...κλείνεις τις κουρτίνες της ζωής σου...σκοτάδι...κι όμως η ηλιαχτίδα της αγάπης σου τρυπάει το απέραντο κενό της σιωπής...μιας σιωπής που δεν άντεξε το αβάσταχτο φορτίο της ζωής...κωλοζωή!! Τέσσερις τείχοι...μουσική...νύχτα...και ένας στιλός γεμάτος έκπληξη, σαν να απορεί ποιος μαλάκας τον ξύπνησε για να γράψει κάτι σε μία λευκή κόλλα χαρτιού...συγνώμη για την ενόχληση!!! Είμαι εγώ που σε ενόχλησα και χτες και προχθές και...αλλά τι τα θες...ζωή είναι αυτή; Κωλοζωή!! Κοιτάζω μέσα στο πρόσωπό μου τον καθρέφτη, γελάει ατάραχος...αλλά βέβαια τι έγνοιες έχει αυτός; Σε κοιτάει συνέχεια, χρόνια ολόκληρα σου δείχνει την πραγματικότητα και σου λέει καλώς ήρθες ανάπηρε!! Τσατίζεσαι...τον σπας...και αντί να σου λένε μπράβο, καλά του έκανες, σου λένε πάρε τώρα μαλάκα 7 χρόνια γρουσουζιάς!!! Μα γιατί; Τι έχω φταίξει και γιατί πληρώνω συνέχεια εγώ σ' αυτήν την κωλοζωή;
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό είναι ένα μικρό μέρος από ένα κείμενο που είχα γράψει το 2001 στην Μυτιλήνη. Φυσικά και δεν αντιστοιχεί στην συνολική εικόνα που έχω από το νησί. Απλά ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που σε παρασύρουν στην μελαγχολία και στην αναζήτηση του γιατί.
Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό είναι ένα μικρό μέρος από ένα κείμενο που είχα γράψει το 2001 στην Μυτιλήνη. Φυσικά και δεν αντιστοιχεί στην συνολική εικόνα που έχω από το νησί. Απλά ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που σε παρασύρουν στην μελαγχολία και στην αναζήτηση του γιατί.
