Sunday, January 27, 2008

ΚΩΛΟΖΩΗ!!

...κλείνεις τις κουρτίνες της ζωής σου...σκοτάδι...κι όμως η ηλιαχτίδα της αγάπης σου τρυπάει το απέραντο κενό της σιωπής...μιας σιωπής που δεν άντεξε το αβάσταχτο φορτίο της ζωής...κωλοζωή!! Τέσσερις τείχοι...μουσική...νύχτα...και ένας στιλός γεμάτος έκπληξη, σαν να απορεί ποιος μαλάκας τον ξύπνησε για να γράψει κάτι σε μία λευκή κόλλα χαρτιού...συγνώμη για την ενόχληση!!! Είμαι εγώ που σε ενόχλησα και χτες και προχθές και...αλλά τι τα θες...ζωή είναι αυτή; Κωλοζωή!! Κοιτάζω μέσα στο πρόσωπό μου τον καθρέφτη, γελάει ατάραχος...αλλά βέβαια τι έγνοιες έχει αυτός; Σε κοιτάει συνέχεια, χρόνια ολόκληρα σου δείχνει την πραγματικότητα και σου λέει καλώς ήρθες ανάπηρε!! Τσατίζεσαι...τον σπας...και αντί να σου λένε μπράβο, καλά του έκανες, σου λένε πάρε τώρα μαλάκα 7 χρόνια γρουσουζιάς!!! Μα γιατί; Τι έχω φταίξει και γιατί πληρώνω συνέχεια εγώ σ' αυτήν την κωλοζωή;

Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό είναι ένα μικρό μέρος από ένα κείμενο που είχα γράψει το 2001 στην Μυτιλήνη. Φυσικά και δεν αντιστοιχεί στην συνολική εικόνα που έχω από το νησί. Απλά ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που σε παρασύρουν στην μελαγχολία και στην αναζήτηση του γιατί.

Sunday, January 20, 2008

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΑΝ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ...

Αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει απαλά πάνω σε δύο μαξιλάρια, το ένα τοποθετημένο οριζόντια, το άλλο κάθετα. Από μικρό παιδί χρησιμοποιώ χαμηλό μαξιλάρι, ίσως για να μένω προσγειωμένος όταν πετάω στον κόσμο των ονείρων. Απόψε όμως είναι διαφορετικά...απόψε δεν θέλω ακόμα να κοιμηθώ. Λέω στον Μορφέα ότι η κλήση του προωθείται και βουλιάζω στο ψηλό, διπλό μαξιλάρι μου. Βγάζω τις κάλτσες μου και τις αφήνω στο πάτωμα. Αναρωτιέμαι πώς λίγα κομμάτια υφάσματος μπορούν να στηρίζουν στις θηλειές τους ολόκληρο άνθρωπο! Ξαπλώνω και νιώθω μηχανικά τα χέρια μου να με σκεπάζουν πριν κρυώσω. Τα κουβαλάω βλέπετε 26 χρόνια και μάθανε να με φροντίζουν. Το πάπλωμα και η μπλε κουβέρτα βρίσκονται τώρα ακριβώς από πάνω μου προσπαθώντας να γίνουν ένα με το κορμί μου, το σώμα μου, την ψυχή μου, το είναι μου. Νιώθω την θερμοκρασία του σώματός μου να διαχέεται μέσα από τα σκεπάσματα.
Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι η μοναδική παρέα που έχω είναι το παλιό κίτρινο λαμπατέρ που όπως φαίνεται κάνει και αυτό με τη σειρά του τη δική του συντηρητική επανάσταση. Δεν μου ρίχνει ούτε μια ματιά. Είναι σαν να αγνοεί την παρουσία μου. Έχει το κεφάλι του γυρισμένο από την άλλη μεριά και ρίχνει το φωτεινό του βλέμμα στην εικόνα του Χριστού που είναι καρφωμένη στον βόρειο τείχο του δωματίου. Το χέρι αναλαμβάνει και πάλι πρωτοβουλία και πριν προλάβει το μυαλό να δηλώσει αντίρρηση, πατάει το μεγάλο κουμπί που βρίσκεται στα δεξιά του ραδιοφώνου. Το dust in the wind γεμίζει το χώρο του δωματίου. Σέβομαι την απαίτηση του τραγουδιού και γίνομαι σκόνη στον άνεμο. Παρασύρομαι μαζί με τους άλλους κόκκους άμμου που χορεύουν μπροστά στα μάτια μου. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, δεν ξέρω αν η φυσική μου κατάσταση είναι καλή γι' αυτό το ταξίδι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να φτάσει κανείς στο τέλος της αγάπης. Αγάπη...χχμμμμμ μια λέξη που κοντεύει να ξεχαστεί. Κι όμως θα έπρεπε να αποτελεί την πυγολαμπίδα της ζωής, τον φάρο που θα μας δείχνει τον δρόμο προς την κοντινότερη στεριά. Σαν ναυαγός κι εγώ χάνομαι στην χαρά της επιστροφής...καληνύχτα!...zzzzzzzzzz...

Friday, January 4, 2008

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

  1. Όμορφη πόλη --> Ψόφιοι Κοριοί
  2. Χαμένες αγάπες --> Παπακωνσταντίνου Βασίλης
  3. Δεν μπορώ --> Ιωαννίδης
  4. Το σαράκι του ρεμπώ --> Πασχαλίδης
  5. Αύγουστος --> Παπάζογλου

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...
Ράδιο Πόλις 102,6 fm
Κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 23:00 μέχρι τη 1:00 τα ξημερώματα
www.polisradio.gr