Wednesday, February 4, 2015

Η ελπίδα πάντα νικάει στο τέλος...

Όταν ήμουν μικρός φτιάχναμε με τους φίλους μου αυτοσχέδιες σφεντόνες. Κρυβόμασταν και σημαδεύαμε τα πουλιά, που το χειμώνα στην προσπάθειά τους για να βρουν τροφή κάνανε επιδρομές στις αυλές μας και στα διπλανά χωράφια. Ήταν στιγμές που όταν ρίχναμε μία πέτρα και έκανε σαματά κρυβόταν ο ουρανός από τα μαυροπούλια που πετάγανε φοβισμένα. Ήμασταν ανέμελα και ανώριμα παιδιά. Δεν σεβόμασταν τη ζωή των πουλιών. Δεν φτάναμε ως εκεί. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να πετύχουμε το πουλί, χωρίς να σκεφτούμε τις συνέπειες. Αυτός ήταν ο μοναδικός μας στόχος. 
Από τότε έχουν περάσει περίπου δύο δεκαετίες. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έπαψα να είμαι παιδί, ωρίμασα και έμαθα να σέβομαι την αξία της ζωής γενικότερα. Διακρίνω, όμως, στην καθημερινότητά μου  ανθρώπους που κυνηγούν ακόμα "πουλιά"*. Που μοναδικός τους στόχος είναι να τα "πετύχουν", χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Ανώριμοι και απαίδευτοι άνθρωποι. Φαντάζομαι να λένε: "Αφού δεν μπορώ να πετάξω εγώ, δεν θέλω να πετάς ούτε κι εσύ. Θα σε κρατήσω στο έδαφος μαζί μου". Στην αρχή με έπιανε θλίψη, όμως τώρα γελάω μαζί τους γιατί ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρουν ποτέ. Άλλωστε, κι εγώ μικρός ποτέ μου δεν έτυχε να χτυπήσω με τη σφεντόνα μου κάποιο πουλί, γιατί πάντα το αίσθημα της επιβίωσης λειτουργεί πιο γρήγορα από οποιοδήποτε όπλο. Η ελπίδα πάντα νικάει στο τέλος. Αν τύχει στο δρόμο σας να δείτε κάποιον με σφεντόνα, αφιερώστε δύο λεπτά από το χρόνο σας και εξηγήστε του όλα αυτά που θα κερδίσει αν προσπαθήσει να βγάλει στους ώμους του φτερά!

*Τα πουλιά πλέον έχουν γίνει άνθρωποι!