Wednesday, March 25, 2015

Εικόνες ενός υπέροχου μυαλού...

Χτυπάω το κουδούνι τέσσερις φορές συνεχόμενες με σοβαρό ύφος, περιμένοντας να μου ανοίξουν. Χαιρετώ τον εαυτό μου και αμέσως βγάζω μπουφάν και παπούτσια. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζομαι υπενθύμιση για να τα βάλω στη θέση τους. Η ανυπομονησία μου για να παίξω ξεπερνά κατά πολύ τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Μπαίνω στην αίθουσα πατώντας στα δάχτυλα των ποδιών, λες και δεν θέλω να ξυπνήσω τους κοιμισμένους όλου του κόσμου. Ένας γρήγορος έλεγχος είναι πάντα απαραίτητος. Το βυσσινί χαλί είναι εδώ, οι τοίχοι είναι όπως πάντα πράσινο και πορτοκαλί και τα παιχνίδια είναι όλα στη θέση τους, όπως ακριβώς τα άφησα την προηγούμενη Πέμπτη. 
Ο καθρέφτης του δωματίου με τραβάει σαν μαγνήτης. Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να αντισταθώ. Μ' αρέσει πολύ να βλέπω τον εαυτό μου, να κάνω γκριμάτσες, να ξαπλώνω κάτω, να σηκώνομαι, να κάνω κουτσό. Μ' αρέσει η εναλλαγή των σχημάτων και το παιχνίδι με το φως και τη σκιά. Εκεί μπροστά στον καθρέφτη εξαντλώ τα στενά όρια της κοινωνικής μου συμπεριφοράς. Νιώθω σαν ομάδα. Σαν να παίζω με τον καλύτερό μου φίλο. Χτυπάω με τα δάχτυλά μου απαλά τον καθρέφτη σαν να στέλνω μηνύματα με σήματα μορς. Είναι ένας τρόπος με τον οποίο επικοινωνώ, ενώ μερικές φορές περιμένω μάταια μια απάντηση από αυτό που υπάρχει πίσω από τον καθρέφτη...