Γράμα "Μ" όπως Μίσος...Γράμμα "Α" όπως Αγάπη!

3 Μαϊου 1979

Τι μέρα κι αυτή που πέρασε! Κι όλα μου θύμιζαν εσένα. Εσένα που κάποτε έφυγα από κοντά σου. Σε φοβόμουν. Ναι, αυτό ήταν. Σε φοβόμουν και σ' αγαπούσα τόσο πολύ. Φοβόμουν μήπως σε απογοητεύσω. Ήξερα πως δεν θα μπορούσα να σου δώσω αυτά που ήθελες και φοβόμουν μήπως... κι εγώ δεν ξέρω τι. Απλά, φοβόμουν.

Θυμάμαι τις στιγμές λίγο πριν σε συναντήσω. Δεν ήξερα τι να φορέσω. Ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Κι ύστερα εκείνη η αγωνία, η ανυπομονησία. Σκεφτόμουν όλα αυτά που θα σου έλεγα. Ποτέ δεν κατάφερα όμως να στα πω. Όταν σε είχα απέναντί μου κάθε λέξη ήταν περιττή. Νόμιζα πως μπορούσες να μαντέψεις, να διαβάσεις στα μάτια μου τα λόγια που δεν πρόλαβα να σου ψιθυρίσω. Μ' αισθανόσουν να τρέμω; Έτρεμα!

Ακόμα φοβάμαι. Αυτές, οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου έχουν γίνει εφιάλτες. Δεν θέλω η σκέψη μου να τριγυρνάει στα περασμένα. Πονάω. Δεν ξέρω αν έχεις νιώσει ποτέ έτσι. Αν ναι σίγουρα θα μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο και σκληρό είναι. Όμως, όχι, δεν κάνω πίσω. Υποσχέθηκα ν' αντέξω ως το τέλος. Ποιο τέλος είναι όμως αυτό;

Προσπάθησα να σε ξεχάσω. Ναι. Βρήκα χίλιους λόγους να μη θέλω να σε ξέρω μα... δεν αντέχω. Όχι δεν μπορώ, δεν αντέχω. Μ' έχεις φτάσει στα όρια.

Σ' αγαπάω. Με τον πιο γλυκό και όμορφο τρόπο. Με την ψυχή μου. Με μια αγάπη που με λυτρώνει και με κάνει κομμάτια ταυτόχρονα. Που μου δίνει δύναμη και μ' εξαντλεί. Έψαξα να βρω δύναμη στα λόγια σου, στο βλέμμα σου, στο χαμόγελό σου, στο πρόσωπό σου. Ήταν μάταιο. Δε με κατάλαβες. Δεν ήθελες να με καταλάβεις.

Υπάρχουν γύρω σου πολλοί άνθρωποι που σ' αγαπάνε. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Με τον τρόπο που διάλεξε ή ακόμη με τον τρόπο που τον επέβαλες εσύ.

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Δε μου λες. Σωπαίνεις κι εσύ μακριά. Δεν ξέρω όμως αν αυτό έχει πια σημασία. Ποια επιθυμία είναι τόσο δυνατή για να μπορεί να μας χωρίζει απόψε; Ποιες λέξεις μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ό,τι νιώθω; Ποια λόγια, ποια φιλιά είναι ικανά να σε φέρουν κοντά μου; Πονάω! Μάλλον δεν καταλαβαίνεις. Κι εγώ πονάω περισσότερο.

Μίλα μου. Πες μου για το μέλλον. Τι θα κάνω; Πώς θα συνεχίσω; Μη με ξεχάσεις. Να με θυμάσαι μέχρι να ξαναβρεθούμε. Δε θέλω να σταθώ εμπόδιο στα σχέδια και στα όνειρά σου. Ακόμα και τώρα που ξέρω πως δε θα 'μαστε ποτέ μαζί σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ με μια αγάπη που μπαίνει πάνω από μένα. Που με κάνει κομμάτια. Σ' αγαπώ με μια αγάπη που σε θέλει κοντά μου.

Είμαι ακόμα εδώ και συνεχίζω να γράφω. Δεν ξέρω αν θα λάβεις ποτέ αυτό το γράμμα ή αν θα το φυλάξω μαζί με τα άλλα, αυτά που δε σου έχω στείλει.

Υ.Γ. (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ): "Φύγε, λοιπόν. Φύγε. Φύγε κι εσύ. Φύγε και μη γυρίσεις να με κοιτάξεις που θα κλαίω. Φύγε. Όλοι το ίδιο κάνουν. Γι' αυτό μη διστάσεις. Εγώ έχω καρδιά και θα αντέξω για άλλη μια φορά. Εγώ το πήρα απόφαση. Καιρός να το πάρεις κι εσύ. Τι περιμένεις λοιπόν; Φύγε!" Λόγια που έγραψα τότε. Δεν τα πίστεψα ποτέ, απλά τρελαινόμουν να ξέρω πως μπορεί να ήσουν με κάποια άλλη. Ακόμα τρελαίνομαι...

Η Νάντια άφησε το στυλό πάνω στο γραφείο, δίπλωσε το γράμμα και το τοποθέτησε μέσα στο λευκό φάκελο, χωρίς να γράψει απ' έξω διεύθυνση. Άνοιξε το συρτάρι και το τοποθέτησε μαζί με τα υπόλοιπα... ο παραλήπτης παρέμενε άγνωστος, ωστόσο όλοι ξέρουμε σε ποιον απευθυνόταν.