Monday, December 7, 2009

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΖΑΚΕΤΑΚΙ!!

Μετά τη μάχη του πουλόβερ, στην οποία βγήκε νικητής ο τραγουδιστής Χρήστος Κυριαζής, ακολούθησε το κίνημα της ζακέτας. Πάνε χρόνια τώρα που το περίφημο ζακετάκι έχει γίνει σύνθημα στα χείλη ουκ ολίγων μαμάδων. Μαμάδων που είναι διατεθειμένες να γίνουν ράμπο και να υπερκεράσουν οποιοδήποτε αντικείμενο (καναπές, τραπέζι, κ.ά.) βρεθεί στο δρόμο τους προκειμένου να ολοκληρώσουν το στόχο τους, δηλαδή να φέρουν στο παιδί τους τη ζακέτα, όταν εκείνο τη ζητήσει! Είναι μια ιστορία που όπως φαίνεται κρατάει από παλιά και προσδιορίζει το ευρύτερο τάγμα των μανάδων. Κατά ένα περίεργο και ανεξήγητο τρόπο τα περισσότερα ιστορικά γρίπης βασίζονται σ' αυτή τη περιβόητη ζακέτα. Μέσα και έξω από το σπίτι, σύμφωνα με τις μαμάδες, ο νούμερο ένα κίνδυνος για την υγεία μας είναι η έλλειψη ζακέτας. Γι' αυτές δεν αποτελεί μόνο ένα κομμάτι υφάσματος που ικανοποιεί την αισθητική του ματιού μας, αλλά ένα βασικό αξεσουάρ που έχει ιατρική αξία, καθώς μας προστατεύει από τους ιούς της γρίπης. Πρόκειται για κάτι σαν το ζακετάκι του Harry Potter, που όποιος το φοράει γίνεται αυτόματα αόρατος και απρόσβλητος από οποιανδήποτε ασθένεια! Είναι επίσης και η εύκολη δικαιολογία, εάν και εφόσον τολμήσεις να αρρωστήσεις: " Σου το είπα χίλιες φορές! Το πρωί όταν ξυπνάς να φοράς τη ζακέτα σου για να πας στο μπάνιο. Εσύ όμως τίποτα. Τώρα κάθησε στο κρεβάτι για να μάθεις."! Η αμέσως επόμενη διαφημιστική καμπάνια της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου θα είναι η εξής:
"Προσέχω! Φοράω πάντα τη ζακέτα μου!"
Το κοινωνικό αυτό μήνυμα είναι μια προσφορά του:
"Σύλλογος Μαμάδων Κοντά στο Παιδί με Ζακέτα"

Άντε περαστικά μας!

Tuesday, November 17, 2009

ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΜΑΣ...

Ο καθένας, σήμερα, ζει το δικό του "Πολυτεχνείο" και το πιστεύω αυτό που γράφω. Τα συνθήματα που φωνάζουμε καθημερινά είναι "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" και όλοι αυτοί οι "υπεύθυνοι - ανεύθυνοι" που μας κατακλίζουν, στέλνουν τα δικά τους τανκς, που μπορεί να είναι σε διαφορετική μορφή αλλά πονάνε εξίσου, για να γκρεμίσουν τα κάγκελα πάνω στα οποία κρέμονται τα όνειρά μας, τα δικαιώματά μας...όλη μας η ζωή!

Sunday, November 15, 2009

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΞΗ, ΘΕΩΡΙΑ ΜΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗ...

Μαζί με άλλους 170.000 εκπαιδευτικούς σε αυτή τη χώρα, προσπαθώ τα τελευταία τρία χρόνια να εισχωρήσω στον εκπαιδευτικό τομέα. Πρόθεσή μου δεν είναι να μπω ως "λαθρομετανάστης" σ' αυτήν την "γη της επαγγελίας", όπως την ονομάζουν κάποιοι εξαιτίας της δομής της, αλλά να μπω επειδή πραγματικά θα το αξίζω. Θα πάρω τα πράγματα από την αρχή για να ξετυλίξω αυτό το κουβάρι: το πρώτο βήμα ήταν να πάρω το πτυχίο μου όπως και έγινε το καλοκαίρι του 2004. Άλλοι πανηγύριζαν τους Ολυμπιακούς αγώνες στη χώρα μας και 'γώ πανηγύριζα την απόκτηση του πτυχίου Κοινωνιολογίας. Με την ολοκλήρωση των σπουδών μου είχα δύο επιλογές, ή να πάω στο στρατό ή να συνεχίσω με ένα μεταπτυχιακό. Το χαρτί αυτό μου λέγανε έμπειροι και ήδη διορισμένοι καθηγητές ότι θα με βοηθούσε πολύ και θα μου έδινε ένα μεγάλο μπόνους για τη συνέχεια. Μετά από συζητήσεις, σκέψεις και συμβουλές αποφάσισα πως η καλύτερη λύση για τη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν να συνεχίσω τις σπουδές μου. Έτσι και έγινε, εγκατέλειψα προσωρινά το ζήτημα του στρατού και αφιερώθηκα στην ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών μου σπουδών. Το χειμώνα του 2006 κατάφερα να ορκιστώ. Έλεγα ότι ίσως τελικά να άξιζε τον κόπο και ότι από δώ και πέρα η είσοδός μου στην εκπαίδευση ήταν κάτι δεδομένο. Βέβαια, δεν ήξερα ακόμα τι εστί Υπουργείο Παιδείας και θα κριθώ σήμερα από πολλούς ως ονειροπόλος και ρομαντικός (δεν θα έχουν και άδικο).
Ο στρατός ήταν ένα κομμάτι που έπρεπε να περάσω ούτως ή άλλως, οπότε αποφάσισα ότι όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα. Το Φεβλάρη του 2006 απολύθηκα και είχα μπροστά μου σχεδόν έξι μήνες μέχρι την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Εννοείται πως μέχρι να έρθει το καλοκαίρι έκανα ότι δουλειά μπορείτε να φανταστείτε. Πάντα ετεροαπασχόληση. Άλλωστε η ειδικότητά μας έχει την τιμή να παρουσιάζει τα μεγαλύτερα ποσοστά ετεροαπασχόλησης στη χώρα μας! Το καλοκαίρι του '06 έστειλα για πρώτη φορά την αίτησή μου στη δευτεροβάθμια...ένιωσα όπως όλοι, ως πρόβατο στη σφαγή αλλά έλεγα ότι θα με βοηθήσει το μεταπτυχιακό. Μετά λύπης με ενημερώσανε ότι στον πίνακα διορισμού δεν μετράνε καθόλου οι μεταπτυχιακές σπουδές του καθενός, παρά μονάχα το κύριο πτυχίο! Αν και εφόσον είμαι επιτυχών στον ΑΣΕΠ τότε θα γίνει μια προσαύξηση λόγω μεταπτυχιακού! Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλι! Για να μη σας τα πολυλογώ μου είπανε ότι χωρίς προυπηρεσία δεν υπάρχει περίπτωση να διοριστώ. Με τον κρύο ιδρώτα που άρχιζε να με λούζει, έψαχνα να βρω τι άλλο μπορώ να κάνω παράλληλα για να πάρω έστω και ένα μόριο ώστε να αλλάξω πίνακα. Τελικά, μετά κόπων και βασάνων κατάφερα να μπω στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας γειτονικής πόλης. Επί ένα χρόνο έγινα΄"ντελιβεράς γνώσεων", καθώς για να έχω ένα εισόδημα των 700 ευρώ το μήνα έπρεπε να τρέχω από την πρωινή δουλειά, στο ΣΔΕ, από το ΣΔΕ στο ΚΕΕ, από το ΚΕΕ στο ΙΕΚ και μετά έπρεπε να βρίσκω χρόνο και για μένα, για την κοπέλα μου, για τους φίλους μου, για την οικογένειά μου κοκ. Καταλαβαίνετε ότι ένιωθα σαν ρομποτάκι που το είχαν προγραμματίσει να κινείται συνεχώς για να σκέφτεται όσο το δυνατό λιγότερο. Πέρασε ένας χρόνος σαν αέρας και έφτασε η στιγμή που θα κατέθετα για δεύτερη συνεχή χρονιά την αίτησή μου στη δευτεροβάθμια. Πήγα, ομολογώ με περισσότερο θάρρος διότι πλέον είχα στα χέρια μου τα 1,9 μόρια από τα ΣΔΕ και θα άλλαζα πίνακα και θα διοριζόμουν επιτέλους (που να ήξερα ο καψερός)! Μέσα στο γραφείο με ρωτήσανε αν έχω παιδαγωγική κατάρτιση (!) για να συμπληρώσουν ή όχι το κουτάκι. Τους λέω δηλαδή; Αν είχατε στη σχολή σας παιδαγωγικά μαθήματα, μου λέει μία κυρία εκεί. Τους εξήγησα ότι κάναμε αρκετά παιδαγωγικά μαθήματα, αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να συμπληρωθεί το κουτάκι. Κοιτάξανε για λίγο τα επίσημα έγγραφά τους και μετά μου είπαν με λύπη ότι δεν μπορούν σύμφωνα με το πτυχίο να συμπληρώσουν το περιβόητο κουτάκι. Με λίγα λόγια μου εξήγησαν ότι χωρίς το χαρτί της ΑΣΠΑΙΤΕ (πρώην ΣΕΛΕΤΕ) δεν πρόκειται να διοριστώ. Φτού και από την αρχή λοιπόν. Μετά τη σφαλιάρα, σήκωσα τα μανίκια και έψαξα να βρω τι είναι αυτή η αναθεματισμένη ΑΣΠΑΙΤΕ και τα κατάφερα ακριβώς το ίδιο φθινόπωρο να περάσω ως φοιτητής στη συγκεκριμένη σχολή. Κωλόφαρδος μέχρι αηδίας καθώς αργότερα μέσα στη σχολή έμαθα ότι κάποιοι παλεύουν επί χρόνια να μπούνε! Παράλληλα με την ΑΣΠΑΙΤΕ αποφάσισα να παρακολουθήσω και ένα σεμινάριο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Το κόστος του σεμιναρίου άγγιξε για έξι μήνες (250 ώρες) τα 1500 ευρώ περίπου! Δεν πειράζει είπα από μέσα μου, ίσως να αξίζει τον κόπο. Μέχρι στιγμής ωστόσο νομίζω ότι ήταν χαμένα χρήματα και χρόνος. Τέλος πάντων με το πτυχίο της ΑΣΠΑΙΤΕ πέρασα την πόρτα της δευτεροβάθμιας για τρίτη χρονιά πριν από 4 μήνες περίπου, όπως και πολλοί από εσάς που διαβάζετε τώρα το συγκεκριμένο άρθρο. Η αλήθεια είναι πως πήγα πιο υποψιασμένος από τις άλλες φορές. Σκεφτόμουνα ότι δεν μπορεί, κάτι θα βρούνε ότι δεν έχω και άντε πάλι από την αρχή. Δεν είχα άδικο. Η ΑΣΠΑΙΤΕ μπορεί να μου έδωσε μία καλύτερη θέση στον πίνακα αλλά το αποτέλεσμα ίδιο και απαράλλαχτο. Δεν ήμουν ούτε τόσο κοντά ώστε να μπω έστω ως αναπληρωτής, αλλά και ούτε τόσο μακριά ώστε να εγκαταλείψω μια για πάντα τον χώρο αυτό. Φέτος σε μια γενναιόδωρη απόφαση της κυβέρνησης διορίσανε 4 άτομα από τον ενιαίο πίνακα διορισμών, 6 άτομα από τον ΑΣΕΠ και 8 πολύτεκνους! Μιλάμε για τρομερά ποσοστά που είναι αδιανόητο να τα συλλάβει ανθρώπινος νους! Ξεφτίλα! Αν με πιάνατε από τη μύτη θα έσκαγα διότι έβλεπα ότι έφτανα μέχρι τη βρύση αλλά ποτέ δεν ξεδιψούσα. Το καλοκαίρι ένας γνωστός μου με συμβούλεψε να κάνω τα χαρτιά μου για τα ειδικά σχολεία, όμως η γραμματεία της δευτεροβάθμιας με ενημέρωσε ότι δεν είχα το δικαίωμα να καταθέσω την αίτηση επειδή δεν είχα το χαρτί από το σεμινάριο της ειδικής αγωγής. Έτσι, φέτος πλήρωσα άλλα 2000 ευρώ για να μπορέσω να παρακολουθήσω το συγκεκριμένο σεμινάριο και να είμαι σε θέση να καταθέσω του χρόνου την αίτησή μου για αυτά τα σχολεία. Το ξέρω ότι η ειδικότητα στην οποία ανήκω έχει μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση των μελών της, αλλά ειλικρινά αυτό το πράγμα που συμβαίνει είναι απίστευτο. Στον κλάδο μας δεν έχουμε ωρομισθίους, έχουμε ελάχιστους αναπληρωτές, ακόμα λιγότερους διορισμένους (διότι τα μαθήματά μας τα πραγματοποιούν Φιλόλογοι, Γυμναστές, Ιστορικοί, Δικηγόροι, και ένα σωρό άλλοι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με το γνωστικό αντικείμενο), ενώ επίσης δεν μπορούμε να κάνουμε τα χαρτιά μας στην ολοήμερα και στην πρόσθετη διδασκαλία γιατί απλά δεν συμπληρώνονται άτομα για να γίνουν τμήματα (και εδώ που τα λέμε ποιο παιδί θα κάνει συμπλήρωμα στο μάθημα την κοινωνικής και πολιτικής αγωγής;)! Για να δουλέψουμε φυσικά σε κάποιο φροντιστήριο ούτε λόγος. Σκέφτομαι, λοιπόν, ή να καταθέσω πρόταση για διδακτορικό ή να δώσω κατατακτήριες για να μπω στην παιδαγωγική ακαδημία ή να σταματήσω εντελώς αυτό το θέατρο του παραλόγου και να στραφώ προς τον ιδιωτικό τομέα. Ξέρω όμως ότι αν κάνω το τρίτο, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσω πίσω, διότι αν χάσω ένα χρόνο αυτή τη στιγμή, θα βρεθούν στον πίνακα αρκετοί πάνω από μένα, οπότε είναι δίκοπο μαχαίρι. Αυτή τη στιγμή παίρνω περίπου 100 ευρώ το μήνα από κάποια μαθήματα που κάνω στα ΙΕΚ (άγνωστο βέβαια πότε θα τα πάρω στα χέρια μου) για να μη χάσω την επαφή μου με το γνωστικό αντικείμενο και το κομμάτι της διδασκαλίας. Όταν, λοιπόν, ακούω για stage με 400 ευρώ το μήνα με πιάνουν τα γέλια. Υπάρχουν και χειρότερα! Αυτό να θυμούνται αυτοί οι άνθρωποι. Πριν λίγη ώρα διάβασα στο www.epirusgate.blogspot.com το παρακάτω κείμενο και αναθεώρησα αρκετά, αφού πρώτα ένιωσα για ακόμα μία φορά ηλίθιος :
"Μόνο όσοι δάσκαλοι και νηπιαγωγοί θα λαμβάνουν μέρος στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ εκπαιδευτικών και φυσικά καταφέρουν να περάσουν σε αυτόν θα μπορούν από τον προσεχή Σεπτέμβριο να διορίζονται στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι παύει να υφίσταται ο απρόσκοπτος και άνευ όρων διορισμός τους αμέσως μετά τη λήψη του πτυχίου τους, όπως γίνεται εδώ και χρόνια, όπου στην κυριολεξία οι ενεργοί δάσκαλοι αποτελούν είδος προς εξαφάνιση! Πλέον, όσοι δεν καταφέρουν να περάσουν στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ (και θα είναι πολλοί) θα παραμένουν άνεργοι, αφού δε θα έχουν το δικαίωμα να προσλαμβάνονται, ούτε ως ωρομίσθιοι ή αναπληρωτές, μιας και οι σχετικοί πίνακες από το προσεχές καλοκαίρι καταργούνται. Ίσα βάρκα-ίσα πανιά δηλαδή με τις στρατιές των αδιορίστων καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ταυτόχρονα, στο "βρόντο" πάνε και τα σεμινάρια Ειδικής Αγωγής, αφού καταργούνται και αυτοί οι πίνακες διορισμού και πλέον οι άνεργοι "κλαίνε" τα χρήματά τους, αφού από εδώ και πέρα η χρηστικότητα αυτής της μετεκπαίδευσης θα αφορά μόνο όσους πετύχουν στο ΑΣΕΠ. Γι αυτό συνάδελφοι μη "σκοτώνεστε" πια για τις κατατακτήριες στο Παιδαγωγικό αλλά ξεκινήστε διάβασμα ενόψει του νέου ΑΣΕΠ. Όσοι αντέχετε. Για τους άλλους πάπαλα, όνειρο ήταν και πάει!"
Αυτό ήταν το κείμενο, τα σχόλια δικά σας γιατί εγώ κουράστηκα....

Wednesday, October 28, 2009

Από τρελό και από παιδί...

Το παρακάτω κείμενο το διάβασα πριν κανένα μήνα στο ίντερνετ αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που(!). Πρόκειται για την έκθεση παιδιού από δημοτικό σχολείο της Αθήνας με θέμα την 28η Οκτωβρίου:

"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η
29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει

άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει

Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και

παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε

Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε

γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί

ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι

Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε

γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν

και οι μύξες του.


Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί

έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν

πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα

πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να

μείνουμε και σπίτι.


Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου.

Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η

Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η

Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα

γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και

μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.


Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη

μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου

πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη

την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.


Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο

Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει

πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για

δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον

ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι

εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».


Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και

τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό

αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. ?μα θέλεις να χαρίσεις κάτι

το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την

Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.


Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί

δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε

γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει

«μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».


Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου

αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη

η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που

σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.


Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως

εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε.

Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το

ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην

ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και

ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.


Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! "

Sunday, October 18, 2009

Η ΑΨΥΧΟΛΑΤΡΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ!

Με το παρακάτω κείμενο τοποθετώ συνειδητά μία "βόμβα" στα θεμέλια της φιλοσοφικής σκέψης:
Η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο αγαθά τα οποία για να καλλιεργηθούν και να ευδοκιμήσουν χρειάζονται το λίπασμα που ονομάζεται ανιδιοτέλεια. Για μένα (όπως και για αρκετό κόσμο) ανιδιοτέλεια είναι όταν φροντίζεις για κάτι, χωρίς ουσιαστικά να περιμένεις ανταλλάγματα. Αν σκεφτούμε όμως ότι ο έρωτας και η αγάπη θεωρούνται κατ' εξοχήν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σε συνάρτηση με την αδύναμη φύση του ανθρώπου, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι η ανιδιοτέλεια πάει περίπατο! Ρίξτε μια γρήγορη διερευνητική ματιά γύρω σας, στο σπίτι, στο γραφείο, στη σχέση και πείτε μου αν αυτό που βλέπετε λέγεται ανιδιοτέλεια ή άκρατος ατομικισμός. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η ιδιωτικοποίηση της νεωτερικής δημοκρατίας και το μόνιμο σύνθημα στο στόμα όλων είναι ότι το "δίκαιο είναι ο νόμος ο δικός μου"! Θα μου μιλήσουν κάποιοι για ιδανικές καταστάσεις και για σχέσεις βουτηγμένες στην ανιδιοτέλεια. Εγώ θα μιλήσω για ανθρώπινες σχέσεις που όντως είναι βουτηγμένες στην ανιδιοτέλεια, μάλιστα τόσο βαθιά που πνίγονται σ΄αυτήν την ψευδαίσθηση. Μπορεί να βροντοφωνάζουμε πολλές φορές ότι είμαστε ανιδιοτελείς, ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μας, εκεί βαθιά, φωλιάζει πάντα η προσδοκία για ανταπόκριση. Μία ανταπόκριση που ουσιαστικά είναι η ταφόπλακα της ανιδιοτέλειας.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε έμψυχα όντα. Ως εκ τούτου πιστεύω ότι τα δύο αυτά συναισθήματα εκδηλώνονται από ένα έμψυχο ον προς ένα άψυχο αντικείμενο. Ένα άψυχο αντικείμενο από το οποίο δεν προσδοκάς απολύτως τίποτα! Για παράδειγμα, σκεφτείτε μία φωτογραφία σε ένα κάδρο, ένα σπίτι, ένα άρωμα κ.ο.κ. Ένα τραγούδι είναι ικανό να μας κάνει να πλημμυρίσουμε από συναισθήματα ερωτικά, χωρίς να προσδοκά τίποτα από εμάς. Τα χρώματα και οι μυρωδιές του χωριού είναι σε θέση να μας φτιάξουν τη διάθεση και να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τη ζωή. Τι περιμένετε και τι προσδοκάτε από ένα ηλιοβασίλεμα? Τι προσδοκά ένα ηλιοβασίλεμα από εσάς? Ακριβώς, τίποτα! Γι' αυτό και μπορεί να υπάρξει ανιδιοτέλεια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ως υγιές φαινόμενο τον έρωτα και την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, επειδή έτσι το μάθανε από μικροί. Ποτέ δεν αναζητήσανε τι είναι αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ των έμψυχων όντων και αν όντως λέγεται "έρωτας ή αγάπη". Δεν απορρίπτω τα συγκεκριμένα συναισθήματα και τονίζω ότι δέχομαι την ενέργεια που εκδηλώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Αμφισβητώ όμως τις λέξεις με τις οποίες χαρακτηρίζουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια, διότι τον έρωτα και την αγάπη την ταυτίζω με τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνθρωπο και στο εκάστοτε αντικείμενο.
Φανταστείτε δύο μαγνήτες που έρχονται σε επαφή. Όταν οι δύο πόλοι είναι θετικοί ή αρνητικοί και πλησιάζουν τότε απωθούν ο ένας τον άλλον. Όταν όμως είναι ο ένας θετικός και ο άλλος αρνητικός τότε έλκονται. Τώρα τοποθετείστε στην πρώτη περίπτωση δύο έμψυχα όντα και θα δείτε ότι απωθεί το ένα το άλλο, είτε νιώθοντας και τα δύο ανιδιοτέλεια (αν και εφόσον ισχυριστούμε, υποθετικά πάντα, ότι υπάρχει τελικά ανιδιοτελής αγάπη), είτε κανένα από τα δύο! Όταν όμως τοποθετήσετε από την μία πλευρά έναν άνθρωπο και από την άλλη ένα άψυχο αντικείμενο, τότε και μόνο τότε θα δείτε τους πόλους των δύο μαγνητών να έλκονται και να δημιουργείται η έννοια της "αγάπης"! Τότε και μόνο τότε υπάρχει πραγματική ανιδιοτέλεια, τουλάχιστον από τη μία πλευρά, αν όχι και από τις δύο.

Thursday, September 24, 2009

Οχι άλλους Μεσσίες!

Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει κανείς εύκολα μετά την τηλεμαχία των αρχηγών των πολιτικών μας κομμάτων είναι ότι η χώρα μας έχει περισσότερα προβλήματα από ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί!!! Οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων μας έδωσαν μια "ξεκάθαρη" εικόνα για την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα!!!
Οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί εμφανίστηκαν ως Μεσσίες, που θέλουν και μπορούν να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες! Όμως δεν είχε το θάρρος κανένας από τους δημοσιογράφους να τους πει ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη από υποτιθέμενους Μεσσίες, αλλά έχει ανάγκη από "σωστούς πολιτικούς"! Πολιτικούς όπως τους αντιλαμβάνονται ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας. Πολιτικούς που έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την ευημερία του κράτους και των πολιτών. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε δυστυχώς μία "α-πολιτικοποίηση", η οποία οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην ανικανότητα των πολιτικών μας ηγετών να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να πατάξουν τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις που δηλητηριάζουν το πολιτικό μας σύστημα. Εκεί βρίσκεται η ρίζα της αιτίας που ένα μεγάλο ποσοστό των νέων ανθρώπων έχουν απομακρυνθεί και αδιαφορούν για την πολιτική γενικότερα!
Όσο, λοιπόν, διατηρείται το πολιτικό αυτό καθεστώς στην Ελλάδα θα γινόμαστε θεατές του ίδιου πάντοτε έργου. Όλα τα κόμματα θα πρέπει επειγόντως να μπούνε σε μία διαδικασία εσωτερικής ανασύνταξης. Θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν πάει άλλο...η κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο μηδέν!

Tuesday, September 8, 2009

Επετειακό άρθρο!

Πέρασαν δύο χρόνια σχεδόν από τη μέρα που το blog με διεύθυνση http://www.whiteprophecy.blogspot.com/ έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο διαδίκτυο! Από τότε το blog έχει ανοίξει τις αγκάλες του και έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου! Τα πρώτα, λοιπόν, δύο χρόνια έφεραν μαζί τους περισσότερα από 100 αρθράκια και 10.000 επισκέπτες! Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξη και ελπίζω να τα λέμε για αρκετά χρόνια ακόμη στο μέλλον...

Tuesday, August 25, 2009

Το παγκάκι που συνάντησε την ιστορία...

Ανεβαίνω την Hamidiye οδό με τα πόδια αναζητώντας δεξιά και αριστερά κάποιο απάνεμο αγκυροβόλιο για να ξεκουραστώ. Στην κορυφή του δρόμου αχνοφαίνεται ένα καταπράσινο πάρκο. Επιταχύνω το βήμα και ακριβώς μπροστά μου βρίσκεται ένα παγκάκι. Το οικειοποιούμε σε δευτερόλεπτα. Αφήνω όλη την κούραση και το βάρος μου να κατανεμηθεί ισομερώς πάνω στα ξύλινα στηρίγματα, ενώ ταυτόχρονα δίνω το ελεύθερο στη ματιά μου να παρατηρήσει το χώρο. Το μυαλό παραδίνεται στην άγρια ομορφιά και στην επιβλητικότητα του Μπλε Τζαμιού που δεσπόζει ακριβώς στην ευθεία του βλέμματός μου. Νιώθω μικρός...


Συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και αμέσως στρέφω τη ματιά πίσω από την πλάτη μου. Ανακουφίζομαι καθώς αντικρίζω την Αγιά Σοφιά να στέκει πάνω στα βαριά από την ιστορία θεμέλιά της. Νιώθω ακόμα πιο μικρός... Λες και με βάλανε ως Δαυίδ ανάμεσα σε δύο Γολιάθ!

Τώρα στο σούρουπο τα κτήρια και οι δρόμοι φωτίζονται από χιλιάδες λαμπάκια τα οποία δίνουν μία παραμυθένια χροιά στο σκηνικό. Το στόμα έχει στεγνώσει και αποζητά επειγόντως οτιδήποτε που μπορεί να το ανακουφίσει. Τι καλύτερο τέτοια ώρα στην Κωνσταντινούπολη από ένα ζεστό τσάι; Έχω βγάλει ήδη τα παπούτσια καθώς προσπαθώ να βολευτώ καλύτερα στη θέση μου. Σηκώνω το ποτήρι, μυρίζω το τσάι, αφήνω τον ατμό που βγαίνει να ταξιδέψει τη σκέψη μου και κατεβάζω μια δυνατή γουλιά. Ο λαιμός μου αντιδρά από το κάψιμο, αλλά το σώμα έχει ήδη παραδωθεί στην χαλαρωτική δύναμη του ροφήματος. "Αφήστε με εδώ για πάντα...", μουρμουρίζω καθώς με την άκρη των ματιών μου αναζητώ πάντα την Αγιά Σοφιά. Η ανακούφιση συνοδεύεται αυτή τη φορά από ακόμα μια δυνατή γουλιά τσαγιού...

Wednesday, July 22, 2009

(7) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς από τη ζέστη του δωματίου και από έναν ήλιο εκτυφλωτικό που διαπερνά τα παράθυρα και σε σκουντάει στον ώμο. Είναι η τελευταία μέρα στην Στοκχόλμη και για το λόγο αυτό έπρεπε να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας. Με μισή καρδιά, βαριά βήματα και αμίλητοι διασχίσαμε τη Centralen και φτάσαμε στο τελευταίο μουσείο που προλαβαίναμε να δούμε, στο Vasa. Ως κλασικοί Έλληνες, το αφήσαμε για την τελευταία στιγμή, έτσι ώστε να έχουμε και τη χάρη και το όνομα!
Το Vasa είναι ένα παλιό πλοίο, το οποίο βυθίστηκε και μετά από αρκετά χρόνια το ανασύρανε από το βυθό και το ξανασυναρμολογήσανε κομμάτι κομμάτι. Αφού, λοιπόν, έβαλα για λίγο τον εαυτό μου στη θέση του Τζακ Σπάροου, αποφάσισα να ρίξω άγκυρα σε ένα κοντινό εστιατόριο. Πηγαίνοντας εκεί είδα για πρώτη φορά κάποιον άνθρωπο να "βιάζεται" στους δρόμους της Σουηδικής πρωτεύουσας να προλάβει προφανώς κάτι. Είδα επίσης μποτιλιάρισμα στους δρόμους (!) και έκλεισα τα μάτια και με τα δυο μου χέρια για να μη χρειαστεί να δω και άλλα και απομυθοποιήσω την εικόνα που έπλασα για τη Σουηδία (οκ, πλάκα κάνω).
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο SWISS AIRBUS A321 των ελβετικών αερογραμμών και σε λίγο προσγειονόμαστε στη Ζυρίχη. Κάπου εδώ κατεβάζω το στυλό για να απολαύσω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που βλέπω από το δεξί παράθυρο του αεροπλάνου.
*Θα προσέξατε ότι δεν ανέφερα καθόλου τις Σουηδέζες...για ευνόητους λόγους! Άλλωστε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...

(6) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Η περιήγησή μας στο παραδοσιακό χωριό Skansen έγινε κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Το πρωινό της Τρίτης κινήθηκε σε γρήγορους ρυθμούς με πολύ περπάτημα και ορθοστασία. Νιώθαμε το χρόνο να στενεύει απειλητικά και θέλαμε να δούμε ακόμα αρκετά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν και το μουσείο τεχνολογίας, το οποίο έχει την ικανότητα να σε ταξιδεύει αιώνες πίσω. Είναι υπέροχη η αίσθηση να στέκεσαι δίπλα και σχεδόν να χαϊδεύεις το πρώτο αυτοκίνητο του Ford ή το πρώτο αεροπλάνο που φτιάχτηκε ποτέ. Γίνεσαι μέρος της ιστορίας και ταξιδεύεις πρώτη θέση στο χρόνο.
Ξαναβγαίνοντας πάλι πίσω στο φως από την κεντρική είδοσο του μουσείου, συνειδητοποιώ για μια ακόμη φορά την ικανότητα των Σουηδών να εκμεταλλεύονται και να αξιοποιούν στο έπακρο όσα έχουν στη διάθεσή τους. Ακόμα και το πιο απλό πράγμα έχουν τη δυνατότητα και την αισθητική να το αναδείξουν και να το μετατρέψουν σε μία κερδοφόρα επιχείρηση (π.χ. ένα μουσείο αστυνομίας ή βιολογικών προϊόντων)!
Το πάρκο για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται παράδεισος και η καλύτερη λύση για να ξεκουραστούμε λιγάκι. Αν καθίσει κανείς για μία ώρα θα αντιληφθεί ότι αυτή η πόλη αγαπάει τα ζώα όσο και τους ανθρώπους. Κάποια μέρα ίσως πάρω και 'γώ το σκύλο μου Ιβάν και γίνουμε μόνιμοι δημότες Στοκχόλμης! Για το καλό και των δυο μας...

Monday, July 20, 2009

(5) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Η Δευτέρα έκρυβε μία από τις ομορφότερες εμπειρίες στη Στοκχόλμη. Ο γύρος ενός νησιού με ατομικά κανόε - καγιάκ! Τέσσερις Έλληνες θαλασσόλυκοι, λοιπόν, ξανοίχτηκαν στο πέλαγος και για τις τρεις επόμενες ώρες έγιναν ένα με το υγρό στοιχείο και τα αξιοθέατα της σκανδιναβικής φύσης. Ενώ το πρωί ξεκινήσαμε με βροχή, εν τέλει ένας ζεστός ήλιος μας συνόδευσε μέχρι το τέλος της διαδρομής, αφήνοντας επάνω μας τα σημάδια του (ειδικά στον Μ. που κατακοκκίνησε στο πρόσωπο)!
Με πόδια και χέρια βαριά από το κουπί αναζητήσαμε κάτι φαγώσιμο και κατόπιν σύραμε τα βήματά μας μέχρι το διπλανό πάρκο. Το γρασίδι μας υποδέχτηκε με τιμές που αρμόζουν σε επισκέπτες - τουρίστες και 'μείς απλά τις αποδεχτήκαμε.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, είναι πολύ σπάνιο να βρεις τόσο μεγάλα πράσινα πάρκα, αλλά ακόμα και αυτά που υπάρχουν, συνήθως συνοδεύονται από ταμπέλες που σε προειδοποιούν: "Μην πατάτε το πράσινο"!!!! Εδώ στη Στοκχόλμη τα πάρκα βοηθούν στο πάντρεμα ανθρώπων και πολιτισμών. Υπάρχει μία ειρηνική συνύπαρξη και οι επισκέπτες δένουν καταπληκτικά με το τοπίο. Πρόκειται για μια μεγάλη χύτρα, μέσα στην οποία ανακατεύονται με μαεστρία όλα τα "υλικά" που είναι απαραίτητα για να πετύχει η συνταγή της διαπολιτισμικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Στρέφω το βλέμμα προς το δρόμο και παρατηρώ παντού ποδήλατα. Κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα, γεγονός που δείχνει πως τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ικανά να καλύψουν τις ανάγκες των ντόπιων και των τουριστών. Το ποδήλατο εδώ είναι τρόπος ζωής. Τα πάντα έχουν φτιαχτεί με βάση πρώτα τον πεζό, μετά τον ποδηλάτη, μετά τα μέσα μαζικής μεταφοράς και στο τέλος τον οδηγό αυτοκινήτου! Κόρνα, φυσικά, ούτε για δείγμα...

Sunday, July 19, 2009

(4) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Τις Κυριακές στην Ελλάδα τις έχω συνδυάσει με καφέ και εφημερίδα. Ε, λοιπόν, από την εικόνα αυτή έλειπε μόνο η κυριακάτικη εφημερίδα, καθώς φραπέ βρήκαμε στο "Φρέσκο", ένα ελληνικό μαγαζί χωμένο σε κάποιο από τα δρομάκια της Στοκχόλμης. Η παρουσία του ελληνικού στοιχείου ήταν έντονη, δημιουργώντας μια αίσθηση που αποκομίζει μόνο κάποιος που βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τη μητριά πατρίδα.

Μια τελευταία ρουφηξιά και ξεκινήσαμε για το μουσείο που περιλαμβάνει τα εκθέματα από το ναυάγιο του Τιτανικού. Χαζεύοντας το φωτογραφικό και όχι μόνο υλικό που υπάρχει εκεί, αναδύονται στο μυαλό μου εικόνες από την ταινία, η οποία από ότι φαίνεται είναι πολύ κοντά σ' αυτό που συνέβει στην πραγματικότητα. Το σημείο που άξιζε ήταν περίπου στη μέση του μουσείου, όπου ένα βίντεο εξηγούσε το πως κάποιοι άνθρωποι κατάφεραν να αντέξουν 3 και 4 ώρες στα παγωμένα νερά του ωκεανού. Για να γίνουν καλύτερα αντιληπτές οι συνθήκες και οι θερμοκρασίες για τις οποίες μιλάμε, υπήρχε τοποθετημένο ένα τεχνητό παγόβουνο και ο καθένας ακουμπούσε το χέρι του. Περιττό να σας πω ότι κανείς δεν άντεχε πάνω από 30 δευτερόλεπτα! Για φαντάσου...

Το τέλος της περιήγησης στο μουσείο βρήκε τις κοιλιές μας να γουργουρίζουν, οπότε και στραφήκαμε για ακόμα μια φορά στα παραδοσιακά τσορίσος (κάτι σαν χοτ ντογκ). Με γεμάτα τα στομάχια πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, όπου και μας περίμεναν τα ποτά και μια τράπουλα. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ προβλέψιμη. Στοιχήματα, καβγάδες, αγωνία, ποτά, ξηροί καρποί και φυσικά νικητές και ηττημένοι.

Saturday, July 18, 2009

(3) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Σάββατο πρωί και το ξύπνημά μας συνοδεύεται από τους ήχους του τραγουδιού "Smooth criminal" (Michael Jackson) (επιλογή του Γ.), που ακούγεται μέσα από το you tube στο laptop. Το ίδιο ροκ κινήθηκε και ολόκληρο το πρωϊνό, όπου και καταλήξαμε σε ένα παραθαλλάσιο μαγαζάκι για μια παγωμένη μπύρα. Το μάτι μας έπεσε κατευθείαν στο βάθος του μαγαζιού όπου υπήρχαν ένα τραπέζι πινγκ πονγκ και τα γνωστά ξύλινα ποδοσφαιράκια! Οι θύμισες από την πατρίδα και τα παιδικά μας χρόνια δεν άργησαν να ξυπνήσουν και πριν το καταλάβουμε βρεθήκαμε βουτηγμένοι για τα καλά στο παιχνίδι. Φυσικά, ένα στοίχημα πάντα είναι αυτό που δίνει ενδιαφέρον στο παιχνίδι και ανάβει τα αίματα. Το αποτέλεσμα μετά από μία ώρα ήταν το μαγαζί να μετράει τις πληγές του και να προσπαθεί να ηρεμήσει από τους τέσσερις φανατισμένους και φωνακλάδες Έλληνες!


Γύρω στις 8 το απόγευμα το φαγητό ήταν έτοιμο και ως Έλληνες του εξωτερικού που κρατάμε τις παραδόσεις μας, καθίσαμε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι. Στη μέση τα ζυμαρικά και δίπλα μία κόκκινη σάλτσα, από τις καλύτερες που έχω φάει ποτέ. Τα συγχαρητήρια ανήκουν εξ ολοκλήρου στους οικοδεσπότες μας, στον Φ. και στην Φ.


Με γεμάτο στομάχι ξεκινήσαμε την βραδινή μας περιπλάνηση, η οποία τελικά είχε πιο άγριες διαθέσεις από εμάς. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου μας βρήκαν να τρώμε τσορίσος για να έρθουμε στα ίσα μας. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν τώρα...

Friday, July 17, 2009

(2) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Ο Δ. σήμερα κλείνει τα 28 και το πρωϊνό τον βρήκε μαζί με την παρέα να τρώει kanelbulle (κάτι σαν κέικ) και να πίνει καφέ σε ένα απίστευτο μαγαζάκι στη μέση ενός τεράστιου δάσους, δίπλα στη λίμνη. Ειδυλλιακό τοπίο για να διώξει κανείς τις πρωινές τσίμπλες από τα μάτια. Ξυπνήσαμε (ευτυχώς) σήμερα με έναν τεράστιο ήλιο πολλά υποσχόμενο. Αυτό είδανε και τρεις μικρές σουηδέζες, οι οποίες αναζητήσανε λίγη δροσιά βουτώντας στα σκοτεινά νερά της λίμνης. Σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν να εκτιμούν το παραμικρό και φυσικά πάνω σε αυτή τη βάση ξέρουν να αξιοποιούν και την παραμικρή ευκαιρία που έχουν.
Για να βγούμε στο κέντρο της Στοκχόλμης διασχίσαμε αρκετές κατοικίσιμες περιοχές. Εντύπωση προκαλούν τα γυμνά παράθυρα των πολυκατοικιών. Δεν υπάρχουν κουρτίνες, δεν υπάρχουν παντζούρια, δεν υπάρχουν μπαλκόνια. Για εμάς τους Έλληνες είναι περίεργο κάτι τέτοιο, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από μπαλκόνια, διότι το καλοκαίρι διαρκεί ελάχιστα και όσο διαρκεί τους αρέσει να το περνάνε στα δημοτικά πάρκα. Πάρκα που ξεφυτρώνουν από το πουθενά και πραγματικά μέσα στην καρδιά της σουηδικής πρωτεύουσας. Ένα παιδάκι περίπου 5 ετών βγάζει τα παπούτσια, σηκώνει τη φούστα λιγάκι για να μην τη βρέξει και βάζει τα πόδια της στο συντριβάνι. Ψάχνω να βρω τους γονείς της και τελικά τους συναντώ με το βλέμμα λίγο πιο πίσω στα σκαλιά του πάρκου. Όχι μόνο δεν μαλώνουν το παιδάκι, αλλά ίσα ίσα το ενθαρρύνουν να παίξει κι άλλο με το νερό. Σε λίγο το ένα παιδάκι έγιναν δύο και φαντάζομαι ότι θα ακολούθησαν και άλλα. Απομακρύνομαι και μέσα στο μυαλό μου αντηχούν οι στριγγλιές της ελληνίδας μάνας σε ανάλογη περίπτωση: "Μαρίαααααα, βγες τώρα αμέσως από 'κεί. Θα σε τσακίσω αν λερώσεις το φόρεμά σου! Δεν μ' ακούς ε; Τώρα θα δείς!".

Είμαστε τόσο διαφορετικοί λαοί! Ψάχνω να βρω κάποιες απαντήσεις και συμβουλεύομαι τον φίλο μου Φ. που ζει τα τελευταία δύο χρόνια στη Στοκχόλμη. Καταλήξαμε στο γεγονός ότι οι άνθρωποι εδώ παντρεύονται αρκετά νέοι, κάτι που αυτόματα τους δίνει το πλεονέκτημα ως γονείς να είναι πολύ πιο κοντά στα παιδιά τους. Ξέρουν να χαρούν τη ζωή και δεν φοβούνται να το μεταδώσουν αυτό και στα παιδιά τους. Ευτυχισμένος, τελικά, ίσως είναι ο άνθρωπος που είναι απαλλαγμένος από κόμπλεξ. Βέβαια, αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι που παντρεύονται σχετικά νωρίς, ζούνε σε μία χώρα που έχει αρνητική ανεργία, που τους δίνει τη δυνατότητα να δουλέψουν, να πληρωθούν καλά χρήματα, να έχουν καλή ασφάλιση, να έχουν γενικότερα ένα κοινωνικό κράτος το οποίο θα τους στηρίξει σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, δεν εξαρτώνται από τους γονείς τους. Κερδίζουν την οικονομική και προσωπική τους ανεξαρτησία μόλις γίνουν 18 ετών. Γι' αυτό και στα πάρκα υπήρχαν δεκάδες καροτσάκια πίσω από τα οποία δεν υπήρχε ένα παππούς ή μία γιαγιά (όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), αλλά υπήρχε ένας νεαρός άντρας ή μια νεαρή γυναίκα, όπως είναι και το σωστό για την ανατροφή του παιδιού.
Μπορεί να βρίσκομαι 3.2οο χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, αλλά η σύγκριση έρχεται ανεπαίσθητα...

Σήμερα οφείλω να ομολογήσω ότι γυρίσαμε ένα μεγάλο μέρος της πόλης, χρησιμοποιώντας σχεδόν όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς που διαθέτει η Στοκχόλμη και πιστέψτε με είναι αρκετά (μετρό, αστικά λεωφορεία, τραμ, πλοία!). Γύρω στις 11 το βράδυ τα βήματά μας κατέληξαν για το πρώτο ποτό στην ταράτσα ενός κτηρίου με θέα-πιάτο την δυτική πλευρά της πόλης. Ψάχνω να βρω και να τσεκάρω τα κυριότερα κτήρια-μνημεία, αλλά εγκαταλείπω την προσπάθεια γρήγορα καθώς κανένα από αυτά δεν είναι φωτισμένα! Πέρα από τους κεντρικούς δρόμους που έχουν φωτισμό, κατά τα άλλα η πρωτεύουσα μοιάζει να βυθίζεται στο σκοτάδι της νύχτας.


Το κρύο αρχίζει να γίνεται πλέον αισθητό, καθώς μετακινούμαστε στο μπαρ όπου θα κλείσουμε τη βραδιά. Άνετοι άνθρωποι, χωρίς ενδοιασμούς, άκρως κοινωνικοί, έως και προκλητικοί σε κάποιο βαθμό. Η στάση και η συμπεριφορά τους αναιρεί αυτόματα το μύθο που σκέπαζε χρόνια τώρα τις σκανδιναβικές χώρες και τους κατοίκους τους. Κάθε άλλο παρά ψυχροί λαοί είναι. Μακάρι να είχαν όλοι την "ψυχρότητά" τους!

Thursday, July 16, 2009

(1) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Στο check in της Ζυρίχης θυμήθηκα την Α. που κάθε φορά στο τηλέφωνο με αποκαλεί "ανάποδο χρόνο"! Κάπως έτσι αισθάνθηκα στην αίθουσα αναμονής, λίγα λεπτά πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο για Στοκχόλμη. Σχεδόν όλος ο κόσμος επιλέγει μεσογειακές περιοχές για τις καλοκαιρινές του διακοπές, με συντροφιά τον ήλιο και τη θάλασσα. Η παρέα όμως φέτος επέλεξε μία από τις σκανδιναβικές χώρες. Η Σουηδία πάντα με εξίταρε ως κράτος με ένα από τα καλύτερα κοινωνικά συστήματα και να που μου δόθηκε επιτέλους η δυνατότητα να την δώ από κοντά.

Παρ' όλο που ξεκινήσαμε από την Ελλάδα με 34 βαθμούς κελσίου και φυσικά κοντομάνικο, βρεθήκαμε μέσα σε 4 ώρες στους 10 βαθμούς και με απαραίτητα αξεσουάρ την ζακέτα και την ομπρέλα. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα, όμως οι άνθρωποι εδώ φέρονται με φυσικότητα, λες και είναι από χρόνια έτοιμοι σε τέτοιες συνθήκες! Ευχάριστη έκπληξη τα μικρά παιδάκια, που αντί οι γονείς να τα κλείνουν σπίτι για να μη βραχούν και "λιώσουν", τα φορούν την αδιάβροχη στολή του σκι (για να είναι από μέσα στεγνά) και τα αφήνουν να τσαλαβουτάνε και να παίζουν ασταμάτητα με το νερό. Αντίκριζες στο βλέμμα τους μία αίσθηση ελευθερίας, που αγκάλιαζε τη φύση με αγάπη και αθωότητα, μακριά από τη σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια που τις περισσότερες φορές μας οδηγεί στο να χάνουμε μικρές μα τόσο σημαντικές στιγμές της ζωής μας.

Λίγο οι πτήσεις και πολύ περισσότερο οι εικόνες της πρωτεύουσας που περνάνε ασταμάτητα σαν κινηματογραφικό καρέ μπροστά από τα μάτια μου, με κάνουν να χάσω την αίσθηση του χρόνου. Δεν πιστεύω στα μάτια μου όταν βλέπω το ρολόι του μετρό να δείχνει μόλις 11 το πρωί. Αν με ρωτούσες δευτερόλεπτα πριν θα σου απαντούσα με περίσσια βεβαιότητα ότι η ώρα είναι 7 το απόγευμα! Βέβαια για τους Σουηδούς το πρωί, το απόγευμα και το βράδυ είναι έννοιες σχετικές, καθώς αυτή την περίοδο ο ήλιος ανατείλει στις 3 τα ξημερώματα και δύει στις 11 το βράδυ. Το απόλυτο (σχετικό και αυτό) σκοτάδι δηλαδή απλώνεται στην πόλη μόνο για 3 με 4 ώρες! Περίεργη αίσθηση για το βιολογικό μας ρολόι αλλά θα έλεγα μέχρι στιγμής αντιμετωπίσιμη.

Πέμπτη βράδυ και η Στοκχόλμη κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς. Οι περισσότεροι στα μαγαζιά είναι άλλης εθνικότητας, κυρίως τουρίστες και φοιτητές. Οι Σουηδοί άλλωστε περιμένουν την Παρασκευή και το Σάββατο για να βγουν και να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους. Το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό στις 12:40 βρίσκει μια παρέα 4 Ελλήνων να κατευθύνονται προς τις φοιτητικές εστίες. Θα προλάβουν μέχρι τις 4 τα ξημερώματα να φάνε, να πιούνε, να συζητήσουν, να τσακωθούν και να ξαναμωνιάσουν. Γι' αυτό άλλωστε δεν είναι οι φίλοι;

"...βρήκα δυό μάτια να αγαπώ, παρέα για να πίνω, φίλους για να τσακώνομαι και ότι έχω να τους δίνω..." (Μίλτος Πασχαλίδης)

Το "ξημερώσαμε" και σήμερα...

Sunday, June 7, 2009

ΑΓΓΕΛΟΣ - ΕΞΑΓΓΕΛΟΣ


Η σεζόν που φεύγει μου έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αρκετά σεμινάρια και ημερίδες, σχετικά πάντα με το γνωστικό αντικείμενο πυο έχω σπουδάσει. Δυστυχώς με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσα πως τα ερισσότερα από αυτά δεν είχαν κανένα θεωρητικό και πρακτικό υπόβαθρο. Περιείχαν κενές, ξύλινες ομιλίες από εισηγητές οι οποίοι κοιτούσαν το ρολόι, μη βλέποντας την ώρα να φύγουν. Το μεγαλύτερο ποσοστό αναλώθηκε σε έναν αδιάκοπο αγώνα ανακύκλωσης, ήδη υπαρχουσών, γνώσεων και σε έναν άκρατο λαϊκισμό, πιστεύοντας ότι έτσι θα "πιάσουν" το ακροατήριό τους! Συνήθως με προσωπικά τους βιώματα και δακρύβρεχτες ιστορίες που ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά μας γιατί όλοι έχουμε ζήσει παρόμοια γεγονότα, ανταγωνίζονταν υπό ίσους όρους τον Παπαδάκη και τον Αυτιά (προσωπικά πιστεύω ότι πρόκειται για τους δύο μεγαλύτερους λαϊκιστές της ελληνικής τηλεόρασης) .

Σκεπτόμενος τη συμπεριφορά τους μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Σαββόπουλου για τον άγγελο - εξάγγελο που γερμένος στο δεκανίκι του προσπαθεί με ψεύτικα λόγια να χαιδέψει τα αυτιά μας. Φτάνει, λοιπόν, κύριοι. Ωραία η θεωρία, αλλά εμείς ζητάμε γνώσεις και γνώσεις κυρίως σε πρακτικά ζητήματα. Θέλουμε νέες ιδέες και προτάσεις.

Όταν ακούς από ανθρώπους που διετέλεσαν σύμβουλοι υπουργών να σου λένε ότι δεν αλλάζει τίποτα, διότι κανείς δεν παίρνει το ρίσκο μιας νομοθετικής μεταρρύθμισης εξαιτίας του πολιτικού κόστους....σαλτάρεις! Κάτι τέτοιες στιγμές φοράω τη στολή του μαρξιστή, διότι δεν φτάνει μόνο να ερμηνεύουμε τον κόσμο αλλά θα πρέπει να προτείνουμε τρόπους να τον αλλάξουμε.

Αν, λοιπόν, κύριοι δεν έχετε να μας πείτε κάτι καινούριο, τότε καλύτερα να μην μας πείτε τίποτα. Με τη σιωπή ίσως να μας πείτε περισσότερα. Έχουμε χάσει ήδη αρκετά χρήματα και ελεύθερο χρόνο (οι οικονομολόγοι το ονομάζουν κόστος ευκαιρίας). Αν κάποιοι θέλουν να διοργανώνουν σεμινάρια μόνο και μόνο για να προωθήσουν τον σεμιναριακό τουρισμό της περιοχής τους, τότε θα μας βρουν αντίθετους. Δυστυχώς η λέξη ποιότητα στην Ελλάδα περνάει σε δεύτερη μοίρα...

Sunday, May 31, 2009

Δίχως το τσιγάρο η ζωή έχει καλύτερη γεύση


Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 31 Μαΐου, με απόφαση που πήρε το 1988 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Ιδρύματος Καρδιολογίας, της Αντικαπνιστικής και Αντικαρκινικής Εταιρείας η Ελλάδα είναι μία από τις πρώτες χώρες στην Ευρώπη σε κατανάλωση καπνού.

Ερευνες έχουν δείξει ότι περίπου το 28 % του ενήλικου πληθυσμού της γης εκτιμάται ότι χρησιμοποιεί καπνό, αριθμός που υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό αυτών που χρησιμοποιούν παράνομες ουσίες( πχ χάπια, κοκαΐνη κα).

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μας ενημερώνει ότι το κάπνισμα είναι η σημαντικότερη αιτία θανάτου που μπορεί όμως εύκολα να προληφθεί και προβλέπει πως οι θάνατοι λόγω του καπνίσματος από καρκίνο, καρδιακές παθήσεις κ.ά. μπορεί να ξεπεράσουν τα δέκα εκατομμύρια το χρόνο έως το έτος 2020, με το 70% να προέρχεται από τις αναπτυσσόμενες χώρες.

Τα μέλη του Keep on Blogging σε μια προσπάθεια να στηρίξουν και να βοηθήσουν στην εκστρατεία κατά του καπνίσματος θέλουν να περάσουν σε όλους με δυνατή φωνή το μήνυμα «ΔΙΧΩΣ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΕΥΣΗ».

Sunday, May 3, 2009

ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...


Σε λίγο η μύγα δεν θα βουίζει πετώντας χαρούμενα, οι τοίχοι θα χάσουν το νόημά τους, το γελοίο μικρό καλοριφέρ θα ξεκινήσει ένα νέο ταξίδι στο χαμένο σύμπαν του μικρόκοσμου. Τα μολύβια, αφού θα έχουν μαζοποιηθεί εξαιτίας του άγχους, θα τερματίζουν εδώ την διάσταση που χαρακτηρίζει την ιστορική πρόοδο του τεχνολογικού πολιτισμού. Το καρό πουκάμισο μαζί με το μπλε νερό, θα ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, διαπλατείνονας τους πνευματικούς ορίζοντες της μικρής, άψυχης αγελάδας.

Και μην ξεχνάτε ότι τα αντισυληπτικά δεν μπορούν να καταπολεμήσουν την ανεργία, αφού δεν έχουν τα κατάλληλα γυμνασμένα πόδια. Όμοια, ένα καλτσόν έχει ιδιαίτερη σημασία, όταν τα όριά του φτάνουν εκεί που αρχίζει η στάχτη. Και στο κάτω κάτω τι ρόλο έχει ένας γύρος με πίτα και σάλτσα - μουστάρδα στην διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός πιτσιλωτού τρυποκάρυδου; Η απάντηση είναι μία. Η προβολή ενός τέρατος σε έναν άξονα, αυτή είναι η απάντηση. Και με ρωτάς, γιατί η ζωή έχει πάψει να τρώει τηγανητά μανιτάρια. Έχουν χοληστερίνη, είπε η μαμά που δεν ενδιαφέρεται για την γεωλογική ωρίμανση του πλανήτη Άρη.

Και αν θέλετε να σας μιλήσω για την αμερικανική ιδιοφυία, σίγουρα συνδυάζεται με τα χάμπουργκερ χωρίς κρεμμύδι. Αν ένα συνδετηράκι άφηνε γένια, τότε δεν θα έξινε τις παλιές πληγές που δημιούργησε ο πόλεμος του Κόλπου. Στο ίδιο αποτέλεσμα θα φτάναμε αν παίρναμε ταξί. Γι' αυτό, σταμάτα να καπνίζεις μαριχουάνα όταν κοιμάσαι κάτω από το κρεβάτι της τουαλέτας...

Thursday, April 2, 2009

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ...


Τμήμα Α2: Οι περισσότεροι μαθητές δεν βγάζουν το μπουφάν. Το φοράνε ως μία ένδειξη φυγής...το μυαλό τους είναι αλλού, ελεύθερο! Οι τέσσερις τοίχοι είναι πολύ μικροί για να στεγάσουν τα όνειρά τους. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να το κάνουν...με αυτό το χαζό βεραμάν με το οποίο είναι καρναβαλικά ντυμένοι. Το κούφωμα της πόρτας είναι κίτρινο και η πόρτα σκούρο μπλέ!!! Άραγε επηρεάζουν την ψυχολογία των μαθητών; Η εικόνα του Χριστού είναι ακριβώς εκεί που βρίσκεται εκατοντάδες χρόνια τώρα στα σχολεία...πάνω από τον πίνακα. Με ξινίζει το γεγονός καθώς μιλάμε για διαπολιτισμικό σχολείο, το οποίο περιλαμβάνει περίπου 65% μουσουλμάνους! Στο βάθος της τάξης, στην πλάτη των μαθητών βρίσκεται μια μικρή βιβλιοθήκη, που φυσικά είναι κλειδωμένη! Στο πλάι με μαρκαδόρο γράφει: "Δεν είναι ωραίο...γελάω σπάνια! Τελευταία δεν κοιμάμαι καλά...". Πόσα άτομα άραγε θυσίασαν έστω και 10 δευτερόλεπτα για να διαβάσουν αυτό το μήνυμα; Πόσοι καθηγητές αναρωτήθηκαν ποιος ή ποια το έγραψε; Ένα μήνυμα ψυχής στα αζήτητα...αυτή είναι δυστυχώς η κοινωνία μας...


Τμήμα Α4: Εδώ τα μπουφάν αναπαύονται στην κρεμάστρα. Έξι χαρτιά τσαλακωμένα βρίσκονται πεταμένα ακριβώς δίπλα στο καλάθι. Αναρωτιέμαι αν είναι μία μορφή εφηβικής αντίδρασης ή απλά οι μαθητές είναι...κακοί στο μπάσκετ! Κάθομαι με την Ayse, ένα κορίτσι πανέξυπνο που της αρέσει να κάθεται στο τελευταίο θρανίο από ιδεολογία και όχι επειδή έχει κάτι να κρύψει. Το θρανίο αποτυπώνει τη συναισθηματική κατάσταση της Ayse. Το μολύβι χάραξε: "Ishak + Ayse = Seni Seviyorum"!

Tuesday, March 17, 2009

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ...


Ξύπνησε ήρεμα, αλλά ξαφνικά...Το προηγούμενο βράδυ τον είχε πάρει ο ύπνος χωρίς να προλάβει να ρυθμίσει στο κινητό του την επιλογή αφύπνιση. Ευτυχώς ήταν Σάββατο και αν και είχε μπόλικη δουλειά, δεν ήταν υποχρεωμένος να πάει στο γραφείο.

Όταν άνοιξε τα μάτια του άκουσε τον εαυτό του να συλλαβίζει δυνατά ένα όνομα. Ένα συγκεκριμένο όνομα εδώ και χρόνια..."Νάντια". Σηκώθηκε ανήσυχος και βάδισε προς την κρεβατοκάμαρα. Ήταν εκεί...

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος και κάτι από τότε που η Margrit πήρε την πρωτοβουλία και τη ριψοκίνδυνη απόφαση να βάλει την καριέρα της σε δεύτερη μοίρα και να έρθει Ελλάδα για τον Στέφανο. Κοιμόταν σαν άγγελος. Πραγματικά αυτή η κοπέλα είναι ένα σπάνιο πλάσμα! Δεν είναι μόνο η εξωτερική ομορφιά που τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω της, αλλά και η εσωτερική. Έχει μέσα της πάθος και ενθουσιασμό καθώς και μια περίεργη δυναμική να διεκδικεί αυτό που την ελκύει. Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί ή φρικάρουν έναν άνδρα και κολλάει πάνω της ή τον φοβίζουν και απομακρύνεται.

...Ή στην ιδιάζουσα περίπτωση του Στέφανου, τον κάνουν να νιώθει τύψεις και να τα βάζει με τον εαυτό του. Έμεινε λίγα ακόμη λεπτά, κοιτάζοντάς την. Βεβαιώθηκε ότι κοιμάται βαριά και δεν είχε ακούσει τίποτα από τις δυνατές φωνές του και ύστερα επέστρεψε στο σαλόνι.

Άραξε στη λαχταριστή, δερμάτινη πολυθρόνα, η οποία τώρα είχε απέναντί της θέα το πάρκο. Το διαμέρισμα του Στέφανου ήταν από τα τυχερά, που μπορούσες ν' απολαμβάνεις για ώρες το πάρκο με τα πεύκα που δέσποζε στη γειτονιά. Το στομάχι του ήταν δεμένο κόμπος, κατάπιε μια γουλιά από το ουίσκι που είχε ξεμείνει στο ποτήρι, αλλά μάταια. Ούτε αυτό κατάφερε να τον λύσει. Ζούσε ακόμη στο όνειρο που τον συνόδευε όλη νύχτα. Ναι! Απίστευτο! Μετά από τόσο καιρό, ίσως χρόνια, κατάφερε να ονειρευτεί πάλι. Ο Στέφανος ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν βλέπουν όνειρα ή το πιο πιθανό βλέπουν, αλλά δεν τα θυμούνται! Μόνο μια περίοδο στη ζωή του θυμάται να βλέπει όνειρα σε τέτοια συχνότητα, απίστευτη για τα δεδομένα του. Ήταν τότε, τα χρόνια που ήταν πραγματικά ευτυχισμένος με τη Νάντια.

Δε θυμόταν λεπτομέρειες από το όνειρο, αυτό που είχε κολλήσει στο μυαλό του ήταν η μορφή της Νάντιας, αλλά η εικόνα της μέσα από τις αναμνήσεις τους. Σαν χθες θυμάται τα πάντα... Από την αρχή της σχέσης τους μέχρι το σήμερα. Αποτελεί τα πάντα για τον Στέφανο όλα αυτά τα χρόνια και ας είναι χώρια, και καταλαβαίνει ότι δυστυχώς εξακολουθεί ν' αποτελεί τα πάντα ακόμη και τώρα. Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί. Την πέτυχε αρκετές φορές τυχαία στα ίδια μαγαζιά για ποτό (ευτυχώς ο Στέφανος δε συνοδευόταν). Είναι περίεργο! Ακόμη υπάρχει αυτή η έλξη και είναι δύσκολο να κρυφτεί...δε χρειάζεται να χαιρετηθούν, να μιλήσουν, αρκεί μόνο ν' ανταλλάξουν ματιές...αυτοί οι άνθρωποι πλέον μιλούν με διαφορετικό τρόπο!

"Καλημέρα darling"! Τον προσγείωσε στην καθημερινότητα η γλυκιά φωνή της Margrit, το κορμί της οποίας μέσα σε λίγα λεπτά κουρνιάστηκε στην αγκαλιά του. Παρατήρησε ότι ο Στέφανος δεν βρισκόταν εκεί, το βλέμμα του πλανιόταν αλλού, κάπου ταξίδευε. Η Margrit το είχε μάθει αυτό το βλέμμα, το είχε συναντήσει αρκετές φορές και το είχε δεχτεί. Ήξερε πλέον να το χειρίζεται με το δικό της διακριτικό τρόπο.

- "Θέλεις coffee;", τον ρώτησε.

- "Ε;"

- "Coffee. Do you want?", επανέλαβε.

- "Ναι, ναι", αποκρίθηκε ο Στέφανος.

Κατάλαβε ότι καρφώθηκε και ένιωσε περισσότερο άσχημα για την Margrit και όχι τόσο για τον ίδιο που ήταν εκτεθειμένος απέναντί της. Κι όμως ήξερε βαθιά μέσα του ότι η ιστορία με τη Margrit κάποια στιγμή θα είχε ημερομηνία λήξης. Αυτό που δε φανταζόταν είναι ότι και η ιστορία με τη Νάντια θα είχε προδιαγεγραμμένο τέλος!
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τη συνέχεια της ιστορίας την blogger blind alley!

Tuesday, February 24, 2009

Η Πόλη των αισθήσεων...

Να 'μαστε πάλι έπειτα από αρκετό καιρό. Ελπίζω το ξεκίνημα του 2009 να σας έδωσε πολύ καλύτερα πράγματα από κάθε άλλη χρονιά. Η αλήθεια είναι ότι σας χρωστούσα ένα κειμενάκι από το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, οπότε λέω να το ανεβάσω τώρα. Καλή ανάγνωση και από 'δώ και πέρα θα τα λέμε πιο συχνά (ελπίζω):
"Στη ζωή μου οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα"

Κωνσταντινούπολη... η πόλη που γοητεύει και ενεργοποιεί όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις. Οι γεύσεις αναμειγνύονται με τις μυρωδιές και δίνουν μια παραμυθένια αφή στο ταξίδι προς την Πόλη. Άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων μετατρέπονται σε μελισσολόι ζωντανό, κατακλίζοντας τα πλακόστρωτα στενοσόκακα γύρω από την Istiklal.
Σέρνοντας τα βήματα προς όλες τις κατευθύνσεις ξυπνούν εικόνες και μουσικές από την "Πολίτικη Κουζίνα". Πολυπολιτισμικά μπαχάρια οι άνθρωποι που δένουν μαγειρικά, κάτω από την επιβλητική Αγία Σοφία και το Μπλε Τζαμί.



Δεσπόζοντα κτήρια που στη φιλοξενία τους νιώθεις μέρος ενός απέραντου παραμυθιού που αναβιώνει, ως εκ θαύματος, μπρος στα μάτια σου. Γίνεσαι μέρος του όλου, νιώθοντας πραγματικά μικρός, μπροστά στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης δύναμης. Παρασυρμένος από το ρυθμό της Κωνσταντινούπολης, παζαρεύεις ακόμα και την ύπαρξή σου!
Τα μόνα παζάρια που δεν πιάνουν είναι με τον καιρό...ο οποίος τις 3 μέρες που είμασταν εκεί έκανε τα πάντα για να κρύψει από τα μάτια των ανθρώπων τα χρώματα της πόλης και να της προσδώσει με το στανιό ένα μουντό και γκρίζο χρώμα. Χαλάλι όμως! Χαλάλι και η γρίπη που αποκτήσαμε ως ενθύμιο από την Πόλη. Βλέπετε, ο πύργος του Γαλατά είναι τόσο ψηλός και απροστάτευτος που βρισκόμασταν σχεδόν σε ανοικτή ακρόαση με τη βροχή. "Μούσκεμα τα κάναμε"! Όμως όπως είναι γνωστό: "ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται"!