Είναι 12:20 τα μεσάνυχτα. Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ακούω το θόρυβο που κάνουν τα τελευταία ξύλα στο τζάκι και ξεφυλλίζω το βιβλίο ενός ουρουγουανού στοχαστή που έζησε σχεδόν όλη του τη ζωή στην Αργεντινή. Πιάνω τον εαυτό μου να ταξιδεύει, να χάνεται, λες και κάποια μυστηριώδη ξενύχτισσα δύναμη πεισματικά ζητάει να ταξιδέψω μαζί της στο χρόνο και στο χώρο. Αδυνατώ να της φέρω αντίρρηση. Όχι γιατί δεν μπορώ, αλλά γιατί δεν θέλω! Νιώθω ότι αυτό το ταξίδι είναι οικείο, είναι πεπρωμένο και ως γνωστόν από το πεπρωμένο δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η βαλίτσα είναι έτοιμη από χρόνια και η αναχώρηση ξεκινάει.
Στο αεροδρόμιο μου ζητάνε το ονοματεπώνυμο για να δούνε την κράτηση του εισιτηρίου. Ουπς, να κάτι που δεν το είχα σκεφτεί πιο μπροστά. Πριν προλάβω να αγχωθώ, ακούω τον εαυτό μου να απαντάει με δυνατή και σταθερή φωνή: Χοσέ Μπαριέντο... Εντυπωσιάστηκα πραγματικά. Λες και ήμουν έτοιμος από καιρό. Κι όμως σας το ορκίζομαι, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό το ταξίδι. Το όνομα αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου... Χοσέ Μπαριέντο... Χοσέ Μπαριέντο...
...το σκηνικό αρχίζει να εμφανίζεται σιγά σιγά... δρόμος, αυτοκίνητα, ζέστη. Δεν υπάρχει κάποια πινακίδα κι όμως είμαι σίγουρος ότι βρίσκομαι στο Μπουένος Άιρες. Τραβάω μία γερή τζούρα αργεντίνικου αέρα και γίνομαι ένα με τους 40 εκατομμύρια κατοίκους. Μακάρι να μπορούσα να αποτυπώσω στο χαρτί τις εικόνες που γεμίζουν τα μάτια και το μυαλό μου... πέσος, εμπανάδα, ματέ, υπέροχες αντίκες και ταγκό μουσική. Οι αισθήσεις μου δουλεύουν στο φουλ. Βλέπω, μυρίζω, ακούω, γεύομαι και αγγίζω! Είμαι ευτυχισμένος και ήρεμος. Νιώθω πολίτης του κόσμου, ενός κόσμου που δεν έχει σύνορα. Ενός κόσμου που έχει σημαία τον ανθρωπισμό... "Μόνο αυτό έχω να σας πω και τίποτα άλλο". Χαμογελώ... Ξέρετε γιατί;
Δεν περίμενα από τον Χοσέ Μπαριέντο να πει κάτι διαφορετικό...
No comments:
Post a Comment