Friday, August 8, 2014

Ένας Οδυσσέας στο "Φεγγάρι"...

...και από απέναντι μου στέλνει τις λάγνες της ματιές η Σαμοθράκη! Αναθερμαίνει τον κρυφό μας έρωτα. Ως πιστή Πηνελόπη, αλλά και ως σειρήνα, καλείται να παίξει αυτόν τον διπλό ρόλο. Από τη μία υφαίνει το πανί, ενώ ταυτόχρονα από την άλλη, σιγοψιθυρίζει το τραγούδι της σαγήνης και της καταστροφής. Θες να επιστρέψεις, αλλά και να ξεφύγεις μαζί. Ποτέ άλλοτε ο θάνατος και η ζωή δεν ήταν τόσο κοντά. Μόνη γέφυρα σωτηρίας ή καταδίκης είναι ο έρωτας. Μόνο αυτός έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώσει σε ζωντανό νεκρό...


Ανταποδίδω το βλέμμα στην κυρά του νησιού και η σκέψη μου πραγματοποιεί ελεύθερη πτώση στην βάθρα του φονιά. Αναριγώ στη σκέψη ότι πίνουμε την ίδια θάλασσα. Ανακουφίζομαι όταν σκέφτομαι ότι μας σκεπάζει ο ίδιος ουρανός. Μάρτυράς μου όλα τα αστέρια του ουρανού για το πόσο τυχερός νιώθω!!

Monday, July 14, 2014

...ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!!

Η παραλία ήταν σχεδόν ερημική. Ο παρθενικός της υμένας φάνταζε ακόμα απόρθητο κάστρο. Δυστυχώς σε κανένα μήνα, δεν θα βρίσκεις ούτε λίγη άμμο να καθίσεις. Τώρα όμως ήταν τέλεια. Πέταξα γρήγορα την πετσέτα πάνω στο τραπεζάκι που συνόδευε τις δύο ξαπλώστρες και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα. Φοβόμουν πως έτσι και το ξανασκεφτόμουν θα δείλιαζα να πέσω στα κρύα αλλά κατά τα άλλα καθάρια νερά του Μάη.
Η πρώτη επαφή ήταν, όπως κάθε χρόνο, ειλικρινής και ένα είδος βάλσαμο στην ψυχή μου. Νομίζω ότι με το πρώτο μπάνιο εξαγνίζω - ξεπλένω κάθε φορά τις αμαρτίες και τα λάθη όλης της χρονιάς. Αδειάζει το μυαλό και η ψυχή μου και το μόνο που νιώθω εκείνη τη στιγμή είναι τσιμπήματα σε όλο μου το κορμί, απόρροια του κρύου νερού. Χιλιάδες μικρές καρφίτσες τρυπάνε το είναι μου, θυμίζοντάς μου ότι είμαι θνητός άνθρωπος, τρωτός με πάθη και αδυναμίες.
Βουτάω, αγκαλιάζω τη θάλασσα, ακουμπάω και γίνομαι ένα με το βυθό, χαϊδεύω την άμμο και αλλάζω εντελώς περιβάλλον. Την ώρα που νιώθω τον αέρα στα πνευμόνια μου να εξαντλείται, καταλαβαίνω για ακόμα μια φορά πόσο δειλός είμαι και πόσο αγαπάω τη ζωή. Δίνω ώθηση με τα πόδια μου και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην επιφάνεια του νερού...ξανά άνθρωπος. Μπροστά στα μάτια μου και στη μέση της θάλασσας, ίσως για να σπάει τη μονοτονία του χώρου, δεσπόζει το βουνό Σάος της Σαμοθράκης. Ντυμένο τις περισσότερες μέρες του χρόνου με άσπρα σύννεφα, τα οποία αγκαλιάζουν το νησί σαν φωτοστέφανο. Αχ πόσο θα 'θελα να 'μουν εκεί και να σπάσω έναν έναν όλους τους καθρέφτες του χρόνου.
Γυρίζω απογοητευμένος στην ξαπλώστρα, σκουπίζομαι με την πετσέτα και ξαπλώνω με το μυαλό στο νησί. Έχει βγάλει αεράκι πια και η θάλασσα κύμματα. Τα παρατηρώ αρκετή ώρα πώς πλησιάζουν και σκάνε γεμάτα δυναμική. Μοιάζουν με μικρά παιδιά που ξεκινούν από την απέναντι ακτή και φτάνουν εδώ γέροι μαντατοφόροι και διηγούνται...

Monday, February 10, 2014

ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Εγώ ο δρόμος και το αυτοκίνητο, το μέσο για τον προορισμό μου. Μια εξίσωση με έναν άγνωστο Χ ... τον εαυτό μου!
Οι αναγκαστικές εργασιακές διαδρομές (έτσι ονομάζω τις διαδρομές με αυτοκίνητο που πρέπει να κάνεις όταν δουλεύεις σε άλλη πόλη ή περιοχή από τον τόπο διαμονής) πέρα από τρελή σπατάλη παραγωγικού χρόνου, αποτελεί μία καλή αφορμή για εσωτερική αναζήτηση στα ορυχεία της ανθρώπινης ψυχής!
Στις αρχές, η όλη προσπάθεια κατέληγε σε αποτυχία. Αναρωτιόμουν το γιατί (?) Η απάντηση ήταν εκεί έξω, μπροστά στα μάτια μου. Η εσωτερική αναζήτηση προϋποθέτει την εναρμόνισή μας και τη συμφιλίωσή μας με τη φύση. Είμαστε φτιαγμένοι από χώμα (γι' αυτό και κάποιοι τρέμουν το νερό) που αποτελεί βασικό στοιχείο της φύσης.
 Ώστε αυτό έπρεπε να κάνω λοιπόν; Τώρα ξέρω ότι το εμπόδιο ήταν το ίδιο το μέσο! Εκείνο που με βοηθούσε για να φτάσω στον έναν προορισμό, ήταν το ίδιο που με απέτρεπε να φτάσω στον άλλον προορισμό!
Πλέον, πριν μπω στο αυτοκίνητο, έχω προετοιμάσει ήδη τη φυγή μου από αυτό. Πετάω με συνοπτικές διαδικασίες από πάνω μου τη βιομηχανική μεταλική πανοπλία και καβαλάω το παιδικό μου ποδήλατο (εκείνο που κράτησα για χρόνια μαζί με τα άλλα ενθύμια, μέσα στη σκοτεινή αποθήκη). Ξέχασα να σας πω ότι η συνταγή για να πετύχει το συγκεκριμένο φαγητό προϋποθέτει δύο δόσεις αθωότητας και μια ιδέα παιδικής αφέλειας. Χρειάζεται να βγάλουμε τον ρομαντικό Δον Κιχώτη που κρύβουμε όλοι μέσα μας, να φορέσει το μαγειρικό σκουφί και την ποδιά του και να χτυπήσει σε ένα μεγάλο μπολ τα παραπάνω υλικά. Μην ανησυχείτε για τα υπόλοιπα. Το ζυμάρι της ψυχικής ανάτασης φουσκώνει από μόνο του!!!