Tuesday, December 16, 2008

"Για πάντα μαζί..."

Ο Στέφανος γέμισε το ποτήρι με ουίσκι, πρόσθεσε από την κατάψυξη δύο παγάκια και έσυρε τα βήματά του μέχρι τη μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα που κοσμούσε το ευρύχωρο σαλόνι του. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 1 τα ξημερώματα και ανταπέδωσε την κλεφτή ματιά που του έριξε το «αφεντικό» του. Ο άνθρωπος τελικά είναι ο μεγαλύτερος δυνάστης, σκέφτηκε και συνέχισε να κυνηγάει τα δευτερόλεπτα. Ο Στέφανος κάθισε αναπαυτικά, κρατώντας σφιχτά στα χέρια του το ποτό, ως λάφυρο. Σήκωσε το ποτήρι και ήπιε μια γουλιά. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι θύμησες να σπρώχνουν η μία την άλλη και να βιάζονται να βγουν στην επιφάνεια. Απόψε ήταν ένα από αυτά τα βράδια που η πουτάνα η καρδιά αρχίζει να καίει τόσο πολύ…και πάνω που λες «την πάγωσα», εκείνη αρχίζει και πάλι, χωρίς αιτία και αφορμή…μόνο ένα κοίταγμα…ένα χαμόγελο!
Κράτησε με το ένα χέρι το ποτό του και με το άλλο άνοιξε το πορτάκι του κινητού του. Πήγε στα εισερχόμενα μηνύματα και πάτησε πάνω στο όνομα «Το μωρό μου». Η οθόνη αναβόσβησε και φάνηκε το μήνυμα που του είχε στείλει η Νάντια πριν ένα χρόνο περίπου. Τα είχαν χαλάσει και μετά από τηλεφώνημα του Στέφανου τα ξαναβρήκαν. Η Νάντια του απάντησε στο μήνυμα: «Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που έκανες τώρα. Είσαι γλύκα. Μου ‘δωσες πίσω τη ζωή που μου πήρες όταν μου είπες ότι θέλεις να χωρίσουμε. Μπορώ και πάλι να γελάω. Κοίτα με! Κοίτα μεεεεεεεε…». Η απάντηση του Στέφανου ήρθε αμέσως και ήταν όπως πάντα λιγότερο εκδηλωτική και πιο ρεαλιστική: «Δεν ξέρω αν είναι το σωστό, όμως ο χρόνος θα το δείξει». Το βράδυ εκείνο είχε τελειώσει με το μήνυμα της Νάντιας, που αυτή τη στιγμή ο Στέφανος σιγοδιάβαζε χωμένος στην πολυθρόνα του: «Μη φοβάσαι τίποτα. Όλα μια μέρα θα γίνουν καλύτερα. Θα το δεις! Σε λατρεύω! Για πάντα μαζί». Για πάντα μαζί…ψέλλισε ξανά, σαν να ξύπνησε από λήθαργο. Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος από ώρα. Πολλές φορές είχε ντραπεί στη ζωή του γιατί έπιανε την ψυχή του να μην τολμάει. Τώρα έβλεπε καθαρά τις θαμπωμένες θύμησες να στερεώνονται, να ανεβαίνουν οι βουλιαγμένες χαρές και οι πίκρες να μετατοπίζονται σε ελαφρότερο αγέρα και τελικά να γίνονται παραμύθι.
- «Αφεντικό;», ψυθίρισε το ρολόι, αλλά κατάλαβε αμέσως ότι ο Στέφανος είχε αποκοιμηθεί στην μεγάλη δερμάτινη πολυθρόνα…


**περισσότερα αποσπάσματα:

12 comments:

Skouliki said...

καλησπερα

δεν ειμαι υπερ του τα δινω ολα και αν φυγει ο αλλος καταστρεφομαι
αλλα απο την αλλη ετσι ειναι ο ερωτας ..θυελλα

Κλαζoμένιoς said...

«Ο χρόνος θα δείξει...»

Σίγουρα... Ο χρόνος πάντοτε δείχνει!

Το κακό είναι ότι συνήθως, όταν το δείχνει, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πιά...

Πάρε για παράδειγμα τον Καραμανλή...

Ο χρόνος «τού 'δειξε» μετά από 4 μήνες τί γίνεται με τη βατοπεδοληστεία.

Τί να κάνει όμως τώρα;
Να ανανεώσει την κυβέρνησή του με τον ...Σαμαρά;;;

Κακοφιλάκια.
Καλή προετοιμασία για το χιονισμένο ΠΣΚ.

KitsosMitsos said...

Ο χρόνος μπορεί να δίνει, να δείχνει, να παίρνει... Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε γι αυτό.

prophet81 said...

@skouliki είναι αυτό που λέμε "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Βέβαια, αυτό είναι και το παιχνίδι της αγάπης. Δίνεις τα πάντα, χωρίς φυσικά να περιμένεις ανταπόδωση. Το να πληγωθείς είναι κομμάτι της διαδικασίας! Ποιος άλλωστε δεν έχει "παλιές πληγές, βαθιές πληγές..."?
Φιλιά στα μούτρα...

prophet81 said...

@Κλαζομένιος δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες! Όντως, συνήθως όταν αντιλαμβανόμαστε κάποια πράγματα είναι πολύ αργά. Είναι πολλές οι φορές που αγνοούμε τα "σημάδια" και συνεχίζουμε τον γνωστό χαβά μας! Έχουμε βαρεθεί να κρυβόμαστε πίσω από τη φράση "Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις"! Φτάνει πια, έχουμε πάθει και έχουμε μάθει...δεν θέλουμε άλλο!
Όσον αφορά για το χιονισμένο ΣΚ..."ο χρόνος θα το δείξει" :)

prophet81 said...

@kitsosmitsos...σπάστε τα ρολόγια τώρα! Φίλε, σε ένα νησί μόνο μπορείς να νιώσεις ότι δεν υπάρχει χρόνος και αυτό είναι η Σαμοθράκη! Ειλικρινά, είναι εκτός χρόνου...τόλμησέ το το καλοκαίρι που έρχεται!

Anonymous said...

Einai mia istoria pou aggizei..o stefanos niwthei..niwthei polu kai krataei pisines giati kai i nantia tou exei dwsei auto to dikaiwma..gia auto kai sto minima tou pros ti nantia fainetai sugkratimenos kai epifilaktikos..
"gia panta mazi",psellise prin ton parei o upnos..
gia panta mazi sti zwi kai tin kathimerinotita 'h gia panta mazi stin kardia kai sto mualo tou?!sigoura i nantia einai kommati tou eautou tou kai auto einai pou den ton afinei eleuthero na ksefugei apo autin..tipota omws den einai opws palia giati kai oi duo exoun allaksei..o xronos einai to mellon kai to mellon polles fores tromazei giati einai aproblepto..
To aisiodokso einai oti prin ton parei o upnos katafere na ferei sto mualo tou kai na niwsei tin xara kai tis stigmes gemates erwta kai anemelia pou i kopela auti tou prosfere..
Ton fantazomai na exei apokoimithei me ena iremo xamogelo sta xeili tou..
Epomenws tuxeroi autoi pou exoun biwsei erwta kai agapi estw kai an sth sunexeia den petuxe eite epeidi allaksan morfi eite epeidi oi sinthikes den eunoisan.

Arkei mono i palia pligi,bathia pligi na min erxetai stis parees kai klevei tin milia mas kai na mi mas bazei se kosmo skoteino..

Alla opws eipes ola einai kommatia tis diadikasias!

Anonymous said...

Μερικές φορές μια στιγμή, τόσο δα μικρή κρατάει περισσότερο από.. το πάντα.
και όσο για τη ψυχή που λαχταράει αλλά δε τολμάει, φτάνει πάλι μι στιγμή που θα πρέπει να πάρεια απόφαση να πάει μπρος ή να μείνει στα ίδια στάσιμα νερά του χρόνου.
Ωραία χειμωνιάτικη ιστορία, ακουμπισμένη σε μια δερμάτινη πολυθρόνα! Σε ευχαριστώ για το drambui! Φιλιά!

Alexis B said...

Όλα υπάρχουν μέσα στην ψυχή.
Και κάποια στιγμή σαν την σαμπάνια πετάγονται και γεμίζουν τον χώρο.
Εικόνες αισθήματα περασμένες χαρές.
σαν κινηματογραφικά σπότ.
Καλημέρα

prophet81 said...

@anonymous οι πρωταγωνιστές της μικρής αυτής ιστορίας δυστυχώς δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις προβληματικές καταστάσεις που άλλωστες τους οδήγησαν στην διάλυση της σχέσης. Στο πρόσωπο του Στέφανου και της Νάντιας, καθρεφτιζονται πιστεύω πολλοί απο έμας!Βέβαια, κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει στο μέλλον και πως θα καταλήξει η σχέση μεταξύ τους...
Αν έχεις σκεφτεί κάτι, ευχαρίστως να το ακούσω...
Καλημέρες!

prophet81 said...

@thalassinimatia ξέρεις ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να πάρεις μια τέτοια απόφαση, ειδικά αν έχεις ζήσει έντονες στιγμές με κάποιον άνθρωπο! Συνήθως, πισοπατάμε και πλατσουρίζουμε στα "στάσιμα νερά του χρόνου"! Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής και μια τεράστια γομολάστιχα, η οποία θα σε βοηθήσει να αρχίσεις και πάλι από την αρχή μια νέα ιστορία...
Την καλημέρα μου!

prophet81 said...

@Alexis B καταπληκτική παρομοίωση! Το θέμα είναι ποιον θα πετύχει ο φελός!!!!