Monday, May 14, 2007

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ...

Έγινε ένα περιστατικό το Σάββατο στο βιβλιοπωλείο, που πραγματικά με έκανε έξω φρενών.

Ήρθε μια κυρία στο μαγαζί με το παιδάκι της, το οποίο πρέπει να ήταν γύρω στα τέσσερα. Όπως είναι φυσικό, από την πρώτη στιγμή το βλέμμα του μικρού έπεσε κατευθείαν στην παιδική βιβλιοθήκη όπου υπάρχουν και κάποια παιχνιδάκια. Έτσι, καθώς η μαμά κοιτούσε τα βιβλία που την ενδιέφεραν, το παιδί έπαιζε. Όταν κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το παιδί δεν ήταν δίπλα της άρχισε να φωνάζει:
-Κωστάκη, έλα γρήγορα εδώώώώώ...Κωστάκη, δεν ακούς παιδί μου τι σου λέω; Τσακίσου και έλα κοντά μου μην έρθω εκεί και σε μαυρίσω στο ξύλο!!!!
Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Γύρισαν τα μυαλά μου ανάποδα σας λέω. Δεν μπορώ με τίποτα να βλέπω γονείς να πουλάνε τσαμπουκά στα ίδια τους τα παιδιά. Ώπα κοπελιά, τι έγινε όπου μας παίρνει κάνουμε αγριάδες; Μου ήρθε να την πλακώσω στις κουτουλιές σαν τον Ζιντάν!!
Η κυρία αυτή δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία που χρησιμοποιεί την απειλή του εκφοβισμού και του ξύλου ως τον πλέον εγγυημένο τρόπο αντιμετώπισης "δύσκολων" καταστάσεων*. Σίγουρα, θα έχετε πετύχει και 'σείς αρκετούς τέτοιους στην καθημερινότητά σας.
-Αφού δεν καταλαβαίνει αλλιώς!
Και 'σύ βρε ΗΛΙΘΙΕ δεν καταλαβαίνεις τις πραγματικές ανάγκες του ίδιου σου του παιδιού αλλά εκείνο δεν σε πλακώνει στις γρήγορες.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα και ίσως να έχω άδικο. Παρ' όλα αυτά θα προτιμούσα να άκουγα από την συγκεκριμένη κυρία και από κάθε γονέα, αντί για την κοινότυπη έκφραση "Τσακίσου και έλα εδώ", την φράση για παράδειγμα "Περίμενε παιδί μου και έρχομαι τώρα εγώ κοντά σου".
Τα παιδιά, σχεδόν από την μέρα της γέννησής τους έχουν αποκτήσει ήδη την δική τους προσωπικότητα (αυτό το ξεχνάνε συνήθως οι γονείς και προσπαθούν να τους περάσουν τη δική τους) και είναι σαφώς πολύ πιο μπροστά από τους γονείς τους. Έτσι, λοιπόν, αντί να ζητάμε από τα παιδιά να κάνουνε βήματα πίσω, καλό θα ήταν να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους χαζοεγωϊσμούς και να ακολουθήσουμε το ρυθμό τους, μέχρι εκεί που μας βαστούν τα πόδια μας.
Ελπίζω, όταν μετά από αρκετά χρόνια θα διαβάζουν τα παιδιά μου το συγκεκριμένο άρθρο, να είναι περήφανα για τον πατέρα τους... με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα έχω καταφέρει να εφαρμόσω αυτά που έγραψα...