Sunday, December 30, 2007

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΑΠΠΟΥ!

Πριν 10 μέρες έχασα τον παππού μου σε ηλικία 80 ετών. Πάντα θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που γνώρισα τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Ήμουν από τα παιδιά που καθόντουσαν στα γόνατά τους και μπροστά στην ξυλόσομπα ταξίδευαν με τους ήρωες των παραμυθιών που διάλεγαν κάθε φορά να διηγηθούν. Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η περιοχή του Έβρου είναι από τις λίγες εξαιρέσεις που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να διατηρούν δεσμούς μεταξύ τριών γεννεών. Υπάρχει ένα μαγικό δέσιμο ανάμεσα στους παππούδες - γιαγιάδες, στους πατέρες - μητέρες και στα παιδιά. Αν κάνετε ένα ταξίδι προς τα εδώ, θα δείτε πολλά πράγματα που θα τα βαφτίσετε αμέσως "γραφικά" και θα σπεύσετε να τα φωτογραφίσετε. Για 'μάς όμως όλα αυτά είναι η καθημερινότητά μας, είναι η ίδια μας η ζωή. Εύχομαι στο μέλλον τα παιδιά μου να έχουν την τύχη να ακούσουν παραμύθια δίπλα στο τζάκι και να πολεμήσουν με δράκους για να σώσουν τις δικές τους πριγκίπισσες...

Είχα αρκετό καιρό να γράψω στο blog αλλά ήταν εξαιτίας της συναισθηματικής φόρτισης που ένιωθα. Σήμερα νιώθω έτοιμος να πω και ηλεκτρονικά: καλό ταξίδι παππού...

Υ.Γ. Σου υποσχέθηκα κάποτε ότι θα σε βοηθούσα να γράψουμε ένα βιβλίο με τις εμπειρίες σου από τον εμφύλιο. Εσύ θα έλεγες και 'γώ θα έγραφα. Συγνώμη που δεν κράτησα την υπόσχεσή μου, ωστόσο ένα μικρό κομμάτι του βιβλίου είναι ήδη καταγεγραμμένο στο μυαλό μου και δεν πρόκειται να σβήσει όσα χρόνια και να περάσουν.