Monday, July 14, 2014

...ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!!

Η παραλία ήταν σχεδόν ερημική. Ο παρθενικός της υμένας φάνταζε ακόμα απόρθητο κάστρο. Δυστυχώς σε κανένα μήνα, δεν θα βρίσκεις ούτε λίγη άμμο να καθίσεις. Τώρα όμως ήταν τέλεια. Πέταξα γρήγορα την πετσέτα πάνω στο τραπεζάκι που συνόδευε τις δύο ξαπλώστρες και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα. Φοβόμουν πως έτσι και το ξανασκεφτόμουν θα δείλιαζα να πέσω στα κρύα αλλά κατά τα άλλα καθάρια νερά του Μάη.
Η πρώτη επαφή ήταν, όπως κάθε χρόνο, ειλικρινής και ένα είδος βάλσαμο στην ψυχή μου. Νομίζω ότι με το πρώτο μπάνιο εξαγνίζω - ξεπλένω κάθε φορά τις αμαρτίες και τα λάθη όλης της χρονιάς. Αδειάζει το μυαλό και η ψυχή μου και το μόνο που νιώθω εκείνη τη στιγμή είναι τσιμπήματα σε όλο μου το κορμί, απόρροια του κρύου νερού. Χιλιάδες μικρές καρφίτσες τρυπάνε το είναι μου, θυμίζοντάς μου ότι είμαι θνητός άνθρωπος, τρωτός με πάθη και αδυναμίες.
Βουτάω, αγκαλιάζω τη θάλασσα, ακουμπάω και γίνομαι ένα με το βυθό, χαϊδεύω την άμμο και αλλάζω εντελώς περιβάλλον. Την ώρα που νιώθω τον αέρα στα πνευμόνια μου να εξαντλείται, καταλαβαίνω για ακόμα μια φορά πόσο δειλός είμαι και πόσο αγαπάω τη ζωή. Δίνω ώθηση με τα πόδια μου και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην επιφάνεια του νερού...ξανά άνθρωπος. Μπροστά στα μάτια μου και στη μέση της θάλασσας, ίσως για να σπάει τη μονοτονία του χώρου, δεσπόζει το βουνό Σάος της Σαμοθράκης. Ντυμένο τις περισσότερες μέρες του χρόνου με άσπρα σύννεφα, τα οποία αγκαλιάζουν το νησί σαν φωτοστέφανο. Αχ πόσο θα 'θελα να 'μουν εκεί και να σπάσω έναν έναν όλους τους καθρέφτες του χρόνου.
Γυρίζω απογοητευμένος στην ξαπλώστρα, σκουπίζομαι με την πετσέτα και ξαπλώνω με το μυαλό στο νησί. Έχει βγάλει αεράκι πια και η θάλασσα κύμματα. Τα παρατηρώ αρκετή ώρα πώς πλησιάζουν και σκάνε γεμάτα δυναμική. Μοιάζουν με μικρά παιδιά που ξεκινούν από την απέναντι ακτή και φτάνουν εδώ γέροι μαντατοφόροι και διηγούνται...