Καλή χρονιά bloggers!

Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία...όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν! Από αύριο φεύγω για Κωνσταντινούπολη, οπότε θα τα ξαναπούμε από Δευτέρα με λεπτομέρειες και αρκετές φωτογραφίες! Μέχρι τότε...πολλά φιλιά στα μούτρα...

Υ.Γ. Φέτος, το Merry Christmas έγινε Merry Crisis και το Happy new year έγινε Happy new fear!!!

"Για πάντα μαζί..."

Ο Στέφανος γέμισε το ποτήρι με ουίσκι, πρόσθεσε από την κατάψυξη δύο παγάκια και έσυρε τα βήματά του μέχρι τη μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα που κοσμούσε το ευρύχωρο σαλόνι του. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 1 τα ξημερώματα και ανταπέδωσε την κλεφτή ματιά που του έριξε το «αφεντικό» του. Ο άνθρωπος τελικά είναι ο μεγαλύτερος δυνάστης, σκέφτηκε και συνέχισε να κυνηγάει τα δευτερόλεπτα. Ο Στέφανος κάθισε αναπαυτικά, κρατώντας σφιχτά στα χέρια του το ποτό, ως λάφυρο. Σήκωσε το ποτήρι και ήπιε μια γουλιά. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι θύμησες να σπρώχνουν η μία την άλλη και να βιάζονται να βγουν στην επιφάνεια. Απόψε ήταν ένα από αυτά τα βράδια που η πουτάνα η καρδιά αρχίζει να καίει τόσο πολύ…και πάνω που λες «την πάγωσα», εκείνη αρχίζει και πάλι, χωρίς αιτία και αφορμή…μόνο ένα κοίταγμα…ένα χαμόγελο!
Κράτησε με το ένα χέρι το ποτό του και με το άλλο άνοιξε το πορτάκι του κινητού του. Πήγε στα εισερχόμενα μηνύματα και πάτησε πάνω στο όνομα «Το μωρό μου». Η οθόνη αναβόσβησε και φάνηκε το μήνυμα που του είχε στείλει η Νάντια πριν ένα χρόνο περίπου. Τα είχαν χαλάσει και μετά από τηλεφώνημα του Στέφανου τα ξαναβρήκαν. Η Νάντια του απάντησε στο μήνυμα: «Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες τώρα. Είσαι γλύκα. Μου ‘δωσες πίσω τη ζωή που μου πήρες όταν μου είπες ότι θέλεις να χωρίσουμε. Μπορώ και πάλι να γελάω. Κοίτα με! Κοίτα μεεεεεεεε…». Η απάντηση του Στέφανου ήρθε αμέσως και ήταν όπως πάντα λιγότερο εκδηλωτική και πιο ρεαλιστική: «Δεν ξέρω αν είναι το σωστό, όμως ο χρόνος θα το δείξει». Το βράδυ εκείνο είχε τελειώσει με το μήνυμα της Νάντιας, που αυτή τη στιγμή ο Στέφανος σιγοδιάβαζε χωμένος στην πολυθρόνα του: «Μη φοβάσαι τίποτα. Όλα μια μέρα θα γίνουν καλύτερα. Θα το δεις! Σε λατρεύω! Για πάντα μαζί». Για πάντα μαζί…ψέλλισε ξανά, σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος από ώρα. Πολλές φορές είχε ντραπεί στη ζωή του γιατί έπιανε την ψυχή του να μην τολμάει. Τώρα έβλεπε καθαρά τις θαμπωμένες θύμησες να στερεώνονται, να ανεβαίνουν οι βουλιαγμένες χαρές και οι πίκρες να μετατοπίζονται σε ελαφρότερο αγέρα και τελικά να γίνονται παραμύθι.
- «Αφεντικό;», ψυθίρισε το ρολόι, αλλά κατάλαβε αμέσως ότι ο Στέφανος είχε αποκοιμηθεί στην μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα…


**περισσότερα αποσπάσματα:

http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/11/blog-post_25.html
http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/06/blog-post_07.html
http://whiteprophecy.blogspot.com/2007/10/margrit.html

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...

ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ...

Όλη η Ελλάδα καταδικάζει τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, από ειδικό φρουρό της αστυνομίας.

Η σφαίρα που έπληξε τον ανυποψίαστο μαθητή είναι σφαίρα που πλήττει όλη τη ΝΕΟΛΑΙΑ, το ΛΑΟ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!

SIGMUND FROID ΠΕΣ ΑΛΕΥΡΙ...

Σήμερα, οι ψυχοθεραπευτές έχουν καταργήσει τον "μεσαίο χώρο" ψυχολογίας! Τι εννοώ; Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα διαπιστώσετε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Από τη μία είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κρύβουν έναν Φρόυντ μέσα τους και βομβαρδίζουν τον συνάνθρωπό τους με ερωτήσεις, στεχεύοντας στην όσο το δυνατό καλύτερη ανάγνωση της ψυχής και της συμπεριφοράς του άλλου. Σπεύδουν να διαβάσουν την συναισθηματική νοημοσύνη του Golleman και κρέμονται από τα χείλη του Χαρδαβέλλα για να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερα χαρακτηριστικά στον εαυτό τους κοινά με αυτά των παιδιών Indigo. Τους εντοπίζουμε μέσα από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν συχνά: "καταλαβαίνω πως νιώθεις", "σε διαβάζω σαν βιβλίο ανοιχτό", "το κατάλαβα με την πρώτη ματιά", κ.ά.
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει τους ανθρώπους εκείνους που είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους (ή έτσι νομίζουν), στο καβούκι τους και αδιαφορούν τόσο για τις διαπροσωπικές όσο και για τις ενδοπρωσοπικές "σχέσεις". Και εδώ είναι που φέρουν μεγάλη μερίδα ευθύνης οι ίδιοι οι ψυχοθεραπευτές, διότι πολλές φορές αποπροσανατολίζουν τη μορφή του ρόλου τους. ΕΞΗΓΩ: Οι εκπρόσωποι της επιστήμης της ψυχολογίας, παρακινούμενοι...ποιος ξέρει από ποιους παράγοντες (ίσως βαρεμάρα!), έχουν αναλωθεί πλήρως σε μία λογική-αλόγιστη χρήση φαρμάκων με κατασταλτικό χαρακτήρα. Δείχνουν σημάδια αποστροφής και άρνησης να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος της ψυχανάλυσης, που χρόνια τώρα κουβαλάνε. Ποια είναι η εύκολη λύση, όταν έρχονται σε επαφή με τον "ασθενή"; ΦΑΡΜΑΚΑ! Φυσικά, η τακτική αυτή φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς δεν είναι μία δυναμική διαδικασία η οποία θα βοηθήσει το άτομο να πετάξει τον μανδύα της εσωτερίκευσης (που μπορεί πολλές φορές να ακουμπάει παθολογικές πτυχές) και να βγει ξανά στο φως! Και αφού, βρισκόμαστε στα χωράφια των ψυχοθεραπευτών, δεν θα μπορούσα να μην θίξω την, όπως φαίνεται, γενικευμένη μορφή "συμβουλών" προς τους ασθενείς και οι οποίες έχουν ως μότο τη φράση "ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να πεθάνουν". Βομβαρδίζουν τους ασθενείς με προτάσεις που στηρίζονται σε ακραίες τάσεις εγωϊσμού και ωχαδερφισμού (μακριά από τον κώλο μου και όπου θέλει ας είναι). Μάλιστα, χρησιμοποιούν με αρνητικό τρόπο την εξαγωγή συναισθημάτων και την επικοινωνία με συνανθρώπους τους. Πλέον παρατηρείται το φαινόμενο της ευθείας και χωρίς καμιάς συναισθηματικής κάλυψης, απόδοσης της άποψής μας. Οι ασθενείς, με τις παροτρύνσεις των ψυχοθεραπευτών ("πες αυτό ακριβώς που αισθάνεσαι") ντύνουν τις λέξεις χωρίς δεύτερη σκέψη και φυσικά χωρίς να νοιάζονται αν πληγώνουν τον συνομιλητή τους. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να διαλύονται μακροχρόνιες σχέσεις φιλίας, αγάπης, συγγένειας, κοκ. Υπάρχουν αδέρφια που δεν ξέρουνε τι κάνουνε και πως νιώθουνε τα άλλα τους αδέρφια! Δεν θέλουνε να φορτωθούνε τα προβλήματα των άλλων (ακόμα και του ίδιου τους το αίμα)! Αυτό βέβαια δημιουργεί με στατιστική ακρίβεια τεράστια συναισθηματικά κενά και στις δύο πλευρές. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται-μεταμορφώνονται κενά ρομποτάκια από συναισθήματα, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά.

Υ.Γ.1 Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι υπάρχουν ψυχοθεραπευτές, ψυχολόγοι και ψυχίατροι που ασκούν το επάγγελμά τους με ορθό και αποτελεσματικό τρόπο και μάλιστα (μέχρι στιγμής) αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία. Εκφράζω απλά την ανησυχία μου μπροστά στον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης συναισθηματικο-κοινωνικής αλλαγής. Ελπίζω και εύχομαι να μη βγω αληθινός.
Υ.Γ.2 Ωστόσο, το πιο δύσκολο και μικρό, ποσοτικά, κομμάτι του πληθυσμού, είναι εκείνο που μπορεί να βρει και να διατηρήσει την ψυχική και συναισθηματική ισορροπία...όχι ουδετερότητα...ισορροπία. Βέβαια, η συζήτηση μπορεί να ανοίξει ανεξέλεγκτα και φυσικά πρόκειται για ένα πολύπλευρο ζήτημα, το οποίο απαιτεί και πολύπλευρες λύσεις. Θα μπορούσα να το επεκτείνω στην αυτογνωσία, στον ρόλο του κοινωνικού περιβάλλοντος (οικογένεια, φίλοι, κ.ά.) και σε πολλά άλλα που θα γεμίζανε ολόκληρο βιβλίο!

Γενιά του Πολυτεχνείου VS Γενιά των 700 ευρώ

Τιμή και Δόξα σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους δημοκράτες πολίτες που δώσαν την ζωή τους για τα ιδεώδη του Πολυτεχνείου.

Αλλά ξέρετε εδώ είμαι για να εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου και υπάρχει κάτι που με πειράζει στην πορεία της συγκεκριμένης κατάστασης.... Με πειράζει που βλέπω τους ίδιους ανθρώπους που αγωνίστηκαν με λάβαρο τον νεανικό αυθορμητισμό κατά του φασισμού και υπέρ της ελευθερίας, θρονιασμένους σε μία υπουργική (ή με άλλα αξιώματα) πολυθρόνα! Με κάτι κοιλιές μέχρι το πάτωμα και να τρώνε με χρυσά κουτάλια! Με πειράζει που στην πορεία χάθηκαν οι αξίες, τα οράματα και οι ιδεολογίες!

Η γενιά του Πολυτεχνείου έκανε την επανάστασή της και πέτυχε!
Η γενιά των 700 ευρώ επαναστατεί κάθε μέρα, όμως απέναντί της έχει την τότε γενιά του Πολυτεχνείου!!! Είναι αντιφατικό δεν βρίσκετε; Ιδιαίτερα, αν σκεφτείτε ότι το πρώτο σύνθημα που έβγαινε από τα χείλη των φοιτητών και των άλλων πολιτών ήταν η λέξη "ΨΩΜΙ"!!!

Ηλεκτρονική αυτοκτονία!!

Ο Durkheim, στη θεωρία του περί "αυτοκτονίας", έκανε λόγο για τέσσερις μορφές. Ήταν ο πρώτος που ασχολήθηκε κοινωνιολογικά, ίσως με την πιο ατομικιστική και εγωιστική κατάσταση στη ζωή του ανθρώπου. Πιο συγκεκριμένα, μίλησε για την μοιρολατρική, την εγωϊστική, την ανομική και την αλτρουϊστική αυτοκτονία. Βέβαια, ο Durkheim, όταν ανέλυε τις κοινωνικές πτυχές της αυτοκτονίας δεν θα μπορούσε να φανταστεί τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας του φαινομένου. Σήμερα, λοιπόν, με κάθε επιφυλακτικότητα, μπορούμε να κάνουμε λόγο για την "ηλεκτρονική αυτοκτονία". Από την ονομασία και μόνο γίνεται κατανοητό ότι αναφέρομαι στη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή και στην ηλεκτρονική προσωπικότητα/ταυτότητά μας. Ζούμε σε μία εποχή, όπου οι περισσότεροι από μας αναζητούμε μία παράλληλη ζωή και δραστηριότητα σε μία διαφορετική κοινωνία που αποτελείται από bits και bytes. Οι λόγοι που ωθούν τον καθένα μας σε αυτή την εναλλακτική ζωή διαφέρουν και δεν θα ήθελα να αναφερθώ τώρα σε αυτούς.

Η χρήση του διαδικτύου έχει εξαπλωθεί σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώμματα, εξαλείφοντας έτσι τις ηλεκτρονικές ανισότητες. Φτάνουμε σε ένα κωμικοτραγικό σημείο, όπου σε μία κωμόπολη να μετράμε 4.000 ανθρώπους (κάτω των 50 = καλοί χρήστες του internet) και να υπάρχουν 6.000 profiles στο facebook!!! Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, αυτό της κοινωνικότητας, έχει φτάσει να μετριέται με την ποσότητα των φίλων μας στο facebook! Όλα αυτά, ωστόσο, δείχνουν να ανατρέπονται από μία ομάδα ατόμων-χρηστών, που αντιδρούν στην κοινωνία του facebook και το δείχνουν μέσα από την πλήρη διαγραφή του profile τους. Οι λόγοι έχουν τη δική τους σημασία. Κάποιοι βαρέθηκαν να λαμβάνουν friends request από ανθρώπους που πιθανότητα δεν πρόκειται να γνωρίσουν ποτέ δια ζώσης. Άλλοι κουράστηκαν να "ανεβάζουν" φωτογραφίες από τις φοιτητικές τους βραδιές ξεφαντώματος που δεν τους κολακεύουν καθόλου. Πολλοί έφυγαν επειδή πανικοβλήθηκαν όταν έμαθαν πως το site τηρεί κατά γράμμα το λατινικό "scripta manent" . Το facebook αποφάσισε να ανοίξει, πριν λίγο καιρό, τον δρόμο προς τη "διαδικτυακή αυτοκτονία", προσφέροντας πλεόν τη δυνατότητα οριστικής διαγραφής των χρηστών του. Από εκείνη τη στιγμή και μέσα σε διάστημα δύο μηνών, σύμφωνα με την εφημερίδα "Le Figaro", περίπου 40.000 άνθρωποι σε Γαλλία και Ισπανία είπαν το οριστικό μεγάλο αντίο στον ιντερνετικό μικρόκοσμο.

Και η διαρροή συνεχίζεται...

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ....ΦΡΙΚΑΡΑ!

...και 'σύ φρικάρεις που σου λέω σ' αγαπώ...

Σας έχει τύχει ποτέ;

Ο ρόλος των δασκάλων μας στην εκπαιδευτική μας πορεία

Πολλοί καθηγητές κατά την άσκηση του διδακτικού τους ρόλου, έχουν ως πρότυπο κάποιους από τους καθηγητές που είχαν κατά τη διάρκεια της εκπαιδευτικής τους πορείας. Όταν, λοιπόν, έρχονται αντιμέτωποι με διάφορα εκπαιδευτικά προβλήματα, φέρνουν στο μυαλό τους (ίσως και ασυνείδητα) εικόνες από το παρελθόν και το πώς αντέδρασε κάποιος από τους καθηγητές τους σε ανάλογες περιπτώσεις. Έχουν κάποιο μπούσουλα. Με βάση τη διαδικασία αυτή νιώθουν ασφαλείς καθώς έχουν τους πρώην καθηγητές τους ως δίχτυα ασφαλείας.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δημιουργούνται νέα πεδία στην σχολική δραστηριότητα;

Πεδία που δεν υπήρχαν στο παρελθόν, παρουσιάζουν το «μειονέκτημα», να μη μας δίνουν εικόνες αντίδρασης και αντιμετώπισης ανάλογων περιπτώσεων από παλιούς μας καθηγητές. Τι εννοώ; Για παράδειγμα η χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα (σε αρκετά σχολεία δεν ξεκίνησε ακόμη). Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι οι εκάστοτε καθηγητές που είχαμε στην σχολική μας πορεία δεν χρησιμοποίησαν ποτέ τον υπολογιστή ως διδακτικό μέσο. Άρα δεν έχουμε καμία «εμπειρία» ως μαθητές στο συγκεκριμένο διδακτικό αντικείμενο. Προσωπικά, πιστεύω ότι η εμπειρία που αποκτούμε όταν καθόμαστε στα θρανία (μέσω των καθηγητών μας) είναι εξίσου σημαντική με εκείνη που αποκτούμε όταν διδάσκουμε εμείς σε μία αίθουσα. Δηλαδή, ένας καθηγητής ξεκινάει να χτίζεται και να δομείται από τη φοίτησή του στο δημοτικό! Στην καλύτερη διατύπωση της θεωρίας θα μπορούσε να βοηθήσει ένας ψυχολόγος.

Βλέπουμε, λοιπόν, πολλές φορές, καθηγητές μεγάλης ηλικίας (άνω των 50 ετών) να δείχνουν μία αποστροφή προς τα «νέα» τεχνολογικά μέσα που χρησιμοποιούνται για τη διδασκαλία μέσα στην τάξη. Είναι ορατό το συναίσθημα του φόβου καθώς νιώθουν ότι δεν έχουν στα χέρια τους τον έλεγχο των νέων αυτών μηχανημάτων. Φυσικά, ο μεγαλύτερος φόβος δεν είναι η έλλειψη τεχνογνωσίας, αλλά η ίδια η παραδοχή της έλλειψης τεχνογνωσίας! Κανείς (συνήθως) δεν παραδέχεται την «α-γνωσία» του, αλλά αντίθετα προσπαθούν να κρυφτούν κάτω από τον μανδύα προτάσεων όπως: «έλα μωρέ τώρα, σιγά μη μας χρησιμεύσουν όλα αυτά», «εγώ μια χαρά έκανα το μάθημά μου και χωρίς αυτά τα μηχανήματα», «αυτά είναι για τους νέους» κ.ά.

Βέβαια, η φυγή τέτοιου είδους και η αποστροφή της νέας τεχνολογίας, (τονίζω κυρίως από τους ανθρώπους άνω των 50 ετών) είναι υπαρκτή στον ελλαδικό χώρο όχι μόνο στον εκπαιδευτικό κόσμο αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο. Ωστόσο, οι νέες γενιές, δηλαδή, γεννημένοι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετέπειτα, είναι αρκετά εξοικειωμένες με τους υπολογιστές και γενικότερα τη χρήση νέων εποπτικών μέσω και οργάνων διδασκαλίας. Οπότε, έχει δημιουργηθεί μία νέα τάξη νεαρών εκπαιδευτικών, η δυναμική της οποίας θα εξαπλωθεί και στο σύνολο των σχολείων (ευελπιστώ). Στην πορεία αυτή βοήθησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι νέοι αυτοί εκπαιδευτικοί είχαν εικόνες και πρότυπα από τους δικούς τους καθηγητές. Είναι γνώστες του αντικειμένου και από τη θέση του μαθητή και από εκείνη του καθηγητή. Η διαδικασία αυτή λειτουργεί με την απόρριψη των αρνητικών στοιχείων ενός καθηγητή και την υιοθέτηση (όχι τυφλή υπακοή) των θετικών πλευρών του.

Σε λίγα χρόνια θα γίνουμε μάρτυρες ενός τεχνολογικού βομβαρδισμού στους εκπαιδευτικούς χώρους που θα συμβάλλει στην αλλαγή ολόκληρης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ελπίζω να είμαστε έτοιμοι και να φανούμε αντάξιοι στις προσδοκίες των μαθητών μας…

Η ΖΩΗ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ...

Το παρακάτω άρθρο το είχα δημοσιεύσει στις 4 Σεπτεμβρίου 2007. Σας θυμίζει κάτι;

Έχω χυθεί στο μεγάλο μαύρο πουφ, που στολίζει τα τελευταία τρία περίπου χρόνια το δωμάτιό μου. Κατάλοιπο του νησιού από τον καιρό (όχι των τσιγγάνων) που ζούσα μέσα στο φοιτητικό μου όνειρο. Δώρο των κολλητών μου στα 24α γεννέθλιά μου. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την κρύα βραδιά του Δεκέμβρη και την τρομάρα που πήρα όταν άνοιξα το βράδυ την πόρτα του σπιτιού μου και βρήκα ένα τσούρμο μέσα να ουρλιάζουν...είχα χεστεί πάνω μου!!! Είχα ξεχάσει ότι ο Π. είχε το κλειδί του σπιτιού, ξέρετε σε περίπτωση που χάσω εγώ το δικό μου.

Έχω χυθεί και ακούω τον Νίκο τον Παπάζογλου να ψυθιρίζει: "...όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...", μπαίνω αμέσως στο ρυθμό και ακολουθώ ευλαβικά τον καλλιτέχνη. Το μυαλό αρχίζει, χωρίς να έχει δεχτεί καμία εντολή, να στροβιλίζεται γύρω από το εκλογικό παιχνίδι, τις πυρκαγιές, τους πληγέντες, την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και μπροστά από τα μάτια μου περνάνε παράλληλα εικόνες. Εικόνες που φαίνονται τόσο οικείες στο μάτι, σαν να δέχομαι βροχή-επιθέσεις από αυτό που κάποιοι ονομάζουν ντεζαβού.

Βλέπω την λειτουργία της ΔΕΘ και τον πρωθυπουργό να κάνει την καθιερωμένη ομιλία, ενώ παράλληλα ο κόσμος διαδηλώνει στους δρόμους την δυσαρέσκειά του. Βλέπω σε λίγες μέρες να ανοίγουν τα σχολεία και κατευθείαν να απεργούν οι καθηγητές! Βλέπω ο χειμώνας να μας επισκέπτεται νωρίς και οι τιμές του πετρελαίου θέρμανσης να σκαρφαλώνουν στα ύψη. Βλέπω μαθητές και φοιτητές να κλείνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια και να αναρτούν πανό με την λέξη "κατάληψη" στους αντίστοιχους χώρους. Βλέπω τους ίδιους σε πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια να πέφτουν πάνω σε "ζαρντινιέρες" κάτω από τα απορημένα βλέματα των αστυνομικών! Βλέπω τον Οκτώβριο να έρχεται γρήγορα και να ξεσηκώνει τους απανταχού ελληνάρες κάτω από την απειλή ενός εντεκάχρονου Αλβανού που θα σηκώσει την ελληνική σημαία σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό. Βλέπω τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν απειλητικά και χιλιάδες γιορτινά λαμπιόνια να κατακλύζουν τα μαγαζιά και τους δρόμους. Βλέπω αμέσως μετά στις ειδήσεις να κατηγορούν τους Κινέζους για τα συγκεκριμένα λαμπιόνια και να αποσύρονται άρων άρων ως επικίνδυνα! Βλέπω τους έγκριτους δημοσιογράφους της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης να συγκρίνουν τις τιμές της γαλοπούλας από μαγαζί σε μαγαζί και να μένουν άναυδοι από την υψηλή τιμή της. Βλέπω και το έλκηθρο του Αϊ Βασίλη με τους ταράνδους να ξεκινάνε από την παγωμένη Φινλανδία για να φτάσουν έγκαιρα και στη χώρα μας! Βλέπω και άλλα...αλλά καλύτερα να σταματήσω κάπου εδώ, άλλωστε σε λίγο καιρό θα τα δείτε και 'σείς όλα αυτά καθισμένοι στον αναπαυτικό σας καναπέ (εγώ από το πουφ) μέσα σ' αυτό το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση.

Τι είπατε; Ότι δεν θα ξεχάσουμε τόσο γρήγορα τους πυρόπληκτους; Μην παίρνετε και όρκο! Καλή μας διασκέδαση...

ΕΣΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ;

Σήμερα το πρωί, κατέβηκα από το γραφείο στην κουζίνα για να φτιάξω έναν καφέ. Εκεί συνάντησα την κυρία που δουλεύει ως καθαρίστρια στο κτήριο και έγινε η εξής συζήτηση:

-Καλημέρα.

-Καλημέρα.

-Τι κάνετε;

-Καλά.

-Εντάξει τώρα…το «καλά» είναι μια έκφραση που τη λέμε συνέχεια για να βγούμε από τη δύσκολη θέση. Έμαθα ότι έσπασες το πόδι σου. Τώρα είσαι καλύτερα;

-Ναι όντως έσπασα το πόδι μου πριν λίγους μήνες και τώρα δυσκολεύομαι αρκετά στο περπάτημα και κυρίως όταν ανεβοκατεβαίνω σκαλοπάτια.

-Περαστικά και ελπίζω να αναρρώσετε πλήρως.

-Ευχαριστώ αλλά σε αυτή την ηλικία δύσκολα να επανέλθω όπως ήμουν πριν.

-Μα τι λέτε τώρα; Είστε πολύ νέα ακόμα για να λέτε τέτοια πράγματα.

-Εσείς είστε μια χαρά. Εμείς όσο μεγαλώνουμε, αυξάνονται και τα προβλήματά μας, όχι μόνο τα σωματικά.

-Γιατί το λέτε αυτό; Έχουμε κι εμείς τα δικά μας προβλήματα.

-Τραγουδάς στο μπάνιο;

-Παρακαλώ;

-Τραγουδάς στο μπάνιο;

-Δεν ξέρω…γιατί;

-Όταν ήμουν νεαρή τραγουδούσα συνεχώς στο μπάνιο και ήμουν ευτυχισμένη. Τώρα όταν κάνω μπάνιο δεν έχω χρόνο για τραγούδι γιατί σκέφτομαι τα προβλήματα που έχω. Γι’ αυτό σε ρωτάω…ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ;

Πάγωσα…δεν ξέρω…ψέλλισα και ανέβηκα προς το γραφείο. Σκέφτηκα αρκετή ώρα για να μπορέσω να θυμηθώ αν τραγουδάω στο μπάνιο. Δεν τα κατάφερα…ο λόγος είναι προφανής! Η ειλικρίνεια και τα απλά λόγια της γυναίκας με έφεραν αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα.

ΕΣΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΤΕ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ;

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΛΛΟ!

Ειλικρινά, σαλτάρω κάθε φορά που σκέφτομαι τον χρόνο που χάνουμε καθημερινά σε διάφορες υπηρεσίες. Πας στην τράπεζα να διεκπεραιώσεις μία υπόθεσή σου και βγαίνεις κουρασμένος, τόσο σωματικά (περιμένοντας στην ουρά όρθιος) όσο και ψυχικά. Βλέπεις τον πελάτη, πριν και μετά από εσένα ως ανταγωνιστή. Του ρίχνεις κλεφτές ματιές μη τυχόν και σου φάει τη θέση! Μετά το δεύτερο σκαλί οποιασδήποτε υπηρεσίας, δημόσιας ή ιδιωτικής μεταμορφωνόμαστε σε τέρατα. Κοιτάξτε γύρω σας, στις τράπεζες, στα ταχυδρομεία, στα ΚΕΠ, στα φανάρια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε…αισθανόμαστε εγκλωβισμένοι…νιώθουμε να καταπατούν τις προσωπικές μας ελευθερίες. Άλλο να κλειστείς μόνος σου σε ένα μέρος και να είναι δική σου επιλογή και άλλο να σου το επιβάλλουν κάποιοι άλλοι. Είναι έγκλημα να αφήνεις τον Έλληνα, στις μέρες μας, να περιμένει σε μια ουρά, είτε supermarket, είτε αυτοκινήτων, κοκ. Και είναι έγκλημα διότι έχει το χρόνο να σκεφτεί!!! Και θα μου πείτε: «είναι κακό αυτό;». Ναι, είναι κακό, γιατί σήμερα ο μέσος Έλληνας πολίτης δεν διαθέτει την πολυτέλεια να σκέφτεται την βελτίωση της ποιότητας ζωής του…γιατί απλά δεν ζει!!! Δεν έχει τον χρόνο να σκεφτεί τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη και τον Σεφέρη . Ίσως, στην μεγάλη του απελπισία να σκεφτεί τον Καρυωτάκη…και αυτόν για ευνόητους λόγους!!! Έτσι και του δώσεις τον χρόνο, σκέφτεται τα δάνεια που τρέχουν, τη δουλειά που δεν πάει καλά, τον γάμο του που πάει κατά διαόλου, τα παιδιά που λόγω της έλλειψης των γονιών από το σπίτι νιώθουν έντονα πολλά συναισθηματικά κενά…Οι περισσότεροι για να προλάβουμε, αναγκαζόμαστε να κάνουμε το αυτοκίνητό μας γραφείο, τράπεζα, λογιστήριο και γενικότερα ότι μας είναι απαραίτητο. Μεταφέρουμε την προσωπική και την επαγγελματική μας ζωή στο αυτοκίνητο με τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, των laptop και των fax. Είναι τραγικό…και μετά αναρωτιόμαστε γιατί γίνονται τα τροχαία στους δρόμους. Η ασφαλής οδήγηση είναι το τελευταίο που μας απασχολεί στο τιμόνι!!! Ο χρόνος που χάνεται στην αναμονή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με εποικοδομητικότερο τρόπο έστω και για την κατανάλωση ενός καφέ! Βέβαια, σε λίγα χρόνια, εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης, θα τακτοποιούμε όλες τις εκκρεμότητες μας ηλεκτρονικά. Ίσως, τότε να κερδίσουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας…ίσως…

Οκτώ"μ"βριος --> σε πείσμα των καιρών

Καλό μήνα να 'χουμε! Αν και από μήνα χωρίς "μ" τι να περιμένεις; Τεσπα, θα την παλέψουμε όπως κάνουμε άλλωστε χρόνια τώρα...με λίγο τσιπουρόμελο και καλή διάθεση :)

Lost in...Samothraki

Φέτος, για ακόμα μια χρονιά, τα βήματά μας αγκυροβόλησαν στο πανέμορφο νησί της Σαμοθράκης. Για τέσσερις μέρες και νύχτες πατήσαμε pause στο χρόνο και απενεργοποιήσαμε τα κινητά μας, τα οποία θα πρέπει να «προωθήσανε» αρκετό κόσμο! Το πράσινο, η δροσιά και τα νερά που κατηφορίζουν από τα βουνά σε κάνουν να πιστεύεις πως βρίσκεσαι εκτός πραγματικότητας. Νιώθεις ολότελα “Lost” μέσα σε ένα άκρως ευλογημένο από τη φύση τόπο. Και επειδή τα λόγια πολλές φορές δεν έχουν τη δύναμη να αναστήσουν τις εικόνες, έκρινα σκόπιμο να μη σας παιδέψω άλλο με παιχνίδια της φαντασίας αλλά αντί γι’ αυτό να σας προσφέρω απλόχερα κάποιες από τις όμορφες στιγμές όπως τις αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός:

(1)

Η Σαμοθράκη είναι τόπος ιδιαίτερα φορτισμένος ενεργειακά, ενώ η περιοχή διαθέτει επιβλητική φυσική ομορφιά που συνοδεύει το τραγούδι των κρυστάλλινων γάργαρων νερών.

(2)

Κατά μήκος του νησιού θα συναντήσετε μια άγρια και παρθένα ομορφιά με πλούσια βλάστηση και υπέροχους μικρούς και μεγάλους καταρράκτες.

(3)

Το πράσινο ολοκληρώνει και αναδεικνύει τους κοφτερούς γκρίζους βράχους, που θα συναντήσετε κατά μήκους των μονοπατιών.

(4)

Φυσικά, κατά τη πορεία σας θα συναντήσετε και πολλά ζώα, κυρίως κατσίκια. Εδώ διακρίνεται δύο τεράστιους βράχους (θαύμα της φύσης) που οι ντόπιοι υποστηρίζουν ότι συμβολίζουν τα κέρατα των συγκεκριμένων ζώων.

(5)

Το μόνο απρόοπτο κατά την παραμονή μας στο νησί ήταν η καταρρακτώδης βροχή που έπεσε την τελευταία νύχτα, γεγονός που μας ανάγκασε να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο και να ξυπνήσουμε σαν τελικό σίγμα «ς»! Εδώ βλέπετε το βουνό Σάος και τον τρόπο με τον οποίο μαγνητίζει τα μαύρα σύννεφα.

(6)

Για όσους το περπάτημα αποτελεί απόλαυση και όχι ταλαιπωρία η Σαμοθράκη είναι μια μοναδική εμπειρία για κάθε επισκέπτη. Πιστέψτε με δεν θα χρειαστείτε τίποτα περισσότερο από μία σκηνή, ένα sleeping bag, μία αιώρα και ένα καλό βιβλίο (μαζί μου είχα την εξαιρετική πραγματικά παρέα του Τομ Ρόμπινς και την Αμάντα, το κορίτσι της γης). Άντε και του χρόνου...

Το κράτος που παρακολουθείτε είναι μια προσφορά «……» !

Τα πράγματα είναι απλά, οι νέες τεχνολογίες έχουν εντείνει τον κεντρικό ρόλο που παίζει η τηλεόραση στην εκλογική διαδικασία και την ανάγκη που της έχουν οι πολιτικοί για να εκλεγούν. Ο τηλεοπτικός χρόνος πλέον είναι πανάκριβος και το λειτουργικό κόστος των εκστρατειών αυτών απαιτεί τη δαπάνη τεράστιων ποσών που από μόνη της η κρατική χρηματοδότηση δεν είναι σε θέση να καλύψει. Για το λόγο αυτό οι υποψήφιοι που θέλουν να έχουν πιθανότητες επιτυχίας αναγκάζονται να στρέφονται στην ιδιωτική εισφορά δημιουργώντας άτυπες σχέσεις τόσο με τα ΜΜΕ όσο και με τις επιχειρήσεις. Σε αντίθεση με την υποκριτική ηθικολογία των πολιτικών που απλά υποτιμούν τη νοημοσύνη του απλού πολίτη, είναι φανερό ότι το πρόβλημα του μαύρου πολιτικού χρήματος δεν είναι μόνο θέμα συγκεκριμένων ανυπόληπτων προσώπων αλλά ένα δομικό χαρακτηριστικό του ίδιου του κομματικού συστήματος. Ωστόσο, το φαινόμενο της συναλλαγής που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στο πολιτικό και στο οικονομικό κεφάλαιο δεν είναι τωρινό αλλά καταγράφεται σε όλες τις φιλελεύθερες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Ανήκουμε, λοιπόν, πλέον στην κοινωνία του θεάματος και είναι λογικό μέσα σε αυτή ο δημοκρατικός ανταγωνισμός ανάμεσα στους μνηστήρες της εξουσίας να τείνει να θεατροποιείται! Το κύριο χαρακτηριστικό της μετανεωτερικής επικοινωνιακής δημοκρατίας συνοψίζεται στην προσπάθεια των πολιτικών να διαφημίσουν με κάθε τρόπο την πραμάτεια τους, που αποτελείται, τις περισσότερες φορές, από μία σειρά άχρηστων και αδιάφορων «προϊόντων» που προάγουν. Η επιτυχία της χολιγουντιανής αυτής καμπάνιας φαίνεται να μην στηρίζεται τόσο στις πολιτικές και ιδεολογικές ταυτότητες των κομμάτων αλλά στις δημόσιες σχέσεις, στη δημόσια εικόνα και στη συνεχή δημόσια προβολή. Το χειρότερο ίσως από όλα είναι ότι το ίδιο καθεστώς πλήττει και τις «ανεξάρτητες» φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες θυσιάζουν τις πολιτικές ιδεολογίες τους στο βωμό των εύκολων τρόπων προσέγγισης φοιτητών μέσα από την διοργάνωση εκδρομών στη Μύκονο, μέσα από διάφορα party και τουρνουά ποδοσφαίρου 5χ5! Είναι φανερό ότι η αποδυνάμωση των πολιτικών ιδεολογιών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διεύρυνση της αποπολιτικοποίησης. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι οι έρευνες στην Ελλάδα δείχνουν μια μεταμόρφωση των ενεργών πολιτών σε παθητικούς, αποστασιοποιημένους, απογοητευμένους και αδιάφορους για τη συμμετοχή τους στο πολιτικό παίγνιο. Σε αυτό ακριβώς συνίσταται και η πολιτική κρίση της εποχής μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ : )

Το Σάββατο είχα τη διάθεση, μετά από αρκετούς μήνες, να νοικιάσω ένα dvd και να το απολαύσω στο σπίτι με ποπ κόρν και μπίρες. Πήγα, λοιπόν, σε μία μεγάλη και γνωστή αλυσίδα (δεν αναφέρω ονόματα όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή αυτό που με εκνεύρισε συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα dvd club και όχι μόνο στο συγκεκριμένο) και διάλεξα μία ταινία που μου έκανε «κλικ». Για να μη σας κουράσω, σήμερα κατέβηκα στο κέντρο για να επιστρέψω το dvd γιατί η ένδειξη ήταν τριημέρου. Φτάνω στο ταμείο και η κοπέλα μου δίνει την απόδειξη….3,60 ευρώ!@#$%^&*()_+. Τη ρωτάω αν είναι σίγουρη και πληρώνω. Βγαίνω έξω από το μαγαζί με το αίμα να φτάνει στο κεφάλι. Δεν είναι για τα λεφτά, είναι για το γαμώτο. Σκέφτομαι, ότι από τη στιγμή που το internet έχει γίνει αρκετά γρήγορο, οι άνθρωποι που κατεβάζουν ταινίες και μουσική από το διαδίκτυο θα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το γεγονός αυτό αναμφίβολα θα έχει επηρεάσει αρνητικά και τις δουλειές στα dvd clubs και στα δισκοπωλεία. Μας πρήζουν τα αρχ…. για την πειρατεία που σκοτώνει τη μουσική, τις ταινίες κτλ. Αποφασίζω, λοιπόν, ως prophet, ότι όντως η πειρατεία είναι κάτι που στερεί τον μισθό από κάποιους εργαζόμενους και δεν κατεβάζω από το internet. Θέλω να δω μια ταινία και αντί για να με ευχαριστήσεις και να μου δώσεις ένα κίνητρο να έρχομαι στο μαγαζί σου, με τσεκουρώνεις και από πάνω; Πώς ζητάς από τον άλλον να νοικιάζει τις original ταινίες όταν τις χρεώνεις 3,50 ευρώ; Είναι σαν τον κοροϊδεύεις! Σαν να τον σπρώχνεις στην πειρατεία! Έτσι είσαι λοιπόν; Ωραία και ‘γώ από αύριο θα κατεβάζω από το internet μέχρι να καταλάβεις να σέβεσαι τον πελάτη!

…ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Είναι ένα καλοκαιρινό βράδυ Σαββάτου, εκεί γύρω στις 8. Ο μπαμπάς Βασίλης παρακολουθεί τις ειδήσεις στην τηλεόραση, ενώ η μαμά Κατερίνα ετοιμάζει το φαγητό στην κουζίνα. Ο εξάχρονος Μιχάλης καταβαίνει την εσωτερική σκάλα με προσοχή και πλησιάζει με σοβαρό ύφος τον Βασίλη.
- Μπαμπά, θέλω να σου πω κάτι.
- Τι είναι αγόρι μου; Σε ακούω.

Ο Βασίλης κλείνει αμέσως την τηλεόραση από το τηλεκοντρόλ και γυρνάει προς το μέρος του μικρού Μιχάλη.

- Μπαμπά, έχω βαρεθεί τη ζωή μου εδώ μέσα…(σιωπή)…θέλω να πάω διακοπές…μόνος μου.

Η Κατερίνα που ψιλοάκουγε από την κουζίνα πλησίασε προς το μέρος τους.
- Άκουσα καλά Μιχάλη, θέλεις να πας μόνος σου διακοπές;
- Ναι μαμά.
- Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; Το σκέφτηκες καλά;
- Ναι μαμά.

Ο Βασίλης κοιτάζει κλεφτά την Κατερίνα και με γρήγορες ματιές αποφασίζουν να δεχτούν το αίτημα του γιου τους.

- Εντάξει, λοιπόν, αφού το θέλεις τόσο πολύ μπορείς να πας. Ανέβα πάνω να ετοιμάσεις τη βαλίτσα με τα πράγματά σου, όσο εγώ θα σου ετοιμάζω μερικά σάντουιτς για το δρόμο.

Έτσι, ο Μιχάλης ανέβηκε τρέχοντας αυτή τη φορά τη σκάλα και γεμάτος χαρά άρχισε να διαλέγει τα πράγματα που θα έπαιρνε. Σκαρφάλωσε στην καρέκλα και πατώντας σχεδόν στις μύτες των ποδιών κατάφερε να κατεβάσει τη βαλίτσα του. Την άνοιξε και άρχισε να πετάει μέσα ότι έβρισκε μπροστά του. Αφού τη γέμισε με παιχνίδια και ρούχα, ξεκίνησε να τη σέρνει στα σκαλιά. Ο Βασίλης και η Κατερίνα τον περίμεναν ήδη στο σαλόνι που οδηγούσε προς την εξώπορτα.
- Είσαι έτοιμος;
- Ναι μπαμπά.
- Έλα να σου βάλω στη βαλίτσα και τα σάντουιτς που σου ετοίμασα.
- Ευχαριστώ μαμά.
- Α ναι, παραλίγο να το ξεχάσω. Μήπως χρειάζεσαι να σου δώσω χρήματα;
- …(χρήματα, βέβαια, πώς δεν το είχε σκεφτεί)…ναι μπαμπά, θέλω, σ’ ευχαριστώ.
- Πόσα θέλεις να σου δώσω;
- …(σκέψη)…10 ευρώ.
- Εντάξει. Για να δω…ορίστε 10 ευρώ.

Ο Μιχάλης έσφιξε μέσα στην παλάμη του το χερούλι από τη βαλίτσα και ξεκίνησε να φύγει. Αφού αποχαιρετιστήκανε, ο Βασίλης άνοιξε την πόρτα και ο μικρός Μιχάλης κατέβηκε τα σκαλιά του σπιτιού. Η πόρτα πίσω του έκλεισε και εκείνος έμεινε μόνος του στο σκοτάδι. Την ίδια στιγμή η Κατερίνα και ο Βασίλης πήραν θέση μπροστά στο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο.
- Πόσο λες να κρατήσουν οι διακοπές του;
- Πάω στοίχημα ότι σε λίγα λεπτά θα απολαμβάνει ξανά τα παιχνίδια στο δωμάτιό του.
- Από μικρός φαινότανε «επαναστάτης».
- Δεν ξέρω Κατερίνα αλλά τούτος εδώ ο νεαρός μου θυμίζει τα νιάτα μου. Πόσες φορές δεν το ‘σκαγα από το σπίτι για να βρω την ελευθερία μου; Οι γονείς μου ανησυχούσαν πολύ. Πάντα όμως γυρνούσα πίσω μετανιωμένος και με μεγαλύτερη αγάπη γι’ αυτούς.

Στον κήπο, ο Μιχάλης είχε κάνει ήδη διστακτικά λίγα βήματα μπροστά και καθόταν τώρα επάνω σε ένα τσιμεντένιο τοιχάκι. Αφήνοντας κάτω τη βαλίτσα του, κοίταξε τον σκοτεινό και άδειο δρόμο, έβαλε το προσωπάκι του μέσα στις παλάμες και ξέσπασε σε κλάματα. Τη στιγμή εκείνη αισθάνθηκε ένα χέρι να τον ακουμπάει στην πλάτη. Πάγωσε! Γύρισε φοβισμένος και … με έναν αναστεναγμό ανακούφισης σκαρφάλωσε στην αγκαλιά των γονιών του. Δεν βγήκε από ‘κεί παρά μόνο όταν έπρεπε να πάει για ύπνο.

Η αδελφή του η Μαρίνα, που ήταν μόλις τριών ετών, δεν είχε καταλάβει το παραμικρό. Μόλις η Κατερίνα έσβησε το φως και τους καληνύχτισε, ο Μιχάλης σηκώθηκε αργά αργά από το κρεβάτι και πλησίασε την αδερφή του.
- Σου υπόσχομαι πως κάποια μέρα θα σε πάρω και θα πάμε μαζί διακοπές…μόνοι μας.

Της έδωσε ένα φιλί και επέστρεψε στο κρεβάτι του. Δεν έβλεπε την ώρα να κοιμηθεί. Ήθελε βλέπετε να ονειρευτεί τις μελλοντικές διακοπές τους.

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ τον Φ. για την ιδέα της καλοκαιρινής αυτής ιστορίας.

ΘΕΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ 'ΡΘΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ...

Είναι φορές που θαρρώ ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν για να δούμε τις πιθανές αντιδράσεις αλλά και τις συνέπειες των πράξεων εκείνων που επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε!!!
(...ξαναδιαβάζοντας το παραπάνω μπερδεύτηκα κι εγώ ο ίδιος για το τι θέλω να πω!!! Για να το ξαναπάρω, λοιπόν, από την αρχή...)

Είναι φορές που θαρρώ πώς ετούτη 'δώ η ζωή είναι μια πρόβα τζενεράλε για την επόμενη που ενδεχομένως θα 'ρθεί ή μπορεί και όχι (δεν το προσεγγίζω το θέμα θρησκευτικά). Μπλεκόμαστε συνεχώς σε νέες καταστάσεις και προσπαθούμε να βρούμε τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης, χωρίς βέβαια να το πετυχαίνουμε πάντα. Μη μου πείτε ότι δεν μουρμουρίσατε ποτέ: "Αχ, ρε γαμώτο, και τι δεν θα ΄δινα να μου ξανατύχαινε από την αρχή αυτή η ευκαιρία". Φαντάζεστε, λοιπόν, το συγκεκριμένο πέρασμά μας από τη γή να μην είναι τίποτα άλλο από μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε ποιοι είμαστε, ποιες είναι οι δυνατότητές μας, τα όριά μας και οι αντοχές μας; Έτσι, στην "δεύτερη ζωή" θα γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τον εαυτό μας, χωρίς να χρειαστεί να καταναλώσουμε άλλη μισή ζωή για να τον ανακαλύψουμε!!!

Υ.Γ. Το θέμα είναι να καταλάβουμε ποια από τις δύο ζωές διανύουμε τούτη εδώ τη στιγμή! Διότι αν είναι η πρώτη, πάει κι έρχεται, αλλά αν είναι η δεύτερη την κάτσαμε την βάρκα...τώρα που κάψανε τα δάση, ούτε τα βουνά μπορούμε να πάρουμε!

...ΤΟΤΕ ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΜΙΑ ΖΩΗ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗ ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ!!!

Όλοι λένε ότι η αιμοδοσία είναι το πιο απλό πράγμα και ότι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να «χαρίσεις» 10 λεπτά από το χρόνο σου. Ε, λοιπόν, διαφωνώ διότι η διαδικασία της αιμοδοσίας είναι πολύ σημαντική και ως τέτοια θα πρέπει να λαμβάνεται με πολύ υπεύθυνο και σοβαρό τρόπο. Είναι μία διαδικασία, η οποία αν δεν τηρηθεί κατά γράμμα, τότε αντί να σώσεις μια ζωή, μπορεί να τη στερήσεις! Στο Ελλαδιστάν, δυστυχώς, οτιδήποτε προσπαθεί να εφαρμοστεί, κάπου στην πορεία χάνει το στόχο του. Μην νομίζετε ότι τα λάθη (ζωής) στην εθελοντική αιμοδοσία είναι λίγα (στην Ελλάδα έχουν παρατηρηθεί ουκ ολίγες φορές μολύνσεις και επιπλοκές, κυρίως από αμέλεια, αδιαφορία ή έλλειψη γνώσης της σωστής διαδικασίας και ειδικά της προετοιμασίας).

Ας ξεκινήσουμε από την ενημέρωση που είναι και η πιο σημαντική. Το ξέρατε εσείς ότι αν έχεις τρυπήσει το αυτί σου δεν μπορείς να δώσεις αίμα για διάστημα που αγγίζει τους 6 μήνες (νομίζω); Εσείς μπορεί να το ξέρετε, όμως πιστεύετε ότι το ξέρουν οι περισσότεροι; Τέτοιες σημαντικές προϋποθέσεις ισχύουν και για κάποιο πρόσφατο tattoo που πιθανόν να έχουμε κάνει, για θεραπεία με αντιβίωση, για κάποια εργασία στα δόντια και ένα σωρό άλλα πράγματα. Για το καθένα φυσικά απαιτείται και ο ανάλογος χρόνος αναμονής για να δώσεις αίμα. Βλέπουμε συχνά αφίσες για επικείμενες εκδηλώσεις εθελοντικής αιμοδοσίας αλλά πουθενά δεν αναγράφονται οι όροι και οι προϋποθέσεις συμμετοχής. Και μη μου πείτε ότι θα υπάρχει εκεί συνεργείο που θα ενημερώνει τον κόσμο που επιθυμεί να δώσει αίμα, γιατί το μόνο που γίνεται (όχι πάντα αλλά τις περισσότερες φορές) είναι να σου δίνουν ένα ερωτηματολόγιο και να σου μετράν την πίεση. Στο ερωτηματολόγιο γίνεται σφαγή γιατί εκεί μας πιάνει ο κλασικός ωχαδερφισμός μας. Διαβάζουμε την ερώτηση αν έχουμε πάρει παυσίπονο τις τελευταίες μέρες και ενώ μπορεί την ίδια μέρα να έχουμε πάρει για παράδειγμα Depon λέμε την ατάκα «έλα μωρέ τώρα, σιγά το Depon, τι πειράζει;» και φυσικά σημειώνουμε αρνητικά στο χαρτί!!! Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, δεν αλλάζει και δεν διαμορφώνει εύκολα συνείδηση! Και συνείδηση της χρησιμότητας του αίματος, δυστυχώς, αποκτά μόνο όταν θα βρεθεί ο ίδιος ή κάποιο συγγενικό/φιλικό πρόσωπο σε άμεση ανάγκη. Μόνο τότε θα τρέξει και θα δώσει αίμα. Μέχρι τότε όμως μπαίνουμε όλοι μαζί στη λογική ότι θα είμαστε μια ζωή αρτιμελείς, υγιείς και ότι όλα θα συμβούν μόνο μέχρι τη διπλανή πόρτα και ποτέ στη δική μας. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές παρκάρουμε σε αναπηρικές θέσεις για parking, με τη λογική ότι όσο ζούμε ποτέ δεν θα αποκτήσουμε το «προνόμιο» να καθίσουμε σε αναπηρική καρέκλα. Ενώ πάνω στα πακέτα τσιγάρων αναγράφεται με σαφήνεια ότι το κάπνισμα σκοτώνει, ενώ έχουμε χάσει σχεδόν όλοι μας συγγενή ή φίλο από καρκίνο στα πνευμόνια, εμείς συνεχίζουμε ατάραχοι να καπνίζουμε γιατί νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι και κατά έναν περίεργο τρόπο φοράμε την μαγική μπέρτα που μας κάνει αόρατους στην αρρώστια. Όλα αυτά βέβαια μέχρι ο ιός, ο οποιοσδήποτε ιός, να λύσει αυτά τα μάγια!

Έπειτα, ο Έλληνας έχει μάθει όταν δίνει κάτι να παίρνει και αντάλλαγμα. Είναι έτσι φτιαγμένο το DNA του. Του ζητάς κάτι, ακόμα και το πιο απλό και σου απαντάει «κι εγώ τι θα κερδίσω;». Ίσως, λοιπόν, και στην αιμοδοσία να χρειάζεται ένα κίνητρο (π.χ. κάποιες μέρες άδειας από τη δουλειά). Μα θα μου πείτε ότι έτσι καταρρίπτεται η έννοια του «εθελοντισμού» και θα έχετε δίκιο, αλλά είπαμε ότι θα πρέπει με οποιονδήποτε τρόπο να ταρακουνήσουμε τον κόσμο και να τονίσουμε την ανάγκη που έχει η χώρα μας για αίμα. Στο στρατό, κάθε χρόνο, συγκεντρώνονται ικανοποιητικές ποσότητες αίματος (ίσως είναι από τις μοναδικές φορές που ο στρατός επιτελεί κοινωνικό έργο) και δεν είναι τυχαίο ότι εκεί οι δότες/φαντάροι επιβραβεύονται με τιμητική άδεια από την εκάστοτε μονάδα. Πιστέψτε με είναι ένας πολύ καλός λόγος για να δώσεις αίμα!

Γι’ αυτό σας λέω, ότι στη χώρα που ζούμε ακόμα και τα πιο απλά και αυτονόητα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Η προσέγγιση είναι το παν και οι νέοι άνθρωποι έχουν…έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να κάνουμε πολλά…

ΕΠ...ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

Χρόνια πολλά σε όλους...ή αν προτιμάτε λίγα και καλά! Τώρα, αν είναι πολλά και καλά, τόσο το καλύτερο! Είχαμε δεν είχαμε τα καταφέραμε...Τον αναστήσαμε και φέτος...και από Δευτέρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Ξανά στον καθημερινό μας αγώνα μπας και του χρόνου τέτοια περίοδο γιορτάσουμε τη δική μας "ανάσταση"! Καλό κουράγιο σε όλους μας αδέλφια...Α και για να μην το ξεχάσω, να θυμάστε ότι αν δεν σπάσετε αυγά (οχι πασχαλιάτικα) ομελέτα δεν γίνεται ------->

WC - ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ= 1-0

Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πότε η φιλοσοφική σου φλέβα θα αρχίσει να χτυπάει! Πολλές φορές μας συμβαίνει στα πιο ακατάλληλα μέρη! Το απόγευμα, λοιπόν, επισκέφτηκα την τουαλέτα του γυμναστηρίου που πηγαίνω και ενώ κατ... διάβαζα παράλληλα ένα χαρτί που ήταν κολλημένο ακριβώς απέναντι στον τοίχο και το οποίο έγραφε: "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΟΥΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΥΓΙΕΙΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"! Αμέσως το μυαλό άρχισε να στροβιλίζεται στην τελευταία λέξη της πρότασης..."πολιτισμός"... να μια λέξη που βρέθηκε ίσως στο πιο άκαιρο σημείο την πιο ακατάλληλη στιγμή. Τελικά τι είναι αυτός ο αναθεματισμένος ο πολιτισμός που τόσο εύκολα μπορεί κάποιος να τον αποτυπώνει σε ένα κομμάτι χαρτιού και να το τοιχοκολλεί στην τουαλέτα;

Εντάξει, παλαιότερα θεωρούσαμε ότι πολιτισμός είναι το σύνολο των επιτευγμάτων που έχει να επιδείξει ένα έθνος. Τα τελευταία χρόνια, όμως; Ενώ παλιά, δηλαδή, ο ελληνικός πολιτισμός θεωρούνταν ότι περιορίζεται στον Πλάτωνα, την Ακρόπολη, τον Μέγα Αλέξανδρο κλπ., σήμερα ο νέος ορισμός συμπεριλαμβάνει σίγουρα και τη ρετσινίτσα, το τάβλι στο καφενείο ή ό,τι άλλο υποτίθεται ότι ανήκει στον σημερινό τρόπο ζωής και στο σύστημα αξιών των Ελλήνων. Ακόμα και έτσι να είναι όμως, υπάρχουν και εδώ προβλήματα. Διότι, ενώ στην πρώτη περίπτωση είναι σχετικά εύκολο να οριοθετήσουμε έναν πολιτισμό συγκεντρώνοντας όλα τα επιτεύγματά του, αν ακολουθήσουμε τον δεύτερο, ευρύτερο ορισμό, είναι αδύνατο να συμφωνήσουμε όλοι στο τι είναι αυτός (διάσταση απόψεων). Για σκεφτείτε μόνο το γεγονός ότι άλλοι τη βρίσκουν με το gucci φόρεμα (Μαζωνάκης), ενώ κάποιοι άλλοι με το "κόκκινο φουστάνι" (Αρβανιτάκη)!!! Μπέρδεμα...

ΑΚΡΑΙΑ ΚΑΙΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ...ΧΙΟΝΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!!!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ "ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΑ" ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!!!

ΚΩΛΟΖΩΗ!!

...κλείνεις τις κουρτίνες της ζωής σου...σκοτάδι...κι όμως η ηλιαχτίδα της αγάπης σου τρυπάει το απέραντο κενό της σιωπής...μιας σιωπής που δεν άντεξε το αβάσταχτο φορτίο της ζωής...κωλοζωή!! Τέσσερις τείχοι...μουσική...νύχτα...και ένας στιλός γεμάτος έκπληξη, σαν να απορεί ποιος μαλάκας τον ξύπνησε για να γράψει κάτι σε μία λευκή κόλλα χαρτιού...συγνώμη για την ενόχληση!!! Είμαι εγώ που σε ενόχλησα και χτες και προχθές και...αλλά τι τα θες...ζωή είναι αυτή; Κωλοζωή!! Κοιτάζω μέσα στο πρόσωπό μου τον καθρέφτη, γελάει ατάραχος...αλλά βέβαια τι έγνοιες έχει αυτός; Σε κοιτάει συνέχεια, χρόνια ολόκληρα σου δείχνει την πραγματικότητα και σου λέει καλώς ήρθες ανάπηρε!! Τσατίζεσαι...τον σπας...και αντί να σου λένε μπράβο, καλά του έκανες, σου λένε πάρε τώρα μαλάκα 7 χρόνια γρουσουζιάς!!! Μα γιατί; Τι έχω φταίξει και γιατί πληρώνω συνέχεια εγώ σ' αυτήν την κωλοζωή;

Υ.Γ. Το κομμάτι αυτό είναι ένα μικρό μέρος από ένα κείμενο που είχα γράψει το 2001 στην Μυτιλήνη. Φυσικά και δεν αντιστοιχεί στην συνολική εικόνα που έχω από το νησί. Απλά ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που σε παρασύρουν στην μελαγχολία και στην αναζήτηση του γιατί.

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΑΝ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ...

Αφήνω το κεφάλι μου να ακουμπήσει απαλά πάνω σε δύο μαξιλάρια, το ένα τοποθετημένο οριζόντια, το άλλο κάθετα. Από μικρό παιδί χρησιμοποιώ χαμηλό μαξιλάρι, ίσως για να μένω προσγειωμένος όταν πετάω στον κόσμο των ονείρων. Απόψε όμως είναι διαφορετικά...απόψε δεν θέλω ακόμα να κοιμηθώ. Λέω στον Μορφέα ότι η κλήση του προωθείται και βουλιάζω στο ψηλό, διπλό μαξιλάρι μου. Βγάζω τις κάλτσες μου και τις αφήνω στο πάτωμα. Αναρωτιέμαι πώς λίγα κομμάτια υφάσματος μπορούν να στηρίζουν στις θηλειές τους ολόκληρο άνθρωπο! Ξαπλώνω και νιώθω μηχανικά τα χέρια μου να με σκεπάζουν πριν κρυώσω. Τα κουβαλάω βλέπετε 26 χρόνια και μάθανε να με φροντίζουν. Το πάπλωμα και η μπλε κουβέρτα βρίσκονται τώρα ακριβώς από πάνω μου προσπαθώντας να γίνουν ένα με το κορμί μου, το σώμα μου, την ψυχή μου, το είναι μου. Νιώθω την θερμοκρασία του σώματός μου να διαχέεται μέσα από τα σκεπάσματα.

Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι η μοναδική παρέα που έχω είναι το παλιό κίτρινο λαμπατέρ που όπως φαίνεται κάνει και αυτό με τη σειρά του τη δική του συντηρητική επανάσταση. Δεν μου ρίχνει ούτε μια ματιά. Είναι σαν να αγνοεί την παρουσία μου. Έχει το κεφάλι του γυρισμένο από την άλλη μεριά και ρίχνει το φωτεινό του βλέμμα στην εικόνα του Χριστού που είναι καρφωμένη στον βόρειο τείχο του δωματίου. Το χέρι αναλαμβάνει και πάλι πρωτοβουλία και πριν προλάβει το μυαλό να δηλώσει αντίρρηση, πατάει το μεγάλο κουμπί που βρίσκεται στα δεξιά του ραδιοφώνου. Το dust in the wind γεμίζει το χώρο του δωματίου. Σέβομαι την απαίτηση του τραγουδιού και γίνομαι σκόνη στον άνεμο. Παρασύρομαι μαζί με τους άλλους κόκκους άμμου που χορεύουν μπροστά στα μάτια μου. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, δεν ξέρω αν η φυσική μου κατάσταση είναι καλή γι' αυτό το ταξίδι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να φτάσει κανείς στο τέλος της αγάπης. Αγάπη...χχμμμμμ μια λέξη που κοντεύει να ξεχαστεί. Κι όμως θα έπρεπε να αποτελεί την πυγολαμπίδα της ζωής, τον φάρο που θα μας δείχνει τον δρόμο προς την κοντινότερη στεριά. Σαν ναυαγός κι εγώ χάνομαι στην χαρά της επιστροφής...καληνύχτα!...zzzzzzzzzz...

ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ...

5 τραγούδια από την χθεσινοβραδινή εκπομπή:

1. Όμορφη πόλη --> Ψόφιοι Κοριοί
   
2. Χαμένες αγάπες --> Παπακωνσταντίνου Βασίλης
   
3. Δεν μπορώ --> Ιωαννίδης
   
4. Το σαράκι του ρεμπώ --> Πασχαλίδης
5. Αύγουστος --> Παπάζογλου
   

...η ουσία είναι το τι κρύβεται από πίσω...γιατί κάθε τραγούδι έχει και μία ιστορία να μας διηγηθεί...
Ράδιο Πόλις 102,6 fm

Κάθε Τρίτη και Πέμπτη από τις 23:00 μέχρι τη 1:00 τα ξημερώματα
www.polisradio.gr