Thursday, June 7, 2007

ΔΕΝ ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΝΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ...

Διανύουμε μια χαλεπή περίοδο για αγάπες. Είναι η εποχή που οι άντρες νιώθουν προδομένοι από τις γυναίκες, είναι η εποχή όπου ο ρομαντισμός φέρνει σε κάτι από χαμένη Ατλαντίδα, που όλοι την ψάχνουν και κανένας δεν μπορεί να τη βρει! Η ιστορία που ακολουθεί, καθώς και τα πρόσωπα που εμφανίζονται, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα (παρόλο που μπορεί να σας φαίνονται γνωστά)!
ΠΡΟΣΩΠΑ
Στέφανος (27 ετών): Σπούδασε Οικονομικά και τώρα ψάχνει για εργασία. Είχε 4 χρόνια δεσμό με την Νάντια. Η αγάπη τους πνίγηκε στα παγωμένα νερά του Δεκέμβρη όταν εκείνος ήταν φαντάρος στο Διδυμότειχο. Η απόφαση ήταν της Νάντια.
Νάντια (25 ετών): Τελείωσε Ψυχολογία στην Κρήτη καταβάλλοντας, ωστόσο, τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα. Νιώθει να πνίγεται, η ζωή της περνάει κρίση και το σταυροδρόμι μπροστά της φαντάζει γολγοθάς. Η εύκολη λύση ήταν να διαλύσει τη σχέση της με τον Στέφανο. Ένιωσε ελεύθερη, μα συνάμα και γεμάτη τύψεις. Η περίοδος με το Στέφανο δεν ήταν ακριβώς δυσάρεστη, το αντίθετο μάλιστα, ωστόσο ένιωθε ότι κάτι την εμπόδιζε να πετάξει. Τον δρόμο προς τον ουρανό προσπάθησε να τον βρει με τον Παύλο. Το καινούριο είναι πάντα ενδιαφέρον, αλλά ήταν όντως αυτό που έψαχνε η Νάντια;
Παύλος (26 ετών): Στρατιωτικός με δυσμενή μετάθεση στον Έβρο. Την πάτησε στο μέγιστο βαθμό με την Νάντια, καθώς ήταν και η πρώτη του κοπέλα! Παραλίγο να αυτοκτονήσει όταν η Νάντια του ζήτησε να μείνει μόνη για να σκεφτεί...
...Η αλήθεια βέβαια ήταν ότι δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον Στέφανο. Όταν τον αντίκρυσε μετά από αρκετά χρόνια, έξω από το σπίτι της, γκρεμίστηκαν ξανά τα πάντα μέσα της. Προσπάθησε να κρύψει τον πανικό της και με τρεμάμενη φωνή...
-Θέλεις να 'ρθείς επάνω;
-Μπα, άστο καλύτερα. Δεν θέλω να βρεθώ ξανά αντιμέτωπος με δυσάρεστες εκπλήξεις.
-Μη λες βλακείες. Έλα μαζί μου σε παρακαλώ, έλα για λίγο τουλάχιστον να πιούμε ένα ποτό.
-Μόνο για ένα ποτό όμως.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά της πολυκατοικίας ο Στέφανος σκεφτόταν ότι ήταν το τέλειο δείγμα του "τραβάτε με κι ας κλαίω". Πισωπάτησε για λίγο, το ξανασκέφτηκε και δίστασε.Ένιωσε το χέρι της να τον αρπάζει και να τον τραβάει προς την πόρτα του σπιτιού της. Ανθρώπινες αδυναμίες, ψιθύρισε και έσυρε τα πόδια του ακολουθώντας τα δικά της. Γύρισε το κλειδί δύο φορές και η πόρτα άνοιξε διακριτικά, χωρίς θορύβους. Σάστισε, έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να κοιτάει τον τεράστιο διάδρομο που οδηγούσε στο σαλόνι. Έκανε μία αναδρομή στο χρόνο και θυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε να έρθει πάνω από 2 χρόνια. Ήταν εκείνο το βράδυ που μπαίνοντας βρήκε τον Παύλο να κάθεται αναπαυτικά στον καναπέ, ευτυχώς ακόμα με τα ρούχα. Ο Παύλος ήταν "φίλος" του αδερφού της και κάτ' επέκταση και δικός της. Ο Στέφανος ποτέ του δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε οι φίλοι του αδερφού της να είναι και δικοί της. Είχανε κάνει άπειρες συζητήσεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και φυσικά είχανε τσακωθεί ούκ ολίγες φορές. Συνήθως, όλα αυτά κατέληγαν με την κλασική ατάκα του Στέφανου ότι "φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών δεν υπάρχει, παρά μόνο στην περίπτωση που ο άντρας κόψει το πουλί του". Δυστυχώς, και με την περίπτωση του Παύλου είχε δίκιο. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα να κάνει δεσμούς η Νάντια, πριν και μετά από αυτόν, όπως άλλωστε είχε και ο ίδιος. Εκείνο που τον έκανε ταύρο σε υαλοπωλείο ήταν οι ηλίθιες συστάσεις του στυλ από 'δώ ο φίλος μου ο τάδε...Με αυτές τις σκέψεις και με μισή καρδιά διάνυσε την απόσταση μέχρι τον καναπέ. Όλα έμοιαζαν ίδια, ο παλιός καθρέφτης με το τηλέφωνο αντίκα επάνω του, που της είχε χαρίσει στη γιορτή της, η κουνιστή πολυθρόνα, ακόμα και η φωτογραφία του ήταν επάνω στη μικρή βιβλιοθήκη. Άναψε ένα τσιγάρο και βυθίστηκε στις χορευτικές φιγούρες του καπνού...
Προσκαλώ όποιον/α θέλει, και τολμάει, να φορέσει τη "στολή κατάδυσης" και να κάνει μια βουτιά σε βαθιά νερά, προσθέτοντας ότι στοιχεία θέλει στην συγκεκριμένη ιστορία..ΑΡΧΗ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ - ΤΕΛΟΣ (ακόμα και νέους χαρακτήρες) κατά την απαίτηση του φίλου μου equally damaged. Περιμένω με αγωνία τις δικές σας προτάσεις...
*περισσότερα αποσπάσματα: