Γράμα "Μ" όπως Μίσος...Γράμμα "Α" όπως Αγάπη!

3 Μαϊου 1979

Τι μέρα κι αυτή που πέρασε! Κι όλα μου θύμιζαν εσένα. Εσένα που κάποτε έφυγα από κοντά σου. Σε φοβόμουν. Ναι, αυτό ήταν. Σε φοβόμουν και σ' αγαπούσα τόσο πολύ. Φοβόμουν μήπως σε απογοητεύσω. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να σου δώσω αυτά που ήθελες και φοβόμουν μήπως... κι εγώ δεν ξέρω τι. Απλά, φοβόμουν.

Θυμάμαι τις στιγμές λίγο πριν σε συναντήσω. Δεν ήξερα τι να φορέσω. Ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Κι ύστερα εκείνη η αγωνία, η ανυπομονησία. Σκεφτόμουν όλα αυτά που θα σου έλεγα. Ποτέ δεν κατάφερα όμως να στα πω. Όταν σε είχα απέναντί μου κάθε λέξη ήταν περιττή. Νόμιζα πως μπορούσες να μαντέψεις, να διαβάσεις στα μάτια μου τα λόγια που δεν πρόλαβα να σου ψιθυρίσω. Μ' αισθανόσουν να τρέμω; Έτρεμα!

Ακόμα φοβάμαι. Αυτές, οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου έχουν γίνει εφιάλτες. Δεν θέλω η σκέψη μου να τριγυρνάει στα περασμένα. Πονάω. Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει ποτέ έτσι. Αν ναι σίγουρα θα μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο και σκληρό είναι. Όμως, όχι, δεν κάνω πίσω. Υποσχέθηκα ν' αντέξω ως το τέλος. Ποιο τέλος είναι όμως αυτό;

Προσπάθησα να σε ξεχάσω. Ναι. Βρήκα χίλιους λόγους να μη θέλω να σε ξέρω μα... δεν αντέχω. Όχι δεν μπορώ, δεν αντέχω. Μ' έχεις φτάσει στα όρια.

Σ' αγαπάω. Με τον πιο γλυκό και όμορφο τρόπο. Με την ψυχή μου. Με μια αγάπη που με λυτρώνει και με κάνει κομμάτια ταυτόχρονα. Που μου δίνει δύναμη και μ' εξαντλεί. Έψαξα να βρω δύναμη στα λόγια σου, στο βλέμμα σου, στο χαμόγελό σου, στο πρόσωπό σου. Ήταν μάταιο. Δε με κατάλαβες. Δεν ήθελες να με καταλάβεις.

Υπάρχουν γύρω σου πολλοί άνθρωποι που σ' αγαπάνε. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Με τον τρόπο που διάλεξε ή ακόμη με τον τρόπο που τον επέβαλες εσύ.

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Δε μου λες. Σωπαίνεις κι εσύ μακριά. Δεν ξέρω όμως αν αυτό έχει πια σημασία. Ποια επιθυμία είναι τόσο δυνατή για να μπορεί να μας χωρίζει απόψε; Ποιες λέξεις μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ό,τι νιώθω; Ποια λόγια, ποια φιλιά είναι ικανά να σε φέρουν κοντά μου; Πονάω! Μάλλον δεν καταλαβαίνεις. Κι εγώ πονάω περισσότερο.

Μίλα μου. Πες μου για το μέλλον. Τι θα κάνω; Πώς θα συνεχίσω; Μη με ξεχάσεις. Να με θυμάσαι μέχρι να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να σταθώ εμπόδιο στα σχέδια και στα όνειρά σου. Ακόμα και τώρα που ξέρω πως δε θα 'μαστε ποτέ μαζί σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ με μια αγάπη που μπαίνει πάνω από μένα. Που με κάνει κομμάτια. Σ' αγαπώ με μια αγάπη που σε θέλει κοντά μου.

Είμαι ακόμα εδώ και συνεχίζω να γράφω. Δεν ξέρω αν θα λάβεις ποτέ αυτό το γράμμα ή αν θα το φυλάξω μαζί με τα άλλα, αυτά που δε σου έχω στείλει.

Υ.Γ. (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ): "Φύγε, λοιπόν. Φύγε. Φύγε κι εσύ. Φύγε και μη γυρίσεις να με κοιτάξεις που θα κλαίω. Φύγε. Όλοι το ίδιο κάνουν. Γι' αυτό μη διστάσεις. Εγώ έχω καρδιά και θα αντέξω για άλλη μια φορά. Εγώ το πήρα απόφαση. Καιρός να το πάρεις κι εσύ. Τι περιμένεις λοιπόν; Φύγε!" Λόγια που έγραψα τότε. Δεν τα πίστεψα ποτέ, απλά τρελαινόμουν να ξέρω πως μπορεί να ήσουν με κάποια άλλη. Ακόμα τρελαίνομαι...

Η Νάντια άφησε το στυλό πάνω στο γραφείο, δίπλωσε το γράμμα και το τοποθέτησε μέσα στο λευκό φάκελο, χωρίς να γράψει απ' έξω διεύθυνση. Άνοιξε το συρτάρι και το τοποθέτησε μαζί με τα υπόλοιπα... ο παραλήπτης παρέμενε άγνωστος, ωστόσο όλοι ξέρουμε σε ποιον απευθυνόταν.

Τι τραγούδι να σου πω...

Θύμισες και ονείρατα παλιά

έρχονται στη σκέψη μου για να

σου πουν ότι σ΄αγάπησα βαθιά

μαχαίρι τώρα είναι η μοναξιά

Γιατί εγώ θα τραγουδώ

Γιατί εγώ θα τρελαθώ

Πίκρες και χαρές μέσα στη λήθη

φτιάχνουν το δικό μου παραμύθι

που μιλά για δράκους και φωτιές

πολεμώ για τις πριγκήπισσες

Γιατί εγώ θα πολεμώ

Γιατί εγώ θα αναστηθώ

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παράδεισος που λεγόταν "επικοινωνία"... ή μήπως τελικά δεν υπήρξε ποτέ; Κανείς δεν τόλμησε να τη δει από κοντά, ούτε καν να την πλησιάσει! Άπειρα βιβλία, τραγούδια, ποιήματα που έχουν γραφεί γι' αυτήν πήγαν στον βρόντο. Άπιαστο όνειρο like το μου.. από τη στιγμή που βγήκαν οι σερβιέτες με φτερά (άσχετο)! Κυκλοφορούμε όλοι με τον προσωπικός μας συναισθηματικό φακό ανοιχτό, με την ελπίδα να δούμε ψηλά στην κορυφή την φωτεινή επιγραφή που λέει: "καλώς ήλθατε στον παράδεισο"! Τζίφος όμως. Ο κύκλος βαφτίζεται φαύλος και φτου και από την αρχή. Είναι 3 το πρωί, ανασκουμπώνουμε και οι τέσσερις τα μανίκια, βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό, πίνουμε μια γουλιά κρασί, τινάζουμε τη στάχτη από το τσιγάρο και προσπαθούμε να βρούμε την άκρη του κουβαριού. Στρέφουμε όλοι μαζί το βλέμμα στο "δέντρο" και χάνουμε το "δάσος"! Ατενίζουμε παρέα το "δάσος", αλλά χάνουμε το "δέντρο"! Μία λύση μόνο είναι εφικτή:

- Παιδιά φέρτε μου το τσεκούρι από την αποθήκη.
- Τι πας να κάνεις;
- Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εδώ και χρόνια. Θα κόψω το "δέντρο". Θα προτιμούσα το "δάσος" αλλά θαρρώ πως είναι αδύνατον, εξαιτίας της σύντομης διάρκειας της ανθρώπινης ζωής. Θα χρειαζόμουν 8 ζωές για να το κάνω. Το "δέντρο" όμως... ναι αυτό μπορώ να το "κόψω"!
...Γκάπ...Γκούπ...Γκάπ...Γκούπ
(μετά από μία ώρα)
- Τώρα μάλιστα! Μπορώ να συγκεντρωθώ στο "δάσος" και τολμώ να πω πως είναι υπέροχο...

Όλα τα σκέφτηκε η παρέα, μα θαρρώ πως λησμόνησε ένα πράγμα: το "δέντρο" μπορεί να κόπηκε, ωστόσο οι "ρίζες" του θα 'ναι πάντα εκεί! Φτού, λοιπόν, κι από την αρχή!

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ...

...

- Πρέπει να το καταλάβεις ότι η ιστορία η δικιά μας τε-λεί-ω-σε! Γύρισε την πλάτη της και άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του. Κάτι ψιθύρισε τελευταίο, όμως χάθηκε και αυτό μαζί με το δεκεμβριάτικο αεράκι, πριν φτάσει στα αυτιά του. Έμεινε αποσβωλομένος. Δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της, ώσπου τελικά η φιγούρα της έσβησε στο σκοτάδι...σαν τον κλέφτη σκέφτηκε. Ήρθε και έφυγε σαν τον κλέφτη. Ή μάλλον όχι. Ήξερε ότι δεν ήταν έτσι. Εκείνος ήταν που της έδωσε απλόχερα την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό του. Άρα δεν υπήρχε καμία κατηγορία, κανείς βασικός ύποπτος και φυσικά κανένας φόνος, παρ' όλο που ένιωθε ζωντανός - νεκρός.

Μετά από ώρα κοίταξε το ρολόι του. Δεν ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι από τώρα. Σε καμία περίπτωση δεν θα έδινε τη δυνατότητα στο μυαλό του να τον παρασύρει απόψε σε ένα ταξίδι χωρίς λογική. Χρειαζόταν ένα ποτό και ήξερε το σωστό μέρος. Οι πρώτες νιφάδες έκαναν απρόσκλητες την εμφάνισή τους, ενώ θυμήθηκε τα λόγια ενός καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο: " Την ιστορία ή την γράφεις στο αίμα σου ή την γράφεις με το αίμα σου"! Φαίνεται ωστόσο ότι η ιστορία του Στέφανου και της Νάντιας δεν είχε τελειώσει, όπως νόμιζαν και οι δύο. Για την ακρίβεια, δεν είχε καν αρχίσει...το χαρτί εξακολουθούσε να παραμένει λευκό περιμένοντας τις πρώτες στάλες του αίματός τους!

ΤΟ «ΚΡΥΦΤΟ» ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ!

Σύμφωνα με ορισμένους, η παγκοσμιοποίηση αναφέρεται αποκλειστικά και περιοριστικά στο πεδίο της διεθνούς αγοράς και κατά προέκταση, στις οικονομικές σχέσεις. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι έρευνες αποδεικνύουν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ένα πολυειδές και πολύμορφο φαινόμενο της συνολικής κίνησης της κοινωνίας και ότι φαινόμενα παγκοσμιοποίησης μπορούν να καταγραφούν σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, όπως στην σφαίρα δράσης του πολιτισμού, της κοινωνικής ζωής καθώς και στην πολιτική.

Άλλωστε, οι νέες τεχνολογίες, συνοδευόμενες από τη δια-δικτύωση όλου του πλανήτη συγκροτούν μέσω του Ίντερνετ μια «ασώματη κοινωνία», μια κοινωνία παγκόσμια, η οποία δημιουργείται χωρίς άμεση χειροπιαστή επαφή. Αυτό σημαίνει ότι ίσως οι άνθρωποι βρήκαν μια νέα μορφή κοινωνικοποίησης όχι απλώς μέσα από έναν υπολογιστή αλλά με φόντο έναν ακατάληπτο σε πολλούς φανταστικό κόσμο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του παιχνιδιού «World of Warcraft», στο οποίο όλοι οι παίκτες έχουν τα δικά τους ονόματα, χαρακτηριστικά και ιδιότητες. Μέσα σε δυόμισι μόλις χρόνια, το «World of Warcraft» κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον οκτώ συνολικά εκατομμυρίων παικτών από την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λονδίνο, τη Μόσχα και το Πεκίνο.

Με το παράδειγμα αυτό, γίνεται φανερό το γεγονός ότι οι νέες τεχνολογίες αναβαθμίζουν την καθημερινή ζωή (από τον πολιτισμό μέχρι τον τρόπο αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου), αλλά και διαμορφώνουν μια νέα σχέση ανάμεσα στον χρόνο και στον χώρο. Η ιδιωτική ζωή του καθενός δεν είναι πλέον μια ζωή συνδεδεμένη με συγκεκριμένους τόπους και σαφώς δεν διέπεται από σταθερότητα και συγκεκριμένους κανόνες. Είναι μια ζωή «ταξιδιάρα» (με την κυριολεκτική και με την μεταφορική έννοια), μια ζωή νομαδική, στο αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, το τρένο ή το τηλέφωνο και το Ίντερνετ, μια ζωή ορισμένη και κατασκευασμένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μια διεθνής ζωή. Όλες αυτές οι τεχνολογίες συνιστούν καθημερινά μέσα κατάργησης του χρόνου και του χώρου. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η διαμόρφωση αυτής της νέας σχέσης αποτελεί κεντρικό – κομβικό στοιχείο της παγκοσμιοποίησης.

Η παρουσία της αλλαγής αυτής αποτελεί την πιο άμεση απόδειξη του πόσο περιορισμένη είναι εκείνη η αντίληψη που ερμηνεύει και προσδιορίζει μονοδιάστατα την παγκοσμιοποίηση, ως ένα οικονομικό φαινόμενο και μόνο. Ωστόσο, θα ήταν καλό ορισμένες φορές να αντιτάσσουμε σε κάθε Γολιάθ (της ομογενοποίησης) που τρομοκρατεί την Ευρώπη τη σφεντόνα του τοπικού (του διαφορετικού). Γι’ αυτό, λοιπόν, επιτρέψτε μου το δικαίωμα να παραμείνω λίγο ρομαντικός (νοσταλγός του παρελθόντος) και απέναντι στο Ίντερνετ, στους υπερλεωφόρους της πληροφορικής και στο Warcraft, να διαλέγω πού και πού το «κρυφτό» και το «κυνηγητό» (σκέφτομαι παγκόσμια – δρω τοπικά)!