Thursday, April 26, 2007

Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

Έκλεισα ένα χρόνο μακριά από το Πανεπιστήμιο και κατ' επέκταση μακριά από το νησί που στέγασε τις φοιτητικές τρέλες και τα όνειρά μου. Η πόρτα της γκαρσονιέρας που νοίκιαζα οφείλω να ομολογήσω ότι έκλεισε κάπως βίαια, τόσο που φορτωμένος με βαλίτσες πράγματα, ρούχα και αναμνήσεις, δεν πρόλαβα καν να ρίξω πίσω μου μια τελευταία νοσταλγική ματιά.
Αιτία αυτού του ξεριζωμού στάθηκε η αποφράδα μέρα που έφτασε στο πατρικό σπίτι το χαρτί της κατάταξής μου στην μαμά πατρίδα. Ήταν βλέπετε η σειρά μου να γίνω "άντρας". Και αν αναρωτιέστε γιατί από τον Μάιο του 2006 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2007 δεν τόλμησε να πατήσει κανένας εχθρός τα πάτρια εδάφη μας και κατ' επέκταση εσείς κοιμόσασταν ασφαλείς και ήσυχοι, ήταν διότι υπηρετούσα εγώ στα σύνορα!!! Ο στρατός είναι μεγάλο κεφάλαιο για τους άντρες, τόσο για τις μαλακίες που ζεις εκεί μέσα όσο και για το απόλυτο χάσιμο πολύτιμου χρόνου από την ήδη μικρή ζωή. Τέσπα, τον Ε.Σ. θα τον κουβεντιάσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Σας έλεγα, λοιπόν, για το άδοξο φινάλε της ζωής μου στο νησί και για το πόσο μου λείπει όλη αυτή η φοιτητοκατάσταση. Αφορμή του άρθρου στάθηκαν τρία μηνύματα που δέχτηκα στο κινητό μου την βδομάδα αυτή από κολλητούς μου φίλους, διασκορπισμένους σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ήταν μια έκρηξη νοσταλγίας του παρελθόντος. Είναι φαίνεται και η άνοιξη που δίνει τροφή σε αναμνήσεις, εικόνες και μυρωδιές παρέας. Λίγο ούζο, μερικά παγάκια, ο καπνός για τα στριφτά τσιγάρα, μερικά τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα, αρκετή αμπελοφιλοσοφία και σταματάς το χρόνο ψάχνοντας για λιμάνι...("το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω νοικιασμένο για χρόνια και γω νόμιζα αιώνια")!
Ψεύτης, όποιος σας πει ότι δεν νοσταλγεί.
Ψεύτης και αυτός που λέει ότι δεν έχει αναμνήσεις.
Το βράδυ όλα γίνονται πιο δύσκολα υποστηρίζουν πολλοί. Τσατίζομαι όταν πρέπει να συμφωνήσω με κάποια κοινότυπα που λέγονται κατά καιρούς, αλλά τουλάχιστον στο συγκεκριμένο δεν χωράει αμφιβολία. Μόλις πέσει το σκοτάδι κοιμάται η σκέψη και ξυπνάνε οι αναμνήσεις σαν φαντάσματα έτοιμα να "στοιχειώσουν" τα όνειρά σου!
Η φιλία είναι από τα σημαντικότερα αγαθά του ανθρώπου. Οι φίλοι είναι λίγοι και καλοί. Είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι, στις καλές και στις κακές στιγμές. Ο Πασχαλίδης λέει: "Βρήκα δυο μάτια ν' αγαπώ, παρέα για να πίνω, φίλους για να τσακώνομαι και ότι έχω να τους δίνω".
Κάθε βράδυ έρχεται στο μυαλό μου η ίδια εικόνα, ένα νησί και μερικοί τύποι που μοιράζονταν αλκοόλ, μουσική, 2 οργανάκια, την ίδια τους τη ζωή δηλαδή...
Δεν σας ξεχνάω ποτέ ότι και αν γίνει! Γρήγορη αντάμωση...

7 comments:

Tf said...

Δεν έχει ούτε μισό χρόνο που ξύπνησα από το όνειρο που ζούσα ως φοιτητής.
Υπέροχες στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ... μα ποτέ. Άτομα και γεγονότα που έχτισαν κάτι παραπάνω μέσα στο ατελείωτο κτίσμα της ψυχής μου και σταθερά κομμάτια που δε πρόκειται να αφαιρεθούν. Θα βρίσκονται εκεί για να θυμάμαι και να αναπολώ μια εποχή όπου έμαθα καλύτερα και ανέπτυξα ποιοτικότερα τον εαυτό μου.

Anonymous said...

Πάνε 2 χρονια αφότου τελείωσα το πανεπιστήμιο και τώρα πήρα πάλι την απόφαση να ξαναμπώ στο κλίμα της φοιτητικής ζωής,και μάλιστα στο ίδιο μέρος που σπούδαζα 4 χρόνια!!!Όμως δεν είναι το ίδιο,τίποτε δεν παρέμεινε ίδιο...οι φίλοι δεν είναι πια εκεί,οι παλιές παρέες ακόμη και τα μέρη άλλαξαν...ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ!!!Μακάρι να ήταν όλα όπως πριν αλλά δεν είναι!!!Και ξέρεις έχεις δίκιο τη μέρα δεν το σκέφτεσαι και πολύ,το βράδυ έρχονται οι αναμνήσεις και νοσταλγείς ανθρώπους και στιγμές που δεν θα ξανάρθουν...Τεσπα το μόνο που ειναι σίγουρο είναι οτι αυτο το κομμάτι υπάρχει και θα υπαρχει πάντα στη καρδιά μου... Και όπως μου είχε πεί ενας φίλος μια φορά με τους στίχους ενός τραγουδιού "...όλα τα βράδια γίναν ένα μα εγώ δεν ξέχασα κανέναν...αναμνήσεις μέσα στο σκοτάδι σαν φωνές που πάλλονται το βράδυ...η μελωδία δεν ξεχνάει..."

prophet81 said...

@tf "Άτομα και γεγονότα που έχτισαν κάτι παραπάνω μέσα στο ατελείωτο κτίσμα της ψυχής μου και σταθερά κομμάτια που δε πρόκειται να αφαιρεθούν." Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες και θα το κρατήσω σε μια γωνιά του μυαλού μου. Επίσης, με λίγα λόγια, θα έλεγα εγώ ότι φίλοι μου είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ξέρουν τα πάντα για μένα και όμως εξακολουθούν να με συμπαθούν!!

@αφροδίτη το συκεκριμένο αρθράκι γράφτηκε με αφορμή κάποια μηνύματα που έφτασαν στο κινητό μου αυτές τις μέρες από φίλους και πρώην συμφοιτητές μου. Ένας εξ αυτών και βασικό μέλος της τρελοπαρέας μου έγραψε:"Το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω νοικιασμένο για χρόνια και 'γώ νόμιζα αιώνια". Είναι ο τελευταίος των Μοικανών, είναι εκείνος που θα κλείσει την πόρτα του νησιού για την παρέα μας και θα το κάνει για τον ίδιο λόγο που το έκανα για 'γώ, για τον ελληνικό στρατό. Οπότε καταλαβαίνεις ότι όποιος από την παρέα επιστρέψει αυτή τη στιγμή ξανά στο νησί, δεν θα έχει μείνει τίποτα από πριν για να του θυμίζει το παρελθόν. Όλα θα έχουν αλλάξει, όχι όμως και τα αισθήματά του για την παρέα. Για να σου πω την αλήθεια χαίρομαι που έφυγα από τους πρώτους γιατί δεν θα άντεχα να βλέπω τους φίλους μου να φεύγουν και 'γώ να στέκομαι πίσω. Ζω όμως για τη στιγμή που θα ξανασμίξουμε και θα ξετυλίξουμε όλοι μαζί το κουβάρι των αναμνήσεων...
Φιλιά στα μούτρα...

an205 said...

Για την πατρίδα

Πηδά γύρω από μεγάλους στρατώνες
φυλάξου από ανύπαρκτους εχθρούς
βράδια παρέα μ' εφιάλτες στους κοιτώνες
μέτρα το χρόνο με άρρωστους σφυγμούς

Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
που δεκάρα για σένα δεν δίνουν
για γυναίκες παιδιά, κουφούς και τυφλούς
που κατάμουτρα στους δρόμους
σε κοιτάν και σε φτύνουν

Κάνε πίσω ήρθε ο καιρός να ξεχάσεις
όσα ως τώρα νόμιζες απλά
στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις
θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά.

Για την πατρίδα κι όλους αυτούς
που δεκάρα για σένα δεν δίνουν
για γυναίκες παιδιά, κουφούς και τυφλούς
που κατάμουτρα στους δρόμους
σε κοιτάν και σε φτύνουν.

prophet81 said...

@an205 ξέρεις πολύ καλά ότι ο στρατός είναι μία κατάσταση η οποία συντηρείται εδώ και χρόνια για κάποιους συγκεκριμένους παράγοντες ($)! Έτσι είναι γιατί ο Έλληνας αγανακτισμένος από τα καρτέλ γάλακτος, πετρελαίων, ζαρζαβατικών και κρέατος, προτιμά βεβαίως την πιπίλα του "εθνικού ξενόφερτου κινδύνου", παρά να κατέβει στους δρόμους και να καταψηφίσει αυτόν τον τρόπο διακυβέρνησης. Από ότι φαίνεται οι "στυλοβάτες του έθνους" (όλων των χρωματικών αποχρώσεων) διαθέτουν μια παράξενη επιλεκτική συνείδηση. Φταίμε όμως και 'μεις γιατί όχι μόνο συντηρούμε αυτή την κατάσταση αλλά και γινόμαστε όψιμοι οπαδοί ενός νεόκοπου εθνικισμού. Δύσκολη εποχή για πρίγκιπες...

Σοφία said...

Ωραίο πράγμα οι φίλοι, ωραίο πράγμα να έχεις αναμνήσεις...

prophet81 said...

@σοφία μου όσο ο άνθρωπος δεν ανακαλύψει το δάσος που φυτρώνουν "λησμοβότανα", μη φοβάσαι τίποτα...οι αναμνήσεις θα μας χτυπούν την πόρτα κάθε τόσο!