Sunday, January 20, 2008

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΑΝ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ...

Αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει απαλά πάνω σε δύο μαξιλάρια, το ένα τοποθετημένο οριζόντια, το άλλο κάθετα. Από μικρό παιδί χρησιμοποιώ χαμηλό μαξιλάρι, ίσως για να μένω προσγειωμένος όταν πετάω στον κόσμο των ονείρων. Απόψε όμως είναι διαφορετικά...απόψε δεν θέλω ακόμα να κοιμηθώ. Λέω στον Μορφέα ότι η κλήση του προωθείται και βουλιάζω στο ψηλό, διπλό μαξιλάρι μου. Βγάζω τις κάλτσες μου και τις αφήνω στο πάτωμα. Αναρωτιέμαι πώς λίγα κομμάτια υφάσματος μπορούν να στηρίζουν στις θηλειές τους ολόκληρο άνθρωπο! Ξαπλώνω και νιώθω μηχανικά τα χέρια μου να με σκεπάζουν πριν κρυώσω. Τα κουβαλάω βλέπετε 26 χρόνια και μάθανε να με φροντίζουν. Το πάπλωμα και η μπλε κουβέρτα βρίσκονται τώρα ακριβώς από πάνω μου προσπαθώντας να γίνουν ένα με το κορμί μου, το σώμα μου, την ψυχή μου, το είναι μου. Νιώθω την θερμοκρασία του σώματός μου να διαχέεται μέσα από τα σκεπάσματα.
Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι η μοναδική παρέα που έχω είναι το παλιό κίτρινο λαμπατέρ που όπως φαίνεται κάνει και αυτό με τη σειρά του τη δική του συντηρητική επανάσταση. Δεν μου ρίχνει ούτε μια ματιά. Είναι σαν να αγνοεί την παρουσία μου. Έχει το κεφάλι του γυρισμένο από την άλλη μεριά και ρίχνει το φωτεινό του βλέμμα στην εικόνα του Χριστού που είναι καρφωμένη στον βόρειο τείχο του δωματίου. Το χέρι αναλαμβάνει και πάλι πρωτοβουλία και πριν προλάβει το μυαλό να δηλώσει αντίρρηση, πατάει το μεγάλο κουμπί που βρίσκεται στα δεξιά του ραδιοφώνου. Το dust in the wind γεμίζει το χώρο του δωματίου. Σέβομαι την απαίτηση του τραγουδιού και γίνομαι σκόνη στον άνεμο. Παρασύρομαι μαζί με τους άλλους κόκκους άμμου που χορεύουν μπροστά στα μάτια μου. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, δεν ξέρω αν η φυσική μου κατάσταση είναι καλή γι' αυτό το ταξίδι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να φτάσει κανείς στο τέλος της αγάπης. Αγάπη...χχμμμμμ μια λέξη που κοντεύει να ξεχαστεί. Κι όμως θα έπρεπε να αποτελεί την πυγολαμπίδα της ζωής, τον φάρο που θα μας δείχνει τον δρόμο προς την κοντινότερη στεριά. Σαν ναυαγός κι εγώ χάνομαι στην χαρά της επιστροφής...καληνύχτα!...zzzzzzzzzz...