Wednesday, October 28, 2009

Από τρελό και από παιδί...

Το παρακάτω κείμενο το διάβασα πριν κανένα μήνα στο ίντερνετ αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ που(!). Πρόκειται για την έκθεση παιδιού από δημοτικό σχολείο της Αθήνας με θέμα την 28η Οκτωβρίου:

"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η
29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει

άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει

Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και

παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε

Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε

γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί

ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι

Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε

γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν

και οι μύξες του.


Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί

έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν

πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα

πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να

μείνουμε και σπίτι.


Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου.

Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η

Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η

Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα

γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και

μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.


Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη

μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου

πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη

την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.


Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο

Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει

πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για

δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον

ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι

εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».


Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και

τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό

αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. ?μα θέλεις να χαρίσεις κάτι

το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την

Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.


Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί

δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε

γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει

«μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».


Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου

αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη

η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που

σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.


Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως

εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε.

Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το

ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην

ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και

ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.


Ζήτω η 28η Οκτωβρίου! "

Sunday, October 18, 2009

Η ΑΨΥΧΟΛΑΤΡΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ!

Με το παρακάτω κείμενο τοποθετώ συνειδητά μία "βόμβα" στα θεμέλια της φιλοσοφικής σκέψης:
Η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο αγαθά τα οποία για να καλλιεργηθούν και να ευδοκιμήσουν χρειάζονται το λίπασμα που ονομάζεται ανιδιοτέλεια. Για μένα (όπως και για αρκετό κόσμο) ανιδιοτέλεια είναι όταν φροντίζεις για κάτι, χωρίς ουσιαστικά να περιμένεις ανταλλάγματα. Αν σκεφτούμε όμως ότι ο έρωτας και η αγάπη θεωρούνται κατ' εξοχήν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σε συνάρτηση με την αδύναμη φύση του ανθρώπου, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι η ανιδιοτέλεια πάει περίπατο! Ρίξτε μια γρήγορη διερευνητική ματιά γύρω σας, στο σπίτι, στο γραφείο, στη σχέση και πείτε μου αν αυτό που βλέπετε λέγεται ανιδιοτέλεια ή άκρατος ατομικισμός. Ζούμε σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η ιδιωτικοποίηση της νεωτερικής δημοκρατίας και το μόνιμο σύνθημα στο στόμα όλων είναι ότι το "δίκαιο είναι ο νόμος ο δικός μου"! Θα μου μιλήσουν κάποιοι για ιδανικές καταστάσεις και για σχέσεις βουτηγμένες στην ανιδιοτέλεια. Εγώ θα μιλήσω για ανθρώπινες σχέσεις που όντως είναι βουτηγμένες στην ανιδιοτέλεια, μάλιστα τόσο βαθιά που πνίγονται σ΄αυτήν την ψευδαίσθηση. Μπορεί να βροντοφωνάζουμε πολλές φορές ότι είμαστε ανιδιοτελείς, ωστόσο στο πίσω μέρος του μυαλού μας, εκεί βαθιά, φωλιάζει πάντα η προσδοκία για ανταπόκριση. Μία ανταπόκριση που ουσιαστικά είναι η ταφόπλακα της ανιδιοτέλειας.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο έρωτας και η αγάπη δεν μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα σε έμψυχα όντα. Ως εκ τούτου πιστεύω ότι τα δύο αυτά συναισθήματα εκδηλώνονται από ένα έμψυχο ον προς ένα άψυχο αντικείμενο. Ένα άψυχο αντικείμενο από το οποίο δεν προσδοκάς απολύτως τίποτα! Για παράδειγμα, σκεφτείτε μία φωτογραφία σε ένα κάδρο, ένα σπίτι, ένα άρωμα κ.ο.κ. Ένα τραγούδι είναι ικανό να μας κάνει να πλημμυρίσουμε από συναισθήματα ερωτικά, χωρίς να προσδοκά τίποτα από εμάς. Τα χρώματα και οι μυρωδιές του χωριού είναι σε θέση να μας φτιάξουν τη διάθεση και να αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τη ζωή. Τι περιμένετε και τι προσδοκάτε από ένα ηλιοβασίλεμα? Τι προσδοκά ένα ηλιοβασίλεμα από εσάς? Ακριβώς, τίποτα! Γι' αυτό και μπορεί να υπάρξει ανιδιοτέλεια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ως υγιές φαινόμενο τον έρωτα και την αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων, επειδή έτσι το μάθανε από μικροί. Ποτέ δεν αναζητήσανε τι είναι αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ των έμψυχων όντων και αν όντως λέγεται "έρωτας ή αγάπη". Δεν απορρίπτω τα συγκεκριμένα συναισθήματα και τονίζω ότι δέχομαι την ενέργεια που εκδηλώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους. Αμφισβητώ όμως τις λέξεις με τις οποίες χαρακτηρίζουμε τη συγκεκριμένη ενέργεια, διότι τον έρωτα και την αγάπη την ταυτίζω με τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνθρωπο και στο εκάστοτε αντικείμενο.
Φανταστείτε δύο μαγνήτες που έρχονται σε επαφή. Όταν οι δύο πόλοι είναι θετικοί ή αρνητικοί και πλησιάζουν τότε απωθούν ο ένας τον άλλον. Όταν όμως είναι ο ένας θετικός και ο άλλος αρνητικός τότε έλκονται. Τώρα τοποθετείστε στην πρώτη περίπτωση δύο έμψυχα όντα και θα δείτε ότι απωθεί το ένα το άλλο, είτε νιώθοντας και τα δύο ανιδιοτέλεια (αν και εφόσον ισχυριστούμε, υποθετικά πάντα, ότι υπάρχει τελικά ανιδιοτελής αγάπη), είτε κανένα από τα δύο! Όταν όμως τοποθετήσετε από την μία πλευρά έναν άνθρωπο και από την άλλη ένα άψυχο αντικείμενο, τότε και μόνο τότε θα δείτε τους πόλους των δύο μαγνητών να έλκονται και να δημιουργείται η έννοια της "αγάπης"! Τότε και μόνο τότε υπάρχει πραγματική ανιδιοτέλεια, τουλάχιστον από τη μία πλευρά, αν όχι και από τις δύο.