Wednesday, January 27, 2010

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ...

...
- Πρέπει να το καταλάβεις ότι η ιστορία η δικιά μας τε-λεί-ω-σε! Γύρισε την πλάτη της και άρχισε να απομακρύνεται από κοντά του. Κάτι ψιθύρισε τελευταίο, όμως χάθηκε και αυτό μαζί με το δεκεμβριάτικο αεράκι, πριν φτάσει στα αυτιά του. Έμεινε αποσβωλομένος. Δεν έλεγε να πάρει το βλέμμα του από πάνω της, ώσπου τελικά η φιγούρα της έσβησε στο σκοτάδι...σαν τον κλέφτη σκέφτηκε. Ήρθε και έφυγε σαν τον κλέφτη. Ή μάλλον όχι. Ήξερε ότι δεν ήταν έτσι. Εκείνος ήταν που της έδωσε απλόχερα την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό του. Άρα δεν υπήρχε καμία κατηγορία, κανείς βασικός ύποπτος και φυσικά κανένας φόνος, παρ' όλο που ένιωθε ζωντανός - νεκρός.
Μετά από ώρα κοίταξε το ρολόι του. Δεν ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι από τώρα. Σε καμία περίπτωση δεν θα έδινε τη δυνατότητα στο μυαλό του να τον παρασύρει απόψε σε ένα ταξίδι χωρίς λογική. Χρειαζόταν ένα ποτό και ήξερε το σωστό μέρος. Οι πρώτες νιφάδες έκαναν απρόσκλητες την εμφάνισή τους, ενώ θυμήθηκε τα λόγια ενός καθηγητή του στο Πανεπιστήμιο: " Την ιστορία ή την γράφεις στο αίμα σου ή την γράφεις με το αίμα σου"! Φαίνεται ωστόσο ότι η ιστορία του Στέφανου και της Νάντιας δεν είχε τελειώσει, όπως νόμιζαν και οι δύο. Για την ακρίβεια, δεν είχε καν αρχίσει...το χαρτί εξακολουθούσε να παραμένει λευκό περιμένοντας τις πρώτες στάλες του αίματός τους!