Thursday, April 26, 2007

Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Έκλεισα ένα χρόνο μακριά από το Πανεπιστήμιο και κατ' επέκταση μακριά από το νησί που στέγασε τις φοιτητικές τρέλες και τα όνειρά μου. Η πόρτα της γκαρσονιέρας που νοίκιαζα οφείλω να ομολογήσω ότι έκλεισε κάπως βίαια, τόσο που φορτωμένος με βαλίτσες πράγματα, ρούχα και αναμνήσεις, δεν πρόλαβα καν να ρίξω πίσω μου μια τελευταία νοσταλγική ματιά.
Αιτία αυτού του ξεριζωμού στάθηκε η αποφράδα μέρα που έφτασε στο πατρικό σπίτι το χαρτί της κατάταξής μου στην μαμά πατρίδα. Ήταν βλέπετε η σειρά μου να γίνω "άντρας". Και αν αναρωτιέστε γιατί από τον Μάιο του 2006 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2007 δεν τόλμησε να πατήσει κανένας εχθρός τα πάτρια εδάφη μας και κατ' επέκταση εσείς κοιμόσασταν ασφαλείς και ήσυχοι, ήταν διότι υπηρετούσα εγώ στα σύνορα!!! Ο στρατός είναι μεγάλο κεφάλαιο για τους άντρες, τόσο για τις μαλακίες που ζεις εκεί μέσα όσο και για το απόλυτο χάσιμο πολύτιμου χρόνου από την ήδη μικρή ζωή. Τέσπα, τον Ε.Σ. θα τον κουβεντιάσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Σας έλεγα, λοιπόν, για το άδοξο φινάλε της ζωής μου στο νησί και για το πόσο μου λείπει όλη αυτή η φοιτητοκατάσταση. Αφορμή του άρθρου στάθηκαν τρία μηνύματα που δέχτηκα στο κινητό μου την βδομάδα αυτή από κολλητούς μου φίλους, διασκορπισμένους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ήταν μια έκρηξη νοσταλγίας του παρελθόντος. Είναι φαίνεται και η άνοιξη που δίνει τροφή σε αναμνήσεις, εικόνες και μυρωδιές παρέας. Λίγο ούζο, μερικά παγάκια, ο καπνός για τα στριφτά τσιγάρα, μερικά τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα, αρκετή αμπελοφιλοσοφία και σταματάς το χρόνο ψάχνοντας για λιμάνι...("το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω νοικιασμένο για χρόνια και γω νόμιζα αιώνια")!
Ψεύτης, όποιος σας πει ότι δεν νοσταλγεί.
Ψεύτης και αυτός που λέει ότι δεν έχει αναμνήσεις.
Το βράδυ όλα γίνονται πιο δύσκολα υποστηρίζουν πολλοί. Τσατίζομαι όταν πρέπει να συμφωνήσω με κάποια κοινότυπα που λέγονται κατά καιρούς, αλλά τουλάχιστον στο συγκεκριμένο δεν χωράει αμφιβολία. Μόλις πέσει το σκοτάδι κοιμάται η σκέψη και ξυπνάνε οι αναμνήσεις σαν φαντάσματα έτοιμα να "στοιχειώσουν" τα όνειρά σου!
Η φιλία είναι από τα σημαντικότερα αγαθά του ανθρώπου. Οι φίλοι είναι λίγοι και καλοί. Είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι, στις καλές και στις κακές στιγμές. Ο Πασχαλίδης λέει: "Βρήκα δυο μάτια ν' αγαπώ, παρέα για να πίνω, φίλους για να τσακώνομαι και ότι έχω να τους δίνω".
Κάθε βράδυ έρχεται στο μυαλό μου η ίδια εικόνα, ένα νησί και μερικοί τύποι που μοιράζονταν αλκοόλ, μουσική, 2 οργανάκια, την ίδια τους τη ζωή δηλαδή...
Δεν σας ξεχνάω ποτέ ότι και αν γίνει! Γρήγορη αντάμωση...