Tuesday, March 17, 2009

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ...


Ξύπνησε ήρεμα, αλλά ξαφνικά...Το προηγούμενο βράδυ τον είχε πάρει ο ύπνος χωρίς να προλάβει να ρυθμίσει στο κινητό του την επιλογή αφύπνιση. Ευτυχώς ήταν Σάββατο και αν και είχε μπόλικη δουλειά, δεν ήταν υποχρεωμένος να πάει στο γραφείο.

Όταν άνοιξε τα μάτια του άκουσε τον εαυτό του να συλλαβίζει δυνατά ένα όνομα. Ένα συγκεκριμένο όνομα εδώ και χρόνια..."Νάντια". Σηκώθηκε ανήσυχος και βάδισε προς την κρεβατοκάμαρα. Ήταν εκεί...

Έχει περάσει περίπου ένας χρόνος και κάτι από τότε που η Margrit πήρε την πρωτοβουλία και τη ριψοκίνδυνη απόφαση να βάλει την καριέρα της σε δεύτερη μοίρα και να έρθει Ελλάδα για τον Στέφανο. Κοιμόταν σαν άγγελος. Πραγματικά αυτή η κοπέλα είναι ένα σπάνιο πλάσμα! Δεν είναι μόνο η εξωτερική ομορφιά που τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω της, αλλά και η εσωτερική. Έχει μέσα της πάθος και ενθουσιασμό καθώς και μια περίεργη δυναμική να διεκδικεί αυτό που την ελκύει. Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί ή φρικάρουν έναν άνδρα και κολλάει πάνω της ή τον φοβίζουν και απομακρύνεται.

...Ή στην ιδιάζουσα περίπτωση του Στέφανου, τον κάνουν να νιώθει τύψεις και να τα βάζει με τον εαυτό του. Έμεινε λίγα ακόμη λεπτά, κοιτάζοντάς την. Βεβαιώθηκε ότι κοιμάται βαριά και δεν είχε ακούσει τίποτα από τις δυνατές φωνές του και ύστερα επέστρεψε στο σαλόνι.

Άραξε στη λαχταριστή, δερμάτινη πολυθρόνα, η οποία τώρα είχε απέναντί της θέα το πάρκο. Το διαμέρισμα του Στέφανου ήταν από τα τυχερά, που μπορούσες ν' απολαμβάνεις για ώρες το πάρκο με τα πεύκα που δέσποζε στη γειτονιά. Το στομάχι του ήταν δεμένο κόμπος, κατάπιε μια γουλιά από το ουίσκι που είχε ξεμείνει στο ποτήρι, αλλά μάταια. Ούτε αυτό κατάφερε να τον λύσει. Ζούσε ακόμη στο όνειρο που τον συνόδευε όλη νύχτα. Ναι! Απίστευτο! Μετά από τόσο καιρό, ίσως χρόνια, κατάφερε να ονειρευτεί πάλι. Ο Στέφανος ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν βλέπουν όνειρα ή το πιο πιθανό βλέπουν, αλλά δεν τα θυμούνται! Μόνο μια περίοδο στη ζωή του θυμάται να βλέπει όνειρα σε τέτοια συχνότητα, απίστευτη για τα δεδομένα του. Ήταν τότε, τα χρόνια που ήταν πραγματικά ευτυχισμένος με τη Νάντια.

Δε θυμόταν λεπτομέρειες από το όνειρο, αυτό που είχε κολλήσει στο μυαλό του ήταν η μορφή της Νάντιας, αλλά η εικόνα της μέσα από τις αναμνήσεις τους. Σαν χθες θυμάται τα πάντα... Από την αρχή της σχέσης τους μέχρι το σήμερα. Αποτελεί τα πάντα για τον Στέφανο όλα αυτά τα χρόνια και ας είναι χώρια, και καταλαβαίνει ότι δυστυχώς εξακολουθεί ν' αποτελεί τα πάντα ακόμη και τώρα. Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί. Την πέτυχε αρκετές φορές τυχαία στα ίδια μαγαζιά για ποτό (ευτυχώς ο Στέφανος δε συνοδευόταν). Είναι περίεργο! Ακόμη υπάρχει αυτή η έλξη και είναι δύσκολο να κρυφτεί...δε χρειάζεται να χαιρετηθούν, να μιλήσουν, αρκεί μόνο ν' ανταλλάξουν ματιές...αυτοί οι άνθρωποι πλέον μιλούν με διαφορετικό τρόπο!

"Καλημέρα darling"! Τον προσγείωσε στην καθημερινότητα η γλυκιά φωνή της Margrit, το κορμί της οποίας μέσα σε λίγα λεπτά κουρνιάστηκε στην αγκαλιά του. Παρατήρησε ότι ο Στέφανος δεν βρισκόταν εκεί, το βλέμμα του πλανιόταν αλλού, κάπου ταξίδευε. Η Margrit το είχε μάθει αυτό το βλέμμα, το είχε συναντήσει αρκετές φορές και το είχε δεχτεί. Ήξερε πλέον να το χειρίζεται με το δικό της διακριτικό τρόπο.

- "Θέλεις coffee;", τον ρώτησε.

- "Ε;"

- "Coffee. Do you want?", επανέλαβε.

- "Ναι, ναι", αποκρίθηκε ο Στέφανος.

Κατάλαβε ότι καρφώθηκε και ένιωσε περισσότερο άσχημα για την Margrit και όχι τόσο για τον ίδιο που ήταν εκτεθειμένος απέναντί της. Κι όμως ήξερε βαθιά μέσα του ότι η ιστορία με τη Margrit κάποια στιγμή θα είχε ημερομηνία λήξης. Αυτό που δε φανταζόταν είναι ότι και η ιστορία με τη Νάντια θα είχε προδιαγεγραμμένο τέλος!
Υ.Γ. Ευχαριστώ για τη συνέχεια της ιστορίας την blogger blind alley!