Wednesday, October 29, 2008

Ο ρόλος των δασκάλων μας στην εκπαιδευτική μας πορεία


Πολλοί καθηγητές κατά την άσκηση του διδακτικού τους ρόλου, έχουν ως πρότυπο κάποιους από τους καθηγητές που είχαν κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής τους πορείας. Όταν, λοιπόν, έρχονται αντιμέτωποι με διάφορα εκπαιδευτικά προβλήματα, φέρνουν στο μυαλό τους (ίσως και ασυνείδητα) εικόνες από το παρελθόν και το πώς αντέδρασε κάποιος από τους καθηγητές τους σε ανάλογες περιπτώσεις. Έχουν κάποιο μπούσουλα. Με βάση τη διαδικασία αυτή νιώθουν ασφαλείς καθώς έχουν τους πρώην καθηγητές τους ως δίχτυα ασφαλείας.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δημιουργούνται νέα πεδία στην σχολική δραστηριότητα;

Πεδία που δεν υπήρχαν στο παρελθόν, παρουσιάζουν το «μειονέκτημα», να μη μας δίνουν εικόνες αντίδρασης και αντιμετώπισης ανάλογων περιπτώσεων από παλιούς μας καθηγητές. Τι εννοώ; Για παράδειγμα η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα (σε αρκετά σχολεία δεν ξεκίνησε ακόμη). Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι οι εκάστοτε καθηγητές που είχαμε στην σχολική μας πορεία δεν χρησιμοποίησαν ποτέ τον υπολογιστή ως διδακτικό μέσο. Άρα δεν έχουμε καμία «εμπειρία» ως μαθητές στο συγκεκριμένο διδακτικό αντικείμενο. Προσωπικά, πιστεύω ότι η εμπειρία που αποκτούμε όταν καθόμαστε στα θρανία (μέσω των καθηγητών μας) είναι εξίσου σημαντική με εκείνη που αποκτούμε όταν διδάσκουμε εμείς σε μία αίθουσα. Δηλαδή, ένας καθηγητής ξεκινάει να χτίζεται και να δομείται από τη φοίτησή του στο δημοτικό! Στην καλύτερη διατύπωση της θεωρίας θα μπορούσε να βοηθήσει ένας ψυχολόγος.

Βλέπουμε, λοιπόν, πολλές φορές, καθηγητές μεγάλης ηλικίας (άνω των 50 ετών) να δείχνουν μία αποστροφή προς τα «νέα» τεχνολογικά μέσα που χρησιμοποιούνται για τη διδασκαλία μέσα στην τάξη. Είναι ορατό το συναίσθημα του φόβου καθώς νιώθουν ότι δεν έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο των νέων αυτών μηχανημάτων. Φυσικά, ο μεγαλύτερος φόβος δεν είναι η έλλειψη τεχνογνωσίας, αλλά η ίδια η παραδοχή της έλλειψης τεχνογνωσίας! Κανείς (συνήθως) δεν παραδέχεται την «α-γνωσία» του, αλλά αντίθετα προσπαθούν να κρυφτούν κάτω από τον μανδύα προτάσεων όπως: «έλα μωρέ τώρα, σιγά μη μας χρησιμεύσουν όλα αυτά», «εγώ μια χαρά έκανα το μάθημά μου και χωρίς αυτά τα μηχανήματα», «αυτά είναι για τους νέους» κ.ά.

Βέβαια, η φυγή τέτοιου είδους και η αποστροφή της νέας τεχνολογίας, (τονίζω κυρίως από τους ανθρώπους άνω των 50 ετών) είναι υπαρκτή στον ελλαδικό χώρο όχι μόνο στον εκπαιδευτικό κόσμο αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο. Ωστόσο, οι νέες γενιές, δηλαδή, γεννημένοι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετέπειτα, είναι αρκετά εξοικειωμένες με τους υπολογιστές και γενικότερα τη χρήση νέων εποπτικών μέσω και οργάνων διδασκαλίας. Οπότε, έχει δημιουργηθεί μία νέα τάξη νεαρών εκπαιδευτικών, η δυναμική της οποίας θα εξαπλωθεί και στο σύνολο των σχολείων (ευελπιστώ). Στην πορεία αυτή βοήθησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι νέοι αυτοί εκπαιδευτικοί είχαν εικόνες και πρότυπα από τους δικούς τους καθηγητές. Είναι γνώστες του αντικειμένου και από τη θέση του μαθητή και από εκείνη του καθηγητή. Η διαδικασία αυτή λειτουργεί με την απόρριψη των αρνητικών στοιχείων ενός καθηγητή και την υιοθέτηση (όχι τυφλή υπακοή) των θετικών πλευρών του.

Σε λίγα χρόνια θα γίνουμε μάρτυρες ενός τεχνολογικού βομβαρδισμού στους εκπαιδευτικούς χώρους που θα συμβάλλει στην αλλαγή ολόκληρης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ελπίζω να είμαστε έτοιμοι και να φανούμε αντάξιοι στις προσδοκίες των μαθητών μας…

Thursday, October 16, 2008

Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ...

Το παρακάτω άρθρο το είχα δημοσιεύσει στις 4 Σεπτεμβρίου 2007. Σας θυμίζει κάτι;

Έχω χυθεί στο μεγάλο μαύρο πουφ, που στολίζει τα τελευταία τρία περίπου χρόνια το δωμάτιό μου. Κατάλοιπο του νησιού από τον καιρό (όχι των τσιγγάνων) που ζούσα μέσα στο φοιτητικό μου όνειρο. Δώρο των κολλητών μου στα 24α γεννέθλιά μου. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την κρύα βραδιά του Δεκέμβρη και την τρομάρα που πήρα όταν άνοιξα το βράδυ την πόρτα του σπιτιού μου και βρήκα ένα τσούρμο μέσα να ουρλιάζουν...είχα χεστεί πάνω μου!!! Είχα ξεχάσει ότι ο Π. είχε το κλειδί του σπιτιού, ξέρετε σε περίπτωση που χάσω εγώ το δικό μου.
Έχω χυθεί και ακούω τον Νίκο τον Παπάζογλου να ψυθιρίζει: "...όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...", μπαίνω αμέσως στο ρυθμό και ακολουθώ ευλαβικά τον καλλιτέχνη. Το μυαλό αρχίζει, χωρίς να έχει δεχτεί καμία εντολή, να στροβιλίζεται γύρω από το εκλογικό παιχνίδι, τις πυρκαγιές, τους πληγέντες, την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και μπροστά από τα μάτια μου περνάνε παράλληλα εικόνες. Εικόνες που φαίνονται τόσο οικείες στο μάτι, σαν να δέχομαι βροχή-επιθέσεις από αυτό που κάποιοι ονομάζουν ντεζαβού.
Βλέπω την λειτουργία της ΔΕΘ και τον πρωθυπουργό να κάνει την καθιερωμένη ομιλία, ενώ παράλληλα ο κόσμος διαδηλώνει στους δρόμους την δυσαρέσκειά του. Βλέπω σε λίγες μέρες να ανοίγουν τα σχολεία και κατευθείαν να απεργούν οι καθηγητές! Βλέπω ο χειμώνας να μας επισκέπτεται νωρίς και οι τιμές του πετρελαίου θέρμανσης να σκαρφαλώνουν στα ύψη. Βλέπω μαθητές και φοιτητές να κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και να αναρτούν πανό με την λέξη "κατάληψη" στους αντίστοιχους χώρους. Βλέπω τους ίδιους σε πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια να πέφτουν πάνω σε "ζαρντινιέρες" κάτω από τα απορημένα βλέματα των αστυνομικών! Βλέπω τον Οκτώβριο να έρχεται γρήγορα και να ξεσηκώνει τους απανταχού ελληνάρες κάτω από την απειλή ενός εντεκάχρονου Αλβανού που θα σηκώσει την ελληνική σημαία σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό. Βλέπω τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν απειλητικά και χιλιάδες γιορτινά λαμπιόνια να κατακλύζουν τα μαγαζιά και τους δρόμους. Βλέπω αμέσως μετά στις ειδήσεις να κατηγορούν τους Κινέζους για τα συγκεκριμένα λαμπιόνια και να αποσύρονται άρων άρων ως επικίνδυνα! Βλέπω τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης να συγκρίνουν τις τιμές της γαλοπούλας από μαγαζί σε μαγαζί και να μένουν άναυδοι από την υψηλή τιμή της. Βλέπω και το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη με τους ταράνδους να ξεκινάνε από την παγωμένη Φινλανδία για να φτάσουν έγκαιρα και στη χώρα μας! Βλέπω και άλλα...αλλά καλύτερα να σταματήσω κάπου εδώ, άλλωστε σε λίγο καιρό θα τα δείτε και 'σείς όλα αυτά καθισμένοι στον αναπαυτικό σας καναπέ (εγώ από το πουφ) μέσα σ' αυτό το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση.
Τι είπατε; Ότι δεν θα ξεχάσουμε τόσο γρήγορα τους πυρόπληκτους; Μην παίρνετε και όρκο! Καλή μας διασκέδαση...

Wednesday, October 15, 2008

ΕΣΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ;


Σήμερα το πρωί, κατέβηκα από το γραφείο στην κουζίνα για να φτιάξω έναν καφέ. Εκεί συνάντησα την κυρία που δουλεύει ως καθαρίστρια στο κτήριο και έγινε η εξής συζήτηση:

-Καλημέρα.

-Καλημέρα.

-Τι κάνετε;

-Καλά.

-Εντάξει τώρα…το «καλά» είναι μια έκφραση που τη λέμε συνέχεια για να βγούμε από τη δύσκολη θέση. Έμαθα ότι έσπασες το πόδι σου. Τώρα είσαι καλύτερα;

-Ναι όντως έσπασα το πόδι μου πριν λίγους μήνες και τώρα δυσκολεύομαι αρκετά στο περπάτημα και κυρίως όταν ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια.

-Περαστικά και ελπίζω να αναρρώσετε πλήρως.

-Ευχαριστώ αλλά σε αυτή την ηλικία δύσκολα να επανέλθω όπως ήμουν πριν.

-Μα τι λέτε τώρα; Είστε πολύ νέα ακόμα για να λέτε τέτοια πράγματα.

-Εσείς είστε μια χαρά. Εμείς όσο μεγαλώνουμε, αυξάνονται και τα προβλήματά μας, όχι μόνο τα σωματικά.

-Γιατί το λέτε αυτό; Έχουμε κι εμείς τα δικά μας προβλήματα.

-Τραγουδάς στο μπάνιο;

-Παρακαλώ;

-Τραγουδάς στο μπάνιο;

-Δεν ξέρω…γιατί;

-Όταν ήμουν νεαρή τραγουδούσα συνεχώς στο μπάνιο και ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα όταν κάνω μπάνιο δεν έχω χρόνο για τραγούδι γιατί σκέφτομαι τα προβλήματα που έχω. Γι’ αυτό σε ρωτάω…ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ;

Πάγωσα…δεν ξέρω…ψέλλισα και ανέβηκα προς το γραφείο. Σκέφτηκα αρκετή ώρα για να μπορέσω να θυμηθώ αν τραγουδάω στο μπάνιο. Δεν τα κατάφερα…ο λόγος είναι προφανής! Η ειλικρίνεια και τα απλά λόγια της γυναίκας με έφεραν αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.

ΕΣΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ;

Sunday, October 5, 2008

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΟ!


Ειλικρινά, σαλτάρω κάθε φορά που σκέφτομαι τον χρόνο που χάνουμε καθημερινά σε διάφορες υπηρεσίες. Πας στην τράπεζα να διεκπεραιώσεις μία υπόθεσή σου και βγαίνεις κουρασμένος, τόσο σωματικά (περιμένοντας στην ουρά όρθιος) όσο και ψυχικά. Βλέπεις τον πελάτη, πριν και μετά από εσένα ως ανταγωνιστή. Του ρίχνεις κλεφτές ματιές μη τυχόν και σου φάει τη θέση! Μετά το δεύτερο σκαλί οποιασδήποτε υπηρεσίας, δημόσιας ή ιδιωτικής μεταμορφωνόμαστε σε τέρατα. Κοιτάξτε γύρω σας, στις τράπεζες, στα ταχυδρομεία, στα ΚΕΠ, στα φανάρια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε…αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι…νιώθουμε να καταπατούν τις προσωπικές μας ελευθερίες. Άλλο να κλειστείς μόνος σου σε ένα μέρος και να είναι δική σου επιλογή και άλλο να σου το επιβάλλουν κάποιοι άλλοι. Είναι έγκλημα να αφήνεις τον Έλληνα, στις μέρες μας, να περιμένει σε μια ουρά, είτε supermarket, είτε αυτοκινήτων, κοκ. Και είναι έγκλημα διότι έχει το χρόνο να σκεφτεί!!! Και θα μου πείτε: «είναι κακό αυτό;». Ναι, είναι κακό, γιατί σήμερα ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν διαθέτει την πολυτέλεια να σκέφτεται την βελτίωση της ποιότητας ζωής του…γιατί απλά δεν ζει!!! Δεν έχει τον χρόνο να σκεφτεί τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη και τον Σεφέρη . Ίσως, στην μεγάλη του απελπισία να σκεφτεί τον Καρυωτάκη…και αυτόν για ευνόητους λόγους!!! Έτσι και του δώσεις τον χρόνο, σκέφτεται τα δάνεια που τρέχουν, τη δουλειά που δεν πάει καλά, τον γάμο του που πάει κατά διαόλου, τα παιδιά που λόγω της έλλειψης των γονιών από το σπίτι νιώθουν έντονα πολλά συναισθηματικά κενά…Οι περισσότεροι για να προλάβουμε, αναγκαζόμαστε να κάνουμε το αυτοκίνητό μας γραφείο, τράπεζα, λογιστήριο και γενικότερα ότι μας είναι απαραίτητο. Μεταφέρουμε την προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή στο αυτοκίνητο με τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, των laptop και των fax. Είναι τραγικό…και μετά αναρωτιόμαστε γιατί γίνονται τα τροχαία στους δρόμους. Η ασφαλής οδήγηση είναι το τελευταίο που μας απασχολεί στο τιμόνι!!! Ο χρόνος που χάνεται στην αναμονή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με εποικοδομητικότερο τρόπο έστω και για την κατανάλωση ενός καφέ! Βέβαια, σε λίγα χρόνια, εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης, θα τακτοποιούμε όλες τις εκκρεμότητες μας ηλεκτρονικά. Ίσως, τότε να κερδίσουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας…ίσως…

Wednesday, October 1, 2008

Οκτώ"μ"βριος --> σε πείσμα των καιρών

Καλό μήνα να 'χουμε! Αν και από μήνα χωρίς "μ" τι να περιμένεις; Τεσπα, θα την παλέψουμε όπως κάνουμε άλλωστε χρόνια τώρα...με λίγο τσιπουρόμελο και καλή διάθεση :)