ουίσκι, πρόσθεσε από την κατάψυξη δύο παγάκια και έσυρε τα βήματά του μέχρι τη μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα που κοσμούσε το ευρύχωρο σαλόνι του. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 1 τα ξημερώματα και ανταπέδωσε την κλεφτή ματιά που του έριξε το «αφεντικό» του. Ο άνθρωπος τελικά είναι ο μεγαλύτερος δυνάστης, σκέφτηκε και συνέχισε να κυνηγάει τα δευτερόλεπτα. Ο Στέφανος κάθισε αναπαυτικά, κρατώντας σφιχτά στα χέρια του το ποτό, ως λάφυρο. Σήκωσε το ποτήρι και ήπιε μια γουλιά. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι θύμησες να σπρώχνουν η μία την άλλη και να βιάζονται να βγουν στην επιφάνεια. Απόψε ήταν ένα από αυτά τα βράδια που η πουτάνα η καρδιά αρχίζει να καίει τόσο πολύ…και πάνω που λες «την πάγωσα», εκείνη αρχίζει και πάλι, χωρίς αιτία και αφορμή…μόνο ένα κοίταγμα…ένα χαμόγελο!
Κράτησε με το ένα χέρι το ποτό του και με το άλλο άνοιξε το πορτάκι του κινητού του. Πήγε στα εισερχόμενα μηνύματα και πάτησε πάνω στο όνομα «Το μωρό μου». Η οθόνη αναβόσβησε και φάνηκε το μήνυμα που του είχε στείλει η Νάντια πριν ένα χρόνο περίπου. Τα είχαν χαλάσει και μετά από τηλεφώνημα του Στέφανου τα ξαναβρήκαν. Η Νάντια του απάντησε στο μήνυμα: «Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες τώρα. Είσαι γλύκα. Μου ‘δωσες πίσω τη ζωή που μου πήρες όταν μου είπες ότι θέλεις να χωρίσουμε. Μπορώ και πάλι να γελάω. Κοίτα με! Κοίτα μεεεεεεεε…». Η απάντηση του Στέφανου ήρθε αμέσως και ήταν όπως πάντα λιγότερο εκδηλωτική και πιο ρεαλιστική: «Δεν ξέρω αν είναι το σωστό, όμως ο χρόνος θα το δείξει». Το βράδυ εκείνο είχε τελειώσει με το μήνυμα της Νάντιας, που αυτή τη στιγμή ο Στέφανος σιγοδιάβαζε χωμένος στην πολυθρόνα του: «Μη φοβάσαι τίποτα. Όλα μια μέρα θα γίνουν καλύτερα. Θα το δεις! Σε λατρεύω! Για πάντα μαζί». Για πάντα μαζί…ψέλλισε ξανά, σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος από ώρα. Πολλές φορές είχε ντραπεί στη ζωή του γιατί έπιανε την ψυχή του να μην τολμάει. Τώρα έβλεπε καθαρά τις θαμπωμένες θύμησες να στερεώνονται, να ανεβαίνουν οι βουλιαγμένες χαρές και οι πίκρες να μετατοπίζονται σε ελαφρότερο αγέρα και τελικά να γίνονται παραμύθι.
- «Αφεντικό;», ψυθίρισε το ρολόι, αλλά κατάλαβε αμέσως ότι ο Στέφανος είχε αποκοιμηθεί στην μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα…


**περισσότερα αποσπάσματα:

Monday, December 8, 2008

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...


ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...


Όλη η Ελλάδα καταδικάζει τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, από ειδικό φρουρό της αστυνομίας.


Η σφαίρα που έπληξε τον ανυποψίαστο μαθητή είναι σφαίρα που πλήττει όλη τη ΝΕΟΛΑΙΑ, το ΛΑΟ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Tuesday, December 2, 2008

SIGMUND FROID ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ...


Σήμερα, οι ψυχοθεραπευτές έχουν καταργήσει τον "μεσαίο χώρο" ψυχολογίας! Τι εννοώ; Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα διαπιστώσετε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Από τη μία είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κρύβουν έναν Φρόυντ μέσα τους και βομβαρδίζουν τον συνάνθρωπό τους με ερωτήσεις, στεχεύοντας στην όσο το δυνατό καλύτερη ανάγνωση της ψυχής και της συμπεριφοράς του άλλου. Σπεύδουν να διαβάσουν την συναισθηματική νοημοσύνη του Golleman και κρέμονται από τα χείλη του Χαρδαβέλλα για να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερα χαρακτηριστικά στον εαυτό τους κοινά με αυτά των παιδιών Indigo. Τους εντοπίζουμε μέσα από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν συχνά: "καταλαβαίνω πως νιώθεις", "σε διαβάζω σαν βιβλίο ανοιχτό", "το κατάλαβα με την πρώτη ματιά", κ.ά.
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τους ανθρώπους εκείνους που είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους (ή έτσι νομίζουν), στο καβούκι τους και αδιαφορούν τόσο για τις διαπροσωπικές όσο και για τις ενδοπρωσοπικές "σχέσεις". Και εδώ είναι που φέρουν μεγάλη μερίδα ευθύνης οι ίδιοι οι ψυχοθεραπευτές, διότι πολλές φορές αποπροσανατολίζουν τη μορφή του ρόλου τους. ΕΞΗΓΩ: Οι εκπρόσωποι της επιστήμης της ψυχολογίας, παρακινούμενοι...ποιος ξέρει από ποιους παράγοντες (ίσως βαρεμάρα!), έχουν αναλωθεί πλήρως σε μία λογική-αλόγιστη χρήση φαρμάκων με κατασταλτικό χαρακτήρα. Δείχνουν σημάδια αποστροφής και άρνησης να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της ψυχανάλυσης, που χρόνια τώρα κουβαλάνε. Ποια είναι η εύκολη λύση, όταν έρχονται σε επαφή με τον "ασθενή"; ΦΑΡΜΑΚΑ! Φυσικά, η τακτική αυτή φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς δεν είναι μία δυναμική διαδικασία η οποία θα βοηθήσει το άτομο να πετάξει τον μανδύα της εσωτερίκευσης (που μπορεί πολλές φορές να ακουμπάει παθολογικές πτυχές) και να βγει ξανά στο φως! Και αφού, βρισκόμαστε στα χωράφια των ψυχοθεραπευτών, δεν θα μπορούσα να μην θίξω την, όπως φαίνεται, γενικευμένη μορφή "συμβουλών" προς τους ασθενείς και οι οποίες έχουν ως μότο τη φράση "ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να πεθάνουν". Βομβαρδίζουν τους ασθενείς με προτάσεις που στηρίζονται σε ακραίες τάσεις εγωϊσμού και ωχαδερφισμού (μακριά από τον κώλο μου και όπου θέλει ας είναι). Μάλιστα, χρησιμοποιούν με αρνητικό τρόπο την εξαγωγή συναισθημάτων και την επικοινωνία με συνανθρώπους τους. Πλέον παρατηρείται το φαινόμενο της ευθείας και χωρίς καμιάς συναισθηματικής κάλυψης, απόδοσης της άποψής μας. Οι ασθενείς, με τις παροτρύνσεις των ψυχοθεραπευτών ("πες αυτό ακριβώς που αισθάνεσαι") ντύνουν τις λέξεις χωρίς δεύτερη σκέψη και φυσικά χωρίς να νοιάζονται αν πληγώνουν τον συνομιλητή τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να διαλύονται μακροχρόνιες σχέσεις φιλίας, αγάπης, συγγένειας, κοκ. Υπάρχουν αδέρφια που δεν ξέρουνε τι κάνουνε και πως νιώθουνε τα άλλα τους αδέρφια! Δεν θέλουνε να φορτωθούνε τα προβλήματα των άλλων (ακόμα και του ίδιου τους το αίμα)! Αυτό βέβαια δημιουργεί με στατιστική ακρίβεια τεράστια συναισθηματικά κενά και στις δύο πλευρές. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται-μεταμορφώνονται κενά ρομποτάκια από συναισθήματα, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά.

Υ.Γ.1 Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι υπάρχουν ψυχοθεραπευτές, ψυχολόγοι και ψυχίατροι που ασκούν το επάγγελμά τους με ορθό και αποτελεσματικό τρόπο και μάλιστα (μέχρι στιγμής) αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία. Εκφράζω απλά την ανησυχία μου μπροστά στον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης συναισθηματικο-κοινωνικής αλλαγής. Ελπίζω και εύχομαι να μη βγω αληθινός.
Υ.Γ.2 Ωστόσο, το πιο δύσκολο και μικρό, ποσοτικά, κομμάτι του πληθυσμού, είναι εκείνο που μπορεί να βρει και να διατηρήσει την ψυχική και συναισθηματική ισορροπία...όχι ουδετερότητα...ισορροπία. Βέβαια, η συζήτηση μπορεί να ανοίξει ανεξέλεγκτα και φυσικά πρόκειται για ένα πολύπλευρο ζήτημα, το οποίο απαιτεί και πολύπλευρες λύσεις. Θα μπορούσα να το επεκτείνω στην αυτογνωσία, στον ρόλο του κοινωνικού περιβάλλοντος (οικογένεια, φίλοι, κ.ά.) και σε πολλά άλλα που θα γεμίζανε ολόκληρο βιβλίο!