Wednesday, February 24, 2010

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παράδεισος που λεγόταν "επικοινωνία"... ή μήπως τελικά δεν υπήρξε ποτέ; Κανείς δεν τόλμησε να τη δει από κοντά, ούτε καν να την πλησιάσει! Άπειρα βιβλία, τραγούδια, ποιήματα που έχουν γραφεί γι' αυτήν πήγαν στον βρόντο. Άπιαστο όνειρο like το μου.. από τη στιγμή που βγήκαν οι σερβιέτες με φτερά (άσχετο)! Κυκλοφορούμε όλοι με τον προσωπικός μας συναισθηματικό φακό ανοιχτό, με την ελπίδα να δούμε ψηλά στην κορυφή την φωτεινή επιγραφή που λέει: "καλώς ήλθατε στον παράδεισο"! Τζίφος όμως. Ο κύκλος βαφτίζεται φαύλος και φτου και από την αρχή. Είναι 3 το πρωί, ανασκουμπώνουμε και οι τέσσερις τα μανίκια, βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό, πίνουμε μια γουλιά κρασί, τινάζουμε τη στάχτη από το τσιγάρο και προσπαθούμε να βρούμε την άκρη του κουβαριού. Στρέφουμε όλοι μαζί το βλέμμα στο "δέντρο" και χάνουμε το "δάσος"! Ατενίζουμε παρέα το "δάσος", αλλά χάνουμε το "δέντρο"! Μία λύση μόνο είναι εφικτή:

- Παιδιά φέρτε μου το τσεκούρι από την αποθήκη.
- Τι πας να κάνεις;
- Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εδώ και χρόνια. Θα κόψω το "δέντρο". Θα προτιμούσα το "δάσος" αλλά θαρρώ πως είναι αδύνατον, εξαιτίας της σύντομης διάρκειας της ανθρώπινης ζωής. Θα χρειαζόμουν 8 ζωές για να το κάνω. Το "δέντρο" όμως... ναι αυτό μπορώ να το "κόψω"!
...Γκάπ...Γκούπ...Γκάπ...Γκούπ
(μετά από μία ώρα)
- Τώρα μάλιστα! Μπορώ να συγκεντρωθώ στο "δάσος" και τολμώ να πω πως είναι υπέροχο...

Όλα τα σκέφτηκε η παρέα, μα θαρρώ πως λησμόνησε ένα πράγμα: το "δέντρο" μπορεί να κόπηκε, ωστόσο οι "ρίζες" του θα 'ναι πάντα εκεί! Φτού, λοιπόν, κι από την αρχή!