ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΑΠΠΟΥ!

Πριν 10 μέρες έχασα τον παππού μου σε ηλικία 80 ετών. Πάντα θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που γνώρισα τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Ήμουν από τα παιδιά που καθόντουσαν στα γόνατά τους και μπροστά στην ξυλόσομπα ταξίδευαν με τους ήρωες των παραμυθιών που διάλεγαν κάθε φορά να διηγηθούν. Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η περιοχή του Έβρου είναι από τις λίγες εξαιρέσεις που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να διατηρούν δεσμούς μεταξύ τριών γεννεών. Υπάρχει ένα μαγικό δέσιμο ανάμεσα στους παππούδες - γιαγιάδες, στους πατέρες - μητέρες και στα παιδιά. Αν κάνετε ένα ταξίδι προς τα εδώ, θα δείτε πολλά πράγματα που θα τα βαφτίσετε αμέσως "γραφικά" και θα σπεύσετε να τα φωτογραφίσετε. Για 'μάς όμως όλα αυτά είναι η καθημερινότητά μας, είναι η ίδια μας η ζωή. Εύχομαι στο μέλλον τα παιδιά μου να έχουν την τύχη να ακούσουν παραμύθια δίπλα στο τζάκι και να πολεμήσουν με δράκους για να σώσουν τις δικές τους πριγκίπισσες...

Είχα αρκετό καιρό να γράψω στο blog αλλά ήταν εξαιτίας της συναισθηματικής φόρτισης που ένιωθα. Σήμερα νιώθω έτοιμος να πω και ηλεκτρονικά: καλό ταξίδι παππού...

Υ.Γ. Σου υποσχέθηκα κάποτε ότι θα σε βοηθούσα να γράψουμε ένα βιβλίο με τις εμπειρίες σου από τον εμφύλιο. Εσύ θα έλεγες και 'γώ θα έγραφα. Συγνώμη που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου, ωστόσο ένα μικρό κομμάτι του βιβλίου είναι ήδη καταγεγραμμένο στο μυαλό μου και δεν πρόκειται να σβήσει όσα χρόνια και να περάσουν.

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ...ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΜΕ ΓΟΒΕΣ!!!

*Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από άρθρο που θα δημοσιευτεί αύριο σε τοπική εφημερίδα.

Την Παρασκευή 30/11/07 είχα την χαρά και την τιμή να φιλοξενώ στο στούντιο του Ράδιο Polis 102,6 fm μία ιδιαίτερα παραγωγική συγγραφέα της σύγχρονης γενιάς, τη Σώτη Τριανταφύλλου. Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957 και μεγάλωσε, όπως η ίδια αναφέρει, κάνοντας βόλτες στα στενά της Κυψέλης. Μεγάλωσε σε μία οικογένεια που αγαπούσε τα βιβλία και που το διάβασμα ενθαρρυνόταν. Ξεκίνησε να γράφει με μεγάλη ευκολία από τα παιδικά της χρόνια και το όνειρό της ήταν να γίνει συγγραφέας. Η πολυγλωσσία που υπήρχε στο οικογενειακό της περιβάλλον, ήταν κάτι που τη βοήθησε αρκετά, καθώς της έδωσε ένα παράθυρο στον κόσμο.

Στο σχολείο ήταν ο συνδυασμός της καλής και φιλόδοξης μαθήτριας, μα συνάμα και της «παραβατικής». Σήμερα, τάσσεται ενάντια στις μαθητικές καταλήψεις υποστηρίζοντας ότι είναι υποκινούμενες από παράγοντες εξωσχολικούς. Τονίζει κατηγορηματικά ότι τα δεκαπεντάχρονα παιδιά δεν μπορούν να παίρνουν τέτοιες αποφάσεις και ούτε μπορούν να μεταρρυθμίζουν την εκπαιδευτική πολιτική. Θεωρεί, λοιπόν, ότι ο ρόλος των παιδιών είναι να διαβάζουν διότι δεν μπορεί να εξεγείρεται κάποιος αν δεν ξέρει γράμματα. Σε αντίθετη περίπτωση τα αποτελέσματα είναι αυτά που έχουμε για παράδειγμα σε κάποιες αφρικανικές χώρες, δηλαδή οι δημοκρατίες που εγκαθιδρύονται μετά την αποικιοκρατία να είναι χειρότερες από την αποικιοκρατία, διότι οι άνθρωποι δεν είχαν τον στοιχειώδη πολιτισμό.

Μετά την πρόσκλησή μας, έφτασε στο ραδιοφωνικό σταθμό στις 18:15 το απόγευμα ευδιάθετη, εκπέμποντας μια σκληρή γοητεία, φορώντας ένα μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο, μαύρες γόβες και από πάνω δερμάτινο μπουφάν και τσάντα μαθητική στην πλάτη. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Πήραμε τις θέσεις μας όλοι μπροστά στα μικρόφωνα και περιμέναμε να τελειώσουν τα διαφημιστικά μηνύματα των 18:30. Η φωνή της Βάλιας Κελίδου άνοιξε την συζήτηση καλωσορίζοντάς μας στον αέρα του Ράδιο Πόλις, μια συζήτηση που ντυνόταν μουσικά από τις μελωδίες των Doors, Frank Zappa, Led Zeppelin, έτσι για να υποστηρίξουν τις «rock” απόψεις της συγγραφέας σε αρκετά θέματα. Η συνέντευξη κράτησε 1 ώρα και η Σώτη Τριανταφύλλου απάντησε με ιδιαίτερη χαρά σε όλες τις ερωτήσεις, ειδικά σε αυτές που έστειλαν οι θαυμαστές της από την Ελλάδα και το εξωτερικό μέσω του Ίντερνετ. Τόνισε με έμφαση τις επιρροές που δέχθηκε τόσο από την αμερικανική όσο και τη ρωσική λογοτεχνία του 19^ου αιώνα αλλά και την εμμονή που δείχνει στον Τολστόι και στον Ντοστογιέφσκι.

Δεν έκρυψε την αγανάκτησή της για την μουσική κατάσταση στην Ελλάδα, η οποία έχει μετατραπεί σε μία χώρα σκυλάδικων, κάτι το οποίο δίνει πολλές πληροφορίες για την αισθητική μας και τα ήθη μας και είναι καταστροφικό γιατί πρόκειται για μια τρομερή κακοφωνία. Η ίδια ακούει ροκ και δεν διστάζει να μας αποκαλύψει ότι το rock και τα βιβλία της έχουν σώσει τη ζωή. Δεν φοβάται να αναφέρει και τις απόψεις της για το έθνος, όπως ακριβώς είχε κάνει και μέσα από το βιβλίο της «Για τη σημαία και το έθνος». Υποστηρίζει, λοιπόν, ότι το έθνος είναι μια τεχνητή οντότητα που έχει κατασκευαστεί τους τελευταίους 2-3 αιώνες και ότι χρησιμοποιείται με τέτοιον τρόπο ώστε να απομονώνονται οι λαοί μεταξύ τους και να καταπιέζονται ορισμένες ομάδες για χάρη άλλων ομάδων.

Στην πρόσκληση να μας μιλήσει για την «πειρατεία του βιβλίου» εκείνη ακούραστα μας εξήγησε ότι πρόκειται για μία αντίδραση των εφημερίδων (κυρίως των κυριακάτικων) στην έλλειψη εμπορικότητας που έχουν για διάφορους λόγους. Με την «δωρεάν» διανομή βιβλίων εκείνος που απειλείται και πλήττεται είναι ο χώρος του βιβλιοπωλείου, ένας χώρος πνευματικός. Η ίδια τάσσεται υπέρ της έρευνας πριν την αγορά ενός βιβλίου και όχι στην παθητική στάση απέναντι στα βιβλία που σερβίρουν οι εφημερίδες.

Αναφέρθηκε όμως και σε πιο απλά πράγματα όπως για παράδειγμα ότι μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Αθήνα και το Παρίσι, όπου είναι το ησυχαστήριό της καθώς εκεί διατηρεί την ανωνυμία της. Το γεγονός αυτό τη βοηθάει γιατί έχει διαφορετικές εμπειρίες και ερεθίσματα. Στον ελεύθερο χρόνο ασχολείται με την κηπουρική ενώ τα βράδια ίσως να την πετύχετε με τους φίλους της σε διάφορα συνοικιακά μπαράκια γύρω από την πλατεία Εξαρχείων. Στην ερώτηση γιατί πρέπει οι άνθρωποι να διαβάζουν βιβλία η Σώτη Τριανταφύλλου απάντησε:

«Το βιβλίο κάνει καλύτερους τους ανθρώπους, πιο ευτυχισμένους και είναι γενικότερα ένας τρόπος ζωής. Το διάβασμα πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο και όχι κάτι καταναγκαστικό. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι το βιβλίο μπορεί να τους βοηθήσει να προχωρήσουν τη ζωή τους, να τους δώσει ένα νόημα, τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν. Θα μειωθεί το έγκλημα, θα μειωθεί το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους. Η λογοτεχνική και η σχολική παιδεία είναι ο μόνος τρόπος να σωθεί η ανθρωπότητα από τα δεινά της».

Ο λόγος της καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης ήταν απλός, κατανοητός αλλά και αιχμηρός και χειμαρρώδης εκεί που έπρεπε. Εμφανίστηκε με σαρκαστικές διαθέσεις απέναντι σε ότι την ενοχλεί αλλά και με έναν συνεχή αυτοσαρκασμό. Η Σώτη Τριανταφύλλου είναι ένας εκκεντρικός χαρακτήρας μα πάνω από όλα μια σπουδαία συγγραφέας που άλλαξε με τον δικό της τρόπο τον συγγραφικό χάρτη στην Ελλάδα, βρίσκοντας όλα αυτά τα χρόνια της σταδιοδρομίας της πολλούς συνταξιδιώτες-συνοδοιπόρους.

Την ευχαριστώ από καρδιάς και εύχομαι γρήγορη αντάμωση!

Η ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ...ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟ ΠΟΛΙΣ 102.6!!!

5 τραγούδια από την χθεσινή εκπομπή:

1. Αμοργός --> Καζούλης
2. Αυτά παθαίνει μάτια μου --> Βιτάλη
3. Αν πεθάνει μια αγάπη --> Αλεξίου
4. Το γράμμα --> Μάλαμας
5. Παραπονεμένα λόγια --> Νταλάρας
   

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...Ράδιο Πόλις 102,6 fm
Κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 23:00 μέχρι τη 1:00 τα ξημερώματα

http://www.polisradio.gr/

Υ.Γ. Σήμερα το απογευματάκι μετά τις 6 θα έχω την τιμή και την χαρά να φιλοξενήσω στο στούντιο του Ράδιο Πόλις την Σώτη Τριανταφύλλου. Θα συζητήσουμε όχι μόνο για τα βιβλία που έχει γράψει* αλλά και για τις προσωπικές της αντιλήψεις γενικότερα. Πάνω από όλα όμως θα δούμε πώς είναι σαν άνθρωπος. Σας περιμένω στην παρέα μας** για να διαβάσω on air και τις δικές σας ερωτήσεις, παρατηρήσεις, σχόλια.

*Μερικά βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου:

• Κινέζικα κουτιά
• Το εργοστάσιο των μολυβιών
• Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης
• Η φυγή
• Για τη σημαία και το έθνος
• Λος Άντζελες
• Πιτσιμπούργκο

**Μπαίνετε στην παρέα μας μέσα από:
http://www.polisradio.gr/
http://www.eradio.gr/ και ψάχνετε το Ράδιο Πόλις 102,6
όσοι βρίσκεστε μέχρι την Καβάλα ή στον βόρειο Έβρο μας ακούτε από τους 102,6

Για να επικοινωνήσετε μαζί μας:
Γράφετε polis (με λατινικούς χαρακτήρες), αφήνετε ένα κενό και πληκτρολογήτε το μήνυμά σας. Κατόπιν το στέλνετε στο 4226 (χρέωση 0,30).
Το τηλέφωνο του σταθμού είναι 2551036700.

Σας περιμένω ; )

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...

0ι αναταράξεις του αεροπλάνου συνοδευόντουσαν από τις αναταράξεις του μυαλού του. Τα κενά αέρος δεν ήταν αρκετά για να βυθίσουν στο σκοτάδι τις σκέψεις του. Τη μία σκεφτόταν την Νάντια, μετά έφερνε στο νου του την Μargrit, περνώντας ενδιάμεσα από σκέψεις για τον εαυτό του, για το ποιος είναι και προς τα που τον οδηγεί το μέλλον.
-"Όχι, αποκλείεται...", φώναξε τόσο δυνατά ώστε όλοι οι επιβάτες του AirBus τον κοίταξαν παράξενα.
-"Θέλετε κάτι κυριέ μου;" Τον ρώτησε η αεροσυνοδός.
Ο Στέφανος ανασήκωσε τους ώμους του. Κοίταξε απ' το παράθυρο και χάθηκε στο βαθύ πορτοκαλί ντεκολτέ του ήλιου που σιγά σιγά παραχωρούσε ευγενικά τη θέση του στο χλωμό φεγγάρι. Όποιος έχει πετάξει νωρίς το πρωί ή αργά το σούρουπο, μόνο αυτός μπορεί να καταλάβει.
-"Τι έγινε φίλε, εσύ έχεις ιδρώσει. Είσαι καλά;" ρώτησε ο Βασίλης που τον συνόδευε στο συγκεκριμένο ταξίδι. Ο Βασίλης γνώριζε από πολύ μικρό τον Στέφανο, καθώς ζούσαν στην ίδια γειτονιά. Η μοίρα, πέρα από καλούς φίλους, τους έφερε να δουλεύουν και στην ίδια επιχείρηση. Ήξερε τα πάντα για τον Στέφανο, την περιπέτειά του με την Νάντια και σίγουρα είχε ανακουφιστεί αρκετά όταν τον είδε να ερωτεύεται και να γεύεται ξανά τις χαρές της ζωής με την Margrit. Πολλές φορές μονολογούσε:"ευλογημένο να 'ναι αυτό το κορίτσι, τον έσωσε από βέβαιη ψυχολογική αυτοκτονία".

**περισσότερα αποσπάσματα:
http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/06/blog-post_07.html

http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/10/margrit.html

ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Ζήτα μου ότι θες --> Πρωτοψάλτη
2. Ποτέ δεν θα μάθεις --> Βαρδής
3. Παλιά πληγή --> Παπακωνσταντίνου Θανάσης
4. Της πούλιας --> Πασχαλίδης
5. Σιωπή --> Ξύλινα Σπαθιά

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...
Ράδιο Πόλις 102,6 fm

Κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 23:00 μέχρι τη 1:00 τα ξημερώματα
www.polisradio.gr

Υ.Γ. Σήμερα υπέβαλα την παραίτησή μου από το βιβλιοπωλείο : (

Σταματάω επίσημα στη 1 Δεκεμβρίου...και νιώθω κάπως...περίεργα...

ΒΟΥΤΙΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Το χειροκρότημα --> Πρωτοψάλτη
2. Άννα --> Μαχαιρίτσας
3. Καλωσόρισμα --> Κατσιμίχα
4. Νεράιδα δίχως παραμύθι --> Πασχαλίδης
5. Όλα σε θυμίζουν --> Αλεξίου

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...

Ράδιο Πόλις 102,6 fm

www.polisradio.gr

ΚΡΥΟ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ.....ΒΙΒΛΙΟ!!!

Είχα υποσχεθεί στην μαρία κ.-π. να ανεβάσω ένα αρθράκι για τις νέες κυκλοφορίες και γενικά τι κινείται αυτή την περίοδο στα βιβλιωπολεία. Ξεκαθαρίζω από την αρχή για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ότι δεν έχω καμία σχέση με εκδότες και συγγραφείς και φυσικά κανένα προσωπικό όφελος από την μέσα σε εισαγωγικά "διαφήμιση" των προϊόντων.

Θα ξεκινήσω με τα 5 βιβλία που έχουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις μέχρι αυτή τη στιγμή:

1. Το νησί --> Victoria Hislop
2. Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι --> Λένα Μαντά
3. Το σμήνος --> Φράνκ Σέντζινγκ
4. Το μυστικό --> Μπέν Ρόντα
5. Το δέκα --> Καραγάτσης

Τα βιβλία που διάβασα το τελευταίο διάστημα και κράτησα σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου είναι:

1. Το μέγαρο Γιακουμπιάν --> Αλάα Αλ Ασουάνι
2. Ελ Ντοράντο --> Γκοντέ Λοράν
3. Λοντονιστάν --> Γκαουτάμ Μαλκάνι
4. Τρυποκάρυδος --> Τομ Ρόμπινς
5. Να σου πω μια ιστορία --> Χόρχε Μπουκάι

Μικρά βιβλία που διάβασα σε ένα βράδυ και το επόμενο πρωί τα θυμόμουν:

1. Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία --> Ρόμπερτ Φίσερ
2. Μετάξι --> Μπαρίκο Αλεσάντρο
3. Το μπαστούνι --> Αντώνης Σουρούνης
4. Πες μου μια ιστορία --> Τζάνετ Γουϊντερσον
5. Για τον έρωτα και τον θάνατο --> Πάτρικ Ζίσκιντ
6. Το χάρτινο σπίτι --> Κάρλος Μαρία Ροντρίγκεζ (έκανα ζαβολιά και έβαλα έξι σ' αυτήν την κατηγορία αλλά δεν μου έκανε καρδιά να πετάξω έξω κάποιο από τα παραπάνω)

Βιβλία που έχουν μπει στην μελλοντική αναγνωστική μου λίστα:

1. Σαν τη βροχή πριν πέσει --> Τζόναθαν Κόου
2. Περί θανάτου --> Ζοζέ Σαραμάγκου
3. Το μπάσταρδο της Κωνσταντινούπολης --> Elif Safak
4. Η τέλεια γαλήνη --> Άμμος Οζ
5. Η μεγάλη άμμος --> Αντώνης Ραπτόπουλος

Χτές το βράδυ ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο "της" Γιασμίνα Χάντρα (το της το βάζω μέσα σε εισαγωγικά γιατί είναι άντρας ο συγγραφέας αλλά υπογράφει με γυναικείο ψευδόνυμο) με τίτλο " Οι σειρήνες της Βαγδάτης". Μέχρι στιγμής φαίνεται ενδιαφέρον...

Εύχομαι να πήρατε μια μικρή γεύση από τα βιβλία που μας κατακλίζουν αυτήν την περίοδο :

Υ.Γ. Περιμένω να μου πείτε και 'σείς αν διαβάζετε κάποιο βιβλίο και ποιο σας έκανε μεγάλη εντύπωση μέχρι τώρα...

ΟΔΗΓΩ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ!!!

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Παλιός σκοπός --> Χαϊνηδες


2. Η τράτα --> Παπακωνσταντίνου Θανάσης


3. Χαλκίδα --> Χατζημιχάλης


4. Τζιβαέρι --> Νεάρχου Παράπλους


5. Να βάλω τα μεταξωτά --> Κανά

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...

'Ασχετο:Έχω ένα μήνα περίπου που ανεβοκατεβαίνω τρεις φορές τη βδομάδα στην Κομοτηνή για δουλειά (σχολείο). Το σκηνικό αυτό θα συνεχιστεί μέχρι τον Ιούλιο που τελειώνουν τα καθήκοντά μου ως ωρομίσθιος :) Το ζήτημα που προκύπτει σ' αυτές τις πρώτες μου μετακινήσεις είναι ότι χάνω στο πήγαινε και στο έλα μία ώρα! Είναι εντελώς άχρηστος, νεκρός χρόνος! Σαλτάρω όταν είμαι υποχρεωμένος να χάνω έτσι ένα μέρος της ζωής μου. Ανάλογο παράδειγμα μπορώ να σας δώσω με την ουρά στις τράπεζες και γενικότερα στις δημόσιες υπηρεσίες (καταλαβαίνετε τι εννοώ)! Κάθεσαι μία ώρα στην αναμονή ενώ θα μπορούσες να κάνεις χίλια δυο πράγματα, και δεν μιλάω μόνο για δουλειά. Θα μπορούσες όλο αυτό το χρόνο να τον ξοδέψεις σε άλλες δραστηριότητες τόσο για την προσωπική σου μέριμνα όσο και για ευχαρίστηση (καφεδάκι). Στην Πολιτική Οικονομία νομίζω ότι αυτό ονομάζεται Κόστος Ευκαιρίας. Προσπαθώ, λοιπόν, να σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω στο αυτοκίνητο την ώρα που οδηγώ. Μία φίλη μου είπε να ακούω μουσική!!! Ωραία, κάθε Τρίτη και Πέμπτη λόγω της εκπομπής ακούω τουλάχιστον 200 τραγούδια κάθε φορά (διότι για να βάλεις ένα τραγούδι πρέπει να έχεις ακούσει άλλα 10 από πίσω για να αποφασίσεις και να διαλέξεις) οπότε δεν αντέχω άλλο μουσική!! Η μόνη λύση που βρήκα μέχρι στιγμής είναι να διαβάζω παράλληλα κάποιο βιβλίο!#$%^&* Τώρα θα μου πείτε πώς γίνεται αυτό. Κι όμως αν όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν έχουν και ακουστικό cd ήχου θα μπορούσε να γίνει αυτό που σας λέω ;) Για σκεφτείτε, διαβάζεται τον κώδικα Da Vinci το βράδυ πριν κοιμηθείτε και είστε 50 σελίδες πριν το τέλος...κάπου εκεί σας παίρνει ο ύπνος...zzzzzzzz! Σηκώνεστε την άλλη μέρα το πρωί και έχετε να πάτε ένα ταξίδι που είχατε κανονίσει από την προηγούμενη εβδομάδα για δύο μέρες. Παίρνετε, λοιπόν, το cd στο αυτοκίνητο και μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας έχετε τελειώσει και το βιβλίο :) Σωστός; Μπορείτε να μου πείτε τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να γεμίσω το χρόνο μου;

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Ρωγμές --> Τσακνής
2. Η επιστροφή του ασώτου --> Χαϊνηδες + Ιωαννίδης
3. Σ' αγαπώ, να προσέχεις --> Παπακωνσταντίνου Β.
4. Αρετούσα --> Λιδάκης
5. Αύγουστος --> Παπάζογλου

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...

Η μοιραία γνωριμία με την Margrit...

Το επαγγελματικό ταξίδι του Στέφανου στην Ολλανδία, είχε σταθεί η αφορμή να γνωρίσει την Margrit. Θυμόταν σαν χτες την συνάντησή τους, στο Άμστερνταμ, έξω από το ξενοδοχείο όπου διέμενε ο ίδιος και ο συνέταιρός του...

- Ω, Θεέ μου, μοιάζεις τόσο πολύ στην Νάντια! Ψιθύρισε ο Στέφανος, αντικρίζοντάς την να περνάει δίπλα του. Ευτυχώς, η Margrit δεν κατάλαβε ούτε λέξη, αν και αμέσως αναφώνησε:

- Oh, you are Greek!

Η Margrit είχε επισκεφθεί την Αθήνα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μπορούσε να αντιληφθεί την ελληνική προφορά. Είχε μάθει μάλιστα και τη λέξη "malakas" που ευτυχώς, την κράτησε εκείνη τη στιγμή μέσα της. "Μαλάκας", αυτή όμως έμελλε να είναι η τελευταία λέξη που θα του έλεγε μετά από χρόνια, αλλά αυτά θα τα πούμε αργότερα.

*περισσότερα αποσπάσματα:

http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/06/blog-post_07.html

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Μικρές περιπλανήσεις --> Μικρές περιπλανήσεις
2. Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν --> Νταλάρας + Πυξ Λαξ
3. Βυθισμένες άγκυρες --> Πασχαλίδης
4. Αράχνη --> Μάλαμας
5. Ήτανε μια φορά --> Ξυλούρης

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...

Υ.Γ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΣΑΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ!

ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Στο Σου Μι Τζού --> Ξυδάκης
2. Θα περιμένω εδώ --> Νταλάρας
3. Ο παπαγάλος --> Πασχαλίδης (μέσα από το άλμπουμ της Φένιας Παπαδοδήμα)
4. Αργυρώ --> Λιδάκης
5. Αποκλεισμένος στη Σαλονίκη --> Ζερβουδάκης

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...

ΓΚΑΝΑΣ...ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ!

*Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από άρθρο που θα δημοσιευτεί αύριο σε τοπική εφημερίδα.

Την προηγούμενη Πέμπτη είχα την χαρά και την τιμή να φιλοξενώ στο στούντιο του Ράδιο Πόλις 102,6 τον γνωστό ποιητή και στιχουργό Μιχάλη Γκανά. Μετά από πρόσκλησή μας, έφτασε στο ραδιοφωνικό σταθμό στις 7 το απόγευμα ευδιάθετος, φορώντας ένα τζιν και ένα απλό πουκάμισο. Ίσως έτσι θα έπρεπε να είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες, και όχι να προσπαθούν με φανταχτερά ρούχα να κρύψουν την πνευματική τους γύμνια. Ήταν η πρώτη φορά που τα βήματά του φτάνανε μέχρι τον Έβρο καθώς πιο πριν μόνο ως φαντάρος είχε φτάσει τότε στην Ξάνθη. Στην κουβέντα που είχαμε εξέφρασε την αγάπη του για την Αλεξανδρούπολη και την μεγάλη εντύπωση που του έκανε η Σαμοθράκη, που όπως είπε μοιάζει με βράχο που ξεπροβάλλει στη μέση της θάλασσας. Κάθισε στην καρέκλα που κοιτούσε προς το δρόμο για να νιώθει ελεύθερος και φόρεσε τα ακουστικά του με χαρακτηριστική άνεση, πίνοντας που και που μια ρουφηξιά από τον καφέ του. Παρ’ όλο που η συνέντευξη κράτησε μόλις 30 λεπτά, είχε όρεξη και με ιδιαίτερη χαρά απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις, ειδικά σε αυτές που έστειλαν οι θαυμαστές του από όλη την Ελλάδα μέσω του Ίντερνετ. Τόνισε με έμφαση τις επιρροές που δέχθηκε τόσο από τον Παλαμά όσο και από τον Σεφέρη αλλά και την εμμονή που δείχνει στην παραδοσιακή μουσική, κυρίως στους ηπειρώτικους ρυθμούς. Συγκινημένος έκανε λόγο και για την σκέψη του να σταματήσει να δίνει πλέον τους στίχους του σε καλλιτέχνες και για όλα εκείνα τα τραγούδια που θα μείνουν ξεχασμένα στο συρτάρι του, χωρίς να έχουν την τύχη να βρουν μια φωνή να ακουστούν.
Αναφέρθηκε όμως και σε πιο απλά πράγματα όπως για το είδος της μουσικής που ακούει ο ίδιος, για τα παιδιά που βγαίνουν στο μουσικό στερέωμα από τα reality παιχνίδια, για την πειρατεία που «σκοτώνει» τη μουσική αλλά και για τον νικηφόρο αγώνα της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία.
Στην πρόσκληση να μας πει την ιστορία δημιουργίας ενός τραγουδιού που του έχει μείνει βαθιά χαραγμένη, εκείνος ακούραστα ξεκίνησε να αφηγείται:
«…στα εφηβικά μου χρόνια η παρέα αποτελούνταν από πέντε άτομα. Οι τρεις από μας είχαμε μία μεγαλύτερη έφεση στα γράμματα και έτσι αποφασίσαμε να σπουδάσουμε σε μια ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας (από τις πρώτες που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα). Η συνέχεια όμως δεν ήταν εξίσου ελπιδοφόρα καθώς οι οικονομικές απαιτήσεις και τα πολιτικά παιχνίδια που κρυβόντουσαν από πίσω, ήταν από τις αιτίες που διακόψαμε κακήν κακώς τις σπουδές μας. Καταλάβαμε, λοιπόν γρήγορα, ότι δεν άξιζε τον κόπο να σπαταλήσουμε άλλο τον χρόνο μας και στραφήκαμε ο καθένας σε διαφορετικούς δρόμους. Ο ένας από εμάς μπάρκαρε σε καράβι που έκανε υπερατλαντικά ταξίδια. Με τον συγκεκριμένο φίλο μου, παρ’ όλες τις τεράστιες αποστάσεις που μας χώριζαν, ποτέ δεν χάσαμε της επαφή, καθώς επικοινωνούσαμε με γράμματα που στέλναμε έμμετρα. Σ’ ένα από αυτά, λοιπόν, ανέφερε με ενθουσιασμό μια πόλη της Ιαπωνίας που λεγόταν Σου Μι Τζού. Έδειχνε τρελαμένος μ’ αυτήν την πόλη διότι σε κάθε γωνιά της ξεφύτρωναν πορτοκαλιές και λεμονιές γεμίζοντας με μυρωδιές τον αέρα και φέρνοντας θύμισες από την Ελλάδα. Έτσι μέσα από την έντονη και γεμάτη εικόνες περιγραφή του γράμματος γεννήθηκαν οι στίχοι από το Σου Μι Τζού το οποίο αργότερα μελοποιήθηκε και έγινε τραγούδι (Νίκος Ξυδάκης)».
Ο λόγος του καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης ήταν απλός, κατανοητός αλλά και αιχμηρός εκεί που έπρεπε. Η χροιά της φωνής του γλυκιά και οικεία. Ένας συντηρητικός επαναστάτης που έχει βρει σε όλα αυτά τα χρόνια της σταδιοδρομίας του πολλούς συνταξιδιώτες-συνοδοιπόρους. Θα μου επιτρέψετε να πω με σιγουριά ότι ο Μιχάλης Γκανάς έχει ήδη κάνει την εγγραφή του στην τράπεζα του μέλλοντος και εύχομαι ο ερχομός του εδώ να αποτελέσει αφορμή να γράψει ένα ποίημα αφιερωμένο στην ευρύτερη περιοχή του Έβρου.

Τον ευχαριστώ από καρδιάς και εκείνον και την γυναίκα του, Πόπη Γκανά και εύχομαι γρήγορη αντάμωση!

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ...LIVE!

5 τραγούδια από την χθεσινή εκπομπή:

1. Μπιτ Παζάρ --> Μαριώ
2. Το πέταγμά σου --> Ζερβουδάκης
3. Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω --> Ιωαννίδης
4. Πριγκηπέσσα --> Μάλαμας
5. Ένας Τούρκος στο Παρίσι --> Μαχαιρίτσας

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...

Υ.Γ. Αύριο το απογευματάκι μετά τις 5* θα έχω την τιμή και την χαρά να φιλοξενήσω στο στούντιο του Ράδιο Πόλις τον Μιχάλη Γκανά. Θα συζητήσουμε όχι μόνο για τα τραγούδια που έχει γράψει** αλλά και για τις ποιητικές του συλλογές. Πάνω από όλα όμως θα δούμε ποιος είναι ο άνθρωπος Μιχάλης Γκανάς. Σας περιμένω στην παρέα μας*** για να διαβάσω on air και τις δικές σας ερωτήσεις, παρατηρήσεις, σχόλια.

*Όσον αφορά την ώρα, θα την ανακοινώσω αύριο το πρωί από εδώ

**Μερικά τραγούδια σε στίχους του Μιχάλη Γκανά:

• Μικρός τιττανικός -->Μαχαιρίτσας
• Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια-->Ανδρεάτος
• Για των ματιών σου το χρώμα-->Αρβανιτάκη
• Λευκό μου γιασεμί-->Πασπαλά
• Σημαδεμένος από την αγάπη-->Λέκκας

***Μπαίνετε στην παρέα μας μέσα από:

http://www.polisradio.gr/

http://www.eradio.gr/ και ψάχνετε το Ράδιο Πόλις 102,6

όσοι βρίσκεστε μέχρι την Καβάλα ή στον βόρειο Έβρο μας ακούτε από τους 102,6

Για να επικοινωνήσετε μαζί μας:

1. Γράφετε polis (με λατινικούς χαρακτήρες), αφήνετε ένα κενό και πληκτρολογήτε το μήνυμά σας. Κατόπιν το στέλνετε στο 4226 (χρέωση 0,30).
2. Το τηλέφωνο του σταθμού είναι 2551036700.

Σας περιμένω ; )

Ο PROPHET ΘΥΜΑΤΑΙ...

Σαν σήμερα, στις 12 Οκτωβρίου του 1492 ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακαλύπτει την Αμερική (ενώ ο ίδιος νομίζει ότι έχει ανακαλύψει τις Ινδίες)...

Από εκείνη τη μέρα όλος ο υπόλοιπος πλανήτης φωνάζει: "Κολόμβε, γαμώ την περιέργειά σου!"

IG NOBEL...ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ!

Παράλληλα με την απονομή των βραβείων Νόμπελ, διεξάγονται τα ετήσια "αντιβραβεία" Νόμπελ που είναι ένα πράγμα σαν τα χρυσά βατόμουρα της επιστήμης!!! Την τελετή διοργανώνει κάθε χρόνο το επιστημονικό χιουμοριστικό περιοδικό "Χρονικά Απίθανης Έρευνας", το οποίο δίνει στους νικητές την ευκαιρία να εξηγήσουν την εργασία τους μέσα σε λιγότερο από ένα λεπτό.

Από το Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, για το 2007 τα σημαντικότερα αντιβραβεία δόθηκαν στους:

• Χημεία: Μάγιου Γιαμαμότο του Διεθνούς Ιατρικού Κέντρου της Ιαπωνίας για την ανάπτυξη μιας μεθόδου παραγωγής βανιλίνης ή ελαίων βανίλιας από την κοπριά των αγελάδων (μην το πιείτε...λουστείτε!).
• Γλωσσολογία: Χουάν Μανουέλ Τόρο, Χοσέπ Μπ. Τρομπάλον και Νουρία Σεμπαστιάν Γκάλες του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, επειδή απέδειξαν ότι ορισμένες φορές τα ποντίκια αδυνατούν να ξεχωρίσουν ένα άτομο που μιλάει ανάποδα γιαπωνέζικα από κάποιον που μιλάει ανάποδα ολλανδικά (πώς είπατε;).
• Ειρήνης: στο Εργαστήριο Ράιτ της Πολεμικής Αεροπορίας, στο Ντέιτον του Οχάιο που ανέπτυξε ένα χημικό όπλο, τη λεγόμενη «γκέι βόμβα», η οποία «καθιστά τους στρατιώτες του εχθρού ακαταμάχητους τον έναν στον άλλο» (η βόμβα καίει...για τους γκέι!).
• Βιολογίας: Δρ Γιοχάνα ΕΜΧ Βαν Μπρόνσγουικ, του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου του Αϊντχόβεν, η οποία μέτρησε όλα τα έντομα, τις αράχνες, τους ψευδοσκορπιούς, τα αρθρόποδα, τα βακτήρια και τους μύκητες που μοιράζονται κάθε βράδυ το κρεβάτι μας (αχαααα γι' αυτό τσαλακώνονται τα σεντόνια το βράδυ!).
• Οικονομίας: Κούο Τσενγκ Χσιέχ, από την Ταϊβάν, για το μηχανισμό του με τον οποίο συλλαμβάνει ληστές τραπεζών πιάνοντάς τους σε ένα δίχτυ (ωστόσο, ο εφευρέτης δεν βρέθηκε πουθενά στην Ταϊβάν όπου τον αναζήτησαν οι εκπρόσωποι των Ig Nobel και σύμφωνα με τον εκδότη του περιοδικού «ίσως να έχει πιαστεί στην ίδια τη μηχανή του»).

Είναι αλήθεια ότι την αρχή η θεματολογία των ερευνών μου προκάλεσε γέλιο αλλά στη συνέχεια με έβαλαν σε σκέψεις...λέτε ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος να γίνει με γκέι βόμβες;;;

Πάντως, όπως βλέπετε αυτή η τελετή μας χωράει όλους, γιατί μη μου πείτε ότι δεν έχετε καλλιτεχνικές και επιστημονικές ανησυχίες! Οπότε βρείτε θέμα και πέστε με τα μούτρα στην έρευνα : )

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ...ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ...

Το Σάββατο 29/09/07 έγιναν με μεγάλη επισημότητα τα εγκαίνια ενός νέου και αρκετά φιλόδοξου ραδιοφωνικού σταθμού στην πόλη της Αλεξανδρούπολης. Το όνομά του "ΠΟΛΙΣ". Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη και από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά από τους διαδρόμους του σταθμού παρέλασαν τα σπουδαιότερα ονόματα της πόλης, τόσο από το χώρο της πολιτικής, της ενημέρωσης όσο και των επιχειρήσεων. Κάπου εκεί βρισκόμουν και 'γώ, λίγο αντιεμπορικός, με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι. Χάιδεψα λίγο το μικρόφωνο από τις 11 μέχρι τις 12 το βράδυ και ανανέωσα το ραντεβού για κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 11:00 μέχρι τη 1:00 τα ξημερώματα. Μαζί θα αποχαιρετούμε τη μέρα και μετά τις 12 θα δίνουμε τη σκυτάλη στην επόμενη, με την ελπίδα να είναι ακόμα καλύτερη. Όλα αυτά βέβαια θα συνοδεύονται από μουσική. Όχι, στην δικιά μου τουλάχιστον εκπομπή δεν θα ακούσετε Πέγκυ Ζήνα, ούτε Μακρόπουλο (αν και μ' αρέσει)! Εμείς θα περιπλανηθούμε σε μουσικές που ταξιδεύουν και μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά μας. Θα ψαρέψουμε φωνές δυνατές και καθαρές μέσα από το βάθος του πηγαδιού της ελληνικής μουσικής σκηνής. Μαζί θα κάνουμε την μουσική συντηρητική μας επανάσταση! Παρέα με τον Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, την Μελίνα Κανά, την Λιζέτα Καλημέρη, τον Χαρούλη και πολλούς άλλους. Απαραίτητο εφόδιο αποτελεί πάντα ένα ποτήρι κρασί και φυσικά η ανάλογη διάθεση. Στις εκπομπές που έκανα όλα αυτά τα χρόνια σπάνια έβαζα ονόματα και τίτλους αλλά τώρα έκανα μια εξαίρεση..."ΙΣΤΟΡΙΕΣ"...Ελπίζω το όνομα της εκπομπής να άρεσε και σε σας όσο και σε μένα. Ιστορίες, λοιπόν, γιατί κάθε τραγούδι κρύβει μία ιστορία...

Ελάτε μέσα από τους 102,6 fm και την ιστοσελίδα www.polisradio.gr να διηγηθούμε τις δικές μας ιστορίες, που ίσως κάποια στιγμή να γίνουν και αυτές με τη σειρά τους τραγούδια...

Σας περιμένω απόψε :)

ΡΟΥΜΑΝΙΑ - ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

Εικόνες και αναμνήσεις από Ρουμανία και Βουλγαρία του Παρασκευοσαββατοκύριακου που μόλις μας προσπέρασε:

• Τα πρώτα βουλγαρικά σπίτια που συναντάς μόλις μπαίνεις στο βουλγαρικό έδαφος. Σε πιάνει ένα σοκ και μια μελαγχολία με την φτώχεια και την ταλαιπωρία αυτών των ανθρώπων.
• Μία άκρως σπαστική βουλγαρική μύγα που έκανε επίθεση αυτοκτονίας από το ανοιχτό παράθυρο του συνοδηγού στο Σβίλιγκραντ και δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Το πιθανότερο είναι να πέρασε τα ρουμάνικα σύνορα μαζί μας!!!
• Το "τρελό" βουνό της Shipkas στη Βουλγαρία που κάνει τα Τέμπη να μοιάζουν με παιδική χαρά μπροστά του. Νταλίκες, ομίχλη και ψιλόβροχο συνθέτουν ένα τρομαχτικό πάζλ που δεν έχω ξαναματαδεί ούτε σε ταινία του Χίτσκοκ.
• Η περίεργη γεύση της μαμαλίγκα (ένα είδος ρουμάνικου ψωμιού).
• Το παλάτι του Τσαουσέσκου, μεγάλο και επιβλητικό, φανερώνει σε μεγάλο βαθμό, την τρέλα και τα καπρίτσια του πρώην ηγέτη της Ρουμανίας.
• Τα τεράστια πάρκα που ξεφύτρωναν στην μέση του πουθενά, ακριβώς στην καρδιά του Βουκουρεστίου!
• Η εικόνα της Ρουμανίας, ως χώρα δύο ταχυτήτων. Στο φανάρι έβλεπες το LADA και ακριβώς από πίσω BMW. Έβλεπες το λογότυπο της coca cola απέναντι ακριβώς από το σπίτι του Τσαουσέσκου!!!(μου θύμιζε πολύ την ταινία "Goodbye Lenin")

• Οι πολύ ωραίες γυναίκες...με καταπληκτικά σώματα ;)
• Σε ένα φανάρι είχα ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου και ήρθε ένα παιδάκι που ζητιάνευε. Μηχανικά, μεταξύ σοβαρού και αστείου, του πρότεινα εγώ το χέρι, σαν να ζητούσα εγώ χρήματα...το εκπληκτικό είναι ότι χωρίς να το σκεφτεί μου έδωσε ένα μέρος από τα χρήματα που είχε μαζέψει...κοκκάλωσα!!! Φυσικά του επέστρεψα τα χρήματα και μάλιστα στο διπλάσιο αλλά ακόμα το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
• Το μεγαλύτερο παζάρι ζώων, όπου βρίσκεις να αγοράσεις οποιοδήποτε ζώο και οποιαδήποτε ράτσα. Όλα, βέβαια, έχουν την τιμή τους :)
• Στην κεντρικότερη πλατεία του Βουκουρεστίου (δεν θυμάμαι ονόματα), ενώ είχαμε σταματήσει στα φανάρια μας πλησίασε μια κοπελίτσα που μοίραζε φυλλάδια. Πάθαμε πλάκα όταν το διαβάσαμε και καταλάβαμε ότι διαφήμιζε το ράλι αυτοκινήτων που γίνεται στις Σέρρες. Όντως, είναι αλήθεια, ότι η Ελλάδα σε ακολουθεί παντού.
• Τα πολλά μνημεία και αγάλματα που ως γνωστόν είναι τα κατάλοιπα του ολοκληρωτικού καθεστώτος που επικρατούσε.
• Τα αμέτρητα καζίνα που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια σε κάθε γωνιά της πόλης. Μία λέξη μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό: "εκμετάλλευση". Βασίζονται στην φτώχεια της πλειοψηφίας και στο "ανεκπλήρωτο" όνειρο του εύκολου χρήματος. (Η κατάσταση αυτή δεν σας θυμίζει κάτι από Ελλάδα; ΛΟΤΤΟ, ΤΖΟΚΕΡ, ΣΤΟΙΧΗΜΑ...και ένα σωρό άλλα τυχερά παιχνίδια)!
• Η γραφική γέφυρα που σε περνάει από την Βουλγαρία στην Ρουμανία και το αντίστροφο.

"...ακολουθείς με το βλέμμα τα ήρεμα νερά του Δούναβη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα του εμπιστευτείς τη ζωή σου.

Το παίρνεις απόφαση και την τοποθετείς απαλά να παρασυρθεί με το ρεύμα.

Την βλέπεις και ηρεμείς ξέροντας ότι σεβάστηκες απόλυτα την εικόνα της..."

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ!

Οι εκλογές είναι πλέον προ τον πυλών και οι περισσότεροι από μας αναρωτιούνται ακόμα τι να ψηφίσουν!

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας διευκολύνω:
Ψηφίστε δαγκωτό...Εθνική Ελλάδος Μπάσκετ! Σταυρώστε τους ανεπιφύλακτα! Αυτοί τουλάχιστον αξίζουν, μετά από τον χθεσινό τους άθλο!

ΤΟ "ΟΝΕΙΡΟΠΗΓΑΔΟ"...

Από παιδί ονειρευόμουν. Δεν σταμάτησα ποτέ. Ακόμα και όταν μου λέγανε ότι είμαι αρκετά μεγάλος πια γι' αυτά, εγώ ονειρευόμουν. Δεν τα παράτησα. Θυμάμαι, στα έξι μου, πήγαινα στην πίσω αυλή του σπιτιού και έσκαβα μία μεγάλη τρύπα. Τόσο μεγάλη ώστε να χωράει τα όνειρά μου. Μετά, τα έβαζα προσεκτικά μέσα και τα σκέπαζα με χώμα. Πίστευα ότι με τον τρόπο αυτό, δεν θα μπορούσε να μου τα πάρει κανείς. Ένιωθα σαν σκύλος που κρύβει το κόκκαλό του για να το βρει όταν θα πεινάει. Έτσι ακριβώς γινότανε. Κάθε φορά που έβρισκα, λοιπόν, τα σκούρα ήξερα ότι τα όνειρά μου με περίμεναν καρτερικά στο ίδιο εκείνο σημείο. Ποτέ δεν με απογοήτευσαν...

Ακόμα και τώρα, ύστερα από 20 χρόνια περίπου, το μεσημέρι που γυρνάω στο σπίτι από τη δουλειά, ψάχνω στη διαδρομή για "ονειροπήγαδα". Τι στο καλό, συλλογίζομαι. Αυτή η πόλη δεν ονειρεύεται πια; Έπειτα, τρέχω φοβισμένος στο δικό μου ονειροπήγαδο, αυτό που είχα από μικρός. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει από το στόμα μου και την ψυχή μου, καθώς το βλέπω ακόμα εκεί...

"ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΠΗΓΑΔΟ"

"Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ένα βαθύ πηγάδι

μα ο κουβάς που ρίξαμε χάθηκε στο σκοτάδι

ψηλά επάνω στέκονταν γεμάτη η σελήνη

μα παφλασμός δεν τάραξε την νεκρική γαλήνη"

"Το πηγάδι"

Ερμηνευτής: Νίκος Παπάζογλου

Στίχοι: Τάκης Σιμώτας

Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ...

Έχω χυθεί στο μεγάλο μαύρο πουφ, που στολίζει τα τελευταία τρία περίπου χρόνια το δωμάτιό μου. Κατάλοιπο του νησιού από τον καιρό (όχι των τσιγγάνων) που ζούσα μέσα στο φοιτητικό μου όνειρο. Δώρο των κολλητών μου στα 24α γεννέθλιά μου. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την κρύα βραδιά του Δεκέμβρη και την τρομάρα που πήρα όταν άνοιξα το βράδυ την πόρτα του σπιτιού μου και βρήκα ένα τσούρμο μέσα να ουρλιάζουν...είχα χεστεί πάνω μου!!! Είχα ξεχάσει ότι ο Π. είχε το κλειδί του σπιτιού, ξέρετε σε περίπτωση που χάσω εγώ το δικό μου.

Έχω χυθεί και ακούω τον Νίκο τον Παπάζογλου να ψυθιρίζει: "...όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...", μπαίνω αμέσως στο ρυθμό και ακολουθώ ευλαβικά τον καλλιτέχνη. Το μυαλό αρχίζει, χωρίς να έχει δεχτεί καμία εντολή, να στροβιλίζεται γύρω από το εκλογικό παιχνίδι, τις πυρκαγιές, τους πληγέντες, την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και μπροστά από τα μάτια μου περνάνε παράλληλα εικόνες. Εικόνες που φαίνονται τόσο οικείες στο μάτι, σαν να δέχομαι βροχή-επιθέσεις από αυτό που κάποιοι ονομάζουν ντεζαβού.

Βλέπω την λειτουργία της ΔΕΘ και τον πρωθυπουργό να κάνει την καθιερωμένη ομιλία, ενώ παράλληλα ο κόσμος διαδηλώνει στους δρόμους την δυσαρέσκειά του. Βλέπω σε λίγες μέρες να ανοίγουν τα σχολεία και κατευθείαν να απεργούν οι καθηγητές! Βλέπω ο χειμώνας να μας επισκέπτεται νωρίς και οι τιμές του πετρελαίου θέρμανσης να σκαρφαλώνουν στα ύψη. Βλέπω μαθητές και φοιτητές να κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και να αναρτούν πανό με την λέξη "κατάληψη" στους αντίστοιχους χώρους. Βλέπω τους ίδιους σε πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια να πέφτουν πάνω σε "ζαρντινιέρες" κάτω από τα απορημένα βλέματα των αστυνομικών! Βλέπω τον Οκτώβριο να έρχεται γρήγορα και να ξεσηκώνει τους απανταχού ελληνάρες κάτω από την απειλή ενός εντεκάχρονου Αλβανού που θα σηκώσει την ελληνική σημαία σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό. Βλέπω τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν απειλητικά και χιλιάδες γιορτινά λαμπιόνια να κατακλύζουν τα μαγαζιά και τους δρόμους. Βλέπω αμέσως μετά στις ειδήσεις να κατηγορούν τους Κινέζους για τα συγκεκριμένα λαμπιόνια και να αποσύρονται άρων άρων ως επικίνδυνα! Βλέπω τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης να συγκρίνουν τις τιμές της γαλοπούλας από μαγαζί σε μαγαζί και να μένουν άναυδοι από την υψηλή τιμή της. Βλέπω και το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη με τους ταράνδους να ξεκινάνε από την παγωμένη Φινλανδία για να φτάσουν έγκαιρα και στη χώρα μας! Βλέπω και άλλα...αλλά καλύτερα να σταματήσω κάπου εδώ, άλλωστε σε λίγο καιρό θα τα δείτε και 'σείς όλα αυτά καθισμένοι στον αναπαυτικό σας καναπέ (εγώ από το πουφ) μέσα σ' αυτό το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση.

Τι είπατε; Ότι δεν θα ξεχάσουμε τόσο γρήγορα τους πυρόπληκτους; Μην παίρνετε και όρκο! Καλή μας διασκέδαση...

ΠΕΡΠΑΤΩ ΕΙΣ ΤΟ ΔΑΣΟΣ...ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!!!

Στις 15/07/2007 μπροστά από τη Βουλή, είχαν μαζευτεί τότε, με αφορμή την φωτιά της Πάρνηθας, κάποιοι συνάδελφοι Bloggers. Επιστράτευσαν όλη τους την εξυπνάδα, την ειρωνία και το χιούμορ. Οι περισσότεροι είχαν ντυθεί μεσίτες, με κοστούμια και με τον τίτλο "Επενδυτές με όραμα"! Παρακάτω θα βρείτε μερικά από τα συνθήματά τους:

1. Όποιος θέλει οξυγόνο, πουλιέται στα φαρμακεία. Όποιος θέλει δροσιά, να αγοράσει κλιματιστικό.
   
2. Οι "ευαισθησίες" βλάπτουν την εθνική οικονομία. Το ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΟΧΙ.
   
3. Η φωτιά είναι ευλογία, βοηθά την οικονομία.


4. Τα ελάφια είναι περιττά, χέζουν πολύ και δεν βγάζουνε λεφτά.
   
5. Το δάσος δεν χρειάζεται "προστάτες". Αν δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο, τότε είναι άξιο της μοίρας του.


6. Μην χαλάτε τα οικόπεδα με δέντρα. Οχι αναδάσωση.
   
7. Βάλτε χορηγούς στα δάση, μπας και γίνουν χρήσιμα.
   
   

Πιο επίκαιρα παρά ποτέ. Επικίνδυνα προφητικά θα έλεγα...

Πιο κάτω παραθέτω σκόρπιες σκέψεις, με χιούμορ (αυτό το λίγο που διαθέτω) καυστικό και ταυτοχρόνως "αντιπυρικό":

• Σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λένε ότι δεν ξέρανε τίποτα. Η αδράνειά τους είναι συνειδητή.



• Κάποτε στις εκλογές ψήφιζαν και τα δέντρα. Πάει, "κάηκαν" αυτές οι ψήφοι (απόσπασμα από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία).


• Ο μόνος που θα καμάρωνε γι' αυτήν την κατάσταση είναι ο Νέρωνας, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί και ως ο ακούσιος ευεργέτης του Πυροσβεστικού Σώματος.



• Ζούμε σ' αυτόν τον πλανήτη λες και έχουμε κι έναν ακόμα ρεζέρβα (κάπου το διάβασα αλλά δεν θυμάμαι που).

• Πάνω στις στάχτες παίζεται το πιο αισχρό παιχνίδι πολιτικής και θεαματικότητας. Η Ελλάδα καίγεται, άνθρωποι, ζώα και σπίτια το ίδιο και το μόνο που τους νοιάζει πραγματικά είναι ποιος θα έχει το καλύτερο πλάνο από την πυρκαγιά (τελικά οι περισσότεροι επιλέγουν το STAR που δεν έχει).
  
  
  

Υ.Γ. 1. Βύρωνα, δεν διορίζεις καλύτερα τους εμπρηστές; Ήδη είναι άρτια οργανωμένο σώμα!

Υ.Γ. 2. Όλοι αυτοί οι "κύριοι" πολιτικοί της χώρας, που λένε ότι συμπονούν τους πληγέντες, καλά θα κάνουν να το αποδείξουν μια φορά και στην πράξη. Ούτε ένα ευρώ, λοιπόν, σε προεκλογικές εκστρατείες. Να δοθούν τώρα όλα αυτά τα χρήματα σε όλους όσους τα έχουν αυτή τη στιγμή πραγματική ανάγκη.

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.
ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.
Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.
ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ...

...αφήνω τα χνώτα μου στο τζάμι. Πάνω στη θαμπάδα ζωγραφίζω μια πόρτα...από αυτήν την πόρτα το σκάω με την φαντασία μου. Περνάω από την γωνιακή καφετέρια της γειτονιάς, το φούρνο και μετά κατεβαίνω με τις σκάλες ως το κέντρο της γης. Συνεχίζω να κατεβαίνω ώσπου βρίσκομαι μαζί με τα πεφταστέρια στον ουρανό, έτοιμος για το στερνό μου ταξίδι.

Δεν νιώθω φόβο! Είμαι χαρούμενος στην ιδέα ότι ίσως να γίνω ευχή στο στόμα μιας κοπέλας που θα ζητήσει αιώνια αγάπη. Μια λάμψη, μια λεπτή κόκκινη γραμμή για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ο ήχος της σιωπής που διαπερνάει αργά το θαμπό τζάμι...

MIA HARRY ΣΟΥ ΖΗΤΩ!!!

Το άρθρο αυτό έρχεται ως απάντηση στα σχόλια για το Harry Potter.

Νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Μακάρι να πίναμε παράλληλα και κανένα ουζάκι ή κρασάκι αλλά θα αρκεστούμε σ' αυτά που έχουμε.

Στις 7 Μαϊου, λοιπόν, είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο για τους ψευτοδήθεν ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν. Γέμισε η χώρα μας, έγραφα, με ψευτοπολιτικούς, ψευτογιατρούς, ψευτόμαγκες, ψευτοποιητές, ψευτοκουλτουριάρηδες και πολλούς ψευτοάλλους ανθρώπους. Κανένας δεν κοιτάει πώς να γίνεται καλύτερος κάθε μέρα, αλλά πώς να γίνεται καλύτερος από τον διπλανό του. Πώς να "του μπει στο μάτι"! Έχει ο γείτονάς μου αμάξι 1400 κυβικά, εγώ θα πάω να πάρω 1800, κι ας μην έχω τα λεφτά να το κάνω. Θα καταφύγω στα δάνεια αλλά θα είμαι (ή θα νομίζω ότι είμαι) ανώτερος!

Που κολλάει όλο αυτό; Θα σας δείξω αμέσως. Πιστέψτε με το Σάββατο το πρωί που ήταν η επίσημη πρώτη του Harry, συζητούσα με πολλούς ανθρώπους που είχαν έρθει μόνο και μόνο για να αγοράσουν το συγκεκριμένο βιβλίο. Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό μου λέγανε ότι δεν έχουν διαβάσει κανένα από τα προηγούμενα και ίσως να μην διαβάσουν ούτε και το τελευταίο, αλλά το αγοράζουν για άλλους λόγους (κυρίως για λόγους εντυπωσιασμού του στύλ: "τι λες τώρα, το έχει ο τάδε και δεν θα το έχω εγώ").

Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε ψιλομπερδέψει τις ανάγκες μας με τις επιθυμίες μας. Κακοπέραση και στέρηση δεν θεωρούμε πλέον την έλλειψη τροφής και ρουχισμού, αλλά την έλλειψη dvd και ipod!!! Δεν λέω, συμφωνώ είναι ευκολία και μερικές φορές χρήσιμα όλα αυτά, αλλά όχι και είδη πρώτης ανάγκης όπως τα έχουμε καταντήσει εμείς. Πέρα από την τεχνολογία, σε όλη αυτή την κατάσταση έβαλαν το χεράκι τους και οι διαφημίσεις, περνώντας πρότυπα (κυρίως προς τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού όπως είναι τα παιδιά που ενθουσιάζονται εύκολα).

Ευτυχώς Σόφη μου, τα προβατάκια είναι λίγα ακόμα, και ευτυχώς κούκλα μου υπάρχουν άνθρωποι συνειδητοποιημένοι που γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν, πότε το θέλουν και γιατί το θέλουν. Σίγουρα ήρθαν πολλοί τέτοιοι στο μαγαζί, που πραγματικά φαινόταν ότι ήταν γνώστες του βιβλίου και ότι αγαπούσανε όλη τη σειρά του Harry. Άτομα που διψούσανε να μάθουνε τι θα γίνει στο τέλος της ιστορίας. Άτομα, που έτσι και τους έλεγα μια πληροφορία πριν διαβάσουν το βιβλίο θα με κυνηγούσανε (μαζί με σένα) να με γδάρουν. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι μ' αρέσουν! Λατρεύω το πάθος που ακτινοβολούν.

Φίλε "έτσι", τα λογοτεχνικά πράγματα στην Ελλάδα όντως δεν λένε και πολλά. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις. Αυτό το καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά που μπαίνει και μου ζητάει κάποιος πελάτης ένα "ποιοτικό" ελληνικό βιβλίο, τον οδηγώ κατευθείαν στο ράφι με την κλασσική λογοτεχνία (Καζαντζάκη, Παπαδιαμάντη, Καρκαβίτσα, κ.ά.).

Το διάβασμα σε καμία περίπτωση δεν είναι ντροπή και ζητώ συγνώμη αν άφησα να φανεί κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνετε ότι σε έναν απρόσωπο διάλογο που γίνεται μέσω internet είναι πολύ πιθανόν να δημιουργούνται εντυπώσεις που θα ακυρώνονταν σε οποιανδήποτε άλλη face to face συζήτηση. Έχω πέσει κι εγώ άλλωστε "θύμα" της διαφήμισης πρόσφατα με τον κώδικα Da Vinci. Διαβάζω κι εγώ "παιδικά" βιβλία με πρώτο και καλύτερο τον Τριβιζά που είναι καταπληκτικός. Πέρσι το καλοκαίρι μάλιστα, δεν δίστασα να πάρω σε όλους τους φίλους μου δωράκι το Μικρό Νικόλα. Οπότε μισή ντροπή δικιά τους και η άλλη μισή... του Τριγωνοψαρούλη!!!

Φιλιά στα μούτρα...

ΖΗΣΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ HARRYΤΕΡΑ!!!

Μάπα το καρπούζι τελικά! Ο Harry ζει και βασιλεύει και τον καταναλωτή κυριεύει! Όχι μόνο δεν πεθαίνει αλλά αφήνει και ανοιχτό το ενδεχόμενο για ακόμα ένα βιβλίο σε μερικά χρόνια, με πρόσχημα πάντα την λαϊκή απαίτηση!!! Αποκλείεται; Ναι, καλά, έτσι λέγαμε και για τον άρχοντα των δαχτυλιδιών και βγήκαμε ψεύτες καθώς πριν ένα μήνα περίπου κυκλοφόρησε το βιβλίο "Τα παιδιά του Χούριν"!

Όπως και να έχει το πράγμα, η μέρα για ακόμα μια φορά με βρίσκει πίσω από ένα ταμείο να προσφέρω τον Χαρούλη μαζί με μία δίμηνη σύνδεση forthnet δώρο και φυσικά φορώντας το καλύτερο χαμόγελό μου!

Καλημέρα σε όλους...

"Ταξιδεύει τώρα ο Χαρούλης", μου ψιθύρισε η συνάδελφος Γ. στο αυτί, σχεδόν συνωμοτικά. Αν είχε διαπράξει φόνο δεν θα ήταν τόσο σκοτεινή η ατμόσφαιρα όσο τώρα!

Όσοι αναρωτιέστε ποιος είναι ο Χαρούλης, σας ενημερώνω ότι πρόκειται για τον Harry Potter, ο οποίος αυτή τη στιγμή που γράφω το άρθρο βρίσκεται στα φορτηγά των εταιρειών μεταφορικής ανά την Ελλάδα και τον κόσμο. Όλα τα βιβλιοπωλεία, και δυστυχώς και εμείς που δουλεύουμε σ' αυτά, βρισκόμαστε σε "επιστράτευση". Όλα είναι έτοιμα για τη στιγμή που ο Harry θα πάρει τη θέση του στο κεντρικότερο σημείο της βιτρίνας.

Μέχρι να γίνει όμως κάτι τέτοιο το κλίμα είναι εντελώς σκοταδιστικό, βρισκόμαστε στα οχυρώματα και περιμένουμε να σκάσει η "βόμβα". Η μόνη πληροφόρηση - προειδοποίηση είναι να μην αποκαλύψουμε τίποτα για το βιβλίο (λες και ξέρουμε κάτι), να μην το βγάλουμε στην βιτρίνα πριν τις 9 το πρωί του Σαββάτου, να μην το πουλήσουμε πριν τις 9, να το κρύψουμε καλά στις κούτες που είναι μέσα το βιβλίο και γενικώς να μην αναπνέουμε γιατί θα κινηθεί η εκδοτική εταιρεία δικαστικώς εναντίων μας! Αυτές οι αποφάσεις έρχονται από το Λονδίνο και ισχύουν για όλους (βέβαια η ώρα πώλησης είναι διαφορετική σε κάθε χώρα). Η μόνη διαφορά στην Ελλάδα είναι ότι το βιβλίο θα είναι προς πώληση μετά τις 2 τα ξημερώματα μόνο στα βιβλιοπωλεία των αεροδρομίων. Πολύ πιθανόν να ισχύουν κάποιες διεθνείς συμβάσεις για τα συγκεκριμένα καταστήματα.

Νιώθω να βρίσκομαι κάπου στον Μεσαίωνα με τόση "μαγεία" γύρω μου!

Οι κρατήσεις των βιβλίων ξεκίνησαν σχεδόν 1 μήνα πριν και είναι αρκετές για να με κάνουν να προβληματίζομαι. Γιατί όλο αυτό το πανηγύρι; Για ένα παιδάκι με γυαλιά; Και μάλιστα για ένα βιβλίο γραμμένο στην αγγλική γλώσσα; Τα περισσότερα παιδιά που ήρθανε να παραγγείλουνε το βιβλίο ήταν γύρω στα 10! Αμφιβάλλω αν θα καταλάβουν το βιβλίο. Ή μήπως θα περάσουν όλο το καλοκαίρι τους παρέα με ένα λεξικό;

Πληροφοριακά το βιβλίο αυτό θα κυκλοφορήσει σε τρεις διαφορετικές εκδοχές: για ανήλικες, για ενήλικες και μία special edition. Με λίγη υπομονή μέχρι τις 3 Νοεμβρίου θα έχουμε και την ελληνική έκδοση.

Νομίζω ότι η τεράστια διαφημιστική καμπάνια έκανε τη δουλειά της με τον καλύτερο τρόπο για ακόμα μια φορά. Ο καταναλωτής μπλέχτηκε για τα καλά στον ιστό της αράχνης που λέγεται marketing.

Αχ πότε θα καταλάβουμε επιτέλους ότι κανένας δεν μπορεί και δεν πρέπει να παίζει με τις αγοραστικές μας δυνάμεις και τα θέλω μας. Εμείς είμαστε εκείνοι που ρίχνουμε τις τιμές, που διαμορφώνουμε την αγορά, που ανεβάζουμε ή κατεβάζουμε στο λεπτό τον εκάστοτε Χάρυ. Αχ καημένα προβατάκια μου, αύριο σαν καλός τσομπάνος θα σας ξεναγήσω στον "όμορφο" κόσμο του Harry Potter και το βράδυ, αφού θα έχετε νιώσει ολοκληρωμένοι από την αγορά σας, θα σας παω σιγά σιγά στο μαντρί σας για ύπνο...zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz!

ΥΓ: Επειδή μ' αρέσει να είμαι λιγάκι ζαβολιάρης, θα κάνω πάλι την κουτσουκέλα μου. Αύριο το πρωί μόλις ξεκινήσει επίσημα η πώληση του βιβλίου, θα γράψω στο συγκεκριμένο blog το τέλος του Harry Potter. Γουστάρετε ε; Και 'γώ. Οπότε τα λέμε αύριο. Μέχρι τότε, πολλά φιλιά στα μούτρα...

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ "ΧΡΟΝΟ"...

Με αφορμή κάποιες συζητήσεις που έκανα πρόσφατα με φίλους για τον ελεύθερο χρόνο, σκέφτηκα να γράψω ένα άρθρο για το συγκεκριμένο πολύ σημαντικό θέμα. Σε μερικούς ίσως να ξενίζει αυτή η αναφορά διότι πιστεύουν με πάθος ότι έχουν σημαντικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν, όπως το οικονομικό αδιέξοδο, την πολιτική παρακμή και την αύξηση της ανεργίας.

Ήδη τους ακούω να δηλώνουν με ιδιαίτερη έμφαση ότι "δεν προλαβαίνουν να κάνουν τίποτα" ή ότι "δεν έχουν καθόλου χρόνο". Είναι αλήθεια ότι ο ελεύθερος χρόνος έχει γίνει πλέον μία φαντασίωση και μία αυταπάτη. Γι' αυτό και πολύ συχνά ο όρος "ελεύθερος" εμφανίζεται εντός εισαγωγικών ή αντικαθίσταται από τους όρους "διαθέσιμος", "αδέσμευτος", κ.ά.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι οι περισσότερες δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου συνδέονται άμεσα με τη μαζική κουλτούρα, το καταναλωτικό φαινόμενο, όπως επίσης και ότι το 90% των παραβατικών συμπεριφορών πραγματοποιούνται στη διάρκεια αυτού του χρόνου;

Εκείνο που θέλω να πω (πριν κατηγορηθώ ότι είμαι ενάντια του ελεύθερου χρόνου) είναι ότι ο απελευθερωμένος χρόνος από την εργασία, που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον κατέκτησαν με σκληρούς αγώνες, δεν αφιερώνεται σε αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες με πρώτο τον Αριστοτέλη ονόμαζαν "σχόλη", δηλαδή στην πολιτική συμμετοχή, στην καλλιέργεια του πνεύματος ή σε "υψηλού" περιεχομένου πολιτιστικές δραστηριότητες. Μια σχόλη, δηλαδή, που να συνδυάζει την ελευθερία με τη σοφία!

Σας ευχαριστώ που, θυσιάζοντας ένα μέρος του ελεύθερου χρόνου σας, διαβάσατε το συγκεκριμένο άρθρο!!!

ΑΝ (ΔΕΝ) ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΚΟΚΚΑΛΑΚΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΔΑΣ...

Φωτογραφίες της τελευταίας στιγμής (κυριολεκτικά)!!!

...καλοκαιράκι και ο καιρός σέρνει τα βήματά σου προς τις κοντινότερες παραλίες. Εκεί, λοιπόν, που έχεις "χυθεί" στην ξαπλώστρα και πίνεις το φραππεδάκι σου, σου έρχεται η φλασιά να κάνεις μια βουτιά στη θάλασσα, εξασκώντας παράλληλα και τις θαλάσσιες αθλητικές δραστηριότητες που σου προσφέρονται...Είσαι σίγουρος γι' αυτό που πας να κάνεις;

...την ψιλιάζεσαι τη δουλειά ότι κάτι δεν πάει καλά και αφού γλιτώνεις την τελευταία στιγμή από τα σαγόνια του καρχαρία (νούμερο 6), στρέφεσαι στα σπορ της ξηράς που κρύβουν λιγότερους κινδύνους. Έτσι λες ε;

...αναρωτιέσαι μήπως φταίει στο φινάλε η Ελλάδα και έτσι κλείνεις εισητήρια με το τραίνο να φύγεις για Ισπανία. Μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή ε;

...είσαι τυχερός και τη γλιτώνεις με μώλωπες και μερικά σπασμένα κόκκαλα. Το μικρό αεροπλάνο σε παίρνει από τον τόπο του δυστυχήματος και σε μεταφέρει προς το νοσοκομείο. Σιγά μην έφτανες τόσο εύκολα!

...μετά από αρκετές περιπέτειες και μεγάλη κούραση βρίσκεσαι στην πόλη της Βαρκελώνης και παρακολουθείς με έκσταση τις ταυρομαχίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στους δρόμους της ισπανικής πόλης. Ήρθε η ώρα να μαζέψεις υλικό για να δείξεις στους φίλους σου πώς πέρασες στην Ισπανία. Στέκεσαι, παίρνεις πόζα και...

...μάλλον ο ταύρος θα πίστευε στον έρωτα με την πρώτη ματιά!!! Ο σοφός λαός λέει "αν έχεις τύχη διάβαινε..." και αν δεν έχεις τότε...

Μην φτάνετε στα άκρα για λίγες διακοπές!!!

Ευχαριστώ την φίλη μου Α. για το φωτογραφικό υλικό.

ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

...τα κορίτσια που καθόντουσαν στο παγκάκι φαίνεται να ξέχασαν κάποια χαρτιά. Σκέφτομαι να τρέξω να τους τα δώσω αλλά...δε βαριέσαι, μάλλον θα τα άφησαν γιατί δεν τα χρειάζονται ή γιατί έτσι δεν θα χρειαστεί να μετακινηθώ από την καρέκλα μου. Ο δρόμος το μόνο που δεν νιώθει σήμερα είναι η μοναξιά. Τον ποδοπατούν συνεχώς. Άραγε να μπορεί να καταλάβει αν το βάρος που νιώθει είναι από άνθρωπο ή από αυτοκίνητο; Ξέρει να κάνει αυτή τη διαφοροποίηση ή γι' αυτόν είμαστε όλοι ίδιοι; Τον αφουγκράζομαι να βαρυγκομάει από τη ζέστη...ακούω να προσεύχεται για λίγη βροχή. Ο καιρός αναποφάσιστος κι αυτός , τη μια πάει να του κάνει το χατίρι και την άλλη το μετανιώνει. Είναι αυτά τα υπαρξιακά που λέγαμε!

"Όταν σε είχα δει στην Ξάνθη

ήσουν άνοιξη με τα άνθη

κι άλλη μια φορά χειμώνα

λυπημένη ανεμώνα"

Στο διπλανό τραπέζι δύο φαντάροι συζητάνε για το πότε θα πάρουν τις ΤΑΠ (τιμητικές άδειες παραμεθορίου) που δικαιούνται. Αν κρίνω από το λυπημένο ύφος, μάλλον δεν θα τις πάρουν ποτέ. Κρίμα, γιατί θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σμίξουν με την οικογένεια, τους φίλους ή την κοπέλα τους. Για τον καθένα μας άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φορτιστές μας. Είναι αυτοί που όταν τους βλέπουμε, αυτόματα ο εγκέφαλος βγάζει στην οθόνη το μήνυμα connecting people!
Μια παρέα διασχίζει κάθετα τον δρόμο. Αισθάνομαι την ελευθερία που νιώθουν. Να μου το θυμηθείτε, το πράσινο θα φορεθεί πολύ φέτος (γι' αυτό με λένε prophet άλλωστε). Μάλλον η μόδα επηρεάστηκε από την μόλυνση του περιβάλλοντος και το κάψιμο των δασών. Σου λέει δεν υπάρχει που δεν υπάρχει καθόλου πράσινο στις πόλεις, τουλάχιστον με τα ρούχα θα νομίζουμε όλοι ότι αναπνέουμε καθαρό αέρα!!! Να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή και 'γώ σαν φυτό σε καρέκλα νιώθω, που μαζεύει ήλιο για να φωτοσυνθέσει αργότερα. Ως χλωροφύλη, τείνω να ονομάσω τον φραππέ.

"Ήταν φως το φόρεμα σου
άσπρο κρίνο τ' άρωμα σου
κι άνθιζε ο ουρανός για σένα
τ' αστεράκια ένα-ένα"

Κάθομαι στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου της διόροφης καφετέριας και ακριβώς από κάτω μου συναντιούνται δύο γνωστοί που αν κρίνω από την ενθουσιασμό τους πρέπει να είχαν να βρεθούν πάνω από ένα χρόνο. "Πού είσαι ρε μαλάκα; Τι κάνεις;", λέει ο ένας για να σπάσει τον πάγο και την αμηχανία προφανώς. Πρωτότυπη ερώτηση σκέφτομαι! "Καλά. Εσύ;". Από πρωτοτυπία βλέπω και ο άλλος δεν πάει πίσω! Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις; Όλες οι λέξεις λειτουργούν ως κωδικοί που το πιθανότερο είναι να αποκωδικοποιούνται διαφορετικά από τον καθένα μας. Θέλω να πω ότι αν γινόταν ο παραπάνω διάλογος ανάμεσα σε δύο αδέρφια ή σε δύο πολύ καλούς φίλους, μπορεί για κάποιον τρίτο που θα τον άκουγε να ήταν απλά κάποιες λέξεις, όμως για τους συμμετέχοντες στο διάλογο να είχαν ειπωθεί χίλιες λέξεις και άλλα τόσα συναισθήματα. Και επιτέλους, όταν πετυχαίνουμε κάποιον γνωστό στο δρόμο και μας ρωτάει τι κάνουμε, τι ακριβώς εννοεί; Οικονομικά τι κάνουμε; Οικογενειακά; Επαγγελματικά; Σεξουαλικά; Με το Πανεπιστήμιο; Μάλλον ενδιαφέρεται γενικά για τη ζωή μας! Πολλές φορές μας βγαίνει και ένα ψεύτικο ενδιαφέρον. Έτσι δεν είναι;
Καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά η προσοχή μου σκοντάφτει στη μεσαία κοπέλα μιας τριμελούς παρέας. Φοράει μαύρο φουστάνι, κόκκινα σταράκια και έχει τα μαλλιά της δεμένα πίσω. Φαίνεται αναστατωμένη από κάτι που έγινε πριν λίγο. Πιάνει το κεφάλι της και ψυθιρίζει σχεδόν με λιγμούς "δεν το πιστεύω ρε γαμώτο", "γιατί σε 'μένα;". Όπως είναι φυσικό βέβαια, σε τέτοιες ερωτήσεις η κλήση μας προωθείται. Χτυπάει με δύναμη τα πόδια της στο πεζοδρόμιο εναλλάξ, λες και φταίει εκείνο για ότι της συνέβη. Την παρακολουθώ με το βλέμμα μου μέχρι που χάνεται πίσω από τις πολυκατοικίες. Σε δευτερόλεπτα όμως, τη βλέπωνα επιστρέφει με βήμα γρήγορο, κοφτό και αποφασιστικό προς την κατεύθυνση που είχε έρθει πρίν. Το πρόσωπό της ήταν τόσο κόκκινο που έλεγες πως αν έκανες το λάθος και ακουμπούσες το χέρι σου επάνω θα γινόταν κάρβουνο. Ήταν έτοιμη να ζητήσει τα ρέστα...ήταν έτοιμη για επανάσταση. Μπράβο κορίτσι μου, όσο υπάρχουν άνθρωποι με νεύρο, είμαστε σε καλό δρόμο...

"Έρχεσαι και ήλιους φέρνεις
κι όταν φεύγεις μου τους παίρνεις
κι απ‘ τον μιναρέ της Ξάνθης
σου φωνάζω να ξανάρθεις"

ΠΛΑΚΩΣΕ ΖΕΣΤΗ ΣΤΟ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ Ο PROPHET "KAIEI"

• Είναι κάτι τέτοια βράδια που από τη ζέστη αφρίζω σαν αναβράζον δισκίο. Νιώθω να ξεφλουδίζομαι και να σκάω μύτη με το καινούριο μου πλέον δέρμα. Θα 'δινα τα πάντα κάτι τέτοιες στιγμές να είμαι κάτω από μία μάνικα, καθώς όγκοι νερού θα δροσίζουν και θα περιλούζουν όλο μου το κορμί. Ή να βρίσκομαι σε κάποια εξωτική παραλία, φορώντας χαβανέζικο πουκάμισο, να ακούγεται στο βάθος το cd να παίζει repeat το "could you be love" του Bob κι εγώ να πίνω καϊπιρίνιες και να καπνίζω πούρα. Θέλετε να σας πάρω μαζί μου;

• Σήμερα 21 Ιουνίου έχουμε την μεγαλύτερη μέρα του έτους, κάτι που κάνει ακόμα πιο απελπιστική την κατάσταση με τη ζέστη! Επίσης, νομίζω ότι σήμερα είναι και η παγκόσμια μέρα μουσικής. Γι' αυτό θα κλείσω το άρθρο με πέντε αγαπημένες επιλογές τραγουδιών:

1. Βγες στο μπαλκόνι να δεις --> Ηλίας Μακρίδης
2. Senior --> Πύξ Λάξ
3. Αιρετικό --> Γιάννης Αγγελάκας
4. Βαριά ποτά βαριά τσιγάρα --> Δημήτρης Ζερβουδάκης
5. Πιες --> Σωκράτης Μάλαμας

Δύσκολη υπόθεση η επιβίωση το καλοκαίρι...

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ!

Την περασμένη Κυριακή τακτοποιώντας το υπόγειο ανακάλυψα μία ξεχασμένη μπάλα του μπάσκετ. Ξεφουσκωμένη και γεμάτη αράχνες, μόνο οι αναμνήσεις ήταν εκεί ζωντανές για να μου θυμίζουν πως κάποτε ήταν γεμάτη ενέργεια και παιχνίδι. Όπως ήμουν με τις φόρμες χτύπησα το κουδούνι του Μ. και του έδειξα τον μικρό πορτοκαλί θησαυρό. Διάλογος δεν υπήρξε, άλλωστε το μόνο που είπε ήταν "περίμενε, πάω να αλλάξω ρούχα".

Ανεβήκαμε στο μηχανάκι και κατευθυνθήκαμε προς το πλησιέστερο βενζινάδικο. Όπως καταλαβαίνετε έπρεπε να δώσουμε και πάλι ζωή στην μπάλα. Δεύτερος σταθμός ήταν ένα σχολείο, που διέθετε μπασκέτες (χωρίς διχτάκι δυστυχώς). Κάναμε κατάληψη στην μία απ' αυτές, καθώς στην δεύτερη παίζανε ήδη γύρω στα 6 παιδάκια, προφανώς του Δημοτικού. Καθίσαμε περίπου 45 λεπτά κι όμως πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου χιλιάδες εικόνες και θύμισες. Αφού εκτονωθήκαμε και κουραστήκαμε, πήραμε την πορτοκαλί σύντροφό μας και ξεκινήσαμε για το σπίτι.

Οι κοινωνίες αλλάζουν συνεχώς, το ίδιο και ο τρόπος ζωής. Οι γονείς μας έζησαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες, εμείς το ίδιο και φυσικά τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν αλλιώς. Αυτό δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά και κάτι κακό. Τεχνικά τουλάχιστον βελτιώνονται πολλά πράγματα που βοηθάνε ταυτόχρονα και στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής...ηθικά όμως τι γίνεται; Διότι ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει και ένα γήπεδο άθλησης, δεν υπάρχει συμμετοχή! Τι φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα; Η μάλλον τι δεν φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα; Έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με ξενοφοβίες, ρατσισμούς, καχυποψίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα.

...Ανέβηκα στο μηχανάκι και αντί να νιώθω αναζωογονημένος και "καθαρός" ψυχικά, άρχισα να μαυρίζω το μυαλό μου με σκέψεις για το τι θα μπορούσαν να πούνε κάποιοι γονείς που είδανε από το μπαλκόνι τους δύο άγνωστους "μαντραχαλάδες" να παίζουν στον ίδιο χώρο με τα παιδιά τους...παιδεραστές; έμποροι οργάνων; απαγωγείς;

Σας ακούγονται τρελά όλα αυτά και υπερβολικά ε; Και σε μένα το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα αντέχουμε στην πίεση των ΜΜΕ. Ευτυχώς!

ΔΕΝ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ...

Διανύουμε μια χαλεπή περίοδο για αγάπες. Είναι η εποχή που οι άντρες νιώθουν προδομένοι από τις γυναίκες, είναι η εποχή όπου ο ρομαντισμός φέρνει σε κάτι από χαμένη Ατλαντίδα, που όλοι την ψάχνουν και κανένας δεν μπορεί να τη βρει! Η ιστορία που ακολουθεί, καθώς και τα πρόσωπα που εμφανίζονται, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα (παρόλο που μπορεί να σας φαίνονται γνωστά)!

ΠΡΟΣΩΠΑ

Στέφανος (27 ετών): Σπούδασε Οικονομικά και τώρα ψάχνει για εργασία. Είχε 4 χρόνια δεσμό με την Νάντια. Η αγάπη τους πνίγηκε στα παγωμένα νερά του Δεκέμβρη όταν εκείνος ήταν φαντάρος στο Διδυμότειχο. Η απόφαση ήταν της Νάντια.

Νάντια (25 ετών): Τελείωσε Ψυχολογία στην Κρήτη καταβάλλοντας, ωστόσο, τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα. Νιώθει να πνίγεται, η ζωή της περνάει κρίση και το σταυροδρόμι μπροστά της φαντάζει γολγοθάς. Η εύκολη λύση ήταν να διαλύσει τη σχέση της με τον Στέφανο. Ένιωσε ελεύθερη, μα συνάμα και γεμάτη τύψεις. Η περίοδος με το Στέφανο δεν ήταν ακριβώς δυσάρεστη, το αντίθετο μάλιστα, ωστόσο ένιωθε ότι κάτι την εμπόδιζε να πετάξει. Τον δρόμο προς τον ουρανό προσπάθησε να τον βρει με τον Παύλο. Το καινούριο είναι πάντα ενδιαφέρον, αλλά ήταν όντως αυτό που έψαχνε η Νάντια;

Παύλος (26 ετών): Στρατιωτικός με δυσμενή μετάθεση στον Έβρο. Την πάτησε στο μέγιστο βαθμό με την Νάντια, καθώς ήταν και η πρώτη του κοπέλα! Παραλίγο να αυτοκτονήσει όταν η Νάντια του ζήτησε να μείνει μόνη για να σκεφτεί...

...Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον Στέφανο. Όταν τον αντίκρυσε μετά από αρκετά χρόνια, έξω από το σπίτι της, γκρεμίστηκαν ξανά τα πάντα μέσα της. Προσπάθησε να κρύψει τον πανικό της και με τρεμάμενη φωνή...

-Θέλεις να 'ρθείς επάνω;

-Μπα, άστο καλύτερα. Δεν θέλω να βρεθώ ξανά αντιμέτωπος με δυσάρεστες εκπλήξεις.

-Μη λες βλακείες. Έλα μαζί μου σε παρακαλώ, έλα για λίγο τουλάχιστον να πιούμε ένα ποτό.

-Μόνο για ένα ποτό όμως.

Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πολυκατοικίας ο Στέφανος σκεφτόταν ότι ήταν το τέλειο δείγμα του "τραβάτε με κι ας κλαίω". Πισωπάτησε για λίγο, το ξανασκέφτηκε και δίστασε.Ένιωσε το χέρι της να τον αρπάζει και να τον τραβάει προς την πόρτα του σπιτιού της. Ανθρώπινες αδυναμίες, ψιθύρισε και έσυρε τα πόδια του ακολουθώντας τα δικά της. Γύρισε το κλειδί δύο φορές και η πόρτα άνοιξε διακριτικά, χωρίς θορύβους. Σάστισε, έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να κοιτάει τον τεράστιο διάδρομο που οδηγούσε στο σαλόνι. Έκανε μία αναδρομή στο χρόνο και θυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε να έρθει πάνω από 2 χρόνια. Ήταν εκείνο το βράδυ που μπαίνοντας βρήκε τον Παύλο να κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ, ευτυχώς ακόμα με τα ρούχα. Ο Παύλος ήταν "φίλος" του αδερφού της και κάτ' επέκταση και δικός της. Ο Στέφανος ποτέ του δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε οι φίλοι του αδερφού της να είναι και δικοί της. Είχανε κάνει άπειρες συζητήσεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και φυσικά είχανε τσακωθεί ούκ ολίγες φορές. Συνήθως, όλα αυτά κατέληγαν με την κλασική ατάκα του Στέφανου ότι "φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών δεν υπάρχει, παρά μόνο στην περίπτωση που ο άντρας κόψει το πουλί του". Δυστυχώς, και με την περίπτωση του Παύλου είχε δίκιο. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κάνει δεσμούς η Νάντια, πριν και μετά από αυτόν, όπως άλλωστε είχε και ο ίδιος. Εκείνο που τον έκανε ταύρο σε υαλοπωλείο ήταν οι ηλίθιες συστάσεις του στυλ από 'δώ ο φίλος μου ο τάδε...Με αυτές τις σκέψεις και με μισή καρδιά διάνυσε την απόσταση μέχρι τον καναπέ. Όλα έμοιαζαν ίδια, ο παλιός καθρέφτης με το τηλέφωνο αντίκα επάνω του, που της είχε χαρίσει στη γιορτή της, η κουνιστή πολυθρόνα, ακόμα και η φωτογραφία του ήταν επάνω στη μικρή βιβλιοθήκη. Άναψε ένα τσιγάρο και βυθίστηκε στις χορευτικές φιγούρες του καπνού...

Προσκαλώ όποιον/α θέλει, και τολμάει, να φορέσει τη "στολή κατάδυσης" και να κάνει μια βουτιά σε βαθιά νερά, προσθέτοντας ότι στοιχεία θέλει στην συγκεκριμένη ιστορία..ΑΡΧΗ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ - ΤΕΛΟΣ (ακόμα και νέους χαρακτήρες) κατά την απαίτηση του φίλου μου equally damaged. Περιμένω με αγωνία τις δικές σας προτάσεις...

*περισσότερα αποσπάσματα:

http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/10/margrit.html

http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/06/blog-post_07.html

ΒΡΟΧΗ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ...

Φέτος φαίνεται ότι τον καιρό τον έχουν πιάσει τα υπαρξιακά του! Όλα του φταίνε. Από το πρωί μας βρέχει και έκρινα ότι είναι η καταλληλότερη μέρα να τελειώσω επιτέλους το βιβλίο του Έρμαν Έσσε "Σιντάρτα". Ένα βιβλίο συνεχούς αναζήτησης του Ατμάν (Θεού), που τελικά φαντάζει να είναι παντού και πουθενά. Ίσως, τελικά, ο καθένας από εμάς να είναι ένας μικρός Θεός. Το συγκεκριμένο βιβλίο κατά την ανάγνωσή του μου έφερνε εικόνες και αρώματα από Καζαντζάκη και Κοέλο. Δεν θα σας έλεγα να το διαβάσετε καλοκαίρι. Αφήστε το για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, να ακούγεται η βροχή από έξω και εσείς δίπλα στο τζάκι να αναζητάτε, πέρα από λίγη ζέστη, τον δικό σας Ατμάν.

...ο κόσμος δεν είναι ατελής, ούτε πρέπει να τον βλέπουμε σ' έναν αργό δρόμο προς την τελειότητα: όχι, είναι σε κάθε στιγμή τέλειος, κάθε αμαρτία φέρνει μέσα της τη χάρη, όλα τα μικρά παιδιά έχουν μέσα τους έναν γέρο, όλα τα νήπια το θάνατο, όλοι οι ετοιμοθάνατοι την αιώνια ζωή...

ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΝΕΤ-ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ...

Σήμερα το μεσημέρι στο Δελτίο Ειδήσεων της ΝΕΤ, ένας δημοσιογράφος έθιξε το συγκεκριμένο θέμα και τη "δυναμική" που έχει αναπτυχθεί μέσα από τα blogs. Μάλιστα ενημερώθηκε ο Υπουργός Υγείας κ. Αβραμόπουλος, ο οποίος και έκανε δηλώσεις επί του θέματος...ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ...Μόνο όταν μπεις στο χορό, χορεύεις! Αλλά τότε, δυστυχώς, είναι αργά...

ΚΡΑΥΓΗΗΗΗΗΗΗΗΗ...

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
Για συμμετοχή στη διαμαρτυρία επισκεφθείτε τη διεύθυνση όπου bloggers στηρίζουν την κινητοποίηση, http://giatinamalia-blog.blogspot.com/.

Είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας να ακούγονται αυτές οι φωνές. Να ενώνονται με τις δικές μας και από ψίθυροι να γίνονται κραυγές.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ 24ΩΡΟ ΣΤΗΝ ΘΑΣΟ...

1) Τα 4 μεμέ, αγγλικής καταγωγής, που είδαμε στην παραλία της Χρυσής Αμμουδιάς...

2) Ένα πιατάκι με ελληνικό καφέ και μερικά καρβουνάκια, το οποίο μας σέρβιραν σε μια παραδοσιακή ταβέρνα στον Θεολόγο. Στην αρχή το κοιτούσαμε είναι η αλήθεια με απορία. Τη λύση όμως ήρθε να δώσει, μαζί με ένα χαμόγελο όλο υποσχέσεις, η νεαρή κτηνίατρος που καθόταν στο διπλανό τραπέζι και που παρεπιπτόντως από τα τσίπουρα είχε γίνει κουρούμπελο! Τελικά, να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι που χρησιμεύει ο καμμένος ελληνικός καφές, θυμάμαι ωστόσο τα ωραία μάτια της κτηνιάτρου!

3) Μία ζεστή κρέπα με σοκολάτα και μπισκότο, με θέα την παραλία του Ποτού. Και ύστερα ήρθαν οι ..... μπύρες!

4) Οι γειτόνισσες του διπλανού ξενοδοχείου που παίζανε μπιρίμπα μέχρι τις 4 το πρωί.

5) Ακόμα γελάω με την διαπίστωση-ατάκα του Φ. όταν είδε τα κοντά τραπεζάκια που υπήρχαν μέσα στο σαλόνι του καραβιού. Ο ίδιος είναι γύρω στα 2 μέτρα και μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να βολέψει τα πόδια του φώναξε αγανακτισμένος: "Μα τι στο διάολο είναι αυτά; Τραπεζάκια για Hobbit;"

6) Το γουργούρισμα της μηχανής του αυτοκινήτου, ειδικά στο δρόμο της επιστροφής. Τα χρειαστήκαμε λίγο...

Λατρεύω τις αποδράσεις, αν και δεν υπάρχουν αρκετές από δαύτες. Ελπίζω να σας άφησα μια μικρή εικόνα από το ταξίδι-αστραπή και οι μυρωδιές να μην σας έσπασαν τη μύτη...

Φιλιά πολλά στα μούτρα...

ΜΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!

Η παραλία ήταν σχεδόν ερημική. Ο παρθενικός της υμένας φάνταζε ακόμα απόρθητο κάστρο. Δυστυχώς σε κανένα μήνα, δεν θα βρίσκεις ούτε λίγη άμμο να καθίσεις. Τώρα όμως ήταν τέλεια. Πέταξα γρήγορα την πετσέτα πάνω στο τραπεζάκι που συνόδευε τις δύο ξαπλώστρες και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα. Φοβόμουν πως έτσι και το ξανασκεφτόμουν θα δείλιαζα να πέσω στα κρύα αλλά κατά τα άλλα καθάρια νερά του Μάη.

Η πρώτη επαφή ήταν, όπως κάθε χρόνο, ειλικρινής και ένα είδος βάλσαμο στην ψυχή μου. Νομίζω ότι με το πρώτο μπάνιο εξαγνίζω - ξεπλένω κάθε φορά τις αμαρτίες και τα λάθη όλης της χρονιάς. Αδειάζει το μυαλό και η ψυχή μου και το μόνο που νιώθω εκείνη τη στιγμή είναι τσιμπήματα σε όλο μου το κορμί, απόρροια του κρύου νερού. Χιλιάδες μικρές καρφίτσες τρυπάνε το είναι μου, θυμίζοντάς μου ότι είμαι θνητός άνθρωπος, τρωτός με πάθη και αδυναμίες.

Βουτάω, αγκαλιάζω τη θάλασσα, ακουμπάω και γίνομαι ένα με το βυθό, χαϊδεύω την άμμο και αλλάζω εντελώς περιβάλλον. Την ώρα που νιώθω τον αέρα στα πνευμόνια μου να εξαντλείται, καταλαβαίνω για ακόμα μια φορά πόσο δειλός είμαι και πόσο αγαπάω τη ζωή. Δίνω ώθηση με τα πόδια μου και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην επιφάνεια του νερού...ξανά άνθρωπος. Μπροστά στα μάτια μου και στη μέση της θάλασσας, ίσως για να σπάει τη μονοτονία του χώρου, δεσπόζει το βουνό Σάος της Σαμοθράκης. Ντυμένο τις περισσότερες μέρες του χρόνου με άσπρα σύννεφα, τα οποία αγκαλιάζουν το νησί σαν φωτοστέφανο. Αχ πόσο θα 'θελα να 'μουν εκεί και να σπάσω έναν έναν όλους τους καθρέφτες του χρόνου.

Γυρίζω απογοητευμένος στην ξαπλώστρα, σκουπίζομαι με την πετσέτα και ξαπλώνω με το μυαλό στο νησί. Έχει βγάλει αεράκι πια και η θάλασσα κύμματα. Τα παρατηρώ αρκετή ώρα πώς πλησιάζουν και σκάνε γεμάτα δυναμική. Μοιάζουν με μικρά παιδιά που ξεκινούν από την απέναντι ακτή και φτάνουν εδώ γέροι μαντατοφόροι και διηγούνται...

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ...

Έγινε ένα περιστατικό το Σάββατο στο βιβλιοπωλείο, που πραγματικά με έκανε έξω φρενών.

Ήρθε μια κυρία στο μαγαζί με το παιδάκι της, το οποίο πρέπει να ήταν γύρω στα τέσσερα. Όπως είναι φυσικό, από την πρώτη στιγμή το βλέμμα του μικρού έπεσε κατευθείαν στην παιδική βιβλιοθήκη όπου υπάρχουν και κάποια παιχνιδάκια. Έτσι, καθώς η μαμά κοιτούσε τα βιβλία που την ενδιέφεραν, το παιδί έπαιζε. Όταν κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το παιδί δεν ήταν δίπλα της άρχισε να φωνάζει:
-Κωστάκη, έλα γρήγορα εδώώώώώ...Κωστάκη, δεν ακούς παιδί μου τι σου λέω; Τσακίσου και έλα κοντά μου μην έρθω εκεί και σε μαυρίσω στο ξύλο!!!!
Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Γύρισαν τα μυαλά μου ανάποδα σας λέω. Δεν μπορώ με τίποτα να βλέπω γονείς να πουλάνε τσαμπουκά στα ίδια τους τα παιδιά. Ώπα κοπελιά, τι έγινε όπου μας παίρνει κάνουμε αγριάδες; Μου ήρθε να την πλακώσω στις κουτουλιές σαν τον Ζιντάν!!
Η κυρία αυτή δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία που χρησιμοποιεί την απειλή του εκφοβισμού και του ξύλου ως τον πλέον εγγυημένο τρόπο αντιμετώπισης "δύσκολων" καταστάσεων*. Σίγουρα, θα έχετε πετύχει και 'σείς αρκετούς τέτοιους στην καθημερινότητά σας.
-Αφού δεν καταλαβαίνει αλλιώς!
Και 'σύ βρε ΗΛΙΘΙΕ δεν καταλαβαίνεις τις πραγματικές ανάγκες του ίδιου σου του παιδιού αλλά εκείνο δεν σε πλακώνει στις γρήγορες.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα και ίσως να έχω άδικο. Παρ' όλα αυτά θα προτιμούσα να άκουγα από την συγκεκριμένη κυρία και από κάθε γονέα, αντί για την κοινότυπη έκφραση "Τσακίσου και έλα εδώ", την φράση για παράδειγμα "Περίμενε παιδί μου και έρχομαι τώρα εγώ κοντά σου".
Τα παιδιά, σχεδόν από την μέρα της γέννησής τους έχουν αποκτήσει ήδη την δική τους προσωπικότητα (αυτό το ξεχνάνε συνήθως οι γονείς και προσπαθούν να τους περάσουν τη δική τους) και είναι σαφώς πολύ πιο μπροστά από τους γονείς τους. Έτσι, λοιπόν, αντί να ζητάμε από τα παιδιά να κάνουνε βήματα πίσω, καλό θα ήταν να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους χαζοεγωϊσμούς και να ακολουθήσουμε το ρυθμό τους, μέχρι εκεί που μας βαστούν τα πόδια μας.
Ελπίζω, όταν μετά από αρκετά χρόνια θα διαβάζουν τα παιδιά μου το συγκεκριμένο άρθρο, να είναι περήφανα για τον πατέρα τους... με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα έχω καταφέρει να εφαρμόσω αυτά που έγραψα...