Την περασμένη Κυριακή τακτοποιώντας το υπόγειο ανακάλυψα μία ξεχασμένη μπάλα του μπάσκετ. Ξεφουσκωμένη και γεμάτη αράχνες, μόνο οι αναμνήσεις ήταν εκεί ζωντανές για να μου θυμίζουν πως κάποτε ήταν γεμάτη ενέργεια και παιχνίδι. Όπως ήμουν με τις φόρμες χτύπησα το κουδούνι του Μ. και του έδειξα τον μικρό πορτοκαλί θησαυρό. Διάλογος δεν υπήρξε, άλλωστε το μόνο που είπε ήταν "περίμενε, πάω να αλλάξω ρούχα".
Ανεβήκαμε στο μηχανάκι και κατευθυνθήκαμε προς το πλησιέστερο βενζινάδικο. Όπως καταλαβαίνετε έπρεπε να δώσουμε και πάλι ζωή στην μπάλα. Δεύτερος σταθμός ήταν ένα σχολείο, που διέθετε μπασκέτες (χωρίς διχτάκι δυστυχώς). Κάναμε κατάληψη στην μία απ' αυτές, καθώς στην δεύτερη παίζανε ήδη γύρω στα 6 παιδάκια, προφανώς του Δημοτικού. Καθίσαμε περίπου 45 λεπτά κι όμως πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου χιλιάδες εικόνες και θύμισες. Αφού εκτονωθήκαμε και κουραστήκαμε, πήραμε την πορτοκαλί σύντροφό μας και ξεκινήσαμε για το σπίτι.
Οι κοινωνίες αλλάζουν συνεχώς, το ίδιο και ο τρόπος ζωής. Οι γονείς μας έζησαν κάτω από διαφορετικές συνθήκες, εμείς το ίδιο και φυσικά τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν αλλιώς. Αυτό δεν πρέπει να είναι αναγκαστικά και κάτι κακό. Τεχνικά τουλάχιστον βελτιώνονται πολλά πράγματα που βοηθάνε ταυτόχρονα και στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής...ηθικά όμως τι γίνεται; Διότι ενώ σε κάθε γειτονιά υπάρχει και ένα γήπεδο άθλησης, δεν υπάρχει συμμετοχή! Τι φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα; Η μάλλον τι δεν φοβούνται οι άνθρωποι σήμερα; Έχουμε γεμίσει το μυαλό μας με ξενοφοβίες, ρατσισμούς, καχυποψίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα.
...Ανέβηκα στο μηχανάκι και αντί να νιώθω αναζωογονημένος και "καθαρός" ψυχικά, άρχισα να μαυρίζω το μυαλό μου με σκέψεις για το τι θα μπορούσαν να πούνε κάποιοι γονείς που είδανε από το μπαλκόνι τους δύο άγνωστους "μαντραχαλάδες" να παίζουν στον ίδιο χώρο με τα παιδιά τους...παιδεραστές; έμποροι οργάνων; απαγωγείς;
Σας ακούγονται τρελά όλα αυτά και υπερβολικά ε; Και σε μένα το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα αντέχουμε στην πίεση των ΜΜΕ. Ευτυχώς!
