Tuesday, June 26, 2007

ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

...τα κορίτσια που καθόντουσαν στο παγκάκι φαίνεται να ξέχασαν κάποια χαρτιά. Σκέφτομαι να τρέξω να τους τα δώσω αλλά...δε βαριέσαι, μάλλον θα τα άφησαν γιατί δεν τα χρειάζονται ή γιατί έτσι δεν θα χρειαστεί να μετακινηθώ από την καρέκλα μου. Ο δρόμος το μόνο που δεν νιώθει σήμερα είναι η μοναξιά. Τον ποδοπατούν συνεχώς. Άραγε να μπορεί να καταλάβει αν το βάρος που νιώθει είναι από άνθρωπο ή από αυτοκίνητο; Ξέρει να κάνει αυτή τη διαφοροποίηση ή γι' αυτόν είμαστε όλοι ίδιοι; Τον αφουγκράζομαι να βαρυγκομάει από τη ζέστη...ακούω να προσεύχεται για λίγη βροχή. Ο καιρός αναποφάσιστος κι αυτός , τη μια πάει να του κάνει το χατίρι και την άλλη το μετανιώνει. Είναι αυτά τα υπαρξιακά που λέγαμε!
"Όταν σε είχα δει στην Ξάνθη
ήσουν άνοιξη με τα άνθη
κι άλλη μια φορά χειμώνα
λυπημένη ανεμώνα"

Στο διπλανό τραπέζι δύο φαντάροι συζητάνε για το πότε θα πάρουν τις ΤΑΠ (τιμητικές άδειες παραμεθορίου) που δικαιούνται. Αν κρίνω από το λυπημένο ύφος, μάλλον δεν θα τις πάρουν ποτέ. Κρίμα, γιατί θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σμίξουν με την οικογένεια, τους φίλους ή την κοπέλα τους. Για τον καθένα μας άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι είναι οι φορτιστές μας. Είναι αυτοί που όταν τους βλέπουμε, αυτόματα ο εγκέφαλος βγάζει στην οθόνη το μήνυμα connecting people!
Μια παρέα διασχίζει κάθετα τον δρόμο. Αισθάνομαι την ελευθερία που νιώθουν. Να μου το θυμηθείτε, το πράσινο θα φορεθεί πολύ φέτος (γι' αυτό με λένε prophet άλλωστε). Μάλλον η μόδα επηρεάστηκε από την μόλυνση του περιβάλλοντος και το κάψιμο των δασών. Σου λέει δεν υπάρχει που δεν υπάρχει καθόλου πράσινο στις πόλεις, τουλάχιστον με τα ρούχα θα νομίζουμε όλοι ότι αναπνέουμε καθαρό αέρα!!! Να σας πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή και 'γώ σαν φυτό σε καρέκλα νιώθω, που μαζεύει ήλιο για να φωτοσυνθέσει αργότερα. Ως χλωροφύλη, τείνω να ονομάσω τον φραππέ.
"Ήταν φως το φόρεμα σου
άσπρο κρίνο τ' άρωμα σου
κι άνθιζε ο ουρανός για σένα
τ' αστεράκια ένα-ένα"

Κάθομαι στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου της διόροφης καφετέριας και ακριβώς από κάτω μου συναντιούνται δύο γνωστοί που αν κρίνω από την ενθουσιασμό τους πρέπει να είχαν να βρεθούν πάνω από ένα χρόνο. "Πού είσαι ρε μαλάκα; Τι κάνεις;", λέει ο ένας για να σπάσει τον πάγο και την αμηχανία προφανώς. Πρωτότυπη ερώτηση σκέφτομαι! "Καλά. Εσύ;". Από πρωτοτυπία βλέπω και ο άλλος δεν πάει πίσω! Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις; Όλες οι λέξεις λειτουργούν ως κωδικοί που το πιθανότερο είναι να αποκωδικοποιούνται διαφορετικά από τον καθένα μας. Θέλω να πω ότι αν γινόταν ο παραπάνω διάλογος ανάμεσα σε δύο αδέρφια ή σε δύο πολύ καλούς φίλους, μπορεί για κάποιον τρίτο που θα τον άκουγε να ήταν απλά κάποιες λέξεις, όμως για τους συμμετέχοντες στο διάλογο να είχαν ειπωθεί χίλιες λέξεις και άλλα τόσα συναισθήματα. Και επιτέλους, όταν πετυχαίνουμε κάποιον γνωστό στο δρόμο και μας ρωτάει τι κάνουμε, τι ακριβώς εννοεί; Οικονομικά τι κάνουμε; Οικογενειακά; Επαγγελματικά; Σεξουαλικά; Με το Πανεπιστήμιο; Μάλλον ενδιαφέρεται γενικά για τη ζωή μας! Πολλές φορές μας βγαίνει και ένα ψεύτικο ενδιαφέρον. Έτσι δεν είναι;
Καθώς τα σκέφτομαι όλα αυτά η προσοχή μου σκοντάφτει στη μεσαία κοπέλα μιας τριμελούς παρέας. Φοράει μαύρο φουστάνι, κόκκινα σταράκια και έχει τα μαλλιά της δεμένα πίσω. Φαίνεται αναστατωμένη από κάτι που έγινε πριν λίγο. Πιάνει το κεφάλι της και ψυθιρίζει σχεδόν με λιγμούς "δεν το πιστεύω ρε γαμώτο", "γιατί σε 'μένα;". Όπως είναι φυσικό βέβαια, σε τέτοιες ερωτήσεις η κλήση μας προωθείται. Χτυπάει με δύναμη τα πόδια της στο πεζοδρόμιο εναλλάξ, λες και φταίει εκείνο για ότι της συνέβη. Την παρακολουθώ με το βλέμμα μου μέχρι που χάνεται πίσω από τις πολυκατοικίες. Σε δευτερόλεπτα όμως, τη βλέπωνα επιστρέφει με βήμα γρήγορο, κοφτό και αποφασιστικό προς την κατεύθυνση που είχε έρθει πρίν. Το πρόσωπό της ήταν τόσο κόκκινο που έλεγες πως αν έκανες το λάθος και ακουμπούσες το χέρι σου επάνω θα γινόταν κάρβουνο. Ήταν έτοιμη να ζητήσει τα ρέστα...ήταν έτοιμη για επανάσταση. Μπράβο κορίτσι μου, όσο υπάρχουν άνθρωποι με νεύρο, είμαστε σε καλό δρόμο...
"Έρχεσαι και ήλιους φέρνεις
κι όταν φεύγεις μου τους παίρνεις
κι απ‘ τον μιναρέ της Ξάνθης
σου φωνάζω να ξανάρθεις"

24 comments:

Nobody said...

Κάθεσαι και παρατηρείς καθώς πίνεις τον καφέσ σου ε? Κι εμένα μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο!!

prophet81 said...

@nobody κατέβηκα στην Ξάνθη για δουλειά και από τις 3 μέχρι τις 5 το απόγευμα, μέχρι να ανοίξει δηλαδή το βιβλιοπωλείο, είχα ένα κενό που αποφάσισα να το περάσω σε μια καφετέρια που νομίζω λεγόταν πυξίδα. Όλα αυτά που έγραψα είναι ένα πολύ μικρό μέρος μιας παράστασης που διαδραματιζόταν στους γύρω δρόμους. Λοιπόν, σε προσκαλώ σε καφεδοπαρατήρηση!!

Nobody said...

Δεχτή η πρόσκλησή σου αν και τους έχω κόψει τους καφέδες.
Μπορώ όμως να πάω να αράξω αύριο στα Στάρμπακς στη Λήδρας και να είσαι σίγουρος ότι θα φέρω πολύ ηλικό!!

Nobody said...

*υλικό* (το έβγαλα το μάτι μου)

Anonymous said...

Αυτά είναι καφεδάκι και χαλάρωση!!!!!!!
Καλή η Ξανθη αλλά όταν κάθεσαι για καφέ δεν έχεις που να κοιτάξεις!Ούτε θάλασσα... επομένως κάθεσαι και χαζευεις τον κόσμο!!!
Τεσπα μ'άρεσαν πολύ τα τετράστιχα!!!

Dream_Rider said...

Ωραία καφετέρια και σε ωραίο μέρος για.... παρατηρήσεις!

Τελικά, το έχουμε το φιλοσοφείν οι Έλληνες. Είτε με καφέ, είτε με κρασάκι... Κόσμος να υπάρχει και κουβέντα να γίνεται. Όμορφα πράγματα!

prophet81 said...

@nobody ακόμα περιμένω το ηλικό, ούπς συγνώμη το υλικό από την καφεδοβόλτα σου. Ελπίζω να παρατήρησες κάτι καλό.

@αφροδίτη ποιος μιλάει για χαλάρωση. Εσύ που δουλεύεις εκεί που σκάει το κύμα! Αχχχχ και γώ θέλω.
"...οπότε κάθεσαι και χαζεύεις τον κόσμο" Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτή τη σειρά και μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, ειδικά αν την μεταφράσεις κυριολεκτικά!
Όντως οι στίχοι είναι απίστευτοι. Αν θες να ακούσεις και το τραγούδι είναι του Ορφέα Περίδη, μέσα από το άλμπουμ "Τι θα πει ζωή" και το τραγούδι φυσικά λέγεται "Ξάνθη". Δεν χρειάζεται να πω ότι το έχω λιώσει το συγκεκριμένο cd στο αυτοκίνητο.

@dream_rider όντως είναι από τις καλύτερες καφετέριες και με έντονη φοιτητική παρουσία καθώς έχει την τύχη να βρίσκεται κυριολεκτικά ένα τσιγάρο δρόμο από τις Σχολές. Το καλύτερο θα ήταν να μπορούσαμε να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτά που παρατηρούμε. Να γινόμασταν πιόνια της συμμετοχικής παρατήρησης, όπως θα έλεγε και μια καθηγήτριά μου στο πανεπιστήμιο.
Συμφωνώ μαζί σου...ωραίος κόσμος!

Nobody said...

Συγγνώμη δεν ήθελα να ανεβάσω ποστ εχτές γιατί οι θαμώνες του καφέ που πήγα ήταν ξενέρωτοι.
Ανέβασα σήμερα.
Εντζόι

prophet81 said...

@nobody... τσ τσ τσ, έχουν ολόκληρο μαγαζί και είναι ξενέρωτοι; Σαν δεν ντρέπονται λίγο...Δεν τους ρωτάς με την ευκαιρία αν το πουλάνε!
Μόλις τελειώσω τη δουλειά θα μπω να διαβάσω το new post.
Φιλιά στα μούτρα...

Anonymous said...

ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΔΙΚΟ...ΟΝΤΩΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!!!Κ ΕΧΕΙ ΤΡΟΜΕΡΗ ΖΕΣΤΗ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ.
ΤΕΣΠΑ...ΠΩΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΞΕΦΥΓΕ ΑΥΤΟ ΤΟ CD ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΩ!

prophet81 said...

@αφροδίτη...μπορώ να βαφτώ μαύρος και να εμφανιστώ στην παραλία φωνάζοντας: "έχω καλό Περίδη μαντάμ" "μόνο φάιβ γιούρος"!!!

aniaris said...

στην ξάνθη φυσάει..δε χρειάζεται θάλασσα. δεν είχα παρατηρήσει ποτέ ότι η πυξίδα έχει όροφο.

prophet81 said...

@aniaris το αρθράκι είχε να κάνει με την παρατήρηση. Το γεγονός ότι δεν παρατήρησες τον δεύτερο όροφο του μαγαζιού σου αφαιρεί αυτόματα πόντους από το συγκεκριμένο παιχνίδι!!!
Πλάκα κάνω...

"Φωτογραφία σε καρδιά και γύρω- γύρω άνθη
Πήρες το τραίνο μια βραδιά κ’ερήμωσε η Ξάνθη"

aniaris said...

αναρωτιέμαι αν αυτά τα βρισκεις κάπου ή τα γραφεις μόνος σου. είναι πετυχημένα.

prophet81 said...

@aniaris σ' ευχαριστώ πολύ, αλλά τι εννοείς; Αν λες για τα στιχάκια που υπάρχουν στο άρθρο έγραψα και πιο πάνω σε ποιον τραγουδιστή ανήκουν. Όσο γι' αυτό που έγραψα σε σένα είναι από τον Δημήτρη Μπάση και ένα τραγούδι που λέει για την Ξάνθη.
Όσον αφορά όλα τα υπόλοιπα, μα τα χίλια άλογα του Ποσειδώνα είναι ολόδικά μου!!!
Φιλιά στα μούτρα...

aniaris said...

για τα στιχακια εννοούσα.δεν είδα ότι είχες ανφέρει τον Περίδη. έχω όντως πρόβλημα με την παρατηρητικότητα. θα το κοιτάξω.

prophet81 said...

@aniaris ξέρω να σου συστήσω έναν πολύ καλό παρατηρολόγο!!!
Καλημέραααα....

Σοφία said...
This comment has been removed by the author.
Σοφία said...

Ωραία φάση το χάζεμα τελικά.

Μου θύμισες ότι σπάνια χαζεύω. Όταν είμαι έξω, όλο κάτι έχω να ασχοληθώ: βιβλίο, περιοδικό, ηλεκτρονικό παιχνίδι, κινητό και πάει λέγοντας. Σπάνια δίνω σημασία στους γύρω μου.

Κάποια στιγμή ίσως είναι καλή ιδέα να δοκιμάσω την καφεδοπαρατήρηση ;-)

prophet81 said...

@σοφία...καλή είναι η καφεδοπαρατήρηση αρκεί βέβαια να μην ξεπερνάει τα όρια και μετατρέπεται σε "κατινίστικη εκδοχή"! Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Πάντως δεν είναι κακό να ασχολείσαι διαρκώς με κάτι (π.χ. περιοδικό, βιβλίο κ.τ.λ.) γιατί έτσι το μυαλό σκέφτεται μόνο αυτό που θέλεις εσύ να σκεφτεί. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο κάθομαι σκέφτομαι και όσο σκέφτομαι τρελαίνομαι!!!
Οπότε ζήτω η Τ Ε Μ Π Ε Λ Ι Α !!!!
Πρόσκληση-Πρόκληση σε καφεδοπαρατήρηση...περιμένω αρθράκι ;)

Σοφία said...

Α όλα κι όλα, δεν θέλω να τρελαθώ!! Καλύτερα να παίζω συνεχώς Tetris.

prophet81 said...

@σοφία...και bubble bubble!!!

Σοφία said...

Τι είναι το bubble bubble;

prophet81 said...

@σοφία πλάκα μου κάνεις; Δεν έχεις παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι; Έχει να κάνει με δύο δεινοσαυράκια (μπλέ και πράσινο) που βγάζουν φούσκες από το στόμα τους!! Αν το βρεις κάπου στο ιντερνετ δοκίμασε να παίξεις και δεν θα ξεκολλάς με τίποτα. Το παιχνίδι είναι της δεκαετίας του 80 οπότε μη περιμένεις γραφικά υψηλών προδιαγραφών!
Καλημέρα...