ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ 24ΩΡΟ ΣΤΗΝ ΘΑΣΟ...

1) Τα 4 μεμέ, αγγλικής καταγωγής, που είδαμε στην παραλία της Χρυσής Αμμουδιάς...

2) Ένα πιατάκι με ελληνικό καφέ και μερικά καρβουνάκια, το οποίο μας σέρβιραν σε μια παραδοσιακή ταβέρνα στον Θεολόγο. Στην αρχή το κοιτούσαμε είναι η αλήθεια με απορία. Τη λύση όμως ήρθε να δώσει, μαζί με ένα χαμόγελο όλο υποσχέσεις, η νεαρή κτηνίατρος που καθόταν στο διπλανό τραπέζι και που παρεπιπτόντως από τα τσίπουρα είχε γίνει κουρούμπελο! Τελικά, να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι που χρησιμεύει ο καμμένος ελληνικός καφές, θυμάμαι ωστόσο τα ωραία μάτια της κτηνιάτρου!

3) Μία ζεστή κρέπα με σοκολάτα και μπισκότο, με θέα την παραλία του Ποτού. Και ύστερα ήρθαν οι ..... μπύρες!

4) Οι γειτόνισσες του διπλανού ξενοδοχείου που παίζανε μπιρίμπα μέχρι τις 4 το πρωί.

5) Ακόμα γελάω με την διαπίστωση-ατάκα του Φ. όταν είδε τα κοντά τραπεζάκια που υπήρχαν μέσα στο σαλόνι του καραβιού. Ο ίδιος είναι γύρω στα 2 μέτρα και μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να βολέψει τα πόδια του φώναξε αγανακτισμένος: "Μα τι στο διάολο είναι αυτά; Τραπεζάκια για Hobbit;"

6) Το γουργούρισμα της μηχανής του αυτοκινήτου, ειδικά στο δρόμο της επιστροφής. Τα χρειαστήκαμε λίγο...

Λατρεύω τις αποδράσεις, αν και δεν υπάρχουν αρκετές από δαύτες. Ελπίζω να σας άφησα μια μικρή εικόνα από το ταξίδι-αστραπή και οι μυρωδιές να μην σας έσπασαν τη μύτη...

Φιλιά πολλά στα μούτρα...

ΜΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ!

Η παραλία ήταν σχεδόν ερημική. Ο παρθενικός της υμένας φάνταζε ακόμα απόρθητο κάστρο. Δυστυχώς σε κανένα μήνα, δεν θα βρίσκεις ούτε λίγη άμμο να καθίσεις. Τώρα όμως ήταν τέλεια. Πέταξα γρήγορα την πετσέτα πάνω στο τραπεζάκι που συνόδευε τις δύο ξαπλώστρες και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα. Φοβόμουν πως έτσι και το ξανασκεφτόμουν θα δείλιαζα να πέσω στα κρύα αλλά κατά τα άλλα καθάρια νερά του Μάη.

Η πρώτη επαφή ήταν, όπως κάθε χρόνο, ειλικρινής και ένα είδος βάλσαμο στην ψυχή μου. Νομίζω ότι με το πρώτο μπάνιο εξαγνίζω - ξεπλένω κάθε φορά τις αμαρτίες και τα λάθη όλης της χρονιάς. Αδειάζει το μυαλό και η ψυχή μου και το μόνο που νιώθω εκείνη τη στιγμή είναι τσιμπήματα σε όλο μου το κορμί, απόρροια του κρύου νερού. Χιλιάδες μικρές καρφίτσες τρυπάνε το είναι μου, θυμίζοντάς μου ότι είμαι θνητός άνθρωπος, τρωτός με πάθη και αδυναμίες.

Βουτάω, αγκαλιάζω τη θάλασσα, ακουμπάω και γίνομαι ένα με το βυθό, χαϊδεύω την άμμο και αλλάζω εντελώς περιβάλλον. Την ώρα που νιώθω τον αέρα στα πνευμόνια μου να εξαντλείται, καταλαβαίνω για ακόμα μια φορά πόσο δειλός είμαι και πόσο αγαπάω τη ζωή. Δίνω ώθηση με τα πόδια μου και σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι στην επιφάνεια του νερού...ξανά άνθρωπος. Μπροστά στα μάτια μου και στη μέση της θάλασσας, ίσως για να σπάει τη μονοτονία του χώρου, δεσπόζει το βουνό Σάος της Σαμοθράκης. Ντυμένο τις περισσότερες μέρες του χρόνου με άσπρα σύννεφα, τα οποία αγκαλιάζουν το νησί σαν φωτοστέφανο. Αχ πόσο θα 'θελα να 'μουν εκεί και να σπάσω έναν έναν όλους τους καθρέφτες του χρόνου.

Γυρίζω απογοητευμένος στην ξαπλώστρα, σκουπίζομαι με την πετσέτα και ξαπλώνω με το μυαλό στο νησί. Έχει βγάλει αεράκι πια και η θάλασσα κύμματα. Τα παρατηρώ αρκετή ώρα πώς πλησιάζουν και σκάνε γεμάτα δυναμική. Μοιάζουν με μικρά παιδιά που ξεκινούν από την απέναντι ακτή και φτάνουν εδώ γέροι μαντατοφόροι και διηγούνται...

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ...

Έγινε ένα περιστατικό το Σάββατο στο βιβλιοπωλείο, που πραγματικά με έκανε έξω φρενών.

Ήρθε μια κυρία στο μαγαζί με το παιδάκι της, το οποίο πρέπει να ήταν γύρω στα τέσσερα. Όπως είναι φυσικό, από την πρώτη στιγμή το βλέμμα του μικρού έπεσε κατευθείαν στην παιδική βιβλιοθήκη όπου υπάρχουν και κάποια παιχνιδάκια. Έτσι, καθώς η μαμά κοιτούσε τα βιβλία που την ενδιέφεραν, το παιδί έπαιζε. Όταν κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το παιδί δεν ήταν δίπλα της άρχισε να φωνάζει:
-Κωστάκη, έλα γρήγορα εδώώώώώ...Κωστάκη, δεν ακούς παιδί μου τι σου λέω; Τσακίσου και έλα κοντά μου μην έρθω εκεί και σε μαυρίσω στο ξύλο!!!!
Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Γύρισαν τα μυαλά μου ανάποδα σας λέω. Δεν μπορώ με τίποτα να βλέπω γονείς να πουλάνε τσαμπουκά στα ίδια τους τα παιδιά. Ώπα κοπελιά, τι έγινε όπου μας παίρνει κάνουμε αγριάδες; Μου ήρθε να την πλακώσω στις κουτουλιές σαν τον Ζιντάν!!
Η κυρία αυτή δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία που χρησιμοποιεί την απειλή του εκφοβισμού και του ξύλου ως τον πλέον εγγυημένο τρόπο αντιμετώπισης "δύσκολων" καταστάσεων*. Σίγουρα, θα έχετε πετύχει και 'σείς αρκετούς τέτοιους στην καθημερινότητά σας.
-Αφού δεν καταλαβαίνει αλλιώς!
Και 'σύ βρε ΗΛΙΘΙΕ δεν καταλαβαίνεις τις πραγματικές ανάγκες του ίδιου σου του παιδιού αλλά εκείνο δεν σε πλακώνει στις γρήγορες.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα και ίσως να έχω άδικο. Παρ' όλα αυτά θα προτιμούσα να άκουγα από την συγκεκριμένη κυρία και από κάθε γονέα, αντί για την κοινότυπη έκφραση "Τσακίσου και έλα εδώ", την φράση για παράδειγμα "Περίμενε παιδί μου και έρχομαι τώρα εγώ κοντά σου".
Τα παιδιά, σχεδόν από την μέρα της γέννησής τους έχουν αποκτήσει ήδη την δική τους προσωπικότητα (αυτό το ξεχνάνε συνήθως οι γονείς και προσπαθούν να τους περάσουν τη δική τους) και είναι σαφώς πολύ πιο μπροστά από τους γονείς τους. Έτσι, λοιπόν, αντί να ζητάμε από τα παιδιά να κάνουνε βήματα πίσω, καλό θα ήταν να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους χαζοεγωϊσμούς και να ακολουθήσουμε το ρυθμό τους, μέχρι εκεί που μας βαστούν τα πόδια μας.
Ελπίζω, όταν μετά από αρκετά χρόνια θα διαβάζουν τα παιδιά μου το συγκεκριμένο άρθρο, να είναι περήφανα για τον πατέρα τους... με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα έχω καταφέρει να εφαρμόσω αυτά που έγραψα...

ΤΟ "ΞΕΜΑΓΕΜΑ" ΤΟΥ PROPHET!!!

Αν και γενικά το σκηνικό αυτό μου θυμίζει έντονα τα ψυχοτεχνικά τεστ που περνούσαμε στο στρατό, παρ' όλα αυτά θα προσπαθήσω να εμπλουτίσω λίγο ακόμα το "my profile":

1. Η απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι;

Να μην ξυπνήσω αύριο το πρωί να πάω στην δουλειά.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Μέχρι τα 18 ξυπνούσα λόγω σχολείου. Μετά στο Πανεπιστήμιο ξυπνούσα λόγω των μαθημάτων, τα οποία για άγνωστους λόγους, τα βάζανε πάντα στις 9 το πρωί! Στη συνέχεια πήγα στο Στρατό όπου καταλαβαίνετε ότι ξυπνούσα για την πρωϊνή αναφορά. Και τώρα πλέον ξυπνάω για να πάω στη δουλειά. Περιμένω, όμως , πώς και πώς να πάρω τη σύνταξή μου , να χαρώ και 'γώ λίγο ύπνο!!!

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Ήταν χτές το βράδυ που δεν πέρασε η Κύπρος στον τελικό της Εurovision - Πανηγύρι. Μ' άρεσε γιατί όλοι το θεωρούσαν δεδομένο ενώ από το πρωί εγώ τους έλεγα ότι όχι μόνο είναι μάπα το καρπούζι (που μου θυμήθηκε στα 50 της η Ευριδίκη να το παίξει ροκού!) αλλά και ότι δεν θα προκριθεί καν στον τελικό (δεν είναι τυχαίο ότι ως όνομα χρησιμοποιώ το prophet)!

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας;

Είμαι Τοξότης, οπότε βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματα...

5. Το βασικό ελάττωμα σας;

Είμαι γαύρος (βέβαια για μένα είναι προτέρημα).

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα δικά μου!!!

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Με τον γαμπρό του Κάρλ Μάρξ, που ονομάζεται Πώλ Λαμφάργκ και έχει γράψει το βιβλίο "Δικαίωμα στην Τεμπελιά".

8. Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

Ήρωες, προσωπικά, θεωρώ τους φίλους μου, που ξέρουν τα πάντα για μένα κι όμως εξακολουθούν να είναι δίπλα μου!

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Γενικά, μ' αρέσει να καλώ τους φίλους μου και να κάνουμε ταξίδια πίσω στο χρόνο. Ο καθένας, φυσικά, μέχρι εκεί που μπορεί, εκεί δηλαδή που προσπαθούμε να εκφράσουμε την χαρά μας, τον πόνο μας, την αγάπη μας, τα όνειρά μας, είτε με το άκουσμα ενός τραγουδιού, είτε με ένα ποτήρι κρασί...είτε και με τα δύο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Τζώρτζ Όργουελ, Τζών Στάιμπεκ, Stephen King, Ντοστογιέφσκι, Νίκος Καζαντζάκης.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;

Ντομπροσύνη. Σιχαίνομαι τους δήθεν και τους ψευτόμαγκες...Μεγάλη μαγκιά να μπορείς να δεχτείς αυτό που είσαι, χωρίς σάλτσες.

12. …και σε μια γυναίκα;

Απλά να είναι "Γ"υναίκα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ξέρουν αυτές τι εννοώ...

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Μάνος Ελευθερίου, Μιχάλης Γκανάς, Θάνος Μικρούτσικος, Μανώλης Πάππος, Ηλίας Κατσούλης, Μανώλης Ρασούλης.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Α, δεν σφυρίζω ποτέ μέσα στο σπίτι. Δεν το ξέρετε ότι είναι γρουσουζιά! Αλήθεια!

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Δεν νομίζω ότι με σημάδεψε ιδιαίτερα κάποιο, απλά θυμάμαι ένα βιβλίο που χρησιμοποιούσα στο Γυμνάσιο για να ρίξω γκόμενες. Νομίζω ότι συγγραφέας ήταν ο Λέο Μπουσκάλια (μεγάλος "Αγαπολόγος") και ένα από τα βιβλία του που θυμάμαι είναι το "Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις". Πάντως ήταν φοβερός τύπος.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;

Μέχρι τώρα μία ταινία μου έχει κάνει κλίκ και στεναχωριέμαι πολύ που δεν την έχω δει σε κινηματογράφο. Είναι το "Seven". Απίστευτη ταινία, η οποία άνοιξε μετά το δρόμο και για άλλες παρόμοιες. Γενικά, πάντως τη βρίσκω με ταινίες που πρωταγωνιστούν Έντουαρτ Νόρτον, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Άντονι Χόπκινς και τον τύπο που έπαιζε στο "i am Sam" (δεν θυμάμαι το όνομά του). Αν έχετε χρόνο και γερά νεύρα δείτε από ελληνικές ταινίες το "Σπιρτόκουτο".

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δεν ασχολούμε ιδιαίτερα, αν και πάντα με ενθουσίαζαν τα έργα του Σαλβαντόρ Νταλί.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το κόκκινο (όλως τυχαίως είμαι και γαύρος).

19. Ποια θεωρείται ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Το να κολυμπάω χωρίς μπρατσάκια!!! Μη το γελάτε καθόλου...ξέρετε πόσο σπαστικό είναι; Αφήστε που ερεθίζεται και η μασχάλη από το τρίψιμο!!!

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Banana moon (ναι ρε έπινα και στο χωριό μου banana moon!), με φόντο το ηλιοβασίλεμα στην Ερεσσό...

21. Για πιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Που τα χάλασα με την Νανά στην Β΄ Γυμνασίου. Συγνώμη...

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Το γλύψιμο...ε τι λες φανταστικέ blogger;

23. Όταν δε γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Να διαβάζω αυτά που έχουν γράψει οι άλλοι, παρέα με μουσική και κρασί.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Τα φίδια...συμπεριλαμβανομένου και αυτά με τα δύο πόδια!!

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ένα ψέμα;

Μόνο αν γίνω πολιτικός-πινόκιο!

26. Ποιο είναι το μότο σας;

Να 'μαστε καλά, να γινόμαστε χάλια!

27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Όχι πάντως από ανία!

28. Εάν συναντούσατε το Θεό τι θα θέλατε να σας πει;

Μόλις διάβασα την ερώτηση μου ήρθε στο μυαλό μια επιγραφή που είχα δει κάποτε ως φοιτητής σε έναν τοίχο και έγραφε :"Αν πιστεύεις στο Θεό, τότε πίστευε και στον Superman"…

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό;

Δεν ξέρω / Δεν απαντώ

Ευχαριστώ tf για την πρόσκληση ...

Με την ευκαιρία θα δω ποιοι δεν έχουν συμμετάσχει στο παιχνίδι των ερωτήσεων και θα τους κάνω την ανάλογη πάσα. Οκ; Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Φιλιά στα μούτρα...

...ΒΑΣ ΒΑΣ ΒΑΣ Ο ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ!!!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος έχει τρελαθεί τόσο που θέλει να γίνει κάτι το οποίο δεν είναι. Άντε να το κάνει την περίοδο των Απόκρεων, να το καταλάβω διότι όλοι θέλουμε έστω και για μία μέρα το χρόνο να αποκτήσουμε τις υπερφυσικές δυνάμεις του Superman ή του Batman (ξεχνώντας για λίγο την κοιλιά που έχει φτάσει στο πάτωμα και κρύβει το πουλί!) . Τις άλλες μέρες όμως γιατί όλη αυτή η μεταμφίεση;
Αν ρωτούσα τον καθηγητή της διπλωματικής μου θα έγραφε ένα ολόκληρο βιβλίο για την έλλειψη αυτοεκτίμησης των σημερινών ανθρώπων (ήταν κολλημένος με την "αυτοεκτίμηση"). Είμαστε όντως τόσο απογοητευμένοι με τον εαυτό μας ή μας πυροβολούν συνεχώς οι διαφημίσεις με "ωραία" πρύτυπα και νομίζουμε όλοι οι άλλοι ότι είμαστε κακέκτυπα που πρέπει να επιστραφούν στην κατασκευάστρια εταιρεία;
Χτες το βράδυ πήγα σε μια εκδήλωση η οποία διοργανώθηκε με αφορμή την ποιητική συλλογή ενός τύπου που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το όνομά του. Μαζεύτηκαν, λοιπόν, όλοι οι φίλοι, οι συγγενείς και οι συνάδελφοι και μεταξύ τους ουσιαστικά κάνανε την παρουσίαση. Ο Θεός να την κάνει παρουσίαση δηλαδή, καθώς όλοι μιλούσαν για τον συγγραφέα-ποιητή ως άνθρωπο και για το βιβλίο ούτε λόγος!!! Δηλαδή, όσοι πήγαν εκεί για να ακούσουν τι περιέχει το βιβλίο, ατύχησαν καθώς μάλλον έπρεπε να το αγοράσουν για να δουν από μόνοι τους. Μάλλον θα έπρεπε να αλλάξουν τον τίτλο στις προσκλήσεις και να γράψουν "παρουσίαση του ποιητή" και όχι "παρουσίαση βιβλίου".
Στα πρώτα 30 λεπτά αηδίασα, μ' έπιασε μια τάση φυγής που την συγκράτησα με πολύ κόπο. Κάποια στιγμή αγόρασα το βιβλίο, κάνοντας μια προσπάθεια αλλαγής του κλίματος μπας και ήμουνα λίγο αυστηρός με τον συγκεκριμένο "ποιητή". Χριστέ μου!!! Λες και διάβαζα το ημερολόγιο ενός 13χρονου παιδιού. Είμαι σίγουρος ότι όλοι σας, όπως και 'γώ, όταν είσασταν πιο μικροί γράφατε διάφορα ποιήματα. Αυτό τι σημαίνει ότι γίναμε ξαφνικά όλοι ποιητές (συγνώμη αν θίγω κάποιον);
Σε μια στιγμή μια ομιλήτρια που βρισκόταν στο βήμα είπε κάτι που πολλοί το άκουσαν και λίγοι το κατάλαβαν: "τα ποιήματα είναι κοινά και προσπελάσιμα"!!! Συμφωνώ απόλυτα...
Γλύφτες, γλύφτες παντού γλύφτες, γέμισε ο τόπος γλύφτες και κόλακες!ΓΙΑΤΙ;
-Μα είναι φίλος μου τι να του πω; Δεν θέλω να τον στεναχωρήσω.
Από τη στιγμή που ο φίλος σου δεν κρατάει τα ποιήματα για τον ίδιο και για κάποια στιγμή κρασοκατάνυξης με την παρέα, αλλά αντίθετα τα εκθέτει σε δημόσια προβολή, τότε θα πρέπει να είναι έτοιμος να δεχτεί και την κριτική. Από την στιγμή που μπήκες φίλε στο χορό, θα χορέψεις και μάλιστα με λύκους.
-Μα είναι ντόπιος και γι' αυτό πρέπει να τον στηρίξουμε.
Τι λες ρε μεγάλε; Αν εσένα σου δώσουνε παπούτσι μπαλωμένο να το πάρεις. Άλλωστε, εδώ δεν μιλάμε για υποδήματα, μιλάμε για πολιτισμό. Δυστυχώς, στο Ελληνιστάν πάντα αυτό γίνεται, τους καλούς τους γυρνάμε την πλάτη γιατί μας ενοχλεί που δεν θα τους φτάσουμε ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι, ενώ τους ψευτοδήθεν τους ανοίγουμε διάπλατα τις αγκάλες μας. Δεν είναι καθόλου τυχαία άλλωστε η μεγάλη επιτυχία που παρουσιάζουν αυτό το διάστημα τα παρατράγουδα της Αννίτας Πάνια. Ξέρετε γιατί; Επειδή αυτοί οι τύποι που βλέπετε έχουν τα αρχίδια να είναι αληθινοί, αυθεντικοί και να παραδέχονται ότι είναι παρατράγουδα, σε σχέση με τους δήθεν που φωνάζουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι παράγουν πολιτισμό.
Καθένας στο πόστο του Κύριοι. Ο δάσκαλος στο σχολείο, ο δικηγόρος στο γραφείο του, ο ζωγράφος στον καμβά του, κ.ο.κ. Μην μπλέκεστε σε ξένα χωράφια γιατί ότι σπείρετε θα θερίσετε...
Ουφ...τα είπα και ησύχασα!

Ψάρι...όπως Λαχτάρα!

Θα σας διηγηθώ ένα, κατ' εξακολούθησην, περιστατικό που λαμβάνει χώρα εδώ και ένα μήνα περίπου στο βιβλιοπωλείο. Πρόκειται για μία πελάτισσα, γύρω στα 35, που εμφανίζεται ανα τακτά χρονικά διαστήματα στο μαγαζί και η οποία πετώντας μια κοφτή καλημέρα κατευθύνεται με ταχύτητα πάντα στον κάτω όροφο, όπου εκτός των άλλων υπάρχουν και τα ράφια με τους ονειροκρίτες. Το λέω λοιπόν αυτό, γιατί η συγκεκριμένη κυρία κάθε φορά που βλέπει κάποιο όνειρο το προηγούμενο βράδυ, έρχεται στο βιβλιοπωλείο, ψάχνει το κατάλληλο βιβλίο και αρχίζει να το διαβάζει για να μπορέσει να δώσει μια εξήγηση. Το κορυφαίο από όλα αυτά είναι ότι στο τέλος αφήνει πάντα το βιβλίο ανοιχτό στη σελίδα που διαβάζει και φεύγει έτσι απλά. Χθες που το ξαναέκανε κατέβηκα να βάλω το βιβλίο-ονειροκρίτη στη θέση του και ήταν ανοιχτό στο γράμμα "Ψ" κάτι που σημαίνει ότι θα είδε κάτι που ξεκινούσε με το συγκεκριμένο γράμμα (ελπίζω πάντως να μην είδε Ψάρι!). Απίστευτη ιστορία και όμως αληθινή. Βέβαια, θα κέρδιζε πολύτιμο χρόνο αν αγόραζε το βιβλίο ή το έψαχνε στο internet, αλλά αν εκείνη προτιμά κάθε φορά που βλέπει κάποιο όνειρο να τρέχει την άλλη μέρα με την τσίμπλα στο μάτι σε βιβλιοπωλείο, εγώ πάω πάσο!

Λέτε να της το κάνω δώρο το βιβλίο;

Κάθε μέρα...Κυριακή!

Καλό μήνα σε όλους!

Κατέβηκα σήμερα, λοιπόν, το πρωί για καφεδάκι στην παραλία και είχα την αίσθηση, επειδή δεν πήγα στη δουλειά, ότι είναι Κυριακή. Οπότε μπήκα σε ένα περίπτερο για να πάρω την κλασική κυριακάτικη εφημερίδα, η οποία συνοδεύει πάντα τον frappe μου, αλλά βγήκα άπραγος και με μια μικρή δόση απογοήτευσης...Πάντως έχω την εντύπωση ότι αυτή η εβδομάδα θα κυλήσει πολύ γρήγορα, μετά μπαίνουμε σε τροχιά καλοκαιριού και ποιος μας πιάνει!!!