Wednesday, July 22, 2009

(7) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς από τη ζέστη του δωματίου και από έναν ήλιο εκτυφλωτικό που διαπερνά τα παράθυρα και σε σκουντάει στον ώμο. Είναι η τελευταία μέρα στην Στοκχόλμη και για το λόγο αυτό έπρεπε να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας. Με μισή καρδιά, βαριά βήματα και αμίλητοι διασχίσαμε τη Centralen και φτάσαμε στο τελευταίο μουσείο που προλαβαίναμε να δούμε, στο Vasa. Ως κλασικοί Έλληνες, το αφήσαμε για την τελευταία στιγμή, έτσι ώστε να έχουμε και τη χάρη και το όνομα!
Το Vasa είναι ένα παλιό πλοίο, το οποίο βυθίστηκε και μετά από αρκετά χρόνια το ανασύρανε από το βυθό και το ξανασυναρμολογήσανε κομμάτι κομμάτι. Αφού, λοιπόν, έβαλα για λίγο τον εαυτό μου στη θέση του Τζακ Σπάροου, αποφάσισα να ρίξω άγκυρα σε ένα κοντινό εστιατόριο. Πηγαίνοντας εκεί είδα για πρώτη φορά κάποιον άνθρωπο να "βιάζεται" στους δρόμους της Σουηδικής πρωτεύουσας να προλάβει προφανώς κάτι. Είδα επίσης μποτιλιάρισμα στους δρόμους (!) και έκλεισα τα μάτια και με τα δυο μου χέρια για να μη χρειαστεί να δω και άλλα και απομυθοποιήσω την εικόνα που έπλασα για τη Σουηδία (οκ, πλάκα κάνω).
Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο SWISS AIRBUS A321 των ελβετικών αερογραμμών και σε λίγο προσγειονόμαστε στη Ζυρίχη. Κάπου εδώ κατεβάζω το στυλό για να απολαύσω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που βλέπω από το δεξί παράθυρο του αεροπλάνου.
*Θα προσέξατε ότι δεν ανέφερα καθόλου τις Σουηδέζες...για ευνόητους λόγους! Άλλωστε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται...

(6) Αγαπητό μου ημερολόγιο...

Η περιήγησή μας στο παραδοσιακό χωριό Skansen έγινε κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Το πρωινό της Τρίτης κινήθηκε σε γρήγορους ρυθμούς με πολύ περπάτημα και ορθοστασία. Νιώθαμε το χρόνο να στενεύει απειλητικά και θέλαμε να δούμε ακόμα αρκετά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν και το μουσείο τεχνολογίας, το οποίο έχει την ικανότητα να σε ταξιδεύει αιώνες πίσω. Είναι υπέροχη η αίσθηση να στέκεσαι δίπλα και σχεδόν να χαϊδεύεις το πρώτο αυτοκίνητο του Ford ή το πρώτο αεροπλάνο που φτιάχτηκε ποτέ. Γίνεσαι μέρος της ιστορίας και ταξιδεύεις πρώτη θέση στο χρόνο.
Ξαναβγαίνοντας πάλι πίσω στο φως από την κεντρική είδοσο του μουσείου, συνειδητοποιώ για μια ακόμη φορά την ικανότητα των Σουηδών να εκμεταλλεύονται και να αξιοποιούν στο έπακρο όσα έχουν στη διάθεσή τους. Ακόμα και το πιο απλό πράγμα έχουν τη δυνατότητα και την αισθητική να το αναδείξουν και να το μετατρέψουν σε μία κερδοφόρα επιχείρηση (π.χ. ένα μουσείο αστυνομίας ή βιολογικών προϊόντων)!
Το πάρκο για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται παράδεισος και η καλύτερη λύση για να ξεκουραστούμε λιγάκι. Αν καθίσει κανείς για μία ώρα θα αντιληφθεί ότι αυτή η πόλη αγαπάει τα ζώα όσο και τους ανθρώπους. Κάποια μέρα ίσως πάρω και 'γώ το σκύλο μου Ιβάν και γίνουμε μόνιμοι δημότες Στοκχόλμης! Για το καλό και των δυο μας...