Tuesday, August 21, 2007

ΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ...


...αφήνω τα χνώτα μου στο τζάμι. Πάνω στη θαμπάδα ζωγραφίζω μια πόρτα...από αυτήν την πόρτα το σκάω με την φαντασία μου. Περνάω από την γωνιακή καφετέρια της γειτονιάς, το φούρνο και μετά κατεβαίνω με τις σκάλες ως το κέντρο της γης. Συνεχίζω να κατεβαίνω ώσπου βρίσκομαι μαζί με τα πεφταστέρια στον ουρανό, έτοιμος για το στερνό μου ταξίδι.
Δεν νιώθω φόβο! Είμαι χαρούμενος στην ιδέα ότι ίσως να γίνω ευχή στο στόμα μιας κοπέλας που θα ζητήσει αιώνια αγάπη. Μια λάμψη, μια λεπτή κόκκινη γραμμή για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ο ήχος της σιωπής που διαπερνάει αργά το θαμπό τζάμι...