...ΓΑΜΩ ΤΟ ΓΑΜΟ!!!

Σήμερα, επικοινώνησα στο τηλέφωνο με ένα φίλο από το πανεπιστήμιο που τώρα κάνει τη θητεία του στη Ρόδο. Κάπου στην μέση της κουβέντας μου είπε πως το προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχε πάει στο γάμο ενός συμμαθητή του από το Λύκειο, και από εκεί ξεκίνησε ο γνωστός καταιγισμός των σκέψεων που μου τρυπάνε συνεχώς το μυαλό και που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές του αθέατου εσωτερικού μου κόσμου.

FlashBack:

Χωρίς υπερβολές, το 90% (ίσως και παραπάνω) του συνόλου των γυναικών που συγκαταλέγονται στις συμμαθήτριές μου από το Λύκειο, ανήκουν είτε στο club των αρραβωνιασμένων, είτε σ' αυτό των παντρεμένων!! Αφήστε που οι περισσότερες από αυτές έχουν "τουλάχιστον" από ένα παιδί!!!
Στις 15 Αυγούστου 2006 είχαμε αυτές ξέρετε, τις συναντήσεις από το Λύκειο που διοργανώνονται μετά 10 χρόνια από το απολυτήριό μας. Από τα 100 περίπου άτομα ξέρετε πόσοι μαζευτήκαμε; Μόλις 20! Και ξέρετε γιατί; Επειδή οι υπόλοιποι είχαν οικογενειακές υποχρεώσεις (δεν μπορώ να πω, ήρθαν και κάποιες παντρεμένες!). Σάλταρα... Το ίδιο βλέπω ότι αρχίζει να γίνεται τώρα και με τις συμφοιτήτριες από το Πανεπιστήμιο. Μοιάζει με επιδημία που προσβάλλει κυρίως το γυναικείο φύλο. Ρώτησα προχθές έναν ιατρό αν είναι κολλητικό αλλά δίστασε να μου απαντήσει και αρκέστηκε απλά να μου δείξει τη βέρα που φορούσε...Φεύγω και τριγυρίζω μονάχος στην πόλη. Θέλω να πάρω κάποιον τηλέφωνο να μιλήσω, το έχω ανάγκη αλλά είναι ήδη μεσάνυχτα και φοβάμαι μην ξυπνήσω τη γυναίκα ή το μωρό του! Απελπιστική η κατάσταση. Ξέρω ότι κάποιος από μας δεν πάει καλά, αλλά ποιος;

Μήπως, γαμώ τα υπαρξιακά μου είμαι ΕΓΩ;