Tuesday, April 10, 2007

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ...

Κυριακή του Πάσχα και το ρολόι στο ταμπλώ του αυτοκινήτου έδειχνε 2:20 όταν μπήκαμε στο χωριό της μητέρας μου. Ένα χωριό από τα πιο απομακρυσμένα του Έβρου. Ένα χωριό που μου προξενούσε εντύπωση από τα παιδικά μου χρόνια για το γεγονός ότι από τα βόρειά του καταλήγει σε αδιέξοδο! Το χωριό, δηλαδή, έχει μόνο έναν κεντρικό δρόμο από τον οποίο ή μπαίνεις ή φεύγεις. Ένα "αντιδημοκρατικό" χωριό που στερεί από κάποιον την ελευθερία της κίνησης. Όταν ήμουν μικρός και έκαιγε ακόμα μέσα μου η φωτιά της εξερεύνησης και της περιέργειας, περπατούσα έναν έναν όλους τους δρόμους και τα σοκάκια αναζητώντας επίμονα μια νέα διέξοδο, μια νέα οδό διαφυγής από το συγκεκριμένο χωριό. Πολλές φορές βέβαια, όταν αναζητάς τη δική σου Ιθάκη απογοητεύεσαι από το αποτέλεσμα και ψάχνεις να βρεις παρηγοριά σε κοινότυπες και τόσο βαρετές εκφράσεις του στύλ: "σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι"! Πολλές φορές χάνομαι, αλλά είναι η δύναμη της σκέψης βλέπετε που ωθεί το χέρι, γι' αυτό και σας ζητώ συγνώμη αν σας κουράζω.
Φτάσαμε, λοιπόν, έξω από το σπίτι και παρκάραμε το αυτοκίνητο με τη σκέψη αν προλάβαμε το μεσημεριανό φαγητό. Σχεδόν ταυτόχρονα με το που κατεβήκαμε, άνοιξε η και η πόρτα του σπιτιού ξεπροβάλλοντας από μέσα η γιαγιά και ο παππούς. Κάπου εδώ πρέπει να σας πω ότι στα χωριά οτιδήποτε κυκλοφορεί στο δρόμο σταμπάρεται και καταγράφεται από χιλιόμετρα. Εμάς για παράδειγμα μας είχανε εντοπίσει πολύ πρίν παρκάρουμε το αυτοκίνητο και μας περίμεναν πίσω από την πόρτα. Ο κόσμος εδώ το θεωρεί κάτι φυσιολογικό και όχι ως παρακολούθηση της προσωπικής ζωής του καθενός. Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα ότι αν κάποιος από αυτούς τους ανθρώπους αποφάσιζε να κυκλοφορήσει ένα περιοδικό τύπου papparazzi θα έκλεινε πολλά σπίτια. Αλλά δεν το κάνει κανείς και έτσι ζουν "αρμονικά". Αφού μας υποδέχτηκαν εγκάρδια οι γονείς της μητέρας μου άρχισαν σιγά σιγά να εμφανίζονται και οι λοιποί συγγενείς που άκουσαν τις φωνές. Πρώτα ο θείος και η θεία, από πίσω τα ξαδέρφια και η γυναίκα ενός εξ αυτών. Μέσα σε δευτερόλεπτα ανταλλάξαμε τις απαραίτητες ευχές και κατευθυνθήκαμε προς την πίσω μεριά του σπιτιού, εκεί που η αυλή είχε μεταμορφωθεί σε χώρο ψησταριάς!! Οι πρώτοι μεζέδες είχαν ήδη πάρει τη θέση τους πάνω στο τραπέζι και τα πηρούνια παίρναν φωτιά καθώς μάχονταν για να κατευνάσουν λίγο τα γουργουρητά των πεινασμένων στομαχιών μας. Για νερό ούτε λόγος καθώς πέρα από μπουκάλια με κρασί δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Αλλά θα μου πεις τώρα αν έχεις κρασί τι άλλο θες και θα έχεις και δίκιο. Στο τέλος, βέβαια, σε αντίθεση με τους άλλους ήπια μόνο ένα ποτηράκι γιατί είχα βλέπετε και 2 ώρες δρόμο με το αυτοκίνητο για την επιστροφή.
Ήταν μία γραφική εικόνα, από αυτές που πιστεύεις ότι έχουν χαθεί στις σημερινές κοινωνίες. Από τη μία μεριά βρισκόμασταν εμείς οι "άντρες" αραγμένοι στο τραπέζι να συζητάμε διάφορες βλακείες και από την άλλη ήταν οι γυναίκες που τρέχανε να μας σερβίρουν το φαγητό. Άραγε πόσες φορές ακόμα θα δω στην ζωή μου αυτή τη εικόνα; Ας με συγχωρέσουν οι γυναίκες αλλά για να σας πω την αλήθεια κάθισα και το απόλαυσα όσο περισσότερο μπορούσα. Δεν θα ξεχάσω τον θείο μου κάθε φορά που γέμιζε τα ποτήρια μας με κρασί έλεγε αυτό το κρασί είναι για τους άντρες και μετά έπιανε ένα άλλο μπουκάλι και γέμιζε με εκείνο τα γυναικεία ποτήρια. Πολλοί θα φωνάζανε για ρατσισμό και για έλλειψη σεβασμού προς τη γυναίκα. Εγώ όμως θα σας πω ότι η γυναίκα εκεί κατέχει ίσως την πιο σημαντική θέση στην οικογένεια, την αγαπάνε, την σέβονται και ξέρουν πολύ καλά ότι είναι εκείνη που τις περισσότερες φορές κρατάει τις ισορροπίες στον θεσμό αυτό.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην ιστορία μας γιατί εδώ φαίνεται πως το φαγητό σερβιρίστηκε και όλοι έχουν πέσει με τα μούτρα. Φέτος, σε αντίθεση με άλλες χρονιές δεν είχαμε ψησταριές και κάρβουνα γιατί οι οικοδεσπότες προτίμησαν να ψήσουν το κατσικάκι στο φούρνο της ηλεκτρικής κουζίνας, περιτριγυρισμένο με ριζάκι. Νομίζω ότι και αυτή τη στιγμή οι μυρωδιές μπορούν να αποδράσουν από την οθόνη και να παίξουν με τις αισθήσεις μας. Οι εικόνες που ακολούθησαν έχουν να κάνουν περισσότερο με τα πιάτα και τα ποτήρια που άδειαζαν και ως δια μαγείας ξαναγέμιζαν, σε χρόνο ρεκόρ για να ξανααδειάσουν λίγα λεπτά αργότερα. Φυσικά από το τραπέζι δεν έλειπαν και οι γυναικείες φιλοφρονήσεις για το φαγητό και το τι μπαχαρικά είχε μέσα και στο πόσο νόστιμο ήτανε. Σ΄ αυτό το τελευταίο, μα την πίστη μου, θα συμφωνήσω και 'γω, που για όσους με ξέρουν το να κάνω κοπλιμέντο για κάτι σίγουρα πρέπει να είναι κάτι πολύ σπουδαίο.
Τα άδεια πλέον πιάτα άρχισαν να στοιβάζονται πάνω στους δίσκους για να κατευθυνθούν προς τις βρύσες της κουζίνας. Ο ένας ξάδερφος, που πάντα είχε κλίση προς τη μαγειρική μας έφερε για επιδόρπιο φρούτα με μέλι. Θα μου πείτε, βέβαια, σιγά την μαγειρική. Δεν πειράζει μετράει η σκέψη. Ο παππούς, που καθότανε στην κορυφή του τραπεζιού ως γειραιότερος (είναι αυτά τα εθιμοτυπικά που βαστούν ακόμα στα χωριά) άδραξε την ευκαιρία της αλλαγής φρουράς στα πιάτα και άνοιξε κουβέντα με τον αδερφό μου:
- Θα σου κάνω μιαν ερώτηση, που μπορεί να είναι και χαζή, εγώ αγράμματος είμαι, και θέλω να μου την απαντήσεις εσύ που ξέρεις. Πώς γίνεται και με αυτό το μαραφέτι εδώ (το κινητό εννοούσε) μπορούμε να μιλάμε με τον άλλον που είναι στην Αμερική, στην Γερμανία, μέσα σε δευτερόλεπτα πατώντας ένα κουμπί; Αφού υπάρχουν εκατομμύρια τέτοια μεραφέτια, πώς δεν μπερδεύεται και μιλάω μόνο με σένα, χωρίς να χτυπάει και του διπλανού για παράδειγμα;
Ο παππούς λίγο πολύ πάντα ήξερε τις απαντήσεις αλλά του άρεσε να συζητάει. Για να κάνεις, βέβαια, διάλογο μαζί του έπρεπε να φωνάζεις αρκετά για να ξεσηκώσεις την γειτονιά γιατί δεν άκουγε καλά. Διαβάζει πάρα πολύ και για την ηλικία του έχει πραγματικά απίστευτη μνήμη που πάντα με τρόμαζε, γιατί εγώ ήμουν πάντα τσακωμένος με την μνήμη μου. Μερικοί λένε ότι έχω επιλεκτική μνήμη και δεν θυμάμαι γιατί δεν δίνω πολύ σημασία σε κάποια πράγματα. ΜΑΛΑΚΙΕΣ λέω εγώ. Απλά δεν έχω καλή μνήμη! Στο παρελθόν θυμάμαι είχα χρησιμοποιήσει και κάτι αμπούλες που βοηθούσανε τάχα αλλά τζίφος. Ούτε και το μέλι έκανε δουλειά. Τέλος πάντων, νομίζω ότι η έλλειψη μνήμης με έχει σώσει πάρα πολλές φορές. Νιώθω ευτυχισμένος έτσι! Ο Πατέρας μου πάντα έλεγε ότι ο άνθρωπος ζει πολλά χρόνια γιατί μπορεί και ξεχνάει. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει αν θα ζήσω λίγα χρόνια αλλά εσένα, μα το Θεό, δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ...
"Η κλήση σας προωθείται λόγω συγκινησιακής φόρτισης - παρακαλώ εισέλθετε και αργότερα..."